Luc en Nick

Op de Radicale Sporenherdenking van Voorpost heeft Vlaams actieleider Luc Vermeulen het actieleiderschap na 37 jaar overgedragen aan Nick van Mieghem. Na 37 jaar actieleiderschap is het voor de nu zeventigjarige Luc Vermeulen tijd om een stapje terug te doen en het actieleiderschap over te dragen. Nick van Mieghem (30) is reeds twaalf jaar voor Voorpost actief en kringleider van Gent. Nick ontving in bijzijn van zijn vrouw en zoon symbolisch het zwaard van Luc Vermeulen. Nick bedankte Luc Vermeulen voor zijn trouwe en volhardende inzet en beloofde belgië trouw te blijven verraden…

Voorzitter Johan Vanslambrouck hield er deze toespraak:

“Dames en heren
Kameraden van Voorpost

We leven in een bijzonder land : zelfs de klimaatopwarming wil maar niet lukken. We hebben een bijzonder koude lente achter de rug en de zomer is ook al niet veel zaak. Politiek  komen er stormachtige tijden aan.  Met in 2014 bijzonder belangrijke verkiezingen voor  Europa, België en Vlaanderen.
Dietsland-Europa was lange tijd de naam van een tijdschrift. Maar meteen ook een politiek programma en een wervende droom.
Meer samenwerking tussen de Europese volkeren, samen door eenheid in verscheidenheid een macht vormen in de wereld dat is de  Europese droom van volkse nationalisten.  Maar die Europese droom lijkt verder af dan ooit en dreigt zelfs te om te slaan een nachtmerrie.
De oorzaken zijn  bekend.  Europa is al te zeer een zaak van technocraten en super ambitieuze politici geworden.  Niet wat goed is voor de Europeaan is van belang, maar wel wat goed is voor de eigen carrière.  Politici als een Verhofstadt willen een plaatsje veroveren in de geschiedenisboeken door zoveel mogelijk macht te centraliseren in de Europese bureaucratie.  Meer is nochtans niet altijd beter.
De invoering van een Europese eenheidsmunt was een blunder van formaat.  
De euro was een politiek project.  Vooral Frankrijk en Groot Brittannië  waren erop uit om  de macht van het verenigde Duitsland aan banden te leggen. Dus moest het muntbeleid en meteen ook een groot stuk van het economisch beleid naar het Europese niveau verhuizen.
Economen hebben nadrukkelijk gewaarschuwd voor de invoering van een eenheidsmunt in een gebied dat er niet klaar voor was.  Europa was er niet klaar voor omdat de economische verschillen tussen de diverse landen nog veel te groot waren en omdat de noodzakelijke politieke unie er niet was.
Dat het dus fout zou gaan stond in de sterren geschreven. Maar daar hadden de leerling tovenaars geen oren naar. Politici kunnen de economie niet redden, maar ze kunnen met hun ondoordacht beleid de economie wel oneindig veel schade toebrengen.

De euro heeft niet meer maar minder welvaart gebracht. Vooral dan in zuid Europa waar landen die niet meekunnen met het sterke noorden in een spiraal van achteruitgang zijn terecht gekomen. De euro heeft de Europeanen niet dichter bij elkaar gebracht maar zorgt voor meer nijd en afgunst tussen de Europese volkeren. En de oplossing is niet : een transferunie opzetten naar Belgisch model. De oplossing is wel : de concurrentiekracht van het zuiden herstellen. En dat kan alleen door een forse devaluatie gekoppeld aan een aangepast beleid voor die landen. Een exit uit de euro dus.

Een ezel stoot zich geen twee maal aan eenzelfde steen.  Maar de eurocraten zijn nu eenmaal geen ezels. En dus gaat men koppig verder op de weg om mordicus samen te brengen wat eigenlijk niet samen hoort.
Het is hemeltergend dat Europa straks opnieuw de gesprekken start over een mogelijke Turkse toetreding. In geen enkel opzicht is Turkije een Europees land.  Nooit in de geschiedenis is Turkije een deel geweest van Europa. Wel in tegendeel.  De geschiedenis van Europa en Turkije is er één van confrontatie. Van oorlog en vijandige Turkse bezetting. Niet alleen in het verleden maar tot op vandaag. De eurocraten vergeten maar al te graag dat Turkse troepen nog altijd een deel van Cyprus bezet houden.
Door Turkije toe te laten in de Europese unie zal men het Islamfundamentalisme niet indammen maar juist versterken in Europa.  Een Europees buitenlands beleid kan je wel helemaal vergeten na een Turkse toetreding.
Met een Aziatisch land erbij wordt de Europese Unie pas helemaal onbestuurbaar.
Het lijkt er ondertussen op alsof Europa zijn eigen onbestuurbaarheid wil exporteren naar de landen en regio ’s die er deel van uitmaken. Europa ontpopt zich als een serieuze vijand van het beleid in Vlaanderen.  Het taaldecreet voor het bedrijfsleven, het grond- en pandendecreet en ja zelfs de aanbesteding voor openbare werken als de Oosterweel verbinding : het stuit telkens opnieuw op veto ’s en bezwaren vanuit Europa.  En er zit een duidelijke lijn in het optreden : alles wat de eigen identiteit kan bevorderen of beschermen moet vernietigd worden.  Om van heel Europa een onwerkbare en onverteerbare eenheidsworst te maken.
Ons antwoord is duidelijk : we zeggen ja tegen Europa, maar zeer beslist neen tegen deze Europese Unie.  Want deze Europese Unie  is een België in het kwadraat.
Met dat koninkrijk gaat het ondertussen van kwaad naar erger.  En toegegeven : het stoort ons niet echt. Men zegt wel eens dat de vis aan de kop begint te rotten en het Belgisch bestel is in elk geval goed op weg om deze zegswijze alle eer aan te doen. De heer Albert Van België, tot nader order koning der Belgen laat geen moeite onverlet om de monarchie in diskrediet te brengen.  

In het verleden is reeds meermaals gebleken dat de zogenaamde neutraliteit van het Belgisch koningshuis pure theorie was. Door  in zijn jongste Kerstboodschap overduidelijk de Vlaams-nationale opinie te kapitelen als populisme vergelijkbaar met  nazisme  en fascisme  uit de jaren dertig is de fatsoensgrens echter ver overschreden.  De koning stelt zich op als een ordinair  PS politicus.  Niet eens een intelligent PS politicus, want alleen wie geen fatsoenlijke argumenten kan vinden scheldt zijn tegenstander uit voor populist of fascist.
En dan is er natuurlijk ook nog de zaak Delphine.  Hierover kunnen we kort zijn.
Ik wil er mij toe beperken om de visie van wijlen professor Delva – een autoriteit inzake familierecht – te citeren:
 “Een vader die zijn kind niet erkend is een stuk crapuul”.  Einde citaat.
Ik heb er niets aan toe te voegen, tenzij dat ene verzoek:  Sire verdwijn naar één van je luxe jachten  en hou voortaan  voorgoed je mond.

Maar ondertussen blijven we natuurlijk nog opgescheept met de transferunie die België heet.  Het land  dat ondanks een veel te hoge belastingdruk toch zijn begroting niet in orde krijgt. Het land ook dat er maar niet in slaagt om zijn bedrijven concurrentieel te houden of om duurzame maatregelen te nemen om de vergrijzing op te vangen.
Kortom, alle politici met enig verstand weten het : dit is een zinkend schip waar we zo snel als mogