Waarom zitten die oplichters niet in “den bak”?

In de loop van mijn leven heb ik talrijke malen kunnen vaststellen dat er universitairen rondlopen die zich als schoelies gedragen en die feitelijk in de gevangenis thuishoren maar die blijkbaar al fluitend door het leven blijven gaan.

Met plezier geven we een drietal voorbeelden waarbij respectievelijk een chirurg; een advocaat en een bankier de hoofdrol spelen.

Voorbeeld 1.
Jaren geleden maakte een van mijn vrienden een zware en zeer ongelukkige val met zijn fiets.
Hij smakte met zijn gezicht tegen een betonnen paaltje naast de weg. De gevolgen waren verschrikkelijk: oogkas gebroken; kaaksbeen verbrijzeld; neus op drie plaatsen gebroken. Totaal onherkenbaar werd hij naar de kliniek gevoerd. Na een tweetal maanden kon hij huiswaarts keren maar zag er nog steeds vreselijk uit. Op raad van zijn huisarts werd beslist beroep te doen op een plastisch chirurg. Jammer genoeg kwam de ziekteverzekering niet tussen voor dergelijke ingreep. De heelkundige belde enkele uren voor de ingreep de vrouw van mijn vriend op. De opdracht was duidelijk. “wil U hedennamiddag voor de operatie 4000 euro medebrengen in cash. Ik geef U daarvoor geen ontvangbewijs en indien u daarmede niet akkoord kan gaan begin ik er niet aan. Tot vannamiddag”. Tot daar deze gangster-chirurg!

De vrouw in kwestie, die er helemaal niet warmpjes in zat, heeft me dit verhaal enkele weken geleden verteld en dit ongeveer 20 jaar na het ongeval. Het heeft haar toen vreselijk pijn gedaan en na zovele jaren denkt ze nog regelmatig aan deze oplichter.

Voorbeeld 2
Een 60 jarige miljardair uit Gent heeft de beslissing genomen om zijn verdere leven door te brengen met zijn 30 jaar jongere secretaresse. Zijn vrouw beslist om hem te verlaten en geeft de zaak in handen van een advocaat. Ze vertelt hem al wat ze weet over de financiele toestand.
Alléén-eigenaar van een zeer grote fabriek; huizen in binnen en buitenland; tientalle miljoenen aandelen en beleggingen; waardevolle kunstwerken enz.

Na het dossier bestudeerd te hebben meent de advocaat dat zijn klant recht zal hebben op ongeveer 1 miljard!! Maar na verloop van tijd wordt deze som steeds maar verder teruggeschroefd. De eiseres verneemt bij ieder onderhoud bij haar advocaat zogenaamd “nieuwe feiten” waarvan ze nooit iets bleek te hebben geweten.
De ene maal zou de miljardair grote sommen hebben verloren bij het gokken. De andere maal zou hij een gigantische aanslag hebben gekregen via de BBI (Bijzondere Belastings Inspectie).
Dan weer zou de secretaresse het geld door deuren en vensters gooien. Uiteindelijk zou de vrouw nog moeten redden wat gered kan worden en zich tevreden moeten stellen met een voorstel van circa 50 miljoen Belgische frankskens.. De dame die steeds eenvoudig had geleefd, en nooit op geld uit was, volgde de aanwijzingen van haar raadsman.

Gelukkig heeft ze nooit geweten dat haar “raadsman” het op een accoordje had gegooid met de advocaat van de tegenpartij en ongeveer 25 miljoen op een rekening in Zwitserland kon gaan ontvangen. Al zijn verhalen waren gefingeerd en de miljardair regelde aldus de echtscheiding voor een peulschil.

Voorbeeld 3
Gonzalo Lopez is 77 jaar. Hij woont met zijn echtgenote en hun hersendode zoon in een bescheiden huisje. Hij is een eenvoudige harde werker geweest. Samen met zijn echtgenote zijn ze er in geslaagd om nu 68.000 euro of 87.500 dollar te hebben gespaard. Dit geld willen ze na hun overlijden alleen ter beschikking stellen van diegenen die voor hun gehandicapte zoon verder zorg zullen dragen. We zijn nu in 2008 en in Spanje stort de vastgoedmarkt in elkaar  en beginnen sommige banken tot de vaststelling te komen dat ze het niet meer gaan redden. Gedurende jaren hebben sommige bankiers grof geld verdiend aan de steeds maar sneller stijgende vastgoedprijzen en gingen de bankverantwoordelijken met steeds grotere premies naar huis.

Om nog te redden wat gered zou kunnen worden bleek een oplossing te bestaan in het opkrikken van het eigen vermogen van de bank. Maar de aandeelhouders die de bui zagen hangen wilden geen vers kapitaal meer ophoesten. Dus namen de bankiers de beslissing om hun medewerkers contact te laten opnemen met de talrijke en relatief kleine en meestal weinig geletterde spaarders zoals Gonzalo Lopez. Op een dag kreeg de oudere Gonzalo een oproep van zijn kantoorhouder met de vraag even langs te komen want er was goed nieuws. Deze oproep gebeurde in 2009 dus één jaar nadat sommige bankiers begonnen te voelen dat er iets onfris aan de knikker kleefde.

In het bankkantoor vernam Gonzalo dat hij als trouwe klant kon inschrijven op een kapitaalsverhoging van de bank zelf met een gegarandeerde opbrengst van 7% hetgeen ongeveer het dubbele was van wat Gonzalo op zijn spaarrekening tot nog toe ontving. Er was geen enkel risico. Beter zelfs hij zou nu mede-eigenaar worden van de bank i.p.v. schuldeiser.
Hij hoefde de documenten die dienden te worden ondertekend en die nogal ingewikkeld waren niet te lezen omdat het allemaal maar formaliteiten waren. De naieve Gonzalo bedankte de kantoorhouder en verliet gelukkig de bank. Hij kon lezen dat wat hij nu gekocht had “preferentes” werd genoemd en meende dat deze benaming verwees naar zijn voorkeurbehandeling als trouwe klant. De benaming was echter een zoveelste misleiding van de bank en had niets te zien met zijn jarenlange trouw aan de bank.

Op een dag vernam Gonzalo dat zijn bank werd opgeslorpt door een soort staatsbank BANKIA genaamd. Toen hij ongerust werd en eens verder ging informeren werd hij duizelig toen hij hoorde dat de banken van de BANKIA groep niet minder dan 8 miljard Euro hadden verbrast en dat zijn aandelen nog 12% waard waren en hij dus 88% van zijn jarenlange opgespaarde vermogen kwijt was!!! Hij was niet alleen en stond met ongeveer 300.000 andere spaarders
in de drop.
Nadat Gonzalo de vroegere kantoorhouder was gaan opzoeken kon hij niet begrijpen dat hij deze persoon niet in elkaar had geslagen. Dit trieste verhaal stond eergisteren op de frontpagina van de New York Herald Tribune.

Al deze voorbeelden tonen aan dat onze rechtsystemen niet meer aangepast zijn aan de moderne tijden. Het is onze mening dat hogervermelde chirurg; advocaat en bankier alle drie in de gevangenis thuishoren. Maar wie zijn wij om zoiets te beweren.

Men zegge het voort,

Freddy Van Gaever