Israël windt er geen doekjes (meer) rond: het vuurt onbeschaamd raketten af op doelwitten in Syrië, die naar eigen zeggen Israëls nationale veiligheid in gevaar brengen. Israël zou een Iraans munitiedepot, een geheime diensteenheid en een trainingskamp als doelwit uitgekozen hebben. Het waarschuwde Syrië het niet te wagen Israëlische vliegtuigen aan te vallen, maar Syrië drukte ondanks de dreiging wel op de luchtafweerknop. Verdediging wordt door Israël als een daad van agressie beschouwd. Volgens Rusland zou het luchtafweersysteem meer dan 30 Israëlische raketten uit de lucht geschoten hebben. Volgens Israël werd een dergelijk afweersysteem door hen vernietigd. U kan hieronder drie video’s over de luchtaanvallen vanuit drie verschillende politieke invalshoeken bekijken.

Naar verluidt werd er geen enkele Iraniër gedood, maar wel vier Syrische militairen. (…)

Israël zou Rusland via hun “deconfliction mechanism” op voorhand verwittigd hebben. Dat weten we dan weeral… Als een land een ander land aanvalt, dan wordt dit vergeven en vergeten op voorwaarde dat het eerst een waarschuwing stuurt. (…)

Volgens Israëlische politici en voormalige geheime dienstofficieren gaat het om Netayahu’s overleven – hij wil afleiden van de binnenlandse problemen en zijn rechtszaak. Een sterke vuist, een sterke leider, de behoeder van het vaderland. Een klassieke strategie in de politiek: de vlucht vooruit.

Al zouden de Iraniërs toch ook beter hun mond met zeep wassen. De voortdurende dreigingen “Israël van de wereldkaart te zullen vegen” zetten geen aarde aan de (vredes)dijk. (…) Hoe ze dat willen verwezenlijken zonder dat de VSA Iran aanvallen (… daar zit immers ook behoorlijk wat olie…) is te gek voor woorden. Heeft iedereen stilaan nog niet genoeg oorlog gezien en beleefd?

De Syrische overheid heeft bij de VN Veiligheidsraad geprotesteerd en wil dat deze de Israëlische acties veroordeelt.