HOE VLAANDEREN NA WATERLOO IN VERKEERDE HANDEN VIEL

  Mooie symboliek van hoe het allemaal begon

En hoe het eindigde met de dieven van de Kroon der Republiek der Zeven Verenigde Provincies, in 1588

Ach, des Konings Oudste Koter, de homo (sapiens?) Philips de Taaie zal straks zijn rol opnemen in het laatste bedrijf van De Stomme van Portici. Zodat er dan eindelijk een einde komt aan de Brabantse Omwenteling, die niet anders dan  schâ en vooral schande over ons volk heeft gebracht.

“Niemand uitsluiten” zei de ene helft van het Koninklijk Echtbrekerspaar, en hij liep voorop om de Vlamingen, de Lauwen zowel als de Vurigen, overal buiten te sluiten. Frans spreken of zwijgen is altijd het devies geweest van de Coburgers, daarbij wel vergetend dat ze aten en luxe voerden uit de hand van diezelfde Vlamingen.
Al-met-al zitten we nu met 2 Vorsten, 3 Vorstinnen en een resem mee-eters in wat het kleinste Koningdom ter wereld is.

Tot het Volk zich ermee bemoeit en het hele zootje als klein gevaarlijk afval aan de deur zet. Op den Armee Belge moeten we daarvoor niet rekenen, want pyramiden-bouwers zijn het nooit geweest. Elders las ik dat Frau Merkel, de vroegere DDR-politica bekend van het kont-draaien en de Val van het Sovjet-Imperium indachtig, nu al begint te twijfelen of Duitsland wel zo goed af is als gezegd, met die Euro.
Ziet U : de macht van het Volk ontwaakt, zowel in Egypte, als in Bolivië. Met die paar voorbeelden voor ogen, moet het mogelijk zijn, om, als Albert Second de deur toetrekt, dat het Volk ook meteen het licht uit doet.

De vergissing van 1830 moet eindelijk worden rechtgezet, en de datum van 21 juli moet daarvoor zelfs niet worden afgewacht.

Het enige dat ontbreekt, zijn de wachtwoorden. Maar daar heeft Barbara Pas in het Parlement kordaat en zonder blozen de aanzet voor gegeven. De Hoge Dames en Heren zaten als verstomd te luisteren : hoe durfde ze! Majesteitsschennis!

Hier kan u de toespraak herbekijken: http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.1668436?eid=p1_1669474-25a9a9bd

Ai, de beide troonbezetters moeten zich vertwijfeld de haren uit het hoofd hebben getrokken: in het Parlement klonken deze keer de woorden over het einde van België voor vriend en vijand, luid en duidelijk : als de Partij de Coburgers op hun weg zou vinden, dan zullen de Coburgers datzelfde genoegen hebben. Het klonk niet zozeer als een bedreiging, maar het was er wel ene.

Wat nu volgt, is in navolging van het Tahirplein in Caïro, de vreedzame bezetting van de Brusselse Grote Markt. Een enige gelegenheid, nu de internationale Pers  is samengestroomd om de gebeurtenissen te verslaan.  De beelden zullen de wereld rondgaan, en bewijzen dat een volk van 6.5 miljoen Vlamingen gedomineerd en uitgebuit wordt door een Franssprekende Elite uit de minderheid van Franstaligen. Misschien dat op die manier de Vlaamse Regering opgepord wordt tot de Eenzijdige Onafhankelijkheids Verklaring.

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid klinkt dan het ‘Sauf’qui peut’ aan Franstalige kant en kan er een begin gemaakt worden aan de exodus van alle volksvreemde elementen. Waardoor meteen een einde zou gekomen zijn aan elk potverteren, zodat het Eigen Volk Eerst op elk ogenblik van het leven, een menswaardig bestaan zou krijgen.

Vaderlandt ghetrouwe
1813 – 2013
Nederland viert in oktober en november de tweehonderdste verjaardag als onafhankelijk koninkrijk. Het is geen toeval dat Beatrix juist nu het stokje aan haar zoon heeft doorgegeven, opdat de Nederlanders verder de mythe zouden koesteren dat een Oranje-telg noodzakelijk is voor de continuïteit van de staat.
Nederland als onafhankelijke staat bestaat formeel sinds de oprichting van de Republiek der Zeven Verenigde Provincies, in 1588. De Republiek was een halve confederatie en een halve federatie. Eén of meer Oranjes waren stadhouder – bevelhebber van het leger – en hoogste erfelijk ambtenaar, maar geen staatshoofd.

