In een niet te ver verleden gingen naïeve politici ervan uit dat de nieuwkomers zich mettertijd zouden aanpassen, onze gewoonten aannemen, hun achterlijke neuroses vergeten. Vandaag evolueert de situatie net andersom.

Plaats: München, Freistaat Bayern. Mohamad Alkhalaf schrijft in de Süddeutsche Zeitung een rubriekje over de hitte in de straten, een bank in de schaduw, een ijssalon én over vrouwen, die zomaar, ongegeneerd, aan een ijsje likken in het openbaar.

En hij herinnert zich hoe het in zijn thuisland, Syrië, aan toegaat. Daar wordt ten strengste vermeden aan iets te likken, te knabbelen, te bijten dat in de verste verte zou kunnen herinneren aan een bepaald geslachtsdeel dat liefst in het donker, onder de lakens, actief kan en mag worden.

Ibrahim wordt plotseling onrustig als hij merkt dat twee jonge vrouwen genieten van een ijsje. Hoe durven ze zomaar in het openbaar hun obsceen gedrag etaleren en er bovendien nog van te genieten? In zijn thuisland wordt in het bijzonder van vrouwen verwacht dat ze een respectvolle houding aannemen. Het nuttigen van ijsjes en andere voedingsmiddelen, die in hun verwrongen gedachtenwereld geassocieerd worden met een bepaald fallisch lichaamsdeel, wordt als provocerend of aanstootgevend aangevoeld. Bv. een banaan, die in schijfjes moet gesneden worden i.p.v. gewoon erin te bijten. Wortelen: idem dito. Bij komkommers en augurken is het probleem minder nijpen; die worden sowieso zelden in volle glorie verorberd. Een Zwan-worstje hoort niet in het rijtje wegens haram. En ijs wordt in een familieverpakking mee naar huis genomen, waar het dan in halfontdooide toestand kan opgelepeld worden.

https://www.sueddeutsche.de/muenchen/muenchen-eis-kolumne-1.6025837