Het Koude Oorlog-tijdperk van 1945 – 1990 eindigde met de Val van de Muur. De Sovjetunie verviel in stukken en de bevolking in de voormalige satellietstaten kreeg grotere vrijheden.

Voor de militaire industrie begon een periode met grote onzekerheden. Zonder een grote vijandige bedreiging kon de wereldbevolking niet langer door een globale scheidingslijn tegen elkaar opgejut en gemakkelijk gemanipuleerd worden: de “Verdeel en heers” tactiek leek hiermee naar de geschiedenisboeken verwezen.
Bovendien konden de miljarden uitgaven aan militair materieel (vervat in de begrotingen en budgetten der resp. defensieministeries en dito organisaties) niet langer verrechtvaardigd worden.

De toenmalige Amerikaanse minister van defensie, Colin Powell, de militaire topadviseur van Amerikaanse presidenten, verwoordde het in 1991 in de Boston Globe als volgt: “Ik heb een tekort aan demonen. Ik vind geen schurken meer. Ik heb alleen nog Castro en Kim II Sung. Ik zou echt verrast zijn als een nieuw Irak zou opduiken. Irak was goed voor ca. $ 50 à $ 60 miljard tijdens de voorbije 10 – 12 jaar. Of een dergelijke weelde er nog is, of iemand bereid is nog zoveel te investeren in oorlogstuigen is onwaarschijnlijk.”

Cuba en Noord-Korea vormden echter noch qua grootte of militaire impact een bedreiging die belangrijk genoeg was om de vertrouwde oorlogsretoriek – en de daaruit volgende defensie-uitgaven – te verantwoorden.

Daarom moesten nieuwe vijanden gecreëerd worden. En die werden ons de laatste jaren non stop rond de oren geslagen. Waarop actie diende ondernomen te worden. Zo niet… De strijd tegen terreur, de strijd tegen zgn. dictators, de strijd tegen de klimaatverandering, de strijd tegen de pandemie werden als nieuwe mogelijkheden ontdekt om de mensen schrik aan te jagen en hen uit elkaar te spelen en tot gehoorzaamheid te dwingen.

Als de NAVO met veel ophef voor de drempel van St. Petersburg grote manoeuvers houdt, dan is dit OK. Als Rusland binnen het eigen grondgebied hetzelfde doet, dan is dit quasi het synoniem van oorlogsdreiging. Als Snowden, Assange, zonder proces voor de rest van hun leven gevangen gezet worden, dan is dit OK. Als Navalny door een Russische rechtbank gevonnist wordt, dan vindt het westen dat de Russische overheid hiertoe het recht niet heeft. Als de VSA in heel de wereld militaire basissen bouwt, dan is dit OK. Als Rusland er een bouwt in Syrië, dan is dit niet OK. Als Rusland samen met privé investeerders een gaspijpleiding bouwt – met instemming van alle betrokken landen – dan is dit niet OK. Als de VSA het sterk vervuilende én duurdere fracking gas naar Europa vervoert en verkoopt, dan is dit OK. Als Israël gebieden bezet en annexeert, dan is dit volgens de VSA OK. Als er na een instemmende bevolkingsenquête in de Krim, besloten wordt dat het gebied terugkeert naar het oorspronkelijke vaderland, dan is dit niet OK. Intussen bezet Turkije al jaren het noorden van Cyprus en nu ook het noorden van Syrië. En dat is ook OK.

In 2001 hield men in de VSA een zgn. oefening “Samenwerking van de nationale veiligheid en de gezondheidsinstellingen” met de naam “Dark Winter” – donkere winter. De titel moest verwijzen naar de hoge sterftegevallen. Toen ging het erom strategische maatregelen te kunnen doen uitvoeren. Toen reeds waren dezelfde protagonisten actief die in 2019, de coronacrisis verpakt als “Event 201”, moest inluiden. Sindsdien beleven we onze “Dark Winter”, waarbij het seizoen an sich geen rol speelt. De huidige president Joe Biden beschreef zijn coronastrategie op 9.11.2020 met de woorden “Ons wacht een donkere winter.” Je moet al ziende blind zijn om hierin geen rode draad te zien.

Op initiatief van de Amerikaanse regering werd in 2001 de “Global Health Security Initiative“ opgericht met als deelnemende landen Canada, de VSA, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, Mexico en G.B. De WHO fungeert hierbij als technische raadgeversinstantie. Waarom werd dit opgericht? Men beweerde dat Sadam Hussein of Osama bin Laden over heel de wereld met de post uiterst gevaarlijke miltvuurbacteriën, beter bekend onder de naam Anthrax, zouden kunnen versturen. Conclusie: heel de wereld was in gevaar! De buitenministers der deelnemende landen kwamen regelmatig bijeen. Slechts één jaar later, in 2002, stelde men vast dat er grote gelijkenissen bestonden tussen de noodplanning bij bio-terreur en bij een grieppandemie. Deze scenario’s werden vanaf toen regelmatig internationaal gecoördineerd getest. In 2002- 2003 begonnen de pandemievoorbereidingen met de “Global Mercury”-oefeningen en in 2005 met het “Atlantic Storm”– doemscenario. Nationale overheidsdiensten bereidden internationaal gecoördineerde grenssluitingen, quarantainemaatregelen en beperkingen van de bewegingsvrijheid der bevolking voor; zij onderzochten hoe en in welke mate deze zgn. beschermingsdoelstellingen konden bereikt worden. De coronacrisis leert ons dat het toen wel degelijk om een generale repetitie ging.

De meerderheid der mensen die voortdurend in angst leven zijn niet geneigd het waarheidsgehalte uit te pluizen. Daarom was het in de loop der tijden altijd de strategie der heersers het volk door middel van een al dan niet opgeklopte angst in een gewenste richting te sturen. Bij een vermoedelijke terreur- of pandemiegevaar is de oorlogslist duidelijk: de bevolking in een angstgreep te houden om zo de agenda van de nieuwe wereldorde te kunnen uitvoeren. Daarom moeten we de dingen die ons angst aanjagen beter onder de loep nemen, het citaat van Marie Curie indachtig: “Men heeft geen angst meer van zaken die men geleerd heeft te begrijpen.”