Madeleine Albright is naar verluidt overleden. Dat zij moge rusten in vrede. Iets wat zij tegenstanders – politieke en religieuze – niet gunde. Als westerse politici het woord “oorlogsmisdadiger” in de mond nemen, dan mogen ze toch ook eens in het eigen exceptionalistisch hart kijken.

Stahl vraagt:

“We have heard that half a million (Iraqi) children have died. I mean, that is more children than died in Hiroshima, … and, hou know, is the price worth it?” (Ned.: We vernamen dat een half miljoen Iraakse gedood werden, dat is meer dan deze in Hiroshima. Was het dit waard?”)

Albright antwoordt:

“I think that is a very hard choice, but the price, we think, the price is worth it.” (Ned.: Ik vind dit een zeer moeilijke keuze, maar wij vinden dat het de prijs waard was.”)

Later kwam ze omwille van populariteitsredenen van haar partij heel even tot een andere conclusie. Ze was echt niet “amused”, toen de journalist bleef aandringen en doorvragen over het lot van Iraanse kinderen die moesten sterven omwille van de Amerikaanse sancties. Uiteindelijk kreeg hij een soortgelijk antwoord over hun lot. Iraakse, Iraanse kinderen… één pot nat.

Onze vraag: wat als het om joodse kinderen zou gegaan zijn, zouden zij ook de prijs waard geweest zijn?