MONETAIRE MONSTER

De verborgen waarheid van geld

Wat is geld?

Om de huidige economische crisis en vooral dan haar oorzaken te begrijpen, moet men eerst de geschiedenis induiken om zo het ontstaan van ons monetair systeem  van nader te bekijken. Geld is namelijk ontstaan omdat er nood was aan een praktisch ruilmiddel, aangezien ruilhandel (voor de uitvinding van geld het enige ruilmiddel) verre van praktisch bleek. Het was in ieders belang was dat het nieuwe, universele ruilmiddel in waarde constant bleef. Er werd uiteindelijk voor goud (en zilver) geopteerd. Ten eerste omwille van fysieke redenen: broden bvb. steek je namelijk moeilijker weg dan een geldbeugel. Een tweede, belangrijke verklaring voor de keuze van deze twee edelmetalen is dat de beschikbaarheid van het materiaal relatief constant bleef: er gaat namelijk nauwelijks goud verloren en er komt relatief weinig van bij (ca. 1% per jaar). Een bijkomend voordeel is het feit dat edelmetaal niet (snel) degradeert. In de oudheid was de opgedelfde hoeveelheid zilver zes maal hoger dan de hoeveelheid goud. Zilver was dus logischerwijs zes maal minder waard dan goud. Geld stond voor een vaste waarde, want goud was geld en geld was dus goud.

Al snel kregen koningen en keizers het idee om een deel van het gewicht van hun gouden munten te vervangen door een ander, minder waardevol metaal. Voor dezelfde hoeveelheid goud kregen ze op die manier een groter aantal munten en konden ze meer geld uitgeven. Het muntstuk werd minder waard door de verminderde hoeveelheid aanwezig goud en de gebruikers van de muntstukken werden armer: inflatie was geboren . Goud was nog geld maar geld was geen goud meer.

Massa’s goudstukken thuis bewaren is geen evidentie. Om die reden gaven vermogenden hun goud in bewaring bij een goudsmid of een bank. De belangrijkste voorwaarde om dit te doen is natuurlijk vertrouwen, aangezien men immers zijn vermogen in bewaring gaf bij een ander. Precies om die reden is het niet verwonderlijk dat de eerste banken in de oudheid tevens tempels waren. Dit was het geval bij zowel de Grieken als bij de Romeinen. Bij hun deposito kregen depositarissen een nota die als bewijsstuk moest gelden voor een onderliggend pand bij de bank in kwestie. Zo’n nota was bijzonder praktisch, aangezien er op die manier makkelijk en snel kon betaald worden. Het goud bleef immers in de kluis liggen, maar veranderde wel van eigenaar.

Het sprookje duurde jammer genoeg niet lang: al snel begonnen malafide bankiers meer nota’s uit te schrijven dan dat er gouddeposito’s waren. Op die manier boekten zij fenomenale winsten. Dit systeem kon enkel voortbestaan op voorwaarde dat de depositarissen er op vertrouwden dat hun bank eerlijk was en niet meer uitleende dan ze had. Van zodra de depositarissen hun vertrouwen in hun bank kwijt waren, wilden zij vanzelfsprekend allemaal zo snel mogelijk en allemaal tegelijk hun geld terug. Dit noemen we een bankrun. Uiteraard konden de banken niet iedereen tegelijk uitbetalen, en gingen ze dus bankroet. Naast het feit dat de bankier zijn zaak overkop zag gaan, verloren vele depositarissen op die manier hun (spaar)geld.

Voor de (volledige) ontkoppeling van de goudstandaard in 1971 was een bankbiljet ook een reçuutje voor uw persoonlijke hoeveelheid goud die in de bank lag opgeslagen als onderpand voor het briefgeld in circulatie.

Fig 1: “One hundred dollars in gold payable to bearer on demand”, nu wijselijk weggelaten op de huidige dollarbiljetten.

Vandaag de dag is geld niet meer gekoppeld aan goud. Meer zelfs, het is aan niets meer gekoppeld, behalve dan het vertrouwen van de gebruikers.

Waar komt al dat geld dan vandaan? Simpel: het wordt gewoon gedrukt. Men zou dan kunnen stellen dat de overheid altijd geld kan bijdrukken bij overheidstekorten (wat in de praktijk ook gebeurt) en dat op die manier iedereen rijk kan worden. Jammer genoeg zit het niet zo eenvoudig in elkaar: voor elke Euro of Dollar die gedrukt wordt, moet immers wel iemand opdraaien. Zoals verder zal blijken zijn dit in elk geval niet de bankiers.

