Volg het spoor van het geld – hoe de VSA Oekraïne wilden (om)kopen

Oekraïne had volgens president Viktor Janukowitschs visie een brug tussen oost en west kunnen zijn. 

Maar het westen was het er niet mee eens: om een simpele reden: $$$$$$$$$

Oekraïne had in november 2011 een vrijhandelsakkoord met Rusland afgesloten en tijdens 2012 / 2013 met de EU over een associatieverdrag onderhandeld.  Oekraïne heeft geprobeerd op twee paarden te wedden, zonder daarbij één te willen inschieten.  Zo had de Oekraïense regering o.l.v. premier Nikolaj Asarow geprobeerd de EU-toenadering te verbinden met de Russische vrijhandelszone – iets dat Rusland, na een aanvankelijk verzet, bereid was te onderhandelen… maar de EU wees dit steeds opnieuw van de hand.

De EU heeft de facto geprobeerd een exclusiviteitseis bij de toekomstige buitenlandse handel van Oekraïne door te zetten.  En daarmee was het oorspronkelijke doel van president Viktor Janukowitsch getorpedeerd, het doel Oekraïne economisch en politiek als brug tussen het oosten en het westen gestalte te geven.

Toen de onderhandelingen met de EU in 2013 in een verhitte fase kwamen, vreesde Janukowitsch terecht dat de Oekraïense economie de vereiste aanpassingen economisch noch technisch zou aankunnen – quasi zoals de DDR na de Duitse hereniging met de BRD.  Hij eiste 160 miljard euro aanpassingshulp, maar de EU weigerde.

Een tweede hindernis was dat Oekraïne de poorten wijd open moest zetten voor import uit het westen, maar dat in ruil slechts minimale exporthoeveelheden toegestaan werden.  Oekraïne zou de Russische markt met een jaarlijkse export van 30 miljoen ton graan verloren hebben en als compensatie slechts 200.000 graan naar de EU kunnen uitvoeren.  M.a.w. slechts 0.7% exporthoeveelheid – een export waarvan het land afhankelijk was.  Bij vleeswaren was het 2% en bij staalexport een gelijkaardig cijfer.

Bijgevolg legde Janukowitsch in november 2013 het associatieverdrag voorlopig voor een jaar in de ijskast.. De pro-westerse druk was intussen bij een groot deel van de bevolking, vooral in de Oekraïenstalige regio, zo danig gestegen dat Janukowitsch na deze beslissing de duimen moest leggen: met als resultaat de zgn. Maidanopstand.  Einde februari 2014 werd hij met geweld afgezet.

Voormalig Duits kanselier Helmut Schmidt heeft de poging van de EU-Commissie “Oekraïne voor de schijnbare keuze, het westen of het oosten,  te stellen” toen scherp veroordeeld en het een teken van grootheidswaanzin genoemd.  Hij had trouwens in 2014 al gewaarschuwd dat een dergelijke houding tot een oorlog zou kunnen leiden.

In de luwte van de EU-onderhandelingen repten Amerikaanse bedrijven, regeringsafgevaardigden en militaire attachés zich naar Oekraïne om te profiteren van de zwaktes van het land om “nagels met koppen te slaan”.  De hebberigheid is te begrijpen: Oekraïne biedt bodemschatten en is een niet te versmaden exportmarkt.  De lucht- en ruimtevaartindustrie kan (… kon) met de Russische vergeleken worden.  En bezat in die tijd met de Krim een strategische voorpost, die de Zwarte Zee beheerst.

In november 2013 sloot het Amerikaanse Chevron een contract van 50 jaar over de ontsluiting van fracking gas in het NW van Oekraïne.  Exxon Mobile onderhandelde over aardgasbronnen aan de kust van de Zwarte Zee.

En dan had je ook nog de vermenging van zakelijke en familiale belangen: zoals deze van Hunter Biden, de zoon van de huidige Amerikaanse president, zoals deze van Devon Archer, kiescampagneleider van de toenmalige buitenminister John Kerry, (zie video onderaan) zoals deze van David J. Leiter, toenmalige stafchef in de senaat van John Kerry.  Al deze personen traden in 2014 in de raad van bestuur van het Oekraïense gasconcern Burisma.  Hunter Biden kreeg als vergoeding een vaste vergoeding van 1.000 m3 aardgas, dat door de pijplijn van Burisma liep.  Volgens een Amerikaanse krant goed voor 50.000 dollar per maand…

Toen in november 2013 Janukowitsch het EU-associatieverdrag in de ijskast stopte, dreigden voor de Amerikaanse investeerders in Oekraïne onvoorspelbare risico’s.  Enkele weken later, op 1 februari 2014, werd het thema op de Münchner Veiligheidsconferentie tijdens een podiumdebat besproken.  Janukowitschs buitenminister Leonid Koschara antwoordde op de eis naar een westerse oriëntering van oppositiepoliticus Vitali Klitschko:

“Oekraïne mag niet voor de keuze Europa of Rusland gesteld worden.”  (…)

Met een dergelijke positie van de regering in Kiev konden de VSA blijkbaar niet leven.  Zij trokken kort daarna aan de touwtjes die zouden leiden tot de afzetting van president Janukowitsch door Petro Poroschenko en van premier Nikolaj Asarow door Arsenij Jazenjuk.

Spur des Geldes: Wie die Amis die Ukraine kaufen wollten – COMPACT (compact-online.de)