Heeft u gisteren ook op tv naar het gesprek gekeken met Laurent, de 11-jarige jongen die nu al een bachelordiploma op zak heeft? Wat mij vooral opviel was dat het een kind was zonder de vrolijke onbezorgdheid die normaal bij zijn leeftijd past. En ik vond heel de vertoning intriest. Ik beklaagde dat kind omdat de beste jaren van zijn leven hem niet gegund werden. Omdat hij té slim is. En omdat hij zodanig slim is, is hij niet in staat in te zien wat hij hierdoor mist. Arme Laurent, ging er door mijn hoofd.
Zijn uitleg, zijn betrachtingen, zijn woordkeuze, zijn houding… en ja, zelfs zijn kleding, doen denken aan een vroegwijze jonge man, een eenzaat, zonder vrienden. En ja, zijn moeder is trots op hem. Vanzelfsprekend is zij trots op haar kind. Maar is ze ook bezorgd? Bezorgd om zijn betrachtingen, om zijn doeleinden, om zijn mens-zijn, om zijn kind-zijn? Welk kind van elf wil in godsnaam het “eeuwig leven” vinden? Het merendeel der organen kunnen inruilen voor technische wisselstukken?
Zou Laurent nog samen met vriendjes buiten gaan spelen? Kampen bouwen, fietsen of gewoon ergens in de buurt gaan sjotten? Zelf zegt hij dat hij slecht is in sport. Heeft hij nog een bedtijd? Wie wil er nog met hem optrekken? Heeft hij nog vriendjes van zijn leeftijd? Of geeft hij de voorkeur aan online gesprekken met IQ-gelijkwaardige volwassenen?
Ergens vrezen we dat zijn ouders hem eerder aanmoedigen in zijn rol als superbrein. En dat hun betrachtingen niet perse hun zoon – als mens – ten goede komen. Tenslotte kwam hij gisteren niet voor het eerst in het nieuws. Kijk even mee:
2016:
2019:
https://www.geenstijl.nl/5150960/sneu-voor-dat-ventje/
https://nos.nl/artikel/2388098-belgisch-nederlandse-jongen-11-slaagt-summa-cum-laude-voor-bachelor