70 jaar VN – charta rechten van de mens. Voor velen na WOII dé grote hoop – intussen wordt het charta misbruikt voor politieke, economische en militaire belangen.
10 december 1948: 48 staten stemden voor, geen enkele stem tegen, 8 onthoudingen. In 30 punten werden de rechten voor alle mensen vastgelegd, die volgens art. 1 – allemaal vrij en gelijkwaardig, met een gelijk aantal hersencellen en uitgerust met een even gevoelig geweten als liefhebbende broeders met elkaar moeten omgaan.
Een 70ste verjaardag in mineur.
70 jaar later: de globalisering onder het etiket “mensenrechten”. De VSA zagen zich na de ontbinding van de Sovjetunie (1989) als énige wereldmacht. Vandaag hebben zij concurrentie van Rusland, China, Indië. Bovendien verzetten zich – hoe durven ze! – regionale machten tegen de onderdrukking en de nieuwe wereldorde onder de leiding van de VSA (Pompeo gebruikte deze uitdrukking nog recent in Brussel. Video hieronder. Wie opmerkzaam luistert kan de toekomst voorspellen… m.a.w. waar de “vrede” en de “democratie” met de hulp van de VSA zullen opgedrongen worden.) met als gehoorzame accolieten Canada, Australië, Japan e.a.
Een nieuwe multipolaire wereldorde word geëist. De VSA willen geen afstand nemen van hun leidersrol. De (voorlopig nog) VSA-partners zoeken hun weg tussen nationale, transatlantische en internationale wegmarkeringen – de wereld is uit zijn voegen geraakt.
De prijs voor de strijd van een nieuwe wereldorde betalen de mensen in wiens landen deze machtsstrijd uitgevochten wordt. De in 1948 overeengekomen mensenrechten worden erger dan ooit miskend. De VN, de gerelateerde organisaties en VN-resoluties worden door de VSA en sommigen van hun vrienden open en bloot genegeerd, geridiculiseerd en verketterd. Het volkerenrecht (VN charta van 26 juni 1945) wordt voor eigen belangen miskend. Degenen die het wagen op de toepassing aan te dringen worden tot vijanden, tot “ouwe zakken” verklaard.
Crisissen en oorlogen nemen toe; bijna 70 miljoen mensen zijn op de vlucht. Het begrip “mensenrechten” is – zoals ten tijde van de Koude Oorlog – tot een strijdbegrip geworden. Om zijn tegenstander onder druk te zetten, wordt hij eerst gewaarschuwd… dat hij met de mensenrechten rekening moet houden. Vervolgens wordt hij beschuldigd de mensenrechten met de voeten te treden, waarbij internationale mensenrechtenorganisaties dit dikwijls met campagnes ondersteunen, die op hun beurt door de media en politici gerecupereerd en verspreid worden.
Tenslotte wordt justitie ingeschakeld – tot bij het internationaal gerechtshof.
Daar de grote wereldwijde internationale media-ondernemingen zich bijna uitsluitend in VSA-handen (of hun kompanen) bevinden – AP in de VSA, Reuters in G.B., AFP in Frankrijk, dpa in Duitsland – krijgen dergelijke campagnes wereldwijd aandacht. Sinds ook andere media zoals Al Jazeera in Qatar, RT in Rusland, CCTV in China, Press TV in Iran in het Engels, Spaans of andere taal wereldwijd ook hun versie kunnen verspreiden, is de gewone man in staat ook elders informatie én andere versies te achterhalen.
Daar bovenop doen de sociale media, blogs en internetfora hun ding; ze beweren neutraal en wetenschappelijk te werken, “de waarheid” te verspreiden, “de gebeurtenissen te achterhalen”, “duiding te geven” of “feiten te vinden” – iets wat bij de traditionele media en hun politieke poppenspelers voor ongerustheid zorgde.
De VSA, de EU en de NAVO hebben een nieuw strijdbegrip ontdekt: “fake news”, nepnieuws, dat – volgens hun onbescheiden mening – door Russisch en Iraanse Media verspreid wordt. De EU en de NAVO (… en verschillende lidstaten) hebben speciale “task forces” opgericht om dergelijke zgn. “propaganda” tot staan te brengen.
