Zes jaar geleden, op 17 augustus 2013, stierf Manar Nakours broer in Marmarita, Syrië. Het verlies en het verdriet overspoelde hem opnieuw toen hij de NG’s (= National Geographic) documentaire “Hell on Earth and the Rise of ISIS” (Hel op aarde en de opkomst van ISIS) van de Academy Award-genomineerde en bestseller auteur Sebastian Junger en zijn Emmy-winning productiepartner, Nick Quested, zag.

Manar geloofde zijn ogen niet toen hij zijn broers naam, Amin Nakrour, en diens foto, gebruikt in de film, op het einde (1:39:06) zag verschijnen onder de titel “In Memoriam MAYA BARSHINI AMIN NAKROUR ATALLA ABBOUD IBRAHIM SAADI Killed by Assad Regime August, 2013” (Ter herinnering aan MAYA BARSHINI AMIN NAKROUR ATALLA ABBOUD IBRAHIM SAADI gedood door het Assad regime, augustus 2013).

In werkelijkheid kon de waarheid over de schuld, de ware toedracht, niet verder liggen dan deze die de kijker op het verkeerde spoor moest zetten. Je zou er toch kunnen van uitgaan dat prijswinnende filmmakers zoals Junger en Quested hun huiswerk zouden doen, de namen en de doodsoorzaak zouden nagaan vooraleer hen te misbruiken in politieke propaganda. Als hun namen gewoon hadden verschenen als slachtoffers van het Syrië-conflict, dan had dit feitelijk correct geweest, maar nu werden ze gepresenteerd als de vier jonge mensen die brutaal neergemaaid werden door het zgn. “Assad regime”.

Er werd geen poging gedaan toelating voor het gebruik van hun namen, hun foto’s en de doodsoorzaak te krijgen. Hun foto’s werden gewoon van facebook geplukt. Gestolen foto’s en filmscenario-doodsoorzaken om de Syrische regering de schuld te geven voor iets waarvoor deze niet verantwoordelijk was.

In feite woonden Amin Nakour, Maya Barshini, Atalla Aboud en Ibrahim Saadi de jaarlijkse viering van Moederdag, O.L.V. Hemelvaart, bij in Marmarita*, één van de dorpen in de historische “vallei der christenen”, nabij Homs. Het was een warme augustusavond en de feestvierders werden plotseling aangevallen door bewapende terroristen van de FSA (Free Syrian Army) & co, de zgn. “gematigde rebellen” onder hoede van het Westen. Het viertal werd gedood toen het trachtte te ontsnappen in een wagen. Het nieuws werd op talrijke webstekken en nieuwsverspreiders gepubliceerd en kon zonder veel moeite bevestigd worden door eender wie met een pc.

In de plaats kwam het gedode viertal in beeld als jonge betogers, gedood door de regering tijdens straatprotesten in het centrum van Homs bij de klokketoren.

Deze vier jonge mensen steunden in werkelijkheid de Syrische regering in diens poging de moslimterroristen, die van Syrië een Soeni moslimstaat wilden maken, de wacht aan te zeggen. Christenen en minderheden waren 8 jaar lang het geliefde doelwit van hun islamiserings-fata morgana. Het FSA nodigde daarvoor hun bloedbroeders, Al Qaeda (…Al Nusra… HTS) uit in Syrië, die uiteindelijk het FSA zelf zouden opslokken.

In de documentaire wordt een jonge vrouw, Linda Ibrahim, een Syrische vluchtelinge in Bulgarije, geinterviewd. Zij vertelt over haar deelname in de betogingen voor “regime change” – haar exacte woorden kan u via de transcriptmodus bekijken. Zij praat over haar “vrienden”, die gedood werden tijdens de betogingen, geïllustreerd door een fotocollage van lachende jonge mensen, waarvan de kijken wordt te veronderstellen dat deze haar medebetogende “vrienden” waren, die gedood werden. We zien inderdaad een foto van Linda Ibrahim en haar moeder Emely Issa tijdens een betoging. Linda maakt reclame voor het FSA; haar moeder houdt de microfoon en moedigt de betogers aan. We zien een videoclip van betogers bij de klokketoren in Homs, schoten vallen, gevolgd door chaos. Emely Issa is de actrice die haar angst uitbeeldt, die de betogers waarschuwt dat er zal geschoten worden. Herhaalt. De kijker moet overtuigd worden dat jong en oud de protesten steunden en dat het “regime” hen liet vermoorden.

