Als inleiding citeren we Bertolt Brecht, die de speer omdraait, de censuur als een geuzennaam interpreteert.

De boekverbranding
Toen het regime beval boeken met een schadelijke inhoud openbaar te verbranden en overal ossen gedwongen werden karren volgeladen met boeken naar de brandstapel te trekken, ontdekte een verdreven dichter – één van de besten – toen hij de lijst der verbrande werken bekeek – tot zijn ontzetting dat zijn boeken over het hoofd waren gezien. Hij haastte zich in alle staten naar zijn schrijftafel en schreef een brief aan de machthebbers.
“Verbrand mij,” schreef hij met vliegende veder, “verbrand mij!”. “Doe mij dat niet aan! Laat mij niet alleen achter! Heb ik niet altijd de waarheid geschreven in mijn boeken? En nu word ik door jullie als een leugenaar behandeld! Ik beveel jullie: verbrand mij!”

Hoeveel films en televisieprogramma’s sinds de BLM-waanzin onder de racisme-hakbijl geamputeerd werden? De iconische film ‘Gone with the wind’ moest als eerste eraan geloven, vervolgens humoristische TV-reeksen zoals bv. ‘Little Britain’* omdat dat één van de acteurs zijn gezicht zwart maakte én de beruchte episode in Fawlty Towers waarin Basil totaal het noorden kwijt is als er Duitse gasten in zijn hotel verblijven. Dit lag echter te gevoelig: Fawlty Towers behoort quasi tot de kroonjuwelen der Britse humor – mits duiding mocht het dan toch nog blijven uitgezonden worden.

Deze zelfkastijding beperkt zich niet tot scènes, verhaallijnen, interpretaties die een vermoeden van racisme kunnen opwekken, de zelfopgelegde censuur richt zich ook naar verhalen waarin de politie in een te positief licht geplaatst wordt. Paramount Network heeft aangekondigd dat het populaire programma ‘Cops’** ergens in het archief opgeborgen wordt. Wachtend op minder explosieve tijden? Paramount maakte duidelijk dat het “geen onmiddellijke of toekomstige plannen had voor de terugkeer”. Hét probleem: de politie werd in de reeks niet afgeschilderd als een moordzuchtige bende in uniform, maar wel als hulpverleners, als mensen die een moeilijke taak vervullen.

Er moeten in al deze productiehuizen, film- en tv-oppercommando’s een heel leger criticasters aan het werk zijn die elke film, elke tv-reeks, onder de racismeloep nemen om te beslissen welk fragment er kan (moét) geknipt worden, welke zinnen opnieuw moeten ingesproken, de ondertiteling ‘aangepast’ of welke film in zijn geheel ergens in de vergetelheidskerker dient begraven te worden. Een knieval die veel verder reikt dan de eenmalige onderdanige houding op één knie.

Censuur door machtige ‘culturele’ organisaties is slechts één symptoom van wat nu snel de institutionalisering van de onverdraagzaamheid geworden is. Hoewel de verschillende BLM-groepen zichzelf verkopen als een beweging voor diversiteit, tonen ze zich opvallend vijandig t.o.v. de diversiteit der meningen. Volgens hen bestaat er slechts één mening, hun mening, hun interpretatie van gebeurtenissen, van het verleden, heden én – vanzelfsprekend – eigenen ze zich ook het patent op de toekomst toe. Wie durft een andere mening of een slechts een bezorgdheid te uiten, wie meent dat objectiviteit nog toegelaten is, die wordt door de culturele messenslijpers uitgespuwd.

*Honi soit qui mal y pense. Wat als een racistische insteek beschouwd wordt, is in feite net het omgekeerde. De blanke gastheer wordt belachelijk gemaakt wegens zijn ‘racisme-overgevoeligheid’. Om satire te begrijpen is een minimum I.Q. vereist…

Hieronder een scène uit Little Britain, die voor de BLM-waanzin begon al gecensureerd werd – mocht u een zwart scherm zien, dan werd het waarschijnlijk “van hierboven” ongeschikt geacht voor uw gemoedsrust… En voor alle duidelijkheid: de zwarte gezichten werden niet met roet of schoensmeer donker gemaakt. Niet dat we aan uw bevattingsvermogen twijfelen, maar wel aan dat van de BLM-Stasi.

**Intro-filmpje van ‘Cops’: “… we acteren niet, wat u ziet is de harde realiteit… we wenen, we worden gekwetst, we zijn bang, we maken fouten, we zijn mensen…”: