…Weergekeerde rust in JERUSALEM…

Waarom steunen de VSA Israël?  Initieel betekende die steun niet zo veel. Na WOII zonden de VSA humanitaire hulp maar dat werd toen niet als een bevoorrechte behandeling of ongewoon gezien want na WOII was de positie van de twee wereldmachten nog niet helemaal duidelijk. De VSA wilden toen nog dat het M.O. hen als fair en onpartijdig beschouwde tot de Arabische landen een nationalistisch sentiment kregen en de Sovjet Unie wereldwijd probeerde aan invloed te winnen. Het lag dus voor de hand dat de VSA met Israël – als buitenbeentje tussen de Arabische islamitische landen – nauwere banden zou aanknopen – ook omdat daar de communistische loreleizang geen succes had. Nochtans was de Sovjet Unie vanaf het begin een grote supporter van een joodse staat.  Stalin verwachtte dat het jonge land socialistisch (lees communistisch) zou worden.  De Sovjet Unie erkende als tweede, na de VSA, de onafhankelijkheid van Israël.

Israël moest echter de Amerikaanse voorhoede worden tégen de communistische invloedssfeer en een welgekomen militaire en veiligheidspartner. Bijgevolg moest Israël zo sterk en stabiel mogelijk worden. Sedert die dagen is de (be)dreiging – van communisme naar moslim extremisme – overgeheveld, maar niet de betrokkenheid van de VSA. In de VSA leeft de gedachte dat Israël moet beschermd worden tegen de islamitische buurlanden. Uit een Gallup opinieonderzoek (2014) bleek dat 62% der Amerikaanse bevolking pro-Israël is, tegenover 18% pro-Palestijnen. 9/11 en ISIS is daar niet vreemd aan.

Sinds 2014 is er een en ander veranderd: Rusland en nieuwe mogelijke wereldmachten moeten volgens de VSA de wacht aangezegd worden.  Zelfs EUropa deelt in de sanctie-brokken.  Syrië en Oekraïne zijn de stootblokken waarop deze protagonisten botsen.  Rusland en Israël kunnen echter nog altijd door één deur, wat gezien de omstandigheden eerder onlogisch lijkt.  Bij de bevrijding van Oost-Ghouta was het duidelijk dat Moskou Israël gewaarschuwd had zich hiermee niet te bemoeien.  De omgang met Iran maakt alles nog wat ingewikkelder.  Initieel verwierp Iran in 1947 de opdelingsplannen van het vroegere Palestina maar was uiteindelijk één der eerste moslim landen die in 1950 Israël erkende en beide staten onderhielden sterke economische banden – tijdens de Perzische seculiere regeringsperiode – tussen 1925 en 1979.  Na de verdrijving van de sjah en de opgang van ayatollahs kwam daar een einde aan.  Israël werd door de Iraanse religieuze leiders een illegale parasitaire staat en anderzijds werd Iran door Israël en de VSA een atoombedreiging genoemd.

Om het verhaal compleet te maken, hebben we ook nog de versterkte aanwezigheid van Hezbollah in buurland Libanon, die volgens het motto “de vijand van mijn vijand is mijn vriend” samen met Iran de Syrische regering steunt tegen de westerse coalitie die Assad wil van de presidentiële troon stoten en vervangen door een VSA-gunstig gezinde regering (lees: die de Amerikaanse gas- en oliewinningsplannen volgens een uitgestippeld draaiboek wil uitvoeren).  En de invasie der Ottomanen van Noord-Syrië, onder goedkeurend oog van de VSA, die daarmee de Koerdische bondgenoten in de steek lieten.

Dat West-Europa als gevolg van b.g. streven, conform het Soros-draaiboek, multicultureel verrijkt werd is mooi meegenomen.

Dubbele nationaliteit? Welke loyaliteit in Amerikaans Congress?

https://youtu.be/D36Of2VtPdM

https://youtu.be/gl8sWCxyPJw

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.