Een voorbeeld: het Midden-Oosten. Het M.O. is het gebied waar de strijd tussen een unipolaire wereldorde à la VSA en een multipolaire wereldorde op het scherp van de snee uitgevochten wordt. Letterlijk. Hier wordt systematisch en voortdurend het volkerenrecht met de voeten getreden, mensenrechten over boord gegooid, staten bij hun onafhankelijke ontwikkeling gehinderd en gedestabiliseerd.
Het begon op het einde van WOI met de opdeling van de regio in Franse en Britse belangen (Sykes-Picot-akkoord 1916), dit nam nog toe met de Balfourverklaring (1917) bij dewelke de Britse regering de zionistische wereldfederatie de steun bij de oprichting van een “nationaal thuisland in Palestina” toezegde. En de toestand verergerde met de oprichting van nieuwe staten, Syrië, Transjordanië, Libanon, Irak (Vredesconferentie Parijs 1919/20) bij dewelke de onderzoeksresultaten van de King-Crane Commissie gewoon genegeerd werden.
Deze commissie had 1875 petities ontvangen, in dewelke de plaatselijke bevolking haar mening had uitgedrukt: zij wilde géén Frans mandaat, zij wilde een Verenigd Syrië, ergo geen opdeling van Syrië en Palestina. Bovendien – zo stond er in het verslag – zou het “zionistisch programma slechts met geweld verwezenlijkt kunnen worden”. De Volkerenbond, voorloper van de VN, bevestigde de opdeling van de regio tégen de wil van de plaatselijke bevolking.
Het onrecht ging in een hogere versnelling na WOII tijdens een alg. vergadering van de VN (29.11.47) waarbij de opdeling Israël-Palestina goedgekeurd werd, die vervolgens na de gewelddadige oprichting van de staat Israël (14.5.1948) gewoon de vuilbak in gegooid werd en die tot de verdrijving van honderdduizenden Palestijnen uit hun thuisland leidde (Nakba).
Eén dag na de goedkeuring van het VN-mensenrechtencharta, keurde de alg. vergadering van de VN op 11.12.48 resolutie 194 goed. Daarin staat uitdrukkelijk in artikel 11 het recht op terugkeer van de Palestijnen en/of hun schadeloosstelling. Deze beslissing beroept zich op de VN-mensenrechtenverklaring. Daarin staat o.a.
Artikel 13.2: Iedereen heeft het recht, elk land, inbegrepen zijn eigen land, te verlaten én in zijn land terug te keren.
Artikel 17.2: Niemand mag willekeurig van zijn eigendom beroofd worden.
In december 1949 werd de VN-organisatie ter ondersteuning van de Palestijnse vluchtelingen, de UNWRA, opgericht. Toen deze in mei 1950 in werking trad werden 914.221 Palestijnse vluchtelingen geregistreerd. Wie werden Palestijnse vluchtelingen beschouwd? “Personen wiens woonplaats tijdens de periode van 1 juni 1946 en 15 mei 1945 in Palestina gelegen was en wie door het conflict van 1948 zowel zijn woning als zijn levensonderhoud verloren had.” Deze status geldt ook voor de nakomelingen van mannelijke Palestijnse vluchtelingen, geadopteerde kinderen inbegrepen.
Geen enkele VN-resolutie ten gunste van Palestijnse of andere Arabische vluchtelingen, die sinds de oprichting van de staat Israël tijdens een crisis of oorlog met Israël hun gezondheid, thuisland, werk, familieleden verloren hebben, werd ooit door Israël tegemoet gekomen. Dit geldt voor Libanezen, wiens land telkens weer door Israël bezet werd. Dit geldt voor Syriërs, die door de bezetting van de Syrische Golanhoogte in 1967 en de volkerenrechtelijke ontoelaatbare annexatie in 1981 door Israël alles verloren (zie addendum).
Een 70ste verjaardag in mineur.