Toen in januari 1795 de Fransen op het toneel verschenen, vluchtte de laatste stadhouder met zoon Willem Frederik (de latere Willem I) en kleinzoon (de latere Willem II) naar Londen. Nederland werd de “Bataafsche Republiek”, een vazalstaat van Frankrijk, maar met grote interne autonomie. Het land kreeg een uniforme rechtspraak en godsdienstvrijheid, zodat katholieken en inwoners van de generaliteitslanden (min of meer Noord-Brabant en Limburg) geen tweederangsburgers meer waren.
Aan de quasi-zelfstandigheid van de vroegere confedererende staten (de Zeven Provincies) werd een einde gemaakt. De stichting van de Bataafse Republiek (toch de start van het huidige unitaire Nederland) werd achttien jaar geleden in mineur herdacht, want dat betekende ook een herdenking van de vlucht van de Oranjes.

De Bataafse Republiek publiceerde in 1798 de eerste  Nederlandse grondwet. Historici die dat belangrijk document ter gelegenheid van de 200ste verjaardag onder de aandacht wilden brengen, vingen bot toen ze subsidies vroegen. Dat paste niet in het straatje van de Oranjes en van de Nederlandse historische mythes.
Nederland koestert zijn historische mythes
Heel anders zal het er eind dit jaar aan toegaan. De politici, de Oranjes en de media zullen gretig de legendes vertellen die Nederlanders zo graag horen.
Zoals het verhaaltje dat Nederland zelf in 1813 zijn vrijheid veroverde op de Fransen, die het land in 1810 bij het Franse keizerrijk hadden ingelijfd. De Franse bezetting van de vroegere satellietstaat woog zwaar op de economische toestand, maar vooral de conscriptie, de verplichte legerdienst, werd gehaat. “Oranje” werd een strijdkreet van de gewone mensen, want zij moesten hun zonen afstaan om te sneuvelen. Oranje was een gemakkelijke vlag om de afkeer van de Franse politiek te uiten. Typisch was dat het bijna altijd arbeiders en boeren waren die zich tegen de Franse bezetting verzetten. De Nederlandse elite kon de legerdienst van haar zonen afkopen en begon eerst te sputteren toen Bonaparte, tevergeef,  probeerde rijke jongelui bij zogenaamde “Gardes d’honneur” in te lijven. Natuurlijk waren er regenten uit het Oranje-tijdperk die droomden van een herstel van de vroegere situatie, maar talrijk of belangrijk waren ze niet.
De meesten hadden hoge ambten bekleed in de Bataafse Republiek, later in het koninkrijk Holland (een cadeau van Bonaparte aan zijn broer Louis) en werkten vanaf 1810 ijverig mee met de Franse bezetter.
Hen werd niet verweten dat ze collaboreerden, want het “nationaal gevoel” was vrij klein. Een paar regenten zagen nieuwe horizonten toen begin 1813 de Franse catastrofe in Rusland duidelijk werd. Ze geloofden niet meer in een herstel van de oude republiek. De republikeinse idee was door de Franse revolutionairen en de staatsgreep van de Corsicaanse parvenu danig in diskrediet geraakt. Ze dachten aan een sterke vorst, maar dan eentje die door een grondwet en een parlement toch een beetje in toom werd gehouden.
Het lag voor de hand aan wie ze dachten. Ze wilden niet op een eventuele zege van de geallieerden wachten. Wie weet wie ze dan opgedrongen kregen?
De enige mogelijke authentieke Nederlandse kandidaat was Willem Frederik, de zoon van de laatste stadhouder, en bepaald geen onbesproken heerschap.

Gênant
Die Oranje had ooit geschreven dat een “volksregering” tot niets anders zou leiden dan “slavernij”. Met zijn vader in 1795 naar Engeland gevlucht, probeerde hij vervolgens in Berlijn fortuin te maken, want de koning van Pruisen was familie van zijn moeder en zijn vrouw.
Van daaruit begon hij het hof te maken van Bonaparte, die hem tenslotte een kluif toewierp. Willem Frederik mocht over het vroegere bisdom Fulda regeren, met 110.000 onderdanen. Hij wedde vervolgens op het verkeerde paard, toen hij Pruisen steunde in de oorlog met Frankrijk. Bonaparte nam hem Fulda af.
De kruiperige brieven van Willem Frederik aan de Franse keizer zijn gewoon gênant. Hij stuurde vervolgens zijn zoon naar Londen om een nieuwe bondgenoot op te vrijen. Tot zijn verontwaardiging zagen de Britten wel iets in die charmante jongen als eventuele Nederlandse vorst.
Gelukkig had Wellington door dat de zoon een lichtgewicht was en zo kwam Willem Frederik, na de Franse catastrofe in Rusland, weer in beeld.
Wordt vervolgd.

   Jan Neckers