Werking financieel systeem Euro

 De Europese Centrale Bank (afgekort ECB) is het overkoepelend orgaan waarin alle centrale banken van de eurolanden in zijn geïntegreerd. De hoofdopdracht van de ECB is het garanderen van prijsstabiliteit. (BRON: http://www.ecb.int/ecb/educational/movies/html/index.en.html?id=3) Hiervoor werkt zij nauw samen met de centrale banken van de eurolanden. Bij de ECB is geen sprake van een subsidiariteitsprincipe: het is immers de ECB die zelf bepaalt of zijzelf of de centrale banken een bepaalde actie ondernemen of niet. Een kanttekening: alle centrale banken ter wereld, zo ook de Nationale Bank van België (de Belgische centrale bank), zijn private banken die vanwege de staat het monopolie hebben gekregen op geldcreatie. Aangezien het gaat om private banken, moet er dus, logischerwijze, ook winst gemaakt worden. De verschillende centrale banken zijn de “aandeelhouders” van de ECB. Ook de ECB is m. a. w. een private bank en dient dus de belangen van zijn eigenaars, nl. de private banken. (BRON: http://www.ecb.int/ecb/educational/movies/html/index.en.html?id=3)

Wanneer de Belgische staat overheidstekorten heeft of wil “investeren” in de economie geeft ze een staatobligatie uit. Deze worden verkocht aan particulieren of aan commerciële banken zoals bijvoorbeeld Belfius (opvolger van het failliete Dexia). Indien de overheid ze niet allemaal verkocht krijgt, wat in feite altijd het geval is, koopt de centrale bank de rest op (1). Deze carrousel is eigenlijk niets anders dan geldcreatie door de overheid. Volgt u even mee: De overheid ontvangt door de verkoop van staatsobligaties geld die ze kan uitgeven aan investeringen, schuldaflossingen, oorlogen, enz. Het uitgegeven geld van de overheid komt vervolgens terecht bij de commerciële banken,  zoals bijvoorbeeld Belfius. Zij die verdiend hebben aan de overheidsuitgaven deponeren dat geld immers ook gewoon op een bankrekening. En dan treedt het zogenaamde wonder van  “fractioneel bankieren” in werking…

Fractioneel Bankieren

Fractioneel bankieren is het in de huidige bancaire sector bestaande gebruik waarbij banken slechts een deel van de hun toevertrouwde middelen in direct beschikbare vorm aanhouden, en het overgrote deel van de middelen uitlenen, ongeacht hun verplichting om de hun toevertrouwde middelen, voor zover deze direct opeisbaar zijn, op eerste verzoek terug te betalen.

In mensentaal: wanneer iemand een deposito doet, moet de bank daar slechts een bepaald deel van als reserve aanhouden. Stel dat iemand een deposito doet van €1000 en de bank daar slechts 10% (€100) als reserve van aanhoudt. De andere €900 mag de bank dan uitlenen aan iemand anders, die er bijvoorbeeld een huis mee koopt. De verkoper van dat huis zet het ontvangen geld weer op de bank. Van die €900 kan de bank dan terug €810 (90%) uitlenen. Dit gaat zo door, tot de oorspronkelijke €1000 door de bank aangegroeid is tot €10.000 (2). Bovenop al deze leningen wordt ook nog eens interest betaald. De banken maken dus in feite gigantische winsten, zeg maar gerust woekerwinsten, op de kap van de spaarders.

Zoiets is vanzelfsprekend enkel mogelijk door een vorm van misleiding vanwege de banken. Mijn deposito van €1000 is immers ten allen tijde beschikbaar aan mij, maar toch is er tegelijkertijd 90% van uitgeleend aan iemand anders. Er bestaat m.a.w. maar €1000, maar toch is er €1900 in omloop. Deze bedenkelijke werkwijze is door onze overheden  grondwettelijk verankerd.

