De geheime rol van Turkije in de Oekraïne-deal

Deze week is het zover. Op zes april trekken (sommige) Nederlanders naar de stembus om hun mening te ventileren over het Associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne.

Er zijn argumenten voor en tegen het verdrag, maar een belangrijk struikelblok lijkt steeds vergeten te worden.

In een begrijpelijke, doch enigszins overdreven afkeer voor alles wat Russisch is, wil Oekraïne komaf maken met de greep van de Russische gas- en olie-industrie op het land.

Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat Oekraïne in de eerste plaats naar Turkije lonkt om haar energiebevoorrading te verzekeren.

Sterker nog: Oekraïne wil zowel Turks kapitaal als Turkse arbeid (!) binnen de grenzen halen om het leidingnetwerk uit te bouwen én de uraniummijnen uit te baten.

Daarmee zal de greep van Turkije in Europa niet alleen verstevigd worden, de Turken krijgen bovendien toegang tot strategische uraniumreserves in Europa, en zullen de Zwarte Zee van de Bosporus tot de Krim domineren.

Dan is het natuurlijk begrijpelijk dat Rusland haar Zwarte Zeevloot drastisch uitbreidt en de Krim terug inlijft.

Vanuit een naïeve en zelfdestructieve “de vijand van mijn vijand is mijn vriend”-strategie dreigt Oekraïne zichzelf (en in tweede instantie de EU) verder uit te verkopen aan Turkije, en hun Ottomaanse expansieve ambities.

Turkije wil echter niet al haar bruggen met Rusland opblazen: de Russen zijn nauw betrokken bij de bouw en uitbating van de kerncentrale van Akkuyu, in het Zuiden van Turkije.

Maar de rol van Turkije in Oekraïne is sneu voor de partijen die het Associatieverdrag volmondig steunen.

Vooral D66, die nogal hard van leer trekt tegen zowel Geenpeil als Turkije, lijkt in een spagaat te zitten: enerzijds subsidiëren we in geval van een JA de Turkse reconquista van Oost-Europa, anderzijds willen de progressief-liberalen Turkije tot concessies inzake mensenrechten dwingen.

Ook de andere partijen die campagne voeren voor het Associatieverdrag moeten dringend klare wijn schenken.

Nochtans is het niet onmogelijk voor het JA-kamp om de deal met Kiev te verscherpen wat betreft betrekkingen met Turkije: zo kan men perfect legitiem eisen dat er geen Oekraïens uranium mag worden verscheept naar Turkije, en dat de Turken geen dominante positie op de Oekraïense energiemarkt mogen verwerven.

Het is niet ondenkbaar dat dit de voorbode is van Cypriotische toestanden in Oost-Europa.

Met dank geleend bij Beurs.com

Meer hier over de ‘Turks-Oekraïense vriendschap’.