Demografische situatie loopt uit de hand

Niet enkel de Vlaamse rand, ook onze steden ontnederlandsen in snel tempo. Daar zijn het echter niet de Franstaligen die demografisch in opmars zijn, maar wel de niet-Europese allochtonen.

In ons vorige magazine kon u reeds lezen hoe uit de geboortecijfers van Kind en Gezin een sterke achteruitgang van het aantal Nederlandstalige geboorten in de Vlaamse rand rond Brussel blijkt. Wanneer we onze hoofdstad Brussel  buiten beschouwing laten, is Antwerpen de Vlaamse stad die het snelst ontnederlandst. Nauwelijks 41,4 procent van de moeders van Antwerpse borelingen is Nederlandstalig, een duidelijke vermindering tegenover 2010 (43,5 procent).  58,6 procent van de borelingen in Antwerpen in het jaar 2012 had dus een niet-Nederlandstalige moeder.

Een relatief beperkt aantal kinderen wordt geboren in een gezin waar een andere Europese taal de voertaal is.  Amper 3,5 procent van de moeders is Franstalig, 3,6 procent Engels- of Duitstalig en 1,8 procent spreekt Spaans of Portugees. Niet verrassend wordt een groot aandeel van de Antwerpse borelingen op de wereld gezet binnen een gezin waar een niet-Europese taal wordt gesproken. Arabisch, Turks en Berbers spannen de kroon. Meer dan 1 baby op 4 wordt geboren in een gezin waar één van deze drie niet-Europese talen de thuistaal is.

Geen Europese talen
Ook in de Vlaamse centrumsteden daalt het aantal nederlandstalige geboorten snel. In Genk wordt nog nauwelijks 51,8 procent van de kinderen geboren in een Nederlandstalig gezin, in Gent 60 procent, in Mechelen 63,7 procent, in Oostende 66,1 procent, in Leuven 67,1 procent en in Sint-Niklaas 68,5 procent. In Genk worden 4 kinderen op 10 geboren in een Arabisch-, Turks- of Berberstalig gezin. Net als in Antwerpen zijn het inderdaad meestal geen Europese talen die in de thuisgezinnen van de borelingen worden gesproken, maar talen uit Arabische, Afrikaanse of Aziatische cultuurgebieden. Men kan zich de problemen voorstellen waarmee het onderwijs in onze steden worstelt .

Ook de cijfers betreffende de nationaliteit van de moeders van de pasgeborenen spreken boekdelen. In Antwerpen wordt nog nauwelijks 43,7 procent van de kinderen geboren uit een moeder met de Belgische nationaliteit, in Genk 59,1 procent, in Mechelen 59,2 procent, in Turnhout 59,9 procent, in Gent 61,7 procent, in Leuven 65,3 procent en in Oostende 66 procent.

Opvallend is dat in sommige steden – vooral de steden met grote Marokkaanse en Turkse gemeenschappen -– het aantal geboorten uit Belgische moeders de voorbije jaren (opnieuw) in stijgende lijn is. Een positieve wending moet hier echter niet in gezien worden, integendeel. In dezelfde steden ziet men het aantal niet-Nederlandstalige geboorten immers wél toenemen. De stijging is een louter gevolg van de talrijke nationaliteitsverwervingen van het voorbije decennium.

Taboe
Opvallend is dat het Vlaams Belang de enige partij is die aandacht besteedt aan de demografische situatie in onze steden. Geen enkele andere partij durft het debat aan. ‘Horen, zien en zwijgen’ is nog steeds het devies. Ze hebben vanzelfsprekend ongelijk. De situatie loopt volledig uit de hand. De demografische evolutie maakt elk integratiebeleid bij voorbaat kansloos. Zonder een snelle en kordate beleidswijziging dreigt onze samenleving een multicultureel kruitvat te worden dat bij de geringste vonk kan ontploffen.  Er zijn voldoende multi-etnische en -religieuze staten op te sommen die ter zake als afschrikwekkend voorbeeld kunnen dienen.

Wim Van Osselaer
VB Magazine