Het is niet zo dat banken geld bijdrukken: het gaat hier gewoon om cijfers op balansen die er bij komen, het aanwezige papiergeld blijft hetzelfde. De enige verplichting die banken hebben, is er voor te zorgen dat ze hun balans aan het einde van de dag in evenwicht hebben. Maar ook dat is lang niet altijd het geval…

De commerciële banken zijn verplicht om hun reserves bij de ECB aan te houden waar, als er balanstekorten zijn, deze kunnen aangevuld worden met een zogenaamd Repo-contract (sale and repurchase agreement). Dit is een financiële transactie waarbij effecten(doorgaans obligaties) worden verkocht en tegelijkertijd worden teruggekocht met teruglevering op termijn. Op deze manier financiert de ECB eigenlijk de insolvabele commerciële banken. Door met de rentevoeten te spelen, doet ze tevens aan kwantitatieve geldverruiming (in het Engelse financiële jargon: quantitative easing ). Dit komt er op neer dat er nieuw geld geïnjecteerd wordt in de markt.

En hier komt dan de ontstaansreden van de centrale banken naar boven. Door fractioneel bankieren zijn de commerciële banken bijzonder kwetsbaar geworden voor tegenslagen. Of het nu een recessie, een oorlog of een natuurramp is, als de depositarissen om welke reden dan ook massaal hun geld gaan afhalen, kan geen enkele bank het spaargeld uitbetalen en gaan ze dus overkop. Om dit te voorkomen is er ook vanuit de commerciële banken vraag naar een centrale bank als “lender of last resort”. Naast de commerciële banken, hebben ook de overheden baat bij een Centrale bank om de failliete commerciële banken overeind te houden. Failliete banken leiden immers tot verlies van veel spaargeld, waardoor de overheden de keuze hebben dat spaargeld te garanderen of een verarming van de bevolking moeten accepteren. Ook leiden failliete banken tot kredietcontractie, wat dan weer tot recessie leidt. Zoals eerder uitgelegd, hebben overheden de centrale bank vanzelfsprekend ook nodig om haar eigen schulden via overheidsobligaties te financieren. Gedekt door de Centrale bank, voelen de commerciële banken zich ongenaakbaar en zo staat de poort wagenwijd open voor wat we met een enigszins beladen term als “casinokapitalisme” kunnen bestempelen.

De banken hebben dan ook niet nagelaten om hun reserves zo veel mogelijk te verlagen, waardoor de hefboom groter werd. Op die manier konden ze meer leningen uitschrijven om op die manier nog meer woekerwinsten te boeken. Een vergelijking van de gebruikte hefboom en zijn in het diagram te zien.

Ter vergelijking: het overkop gegaande Lehman Brothers had een hefboom van 31:1. België staat met Belfius en BNParibas staat aan de kop van het Europese peloton met een hefboom van 30:1 ofwel een reserve van slechts 3,3%. Er kan dus maar 3,3% van de depositarissen (de spaarders dus) hun geld uitbetaald worden.

Naast het feit dat het systeem van fractioneel bankieren zeer instabiel is, heeft het ook een nefaste invloed op de economie en is de oorzaak van talloze booms en crashes. Omdat de hoeveelheid geld in omloop véél hoger is dan de werkelijke spaartegoeden die er achter zitten, zijn de rentevoeten veel te laag en kan er bijgevolg veel te goedkoop geleend worden. Hierdoor zijn ondernemers te veel geneigd om te ambitieuze investeringen aan te gaan. Wanneer de monetaire expansie dan stopt, vanwege schrik voor te veel inflatie, zien de investeerders al snel in dat hun investeringen niet renderen en volgen er dus ontslagen en een economische recessie. (3) Op dat moment rekent men op de centrale bank, die dan terug wat nieuw gecreëerd geld in de markt injecteert. Naar schatting wordt zo’n 93% van het huidige in roulatie zijnde geld gecreëerd via fractioneel bankieren en zo’n 7% via de carrousel van staatsobligaties.

Nu komen we terug bij ons verhaal. Het door fractioneel bankieren gecreëerde geld komt via een lening immers weer bij de gewone mens terecht. Vandaag de dag heeft quasi iedereen een lening lopende voor zijn of haar huis.  Vervolgens betaalt iedereen geld terug aan de staat via belastingen. De cirkel is nu rond: het geld is weer terug waar het vandaan kwam. Toch heeft het nooit enige waarde vertegenwoordigd, enkel schulden. Laten we even overlopen: eerst de overheid met obligaties, vervolgens de banken met uitgeleende deposito’s en tenslotte wijzelf met hypotheekleningen. Heel de economie draait vandaag de dag met andere woorden op schulden.

