Het grimmige ‘respect’ voor andere culturen
Ik vraag me nog steeds af hoe het komt dat de ideologie van het multiculturalisme zo succesvol is geworden in het Westen. Het is voor zover ik weet een nooit vertoond kunstje op enorme schaal: De gedachte dat andere culturen dan de cultuur waarin je bent geboren van evenveel waarde zijn, of zelfs prima alternatieven kunnen zijn voor jezelf.
Mensen stemmen met hun voeten, en dat is goed te zien aan de wereldwijde migratiestroom: Die gaat maar één kant uit, naar het Westen. De Westerse cultuur is kennelijk voor praktisch iedereen de beste cultuur om in te leven. Ook buiten het Westen wordt de Westerse cultuur massaal omarmd. De tegenbewegingen, zoals het moslimfundamentalisme, zijn alleen te begrijpen als een reactie op deze wereldwijde beweging.
Maar in het Westen zelf lijken we daar anders over te denken. De klaarblijkelijke superioriteit van het Westen roept de gedachte op dat dit toch niet de laatste waarheid kan zijn. De multiculturele ideologie roept als vanzelf de gedachte op dat de rechten van de mensen niet voor alle culturen gelijk kunnen zijn.
In het Westen is men dan ook geneigd om de meest gruwelijke uitwassen van andere culturen te accepteren, puur uit een ingesleten reflex tot ‘respect.’
Van de week werd op de Britse televisie een schokkend voorbeeld getoond van die politiek correcte reflex.
Een vrouw uit een Noord-Afrikaans land, Leyla Hussein, in traditionele kleding, vroeg op straat in Northampton aan willekeurige voorbijgangers om een handtekening te zetten om de besnijdenis van vrouwen mogelijk te maken, omdat dit deel uitmaakt van haar cultuur. In een half uur had ze al 19 handtekeningen verzameld. Maar één persoon weigerde te tekenen.
Die personen tekenden niet omdat ze besnijdenis van vrouwen zo’n goed idee vonden. Ze zouden er waarschijnlijk niet aan moeten denken als dit hun eigen dochter, hun vrouw of henzelf overkwam. Ze waren er allen zonder enige twijfel van overtuigd dat dit deel uitmaakte van een andere cultuur en dat de vrouwenbesnijdenis in die context gezien moet worden.
De vrouw die de test uitvoerde, vindt in werkelijkheid vrouwenbesnijdenis een gruwelijke verminking, en ze wil dat dit nooit wordt toegestaan in Groot Brittannië. Ze stortte ineen na de test. Ik denk omdat ze zich intens verlaten en genegeerd voelde.
Cultuurrelativisme en multiculturalisme wordt verkocht als een vorm van verdraagzaamheid, of als openheid. Maar in wezen is het totale onverschilligheid en wreedheid. Iemand zien als deel van een andere cultuur, en alles aan die persoon zo interpreteren, is in die persoon en zijn pijn niet meer willen zien.
Nvdr: de documentaire ‘The cruel cut’ kunnen we niet tonen. We doen ons best om van Channel4 toelating tot laden te krijgen. Op 10 november wordt de film heruitgezonden.
Heel het multicul gedoe is hier niet populair omdat wij Westerlingen er zo tuk op zijn. De multicul wordt ons door onze strot geramd door de politiek. Op zo een danige dictatoriale wijze dat wie de poco’s niet volgt, voor zijn/haar afwijkende mening een proces riskeert. Je bent racistisch, onverdraagzaam, xenofoob, niet solidair, enz….. Een” handig middel” om in samenwerking met het centummeke van Youssef le Blanc een proces aan je broek gelapt te krijgen. Dus onder deze dictatoriale sfeer is het raadzaam je muil te houden.
Maar zwijgen doe ik nooit
Hoe lang kan dit noch doorgaan ??????
de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois over het asielbeleid
Sjoemelende migranten
Ik kan enkel aan al diegenen die dit bericht toegestuurd krijgen, vragen om dit zoveel als enigszins mogelijk is, door te sturen aan zoveel mogelijk bestemmelingen die op uw E-mail adressenlijst staan, zodat iedereen weet hoe het er met dit schandalig misbruik en uitholling van onze Sociale Zekerheid zoal aan toegaat, door immigranten die in vele gevallen zich niet in onze samenleving willen integreren, maar wel op illegale wijze van alles en nog wat, willen profiteren.
‘Best of’ van sjoemelende migranten.
De scherpe woorden van de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois over het asielbeleid zijn allerminst losse flodders. Zijn kritiek heeft diepe wortels in de dagelijkse praktijk van de rechtbanken, die geconfronteerd worden met duizenden dossiers van verregaande fraude. En wat voor de rechter komt, is nog maar het topje van de ijsberg. Zwakke punten in de Vreemdelingenwet, het vaak ontstellende gebrek aan controle en de goedgelovigheid van sommige administraties spelen in de kaart van de sjoemelaars. Dat blijkt uit het verhaal van een rechter. Het profitariaat, een ‘best of’.
José MASSCHELIN
1. Luxeleven voor vrouw van chirurg inMarokko.
Onze rechter steekt van wal met een straf verhaal waaruit blijkt dat je als immigrant niet eens in ons land hoeft te wonen om jarenlang van een mooie uitkering te genieten. Dat heeft een Belgisch-Marokkaanse vrouw uit de streek van Mechelen bewezen. “De dame beweerde dat ze een alleenstaande moeder was. Ze liet zich met haar drie kinderen inschrijven in de gemeente waar haar broer woonde. Ze woonde met haar kroost ook in het huis van haar broer. De vrouw kon een werkloosheidsuitkering én kinderbijslag bemachtigen. Haar broer genoot een fiscaal voordeel omdat hij vier personen onderdak gaf.”
“De grote leugen van de moeder kwam echter uit, toen ze in 2007 werd opgeroepen om te zetelen in een kiesbureau. Ze daagde niet op en de politie maakte er een zaak van. Een agent werd op pad gestuurd om de vrouw te zoeken. Uit zijn buurtonderzoek bleek dat de moeder en de kinderen al sinds 1998 permanent in Marokko woonden. Ze was er getrouwd met een chirurg en leidde een luxueus bestaan. Ze kwam nu en dan naar ons land om het geld van haar Belgische rekening te halen. De moeder kon meer dan tien jaar lang sjoemelen. Ze werd door niemand gecontroleerd. Ze werd uiteindelijk opgepakt en veroordeeld tot 18 maanden cel.”
2. Al zeer jong met pensioen.
Ook met de pensioenleeftijd wordt er regelmatig geknoeid. “Sommige migranten, die al dan niet gewerkt hebben, vragen hun pensioen aan terwijl ze nog niet aan de leeftijdsvoorwaarden voldoen. Ze doen dat om rustig naar hun vaderland te kunnen terugkeren. Als de administratie van Pensioenen hun aanvraag weigert omdat ze veel te jong zijn, dan starten ze een procedure voor de arbeidsrechtbank. Als ze ook van de rechtbank ongelijk krijgen, trekken ze naar hun vaderland om een geboorte-attest te halen. Ze staan hier dan een maand later terug met een attest waaruit blijkt dat ze plots vijf jaar ouder zijn. Er loopt heelwat mis met de geboorteregisters in onder meer Marokko, Algerije en Turkije. Die attesten zijn officiële documenten, maar we weten dat ze vals zijn. Als rechter kan je er niets tegen doen, want dan veroorzaak je een diplomatieke rel met die landen.”
3. Ziek op einde van vakantie.
Het is voor migranten die werken ook helemaal niet moeilijk om hun betaalde vakantie met enkele weken te verlengen op kosten van de werkgever. De rechter: “De fraudeurs vertrekken op 1 juli met vakantie naar hun vaderland. Normaal is dat voor een maand. Rond 28 juli worden ze plots ernstig ziek. Ze hebben meestal last van hevige rugpijn. Die kerels stappen in hun thuisland naar een arts, die een attest aflevert waaruit blijkt dat ze op geen enkele manier vervoerd mogen worden. Niet met het vliegtuig, niet met een auto en ook niet met een schip. Begin september staan ze hier plots terug. Werkgevers die het riskeren om die mannen te ontslaan wegensonwettige afwezigheid, worden prompt voor de arbeidsrechtbank gesleurd. Je mag een arbeider/bediende immers niet ontslaan als hij ziek is…”
4. Rugkwaal voor leefloon.
Een andere ‘klassieker’ is de geveinsde ziekte om voor onbepaalde tijd een leefloon te krijgen. “Ik maakte het al tientallen keren mee dat asielzoekers ziek worden op de dag dat ze geregulariseerd raken. Daarvoor hebben ze meestal tot vijf jaar in het zwart gewerkt, maar dan laat hun gezondheid het afweten. De ziekten: rugpijn, depressie en posttraumatisch stress-syndroom. Dit laatste illusteren ze dan met een foto van een afgebrand huis ergens in Kosovo. De meeste attesten worden afgeleverd door een allochtone arts. Als het leefloon wordt goedgekeurd, dan gaan ze weer aan de slag in het zwart. En ze worden amper gecontroleerd.”
5. Eén dag werken volstaat.
Het volstaat ook dat immigranten hier één daggewerkt hebben om daarna van een werkloosheidsuitkering te kunnen genieten. “Ze moeten enkel een attest voorleggen dat ze in het land van herkomst gewerkt hebben. Als ze daar één dag arbeid in ons land aan kunnen toevoegen, dan is hun plan gelukt. Dergelijke fraudeurs vinden vlug de weg naar nepvennootschappen die hen dergelijke attesten bezorgen, tegen betaling. Als je als rechter een onderzoek instelt naar de echtheid van die vennootschappen, zijn ze meestal al failliet. Er valt dus niets meer te controleren. De sjoemelaars profiteren met succes van de zwakke regels in het asielbeleid.”
