Nog meer over de EU.  Waar het hart van vol is…

We hebben al herhaaldelijk over de regeldrang van de EU geschreven: van augurken, over lampen, stofzuigers tot wc-spoelbakken.  Het ene krankzinnige idee is nog niet goed verteerd of een ander, nog belachelijker hersenspinsel, vertaald in een EU-richtlijn wordt door onze strot geduwd.

Laat u niets wijsmaken door EU-kritische partijen en blogs.  In de EU werken ze hard en als ze niets meer te doen hebben, dan zoeken ze vertwijfeld naar nieuwe uitdagingen. Comités en onderzoeksgroepen schieten als paddestoelen uit de grond.  Zo werd er een ‘studiewerkgroep’ in het leven geroepen, waarin eurocraten en ‘deskundigen van de te behandelen materie’ zitting nemen.  Dit comité verkoor de wc ofte het toilet als studieobject.  Niet met het doel de inkomsten te vermeerderen, maar wel met de doelstelling een bezigheidstherapie voor nieuw aan te werven EU-ambtenaren uit te dokteren.

In de aanbevelingen staat het hoge doel van de wc-studiewerkgroep uitbundig beschreven als een harmoniseringsproces der Europese toiletten.
Vooraleer men echter tot het eindstadium van EU-richtlijnen kon geraken, moest er eerst een definitie van het begrip “toilet” (of “wc”) vastgelegd worden.  Twee jaar lang werden er meerdere vergaderingen, zelfs meerdaagse, aan besteed.  Niet in Brussel.  Gewoontegetrouw in lieflijkere oorden.  Zoals in Sevilla.  Wie op toilettenharmonisering zit te broeden, heeft als eurocraat ook nood aan passende ontspanning in een aantrekkelijke omgeving.   Na twee jaar beraadslagingen kwam de wc-studiewerkgroep tot  de opmerkelijke conclusie dat het probleem van de wc uit verschillende gebruikersgewoontes der EU-lidstaten bestond.  En daarmee tot de kern van het rapport: er was dringend nood aan een harmonisering van de wc.

U weet hoe het gaat: men pakt een probleem aan en prompt verschijnen er gerelateerde vragen aan de horizon.  Zo werd het toiletbrildeksel een gewetenskwestie van de experten.  Is dat deksel nu een geïntegreerd bestanddeel of slechts een accessoire dat het comfort van de zitting moet doen stijgen?

De wc-studiewerkgroep was echter niet voor één gat te vangen en kwam eensgezind tot een salomonsoordeel:  daar waar de wc vast aan de wand gemonteerd is, is het deksel volgens EU-expertise een geïntegreerd bestanddeel.  Bij vrijstaande wc’s moet men het deksel als een bijkomend, comfortverhogend, maar niet verplicht te monteren accessoire beschouwen.

Het hoofdbestanddeel van de studie ging echter over het toegestane waterverbruik per wc-spoeling  Gelukkig dat we over die EU-wc-experten konden beschikken, want anders waren we nooit tot een EU-wc-waterverbruiks-spoelnorm geraakt. 5  liter is  voor een spoeling van een zittoilet toelaatbaar.  WC’s, die aan deze norm voldoen, zullen ook een EU-label krijgen, kwestie van in het toilettenbos de toelaatbare toiletbomen te kunnen onderscheiden.   Wie staande plast in een urinoir, krijgt slechts  1 enkel litertje water, waarmee bewezen wordt dat vrouwen de grootste waterverkwisters zijn.

Uiteraard blijft het hier niet bij.  De wc-producenten zullen EU-conforme productievoorschriften ontvangen.  Voorlopig wordt er nog niet overwogen een camera te installeren om vast te stellen of een onverlaat twee, of god behoede, drie keer doorspoelt.

Met deze maatregel zouden drie punten van de doelstelling bereikt worden.  1) Het ‘afvalproduct’ moet volledig verwijderd worden. 2) De ‘opvanghouder’ (Nvdr. ‘de pot)  moet zodanig uitgespoeld worden dat er geen spetters over de rand van de wc kunnen springen. 3) Ten slotte moet er voldoende water op de bodem van de wc (van de pot, niet van de toiletruimte) blijven staan.  Voor al deze eisen werd er na jarenlange studie beslist dat 5 liter water ruim voldoende is.

Wij maken ons geen illusies: deze studie is nog bijlange niet aan zijn eindpunt.  De toelaatbare hoeveelheid van het ‘afvalproduct’ blijft een open vraag.  Experten hebben daarover diepe meningsverschillen.  Beslissende factoren zoals eetgewoontes of het gewicht van de wc-gebruiker hebben een invloed op het eindproduct.  Daarvoor zal er waarschijnlijk een sub-wc-werkgroep geïnstalleerd moeten worden.
Wij voelen de conclusies van deze expertenstudie al aankomen.  Als het aan het voedingspatroon ligt, dan zal er eerstdaags een EU-voedings-wc-waterverbruikscomité opgericht worden om onze eetgewoonten te harmoniseren.  Wordt het probleem veroorzaakt door een eerder zwaarlijvige wc-gebruiker, dan is het een fluitje van een cent om tegelijkertijd bij het eet-harmoniseringproces  een rantsoenenrichtlijn aan vast te knopen.

En dan hebben de experten nog niet beraadslaagd over de nefaste werking op het milieu van het gebruikte toiletpapier.  Hoeveel velletjes, welke dikte, met of zonder profiel, met een kleurtje?  Is het aantal afhankelijk van de al dan niet dikkere gebruiker?  Wat met natte doekjes?  En wordt de bidet verbannen?  Komt er een studiewerkgroep voor de recyclage van gebruikt wc-papier?

Zo ver zijn we nog niet, maar het biedt ontegenzeglijk perspectieven.  Vooral voor de tewerkstelling van de eurocraten.  De oprichting van een eetgewoonten-bewakingseenheid ligt voor de hand.
Eigenlijk zouden wij moeten solliciteren, want wij kunnen nog wel even doorgaan met prangende vragen, die op een oplossing wachten.  En die vergaderingen- in attractieve oorden – nemen wij er graag bovenop.

FT