Het zal u echter niet ontgaan zijn dat de enigen die het geld betekenis geven, wijzelf zijn. Enkel het loon van de werkende bevolking, door arbeid verdiend, geeft ons geld enige waarde. Zo komen we dan ook tot de kern van de zaak.

Wie betaalt?

De hamvraag die zich natuurlijk opdringt is de volgende: wie betaalt alle schulden waarop het geldsysteem draait? De vraag is makkelijk beantwoord: de werkende bevolking draait hiervoor op via belastingen. Merk op dat de werkende bevolking de enige is die “gewerkt” heeft voor zijn geld, er staat dus “arbeid” of een vorm van “waarde” (productie/tijd), tegenover zijn geld. De banken en overheid crëeren geld zonder toegevoegde waarde te creëren. Daarboven komt ook nog eens inflatie, in hoofdzaak veroorzaakt door de kredietexpansie van banken. Deze inflatie zorgt er voor dat het geld (zeg maar gerust: ons geld) minder waard wordt. De werkende bevolking leidt dus koopkrachtverlies. Hoe meer geld er immers in omloop is, hoe minder je geld waard is en hoe duurder consumptie dus uitvalt. Kort gezegd: producten worden niet duurder, maar je geld wordt minder waard!

Dit wetende kunnen we enkele stevige vraagtekens zetten bij het financiële systeem. Wanneer er nieuw geld gecreëerd wordt door de ECB, de overheid of de banken, is het enkel de eerste die het ontvangt die er van profiteert (veelal wederom de commerciële banken en de grote multinationals, beiden de heersers van het huidige kapitalistisch systeem). Op het moment dat het de gewone mens bereikt, heeft het, samen met het geld op de spaarrekeningen, zijn waarde reeds verloren. Inflatie is m.a.w. niets anders dan een vanuit de banken georkestreerde onzichtbare belasting op de kap van de werkende bevolking.

Samenvattend: een depositaris doet een deposito, waarvan de banken 97% (in België althans) inpikken. Vervolgens doen diezelfde banken aan kredietexpansie, waardoor inflatie ontstaat, waar de depositaris voor opdraait. Vervolgens komen de banken geld tekort en hebben ze staatssteun nodig, die diezelfde depositaris via belastingen betaalt. Op de hypotheeklening van de depositaris vraagt de bank dan ook op de koop toe nog eens rente. Je zou er om lachen moest het niet om te wenen zijn…

Rente

Overal moet echter ook nog eens rente op terugbetaald worden: zowel bij staatsobligaties, banken, bij hypotheekleningen, enz. Dit betekent dus dat men om het systeem draaiende te houden steeds méér schulden moet maken! Dit is dan meteen ook de verklaring waarom diverse economen en politici de bevolking voortdurend aansporen om te consumeren. Dit verklaart ook de goedkope leningen vandaag de dag. We zitten dus in een neerwaartse spiraal waarin we gedoemd zijn om steeds meer schulden aan te gaan. Grof gezegd is het hele geldsysteem dus niets meer of minder dan een Ponzi-scheme (4). De enigen die wel varen bij schulden zijn… de banken.

Nog een kleine, maar niet onbelangrijke voetnoot: Aangezien de schuldenberg steeds toeneemt, zal die op een bepaald moment te groot zijn, waardoor de munteenheid zal instorten. Fiduciair geld (in de Engelse financiële wereld: Fiat money), geld dat zijn waarde niet ontleent aan de materie waaruit het gemaakt is of de waarde die het vertegenwoordigt (zoals gouden en zilveren munten, of een korf gelijk aan de industriële output van een economie), maar aan het vertrouwen dat er goederen en diensten mee gekocht kunnen worden, gaat gemiddeld slechts 30 à 40 jaar mee, alvorens het ten onder gaat aan hyperinflatie.

EU in de macht van de banken

Zoals we uit voorgaande kunnen vaststellen, hebben de banken enorm veel macht. De overheden hebben geen macht over de banken, maar omgekeerd hebben de banken wél invloed op de overheden. De Euro is geen eigendom van de EU, maar van de ECB. En zoals eerder aangegeven is de ECB in handen van de centrale banken die op hun beurt eigendom zijn van privépersonen (veelal de commerciele banken). Door het zogenaamde “casinokapitalisme” van de banken en de onvermijdelijke financiële problemen die daar op volgen, moeten overheden vaak schulden aangaan om deze banken te redden. Tegelijkertijd hebben overheden de banken ook nodig om hun overheidsschulden te financieren. Ze hebben elkaar dus nodig.

Logischerwijze loopt de macht dan ook in elkaar over. Een goed voorbeeld is bijvoorbeeld Goldman Sachs, die binnen Europa probleemloos zijn pionnen kan plaatsen. Naast de ECB-president leveren ze o. a. ook de premiers van de Europese “probleemlanden” Griekenland en Italië.

Het is dus uitgerekend Goldman Sachs, die Griekenland via allerlei kunstgrepen de Eurozone heeft binnengeloodst, levert nu de technocratische regering die de Griekse bevolking uitperst. Ook in Italië herhalen zij deze streek en leveren zij een onverkozen regering geleid door een bankier uit eigen rangen.

Ook in België zijn er enkele onverkozen technocraten aan de macht. Kris Peeters(CD&V), Bruno Tuybens (SP.A), Ingrid Lieten en Philippe Muyters (N-VA) zijn enkele namen die wel een belletje doen rinkelen. Er zijn nog verschillende andere toppolitici die op zijn zachtst gezegd sterk gelinkt zijn aan banken. Dank maar aan een Jean-Luc Dehaene (Dexia/Belfius, CD&V), de familie Van Rompuy (Argenta, CD&V), Steve Stevaert (Ethias, SPa) en ga zo maar door.

Nu de banken binnen Europa via schulden en rente de macht hebben gekregen, gebruiken ze die ook. Door de band genomen doen zij dit als volgt:

Wanneer een overheid in de problemen komt (door teveel schulden), worden ze gered via noodleningen. Ze worden dus, het is nu al duidelijk, gedwongen om nog meer leningen en dus schulden aan te gaan. Daardoor worden de burgers (zoals bijvoorbeeld in Spanje en Griekenland) verplicht om in te leveren, dit door sterke besparingen en loonverlagingen. In Griekenland zijn de lonen op die manier quasi gehalveerd. BRON:http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120831_084  Terwijl de overheden in de neerwaartse spiraal van steeds meer schulden zijn terecht gekomen, zijn het de gewone burgers die er voor opdraaien.

Een frappant voorbeeld van de kracht van rente: bij een rente van 18% zou de schuld van Griekenland in slechts vier jaar verdubbelen. Het is net deze zware rentelast, niet de schuld zelf, die Griekenland en andere “probleemlanden” uitperst en het zijn net de banken hun politieke vertegenwoordigers die hier winst op blijven maken. Men is niet mals voor een land als Griekenland. Zo bedreigt bondskanselier Angela Merkel de Grieken openlijk. Ook Christine Lagarde van het IMF (BNP Paribas, alsook de UMP van Sarkozy te Frankrijk) stelt het duidelijk: “De Grieken moeten beginnen belastingen betalen en al hun schulden aflossen”. Lagarde betaalt overigens zelf geen belastingen. BRON: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120529_089

In feite zouden de Grieken en de Spanjaarden helemaal geen schulden moeten terugbetalen. Waarom moeten de burgers, die slachtoffer zijn van het “casinokapitalisme” van zowel overheden als banken voor deze malaise opdraaiden? Het geld is immers uit niets gecreëerd door de banken zelf. De enigen die het geld waarde geven, zijn de werkende burgers. De enigen die er dan ook recht op hebben zijn zij.

ESM en eurobonds

Dat de ECB (niet vergeten: in principe een private bank!) niet met het lot van Griekeland en haar burgers begaan is, maar vooral met de eigen inkomsten, wordt duidelijk uit de verschillende zogenaamde “reddingsoperaties” die zij ondernomen heeft. Zo heeft de ECB, via de private banken, 5 miljard Euro steun gegeven aan Griekenland met de verplichting om er haar staatsobligaties van de ECB mee terug te kopen. Deze staatsobligaties heeft de ECB echter zelf aan een een korting van -20% à -30% verkregen. Op die manier is de Griekse staatsschuld dus enkel verhoogd.

Gelukkig is de ECB toch nog aan enkele beperkingen onderworpen. Zo mag de ECB geen leningen direct aan overheden uitschrijven. Dit geldt ook voor de Europese Financiële Stabiliteitsfaciliteit (afk. EFSF en in het Engels: European Financial Stability Facility) en het  European Financial Stabilisation Mechanism (ESM), dewelke met andere legale hindernissen te maken hebben.

Daar hebben de banken echter een oplossing voor gevonden. Via het nieuwe Europees Stabiliteitsmechanisme (afk. ESM en in Engels: European Stability Mechanism) hebben ze namelijk Carte Blanche om de Eurocrisis “op te lossen”. Dit nieuwe reddingsmechanisme is in feite niets meer of minder dan een staatsgreep van de banken op de nationale staten. Enkele citaten uit de beginsteltekst van het ESM:

 [artikel 9] . . ESM leden verbinden zich er hierbij toe elke kapitaalaanvraag onherroepelijk en onvoorwaardelijk binnen 7 dagen te betalen…

[artikel 10] De Raad van Bestuur kan besluiten het startkapitaal te wijzigen en artikel 8 dienovereenkomstig aan te passen.

[artikel 27, alinea 2 en 3] De ESM heeft volledige rechtsbevoegdheid als partij in juridische procedures. Maar de ESM, haar eigendom, financiële middelen en activa genieten juridische immuniteit…..

[artikel 27 alinea 4] Het eigendom, de financiële middelen en de activa van het ESM zijn van onderzoek, vorderingen, onteigening of enige andere vorm van beslaglegging, door regeringen, bestuursorganen en rechters gevrijwaard.

[artikel 30] De bestuursleden, de directeuren, hun plaatsvervangers en andere personeelsleden zijn gevrijwaard voor gerechtelijke procedures met betrekking tot hun handelen en genieten onschendbaarheid aangaande hun officiële papieren en documenten.

Samengevat: Een nieuwe autoriteit aan wie we binnen zeven dagen bedragen zonder limiet moeten betalen als zij dat willen? Deze autoriteit kan ons aanklagen, maar wij hen niet. Al de medewerkers genieten immuniteit. Er gelden eigenlijk geen wetten.  Geen regering kan kan hen counteren.  Europa’s nationale budgetten handen zijn in handen van een niet gekozen Non-Governmental Organisation (NGO).(5)

Denkoefening: Oplossing voor Griekenland

Op het moment van dit schrijven hebben zojuist de Griekse conservatieven, Neo Democratia, de verkiezingen gewonnen. Deze pro-Europese partij biedt de Griekse burger echter geen oplossingen, maar enkel meer  bezuinigingen en grotere transfers naar de banken. Het moge duidelijk zijn dat de traditionele partijen en de banken één pot nat zijn. Het zijn de politieke partijen die geprofiteerd hebben van de corruptie en cliëntelisme.

Nochtans is zou de oplossing ook eenvoudiger kunnen zijn: wie de crisis veroorzaakt moet hem betalen. Wie slecht investeert moet failliet gaan. Indien banken door hun reserves zo klein te nemen om zoveel mogelijk winst te maken over kop gaan bij het minste probleem, moeten ze niet gered worden. Die banken moeten gewoon failliet gaan. Griekenland zou uit de euro moeten stappen en een nieuwe drachme invoeren, waarbij deze onmiddellijk sterk in waarde zal zakken. Hierdoor worden Griekenland en haar economie op slag veel interessanter voor export. Met de dure euro is economische opleving namelijk zo goed als onmogelijk. Het grootste probleem dat zich dan zou stellen, is het verlies van een massa spaargeld en de uiteindelijke verarming van de bevolking door de devaluatie. Maar ook daar is een oplossing voor mogelijk. Tegelijkertijd met de drachme, moet Griekenland een tweede beleggingsmunt (6) uitgeven die fysiek door zilver of goud is gedekt. De overheid zou ervoor moeten zorgen dat een groot deel van het Griekse spaargeld omgezet is in deze nieuwe munt. Bij de uitstap uit de euro zou dan de koopkracht van de bevolking behouden blijven (of zelfs substantieel toenemen). Griekenland zou zelfs zeer veel buitenlands kapitaal kunnen aantrekken met deze munt, gezien het de eerste gedekte munt in de wereld zou zijn. Deze sterke beleggingsmunt zou zelfs positieve effecten op de drachme kunnen hebben. Tevens zou er met wissels een derde “betaalmiddel” geïntroduceerd kunnen worden, gedekt door echte arbeid, waarmee de overheid kan investeren in zijn economie en infrastructuur in plaats van alles te privatiseren en aan weggeefprijzen te verkopen.

Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de schulden van de overheid. Buitenlandse schulden dienen niet afbetaald te worden. Waarom zou je geld terugbetalen aan woekeraars die je geld lenen, enkel met de bedoeling om je met nog meer schuld en renteverplichtingen op te zadelen? De Griekse overheid zou zichzelf failliet kunnen verklaren. (7) Dan kan men met een schone lei beginnen en kunnen de nodige structurele hervormingen van het financiële systeem doorgevoerd worden. Het monopolie op geldcreatie zou enkel bij de overheid moeten liggen en niet bij privaatbanken. De Centrale banken dienen dan overal genationaliseerd te worden. Ook het invoeren van full-reservebanking dringt zich dan op. De banken moeten dan garanderen dat ze altijd je spaargeld kunnen uitkeren. Op die manier is de werkende bevolking weer eigenaar van zijn spaargeld en niet de banken. Dit kan een doorstart betekenen voor een stabiele en duurzame economie. Op het eerste zicht lijken dit utopische voorstellen,  maar vele ervan zijn of worden reeds toegepast. Kadhafi (Libië) heeft een goud gekoppelde munt ingevoerd, maar werd onmiddellijk platgebombardeerd door de plutocraten van de EU en de NAVO. Victor Orban, de premier van Hongarije, heeft een eerste schuchtere poging gedaan om zijn centrale bank te nationaliseren en wordt nu binnen Europa geïsoleerd en gedwongen hierop terug te komen. Griekenland daarentegen heeft eigenlijk niets te vrezen. Zij zitten immers al in een wanhopige toestand en hebben aldus niets te verliezen. Misschien kunnen zij trachten de financiële elite van Europa uit te dagen?

Frederik Vandelannoote

Met dank aan VBJ, Vlaams Belang Jongeren, artikel verschenen in hun vormingsblad Breuklijn.

(1)     Zo heeft de FED, de Amerikaanse centrale bank, in 2011 zo’n 61% van de treasury bonds opgekocht.

(2)     1000+900+810+729+656+590+531+478+430+387+348+313+282+254+228+205+185+166+150+135+121+109+98+88+79+71+64+58+52+47+42+38+34+30+27+25+22+20+18+16+14+13+12+10+…

(3)     Alhoewel libertair in zijn conclusies heeft de Oostenrijkse school wel een nuttige bijdrage geleverd in het academisch bewijzen van de schadelijke effecten van fractioneel bankieren op de economie en naar de oorzaak van booms en crashes.

Zie: “Geld, krediet en crisis” door Jesus Huerta de Soto

(4)     Frauduleus systeem waarbij steeds nieuw geld moet inkomen om te kunnen blijven draaien. Bijvoorbeeld de fraude door Jean-Pierre Van Rossom. De eerste intekenaars word een (te) hoog rendement belooft die betaald wordt met het geld van de volgende intekenaars.

(5)     december 2011 “De schokkende waarheid van de komende EU ineenstorting!” http://www.youtube.com/watch?v=1GaH2MqXfxM

(6)     http://rt.com/programs/keiser-report/episode-295-max-keiser/

2^e deel over zilvergedekte beleggersmunt voor Griekenland

Opgemerkt moet worden dat dit best maar een tijdelijke maatregel moet zijn. Teruggaan naar een goudstandaard is enkel in het voordeel van zij die nu reeds al het kapitaal bezitten.

(7)     Je kan de terechte opmerking maken dat een Griekse default ook onze banken mee ten onder trekt en dus ook de Vlaamse spaarder en de Belgische overheid van zijn geld berooft. Dit is correct en is de enige reden waarom de EU er alles aan doet om Griekenland binnen de EU en de euro te houden. De blootstelling van de noordelijke eurolanden aan Grieks staatspapier is zeer groot, ook banken als Deutsch Bank zitten diep in (waardeloos) Grieks staatspapier. Maar het systeem is fundamenteel rot, de problemen die Griekenland, Spanje en Italië treffen komen ook naar ons, dat is slechts een kwestie van tijd. Het enige wat je als spaarder kan doen om je spaargeld tegenwoordig veilig te stellen is fysiek (geen ETF’s!) zilver of goud (of andere waardevaste producten) te kopen en zo je geld aan het wankele geldsysteem te onttrekken.