6. Ongeneeslijk ziek… in thuisland.
Nog een veelbeproefde tactiek is het ‘artikel 9ter van de Vreemdelingenwet’. “Dat bepaalt dat iemand geregulariseerd kan worden als hij aan een ziekte lijdt die in zijn thuisland niet verzorgd kan worden”, legt de rechter uit. “Die persoon moet een leefloon krijgen en mag niet werken. Helemaal aberrant isdat de wet zegt dat ook zijn familieleden niet mogen werken. Er bestaat een circuit van artsen die valse attesten afleveren. Er zijn er die het zo nogal bont maken. Zo kreeg een Russische vrouw, die zogezegd aan sinusitis leed, een tijdelijke regularisatie omdat ze voor ‘onbepaalde tijd’ niet in een vliegtuig mocht zitten, wegens drukverschillen. Je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een arts die het op papier zet.
7. Regularisatie omdat vader in de cel zit.
Nog veel voorkomend in het misbruik: regularisatie om humanitaire redenen. “Wist je dat een gezin geregulariseerd kan worden als de vader in de gevangenis zit?”, grijnst onze rechter. “We hebben het al meegemaakt met verschillende zigeunerfamilies. Pa vliegt in de bak en de advocaat maakt van de gelegenheid gebruik om de illegale familieleden aan een leefloon te helpen. Ze willen pa immers kunnen bezoeken in de gevangenis en onze asielwet zegt dat dit eenhumanitaire reden is om (tijdelijk) in ons land te blijven én een uitkering te krijgen. Als vader vier jaar moet brommen, dan krijgt zijn kroost vier jaar lang steun. Handig voor illegalen die in de gevangenis zitten.”
8. Schijnscheidingen.
We kenden de schijnhuwelijken al, maar ‘schijnscheidingen’ zijn nog veel interessanter. “Twee geregulariseerde immigranten zijn gehuwd en leven van een uitkering. De ene krijgt werklozensteun, de andere een uitkering van het ziekenfonds”, geeft de rechter als voorbeeld uit zijn praktijk. “Omdat ze samenwonen, krijgt slechts één van de twee zijn uitkering als gezinshoofd. Als ze scheiden, dan kunnen ze allebei een hogere uitkering krijgen, zo leren ze van hun advocaten. Ze gaan dus uit elkaar, voor de show. Eén van hen huurt zogezegd een zolderkamertje bij een familielid, de andere blijft waar hij is. Ze laten hun scheiding ook bevestigen door een vrederechter. Een van de partners moet onderhoudsgeld betalen, maarweigert dat zogezegd. De andere stapt naar het fonds voor onbetaalde onderhoudsgelden en strijkt daar een maandelijks bedrag op. Dit soort papieren scheidingen is erg lucratief. En slechts weinigen lopen tegen de lamp.”
9. ruzie in familie als het uitkomt.
Ook gezinsherenigingen kunnen zeer winstgevend zijn. “Sommige migranten die hun bejaarde ouders laten overkomen, moeten zich borg stellen en voor de zorg van hun vader/moeder opdraaien. Dit vervalt echter als de bejaarde na drie maanden geregulariseerd wordt. Van dan af komen ze plots niet meer overeen, maken de kinderen te veel lawaai en wil het oudje alleen gaan wonen. Gevolg: leefloon. In werkelijkheid wonen ze onder één dak en is het leefloon een extra inkomen… Controle? Zeer zwak.”
10. Wat in Nederland niet kan, kan hier wel.
“En dan is er nog de stroom van Nederlandse migranten richting België”, zucht de rechter. “Onze noorderburen zijn nu eenmaal veel strenger geworden. Marokkaans-Nederlandse meisjes die in hun vaderland met een Marokkaanse man huwen, hebben niet meer het recht om hem mee te nemen naar Nederland. Gevolg: het meisje verhuist (tijdelijk) naar België waar haar man wél welkom is in het kader van de gezinshereniging. Na een tijdje nemen ze weer de wijk naar Nederland, want de man mag er met zijn Belgische papieren verblijven…”
Rechter herkent woorden van Antwerpse procureur-generaal in de praktijk
De rechtbanken worden wel geconfronteerd met duizenden dossiers van fraude.
Rugkwaal voor leefloon,
Zelf heb ik 2 rugoperaties ondergaan ( 3de komt er aan ) lumbale artrodese
S1-L5-L4. Ontslag wegens medische reden tot gevolg. Op ziekenkas? niks van, op invaliditeit? niks van. Via VDAB, GTB, en De Ploeg aangepast werk moeten zoeken. ook gevonden. resultaat 5 jaar na mijn operatie. Rugpijn, uitstraling in rechter been. Gisteren onder de MRI scan geweest, maar ondertussen wel doorwerken. Voor mij geen leefloon of kleptocratisch profitariaat. Werken tot je er bij valt. Simpel.