De Amerikaanse shutdown voor Dummies

De ruzie om het Amerikaanse huishouden lijkt op eentje van een getrouwd echtpaar.  Ze hebben samen een bankrekening. Het tekort voor hun huishouden stijgt van jaar tot jaar en de toegestane kredietgrens wordt telkens verhoogd..

Maar nu zegt één van de twee dat het genoeg is geweest.  Er wordt niet verder geld gespendeerd dat er niet is.  Met als gevolg klinkende ruzie.  De bank wacht af, weet dat hoedanook de grens zal overschreden worden.  Bepaalde overschrijvingen moeten uitgevoerd worden.  De buren en familie mengen zich in het geschil: denkt dan  niemand aan de gevolgen voor de kinderen?  Anderen vinden dat schulden maken onethisch is: gewoon minder uitgeven, sparen, is de oplossing.  Schulden maken, dat is iets voor communisten.

Resultaat: het koppel krijgt geen geld meer.  In 2005 bedroeg het beschikbare krediet slechts de helft van vandaag; in 1985 slechts een vierde.  De ruzie gaat erom of men dezelfde groei toestaat.  Over de oorzaak wordt er niet nagedacht.  Men maakt zich ook geen zorgen om de te betalen intresten.

Het echtpaar kan verder gaan met zijn  levensstijl als de kredietlijn verhoogd wordt.  Om dit te bereiken wil het desnoods huis en grond verpanden, zelfs dat van de kinderen en kleinkinderen.

Het is afwachten of het echtpaar zelfs criminele maatregelen zou overwegen om het doel te bereiken.  Zolang ze elkaar de schuld geven, zal niemand merken waar eigenlijk de oorzaak van de problemen ligt.   In plaats van ruzie te maken over een verhoging van de kredietgrens, zou het koppel beter de oorzaken bestrijden.  Als de stijgende tendens niet onderbroken wordt, zullen de problemen groter en groter worden.
“Meer krediet” is te vergelijken met de heroïnespuit van een verslaafde.  Het biedt tijdelijk verlichting, maar maakt de situatie op lange termijn steeds erger.

FT