70 jaar na de goedkeuring van het VN-mensenrechtencharta hebben de buurlanden van Israël geen reden tot feest vieren. De Palestijnse vluchtelingen werden gedeeltelijk meermaals door Israël verdreven. Velen leven als vluchtelingen in eigen land, in de Gaza strook. Sinds 11 jaar wordt de kuststrook door Israël (zowel grondgebied, zeewateren als luchtruim) afgegrendeld en steeds weer militair aangevallen. Sinds 30 maart, de 70ste verjaardag van hun verdrijving in 1948, organiseren de Gazabewoners de “mars van de terugkeer”, aan dewelke elke vrijdag duizenden mensen, jong en oud, deelnemen. Ze marcheren langs de door Israël opgerichte speromheining, waardoor de Palestijnen geen andere delen van Palestina of Israël kunnen bereiken.
Amnesty Int’l berichtte dat meer dan 150 mensen bij deze marsen gedood werden, meer dan 10.000 gekwetst, daaronder 1849 kinderen, 424 vrouwen, 115 verplegers/sters met duidelijk herkenningsteken en 115 journalisten, eveneens met perskenteken. Aan de andere kant: 1 gekwetste, 1 dode Israëlische soldaat.
De Israëlische blockage werd in 2007 voor de toegang over het grondgebied, via het water en via het luchtruim gerealiseerd. De Gaza-luchthaven, met EU-geld gebouwd, werd gebombardeerd. Schepen die proberen de wateren voor de Gaza strook te bereiken worden door de Israëlische marine onderschept, geënterd en in beslag genomen. Vissers die zich meer dan 3 zeemijlen van de kust verwijderen worden beschoten.
De grensovergangen over het land worden telkens weer gesloten, met als gevolg dat materiaal voor de heropbouw moeilijk de Gazastrook bereikt. Personen wordt de toegang voor medische behandeling , naar universiteiten of het buitenland geweigerd.
Een 70ste verjaardag in mineur.
De catastrofale situatie der mensenrechten voor de Palestijnen is het gevolg van het totaal fiasco der internationale politiek. Israël treedt op als bezettingsmacht, zonder aan de daarmee verbonden volkerenrechtelijke verplichtingen te voldoen. Israël bouwt op Palestijns grondgebied, vernietigt Palestijnse huizen en scholen, verdrijft, arresteert, beledigt de Palestijnen in hun eigen land land waar ze tot op heden weigeren te vertrekken.
In de bezette gebieden in West-Jordaanland heeft Israël een apartheidssysteem met woongemeenschappen, scholen, straten voor “nederzetters” gebouwd, waar geen enkele Palestijn zich mag ophouden. De voorzet, de annexatie van heel Palestina, de verdrijving over de Jordaan naar Jordanië en in de Sinaïwoestijn wordt door het Witte Huis in Washington als “het akkoord van de eeuw” ondersteund.
Een 70ste verjaardag in mineur.
Het recht op terugkeer wordt niet alleen niet uitgevoerd, Israël spot er zelfs mee. En met de UNWRA. En verheugt zich over Trumps beslissing de financiële steun aan UNWRA te verminderen: Het “UNRWA-Circus”… “absolute onzin een vluchtelingenorganisatie exclusief voor de Palestijnen te onderhouden”. De plaatsvervangende Israëlische buitenministerin Tzipi Hotovely stelde dat de UNRWA “een probleem, niet de oplossing” is. Het doel van Israëlische politiek is “de UNRWA op te doeken”. En ze verwacht dat buitenlandse diplomaten zich bij hun resp. regeringen inzetten opdat dit ook gebeurt. Wie het aandurft op de rechten van Palestijnen te wijzen wordt verketterd; de VN zouden de “Joodse Staat” willen ontdoen van alle rechten. VN-resoluties die de nederzettingenbouw in bezette Palestijnse gebieden en het geweld op de korrel nemen, worden beschuldigd van “antisemitisme” en “anti-Israëlische propaganda”.
Tot zover een ingekorte, vertaalde versie van een opiniestuk van Karin Leukefeld, onafhankelijke journaliste, geaccrediteerd in Damascus. U vindt in het bruggetje de originele Duitse tekst met alle bronnen en opmerkingen. Volledigheidshalve voegen we als addendum nog onderstaand artikel over de annexatie van de Syrische Golanhoogte toe.