Linda Ibrahim “herkende” de foto’s der lachende jonge mensen als “haar vrienden” (8:54)… terwijl ze hen in feite van haar noch pluim kende, zij op hun beurt geen enkele band met haar hadden, behalve dan dat ze allen tegelijkertijd in Syrië woonden. Bijgevoegde foto’s heeft onze redactie geplukt bij onderstaande webstek, waar u er nog meer vindt, en waaruit duidelijk blijkt dat de vier slachtoffers uit Marmarati absoluut niets met de betoging in Homs te maken hadden. Integendeel: als christenen hadden ze niets goeds te verwachten van de moslimextremisten die Assad uit het zadel wilden lichten.

Linda Ibrahim en haar moeder waren actieve FSA-militanten in Homs. Zij dragen de drie-sterrenvlag der “gematigde rebellen-oppositie”. Zij waren geen supporters op de achtergrond, maar wel actief in de hoogste politieke vleugel van de FSA (Moeder ging op het voorplan staan: 8:14) . Linda’s rol was belangrijk: ze was immers jong en aantrekkelijk. De jonge mannen in haar geledingen gingen maar al te graag in op haar wensen hun buren en buurgemeentes (met minderheden) aan te vallen en te verwoesten.

Linda en haar moeder ontsnapten de dans, wonen en leven een succesvol bestaan in Sofia, Bulgarije. Linda noemt zichzelf op het internet ‘The Star Linda Ibrahim’, verwijzend naar haar sterrenrol in b.g. NG’s documentaire. Ze heeft een zangcarrière opgestart. Haar moeder zou een of andere zelfstandige bezigheid uitoefenen. Beide vrouwen hebben Syrië verlaten en leven een niet-sharia-conform bestaan in Europa ver weg van chaos, dood en vernieling die ze aangemoedigd hebben. Linda Ibrahim en haar moeder voorzagen NG van de vier gedode Marmarita jongeren en werden betaald voor hun acteerprestaties. Beide leverden de foto’s, de namen én de overlijdens van vier voor hen totaal onbekenden om de schuld in Assads schoenen te schuiven. Dit pleit echter de filmmakers van NG niet vrij, want zij hadden de plicht de feiten op het waarheidsgehalte na te gaan vooraleer deze in de documentaire te gebruiken. Initieel oversteeg het filmscenario zelfs het misbruik van de vier jongeren: er werd nl. een video van Palestina gebruikt… die zogezegd in Aleppo gedraaid was… maar die werd nadien verwijderd.

NG had het niet nodig de feiten te verdraaien. Er valt immers meer dan genoeg miserie op de Syrische straten te rapen met échte feiten van dood en verschrikking.

Auteur: Steven Nezar Sahiounie in MidEast Discourse. Aansluitend heeft de broer van Atalla Aboud ook gereageerd; ook zijn familie is geschokt. De uitgeefster van MidEast Discourse, Lilly Martin Sahiounie volgt de zaak en zal de onderste steen boven halen om te weten te komen wie de namen aan Sebastian Junger doorgespeeld heeft en waarom, resp. of hij opzettelijk gelogen heeft, resp. zich voor de kar van Linda en haar moeder heeft laten spannen… en hoeveel zij voor hun diensten betaald werden!

*Marmarita: achtergrondinfo en beelden O.L.V. Hemelvaart 2019

Vertaling en bronnenverificatie: Golfbrekers