“Transgenderisme is wellicht zo aantrekkelijk geworden voor hedendaagse minderjarigen, niet alleen omdat het een nieuwe “identiteit” belooft, maar omdat het een proces belooft. De transformatie van rups tot vlinder omvat een complexe reeks sociale ingrepen en medische procedures die verschrikkelijk boeiend moeten zijn. Transitie is een project. Iedereen heeft een project nodig. Het omarmen van het trans label geeft het zelf richting, een taak om te volbrengen. Ironisch genoeg geeft de besmetting uitdrukking aan een sluimerend verlangen naar het afgeschreven paradigma waarmee karakter wordt opgebouwd.

We moeten ophouden kinderen te vertellen dat zij de “experts van hun eigen leven” zijn en een statisch model van eigenheid als voldongen feit bij de geboorte verwerpen. Zeker, een aangeboren essentie is bijzonder voor ieder mens, maar het is een vonk; het is geen vuur. We zouden kunnen terugkeren naar de taal van karaktervorming waarin je leert je leven in eigen handen te nemen, terwijl we leraren terug aansporen om de leiding uit te oefenen die ze hebben aangemoedigd op te geven.

Naarmate we ouder worden, zijn we niet alleen die unieke essentie in de wieg, maar het gevolg van wat we hebben gelezen, gezien en meegemaakt; van wie we hebben gehouden en welke verliezen we hebben geleden; welke fouten we hebben gemaakt en welke we hebben rechtgezet; waar we hebben gewoond en gereisd en welke vaardigheden we hebben verworven; niet alleen wat we van onszelf hebben gemaakt, maar ook wat we buiten onszelf hebben gemaakt; en vooral, wat we hebben gedaan. Dat is een opwindende, actieve versie van “identiteit” waarvan het werk nooit af is, vol keuzemogelijkheden, verlevendigd door keuzevrijheid, zij het beladen met verantwoordelijkheid en daarom een beetje beangstigend. Maar het geeft jongeren tenminste iets te doen, anders dan massamoord of gruwelijke chirurgie op maat.”

Uit: Hoe we een zelfhatende generatie hebben gecreëerd

Origineel: Unherd – How we created a self-hating generation