Na een vermoeiende reis naar huis zullen we proberen onze indrukken neer te schrijven. Proberen… We hebben immers niets genoteerd. Met een open blik en grote nieuwsgierigheid naar alles gekeken, ons verwonderd en geprobeerd te verwerken. Beginnen we met Aeroflot. Het is héél lang geleden dat we met zo’n correcte, punctuele en verzorgde luchtvaartmaatschappij gevlogen hebben. Voor alle duidelijkheid, we vliegen altijd als gewone burgers zonder toeslag voor een duurdere klasse. Aeroflot bood ons moderne Boeings 737-800 (winglets = zuiniger). Tot iedereens verrassing kregen wij een menukaart met -keuze aangeboden, mét allerlei dranken, ook wijn, en koffie/thee. Bv. gerookte zalm vooraf en een warm gerecht (twee keuzes), een broodje én boterham, kaas. Geen plastic bestek, maar een metalen mes en vork. Blijkbaar zijn ze er gerust in dat er geen terroristen aan boord zullen plaats nemen die de piloten/bedienend personeel eventueel kunnen bedreigen en het vliegtuig in gevaar brengen. A propos cabinepersoneel: meer in aantal dan bij westerse maatschappijen gebruikelijk, voorkomend, meertalig en gekleed in vlotte rood-oranje pakjes.

Volgens gepland vluchtschema in Moskou geland. Bagage binnen een kwartier ter beschikking. We zijn met 14 Vlamingen uit verschillende provincies. Wachten op 11 Nederlanders die vanuit Schiphol vliegen – die zijn niet te spreken over de KLM-service… wegens een uitgedroogd stukje koude pizza als maaltijd.

In totaal 25 Lage Landers samen met gids Elena (zeg: “Jelena”) in de bus naar de Chicherin, die op een uur rijden afstand van de luchthaven in de Moskva ligt te wachten. Tja. Ook Moskou kent files. Dus wordt het diner noodgedwongen een uurtje later ingepland. Aan boord is er plaats voor zo’n 350 gasten: de meerderheid zijn Fransen, die dit op autoritaire wijze zullen laten merken, Duitsers, Britten, Canadezen en … 4 Ecuadorianen. Dappere wereldreizigers: slechts eentje van hen spreekt een eerder krampachtig Amerikaans/Engels. De 3 anderen leven in hun eigen Spaanstalige wereld en snappen er meestal niet veel van. Eén van hen is haar valies kwijt. Een Canadese dame ook: tijdens de overstap in Warschau. Twee Nederlanders missen ook hun bagage – God weet waar. Deze krijgen de volgende dag in Moskou reeds hun koffers. De Ecuadoriaanse dame na 3 dagen. De Canadese… pas bij aankomst in St. Petersburg. De Vlamingen hebben geluk: niemand moet beroep doen op een noodoplossing van de Chicherin.

De cruiseschepen liggen aangemeerd in de North River Terminal met dit iconisch gebouw uit het Sovjet tijdperk. Het herinnert aan een treinstation in Indië gebouwd door de Britten. Momenteel wordt het helemaal gerestaureerd. Het stond in de steigers en was helemaal verpakt tegen het stof. Onderstaande video dateert van een jaar geleden.

Indeling van de kajuiten. Wie ooit een cruise op een varend hotel ondernomen heeft, wordt zwaar ontgoocheld. Minimalistisch is een correcte beschrijving. De éénpersoons- en dubbele kajuiten zijn dezelfde met het verschil dat men in een éénpersoonskajuit meer plaats heeft… want… het tweede bed wordt niet neergeklapt. Ergo: meer plaats. De “badkamer” is de Spartaanse versie van een inloopdouche: links vind je de wc, achter een douchegordijn, rechts de lavabo met spiegel en daarnaast de douchekop. Heel de “badkamer” is eigenlijk wat men noemt een “wet room”. Op de vloer een soort anti-glijmat. Het is even wennen. Na drie dagen lijkt de sanitaire ruimte niet meer zo klein. Tenslotte heeft het ook voordelen: uitglijden is onmogelijk vermits er geen plaats voor is. Elektrisch scheren kan; haar drogen niet. Een stopcontact vind je in een kastje in de kajuit, waar er zich achter de deur een spiegel – voor vol ornaat – bevindt. Je moet er wel aan denken de handdoeken achter de douchegordijn bij de wc-pot (steeds deksel sluiten) op te hangen en de keuzeknop voor water (lavabo of douche) in de gewenste stand te zetten. Iets dat we net voor een landgang vergaten met als resultaat dat we onze druipnatte kleding snel-snel moesten zien droog te krijgen…) Gelukkig werkt de verwarming, resp. airco, goed en hebben we een haardroger bij. Die verwarming hebben we trouwens niet nodig gehad. We konden zelfs aan dek in een hemdje en korte broek zonnen tijdens de vaart naar een volgende bestemming, die trouwens ook ‘s nachts plaats vond.

De maaltijden aan boord zijn prima verzorgd. Ontbijt volgens westerse maatstaven met Russische accenten. Rare eieren met bijna witte dooiers. Eveneens rare eierbereidingen met een soort omelet in een ovenschaal gebakken en vervolgens in blokjes gesneden. Lekkere blini’s (pannenkoeken) met verschillende vullingen. Douwe Egberts koffie. Diverse soorten thee. Russen eten naar verluidt drie keer per dag warm. Worstjes, groenten, kroketten met verschillende samenstellingen: je kan het zo gek niet verzinnen of ze maken er kroketten van. Yoghurt (lijkt op de Griekse), fruit, granen en gedroogde vruchten, sapjes, water, verschillende broodsoorten en croissants. Zoetigheden, gebak, taart.

Elke dag menukeuze, op voorhand in te vullen. Voorgerecht, soep (een Rus kan niet zonder soep, vernemen wij), hoofdgerecht, dessert. Het zijn uitzonderingen die heel het menuaanbod kunnen opeten. Na twee dagen slaan wij eetsuggesties over, vermits we niet alles soldaat kunnen maken.

Personeel staat in uniform “in Reih’ und Glied’ de gasten op te wachten en functioneert als een goed geoliede motor. Talenkennis zwak. En dat blijkt een constante tijdens heel de reis. Morgen schrijven we verder. Onze tuin moet dringend onder handen genomen worden.