“Dat is mij!”

Deze kennis zal de zaken zeer vergemakkelijken. Gezien iedere splinternieuwe N-VA-burgemeester of -schepen geabonneerd is op dit blad (of dat beloofd heeft, voor de verkiezingen) lijkt ons dit een nuttige leidraad. De verkozenen zullen natuurlijk opmerken dat het nieuwe, zeer katholieke vorstenpaar – zoals het oude – nog liever in een werkplaats van een irreguliere loge dan in een N-VA-nest wordt opgemerkt. Ze vergeten dan wel dat de kans groot is dat hun partij hen aan de deur zet. Turnhout mag binnen het jaar koninklijk bezoek verwachten. Ook in Keerbergen is er iets aan de hand. Daar heeft de burgemeester al geoefend door een “blote coninck” te ontvangen, ter gelegenheid van elf juli. De kans op een officieel koninklijk bezoek is in die gemeente wel niet groot, omdat bij een vorig prinselijk bezoek aan Chris en Yves in opvanghuis Rozemarijn een paar verplegers niet op tijd gewaarschuwd waren, waardoor het niet veel scheelde of ze hadden een kamertje klaargemaakt voor de prins.

In ieder geval dienen de gemeentebestuurders de volgende maatregelen te nemen. De eerste betreft de officiële foto’s. Hangen die op de juiste plaats dan zal de nieuwe koning spontaan uitroepen: “Ha, dat is mij!” Zoals Filip een paar jaar geleden deed bij een bezoek aan het kerkje van Staf Nimmegeers, toen hij een foto uit zijn kleutertijd zag. Als het dochtertje van de burgemeester bloempjes mag overhandigen, stelt hij haar best voor met “dit is mijn vrouwtje”, gezien de woorden dochter en meisje niet tot de koninklijke woordenschat behoren. Bij een bezoek aan een tentoonstelling dient men extra voorzichtig te zijn. De al genoemde foto in het Nimmegeerskerkje werd stante pede opgeëist en de opmerking van de priester dat iemand anders de eigenaar was, werd gewoon genegeerd. Wel contrasteert dit vernieuwend gedrag aangenaam met dat van de eerder behoudsgezinde oom van de vorst. Professor Herman Balthazar, die indertijd een oogje had op het gouverneurspostje van Oost-Vlaanderen, Met bij een tentoonstelling over de geschiedenis van zijn partaai een lieflijk affiche verwijderen waarop een krijgsgevangene achter prikkeldraad naar de idylle keek van koning Leopold III en Liliane Baels die vrolijk in een weide dartelden. lets zegt ons dat Boudewijn bij zijn bezoek die affiche niet zou opgeëist hebben om ze in taken een ereplaats te geven.

Cash

Burgemeester en schepenen doen er goed aan wat cash geld in hun zakken te stoppen. De nieuwe vorst heeft nooit een cent op zak. Dat belet hem niet af en toe een koopje te doen. Bij zijn bezoek aan de finale Henin-Pierce op Roland Garros zag hij een leuke zonnebril van 135 euro. Een Franse beveiliger schoot het geld voor en wachtte en wachtte, en hij wacht nog altijd. We adviseren de conservator van het Damiaanmuseumpje om de grote kaarsen (3,5 euro per stuk) achter slot en grendel te stoppen vooraleer het vorstenpaar de hele voorraad gratis meesleept om ze aan te steken tijdens een van hun charismatische sessies die ertoe geleid hebben dat hun gearrangeerd huwelijk min of meer harmonisch verloopt. Mogen we ook iedere gezagsdrager adviseren om woor­den zoals in-vitrofertilisatie te vermijden? Kijk zorgvuldig de gastenlijst na of daar geen namen op staan als Barbara en Masselis en zeker niet een combinatie van die twee woorden. Aan die Vlaamse episode wil de vorst niet herinnerd worden. Nog een klein detail dat tijdens een gesprek met de doorluchtige bezoeker niet uit het oog verloren mag worden: zelfs de domste burgemeester weet dat men geen vragen mag stellen. Omgekeerd mag wel. Maar de antwoorden op koninklijke opmerkingen moeten zorgvuldig geformuleerd worden. Dus niet het plompe “het is fijn dat u dit mooi vindt”, maar wel “we vinden het fijn dat de koning dit mooi vindt”. Dus niet: “als u de trap neemt”, maar “als de koning de trappen bestijgt”. De gulle, joviale en goedlachse recent gepensioneerde koning werd altijd wat minder goedlachs en joviaal als men niet de derde persoon gebruikte zoals dat vijfhonderd jaar geleden het geval was.

Een gruwelijke herinnering

We vestigen ten slotte de aandacht op misschien het belangrijkste, zij het altijd onderschatte deel van zo’n bezoek. Hier kunnen we uit onze eigen vorstelijke ervaring putten. Lang geleden verkochten wij tickets op de tentoon­stelling “Kerkelijke kunst uit Rome” in de aartsbisschoppelijke stad. Ja, met zo’n onderwerp was de komst van Bo onvermijdelijk. Een paar weken voor het bezoek verschenen een paar lakeien. Een blik en een snuif op het minder fris ruikende kamertje in het cultureel centrum volstonden. Dus doken een paar dagen later stadsarbeiders op die in de voorziene receptiezaal met de aanleg van een waterleiding begonnen. Daarna werd een balkon gebouwd langsheen de hele lengte en daar werden een waterzuil en een koninklijke troon in porselein geplaatst. Vervolgens ging over die hele lengte een balda­kijn, dat met zware roodfluwelen stoffen werd behangen zodat troon en wasbak achter de gordijnen stonden. Toen arriveerden de hoogste stadsambtenaren voor het moment suprême. Een arbeidster kreeg het bevel op de knop van die troon te duwen. Hoera! Het water stroomde zoals het hoorde. De ambtenaren gingen vervolgens in de zaal staan en bevalen die vrouw om achter het baldakijn bepaalde geluiden te imiteren. Let wel, te imiteren, dus niet de daden te stellen die tot die geluiden leiden. En inderdaad, het fluweel was dik genoeg om ieder geluid te verbergen. Elke dag kwamen werkvrouwen de zaal afstoffen, tot het ogenblik van die eerst gedempte en dan luide gil. Brandweerman, politieagent en uw dienaar stormden de zaal binnen. De trillende vinger van de werkvrouw wees naar het baldakijn. We vielen de ruimte binnen en daar – o gruwelijke herinne­ring – zwom een drol in de koninklijke troon. Het stadhuis werd verwittigd en de ambtena­ren begonnen met de ondervraging. De verdenking viel aanvankelijk op de ticketverkoper, die toen al republikeinse praatjes verkocht, maar noch politieman, noch brandweerman herinnerden zich dat de jongeman in de zaal was geweest. Daarenboven sloot de tentoonstelling om 20 uur, terwijl politici en brandweer 24 uur op 24 aanwezig waren. DNA-onderzoek stond nog in de kinderschoenen; de dader werd nooit gevonden. Maar de zaal ging op slot tot de grote dag. HIJ arriveerde, werd verwelkomd door kardinaal Suenens en hoe uw columnist zich ook uitrekte, hij slaagde er niet in de taal te horen waarin zij elkaar begroetten. Na het bezoek aan de tentoonstelling trok HIJ zich met hovelingen en hovaardigheidbekleders terug in de recep­tiezaal. De politieagent met dienst mocht ook binnen, om de deur te bewaken. Na een half uur verscheen iedereen weer. De brandweer­man en uw dienaar stormden op de agent af: “En?” Een schouderophalen. “Hij heeft het niet gebruikt.” Wij vertellen dit maar ter lering, want we vrezen dat op dit heikel punt nog niet veel veranderd is. Dus: de zaal op slot doen.

De bank Gutzwiller

Een interessant neveneffect van de troonswisseling is de nieuwe prominente rol van de * bank Gutzwiller. We mogen gerust de federale regering feliciteren dat zij Stridje tot hoog­ste handelsreizigster hebben benoemd. Gezien haar echtgenoot een van de vier vennotengeranten van die bank is, openen zich terecht perspectieven om dat kroostrijke gezin wat ademruimte te geven. Men kan het haar toch niet kwalijk nemen dat ze bij haar buitenlandse handelsmissies ook even aan de eigen rekening denkt? Om bij de prinselijke bank nog maar als klant aanvaard te worden, moet men officieel 200.000 euro meebrengen, cash, maar in de praktijk wordt met dat bedragje eens gelachen. De prinselijke vennootgerant verdient met zijn bankje minimum vier miljoen euro per jaar, plus nog een half miljoentje toiletgeld als lid van diverse raden van bestuur. Maar ja, vijf koters zijn niet goedkoop. Dus is het maar normaal dat de Koninklijke Stichting een gratis kasteel met binnenzwembad en park ter beschikking stelt, plus 26.500 euro dotatie per week voor Stridje. Zo, aan alle aanwezigen en toekomenden, doe hier uw voordeel mee. En neen, dit was geen satire, ‘t Pallieterke wordt niet gesubsidieerd door het VOKA en kan het reusachtige salaris van Koen Meulenaere niet betafen. U kan dit alles nog eens uitgebreid nalezen in het boek “Koningskwesties” van Frederic Deborsu, of in de her en der verspreide geschriften van…

Jan Neckers in één van de vorige edities van   ons lijfblad