Nadenkend over de situatie in dit onland zou een vorm van twijfel in de geesten van de meest fervente gelovigen in het Europese project moeten doen ontstaan. Een vergelijking?

belgië bestaat sinds het in 1830 in elkaar werd geflanst maar is er al die tijd niet in geslaagd een duurzame nationale identiteit te creëren. Het land is verdeeld in twee bevolkingsgroepen, met een politiek die niet met elkaar in overeenstemming te brengen is. b is tweetalig, maar toch zie je geen Nederlands woord in wallonië en geen woord Frans in Vlaanderen.

Historische en economische factoren verdiepen de verdeeldheid tussen de gemeenschappen. Door de verschuiving van het economische zwaartepunt naar Vlaanderen begon een proces van gigantische afdrachten van betalingen aan Wallonië. Dergelijke betalingen bevorderen zelden de goodwill tussen bevolkingsgroepen, maar zijn sinds de laatste verkiezingen gigantisch gestegen, het welvarend Vlaanderen moet besparen, walonie, nu regerend over heel het land, leent zich te pletter om de schijn hoog te houden en Vlaanderen onder de knie te krijgen, want ooit zal dat moeten afbetaald worden, zie nu maar de zuiderse landen.  Er is wrok, zowel bij de donoren die de staatsschuld met 8 miljard per maand zien stijgen net als bij de franstaligen netto ontvangers, die zich in allerlei mentale bochten moeten wringen om hun afhankelijkheid weg te redeneren, maar met constructies toch alle macht naar zich weten te trekken.

Het resultaat is een politieke patstelling, een loopgravenoorlog.  Wallonië en Vlaanderen zijn als een getrouwd stel dat niet meer kan samenleven, maar tegelijkertijd vinden dat een scheiding onmogelijk is vanwege onenigheid over de alimentatie, de klassieke Vlaamse politieke partijen zijn de kinderen van het stel en geven in alles toe om de lieve vrede te bewaren. Het is de EU die als rechter fungeert, luisterend naar de kinderen die de doorslag geven over zijn beslissing, en geeft het wijf Di Rupo alle rechten om manlief Vlaanderen te ruïneren via de banktegoeden, de spaargelden en de gronden.

En nu de EU, ook in Brussel gevestigd en toch geven de politieke problemen van belgië de Europese unionisten niet te denken, en als ze even pauzeren om na te denken komen ze tot een merkwaardige conclusie: dat datgene, wat in bijna twee eeuwen niet heeft gefunctioneerd in een klein gebied met slechts twee populaties, in een paar jaar zal gaan werken in een veel groter gebied met een veelheid aan bevolkingsgroepen.

De gedachte dat de desbetreffende landen heel verschillend zijn. Niet een beetje, maar radicaal, in cultuur, taal, geschiedenis, tradities en economieën, komt bij de unionisten niet op. De term “Europees” is niet zonder betekenis, maar welke inhoud de term ook mag hebben, het is niet voldoende voor de vorming van een levensvatbaar staatsbestel.

De recente geschiedenis bewijst dit al.

Murdok