De naam Wethersfield zegt u niets? In een min of meer recent verleden was dit dorp van 800 inwoners in het Verenigd Koninkrijk een belangrijke basis van de Royal Air Force, de Britse luchtmacht. De oude luchtmachtbasis werd heringericht als opvangcentrum “voor alleenstaande asielzoekers van het mannelijke geslacht”. De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken beperkte de maximale opvangcapaciteit tot 800 personen – terwijl er eigenlijk plaats was voor 1.700. Volgens ‘onze’ VRT waren vele ‘locals’ tegen, maar moesten die toegeven dat het “allemaal best meeviel met de overlast”. Sinds die uitzending van 1 mei 2024 hoorden we niets meer: zou het ‘samenleven’ er écht gelukt zijn?
Volgens het proces-verbaal van de buitengewone vergadering van het controlecomité van de luchtmachtbasis van Wethersfield van 27 januari 2025 worden 580 asielzoekers opgevangen. Het lijkt er peis en vree: de asielzoekers krijgen dan ook alle mogelijke faciliteiten: ze beschikken er over dokters, verpleegsters, specialisten. Alles wordt netjes gehouden door kuisfirma’s. De bewoners krijgen te eten (halal is beschikbaar). Ze hebben bussen ter beschikking, die hen naar Baintree, Colchester of Chelmsford brengen. Er is een multi-confessionele gebedsruimte, in samenwerking met de lokale kerk. De veiligheid van de asielzoekers wordt gewaarborgd door een privéfirma.
Zo begon het: met een vriendelijk verzoek aan de asielzoekers zich te gedragen als “goede buren”. Eilaas…
Huizen zijn onverkoopbaar geworden, en lokale bevolking wordt aan lot overgelaten.
Het (Britse) aanspreekpunt voor de asielzoekers raadt de nieuwkomers in het opvangcentrum aan “geen pestgedrag op basis van ras, religie, geslacht, leeftijd of handicap te vertonen om de vrede te bewaren” – maar intussen hopen de incidenten zich op. Want deze “alleenstaande asielzoekers van het mannelijke geslacht” hangen op het dorpspleintje rond, dwalen door de straten. Ze kloppen zomaar op deuren, proberen autoportieren open te krijgen. Bewoners durven ’s avonds niet meer op straat. Op X kan men lezen over seksuele agressie, over vandalisme, over ontlasting op de openbare weg.
“We zitten hier geblokkeerd en niemand luistert zelfs nog”, aldus Melody, 77 jaar, in de Engelse krant Daily Mail. Melody en haar man hadden gedacht hun oude dag op een rustige manier in Wethersfield te kunnen slijten, maar helaas. Ze dachten even aan verhuizen, maar de huizen zijn onverkoopbaar geworden, net door het asielcentrum. Volgens de Britse staat was de omvorming van de luchtmachtbasis van Wethersfield in een opvangcentrum voor asielzoekers onvermijdelijk omdat de opvangkosten van asielzoekers in hotels voor de overheid “onbetaalbaar” werd. En dan draait de lokale bevolking hiervoor op, nietwaar? Voor velen was de eigen woning een ‘pensioenpotje’ – maar dat werd door deze eenzijdige overheidsbeslissing opeens minstens gehalveerd. Een tweede VRT-uitzending zal er niet komen, denk ik.
Peter Logghe