Vert.: “We willen Griekenland, ook als we stenen moeten eten”
Vandaag is het de Griekse Onafhankelijkheidsdag: er valt weinig te vieren.
Elk jaar op 25 maart vieren de Grieken over heel de wereld de Griekse Onafhankelijkheidsdag, tevens Maria Boodschap, een nationale feestdag in Griekenland. De Grieken herdenken hun lange strijd tegen het Ottomaanse Rijk. Vandaag heeft die dag meer diepgang, meer betekenis dan de 199 voorgaande verjaardagen.
Het Ottomaanse Rijk heerste gedurende ongeveer 400 jaar – geen gemakkelijke periode voor de Grieken. Degenen die konden, vluchtten naar West-Europa; degenen die achterbleven moesten plaatsvervangend lijden voor beide groepen: vertrekkers en blijvers. De Griekse geschiedenis, kunst en cultuur, was van geen tel voor de Ottomanen. Het Parthenon werd een munitie-opslagplaats. Orthodoxe christenen konden hun geloof niet praktiseren – de meerderheid der bevolking was orthodox. De Grieken voelden zich onderdrukt. Er kwamen verschillende verzetsbewegingen op gang gedurende de Ottomaanse overheersing, zonder veel succes, tot op 25 maart 1821 deze een ware bedreiging voor het Ottomaanse Rijk begonnen te vormen. Waarom de Grieken er toen wel in slaagden het Ottomaanse juk af te werpen? Ze traden niet meer op in gespreide slagorde, trokken samen aan één zeel en het verzet had eindelijk succes.
Griekenland kreeg ook hulp van andere landen, vooral van G.B., die het Oude Griekenland – geschiedenis, kunst, cultuur, filosofie…) adoreerden. En uiteindelijk bij de slag van Navarino slaagden de Britse, Russische en Franse strijdkrachten erin de Ottomaanse vloot te vernietigen. De zeeslag was een belangrijke zege, die uiteindelijk zou leiden tot de ondertekening van het Verdrag van Erdina in 1829, waaruit een onafhankelijk Griekenland geboren werd.
Ondanks de onzekere tijden werd Griekenland officieel een onafhankelijke staat. In steden overal ter wereld wordt er (in niet coronatijden) optochten gehouden. Overal waar de Grieken het geluk en voorspoed gezocht hebben buiten de Griekse grenzen wordt de blauw-witte vlag gehesen.
Des te pijnlijker is de situatie nu. En worden de Grieken aan het verleden, aan de Ottomaanse onderdrukking, herinnerd. Terwijl heel Europa in de ban van de coronacrisis is, worden de Turkse provocaties aan de EU-buitengrens, m.n. in Griekenland, steeds dramatischer. Enkele dagen werd gemeld dat gedurende de tijdspanne van één dag ca. 1000 gasgranaten in richting Griekenland afgevuurd werden. Het ging daarbij duidelijk niet om enkele rustverstoorders maar wel om georganiseerde acties van de Turkse veiligheidskrachten. Het zijn schokkende beelden, waarover de poco media uiterst zelden berichten. Men heeft het over “arme, onschuldige vrouwen en kinderen, die door de harteloze Grieken geen toegang verleend worden. De foto’s en video’s aan de grens – we hebben die al eerder gepubliceerd – geven een totaal ander beeld. Ze tonen ware oorlogstoestanden.
Sinds dagen assisteren Turkse politie-eenheden de landverhuizers bij hun pogingen de Griekse grensblokkade te doorbreken. De Grieken moeten rond de klok beschermingsmaskers dragen. Ook al staan er reusachtige industriële ventilatoren om de traangaswolken terug naar afzender te sturen.
Terwijl in sociale media open over een oorlog van Turkije tegen Griekenland geschreven en gesproken wordt, hult de EU zich in angstvallig stilzwijgen. En het cynische van het hele verhaal is dan wel dat wij, de EU-onderdanen, de Turkse agressie financieren. Enkele dagen geleden werd zelfs nog meer financiële middelen beloofd.
Meer beeldmateriaal bij: https://www.golfbrekers.be/aan-het-griekse-front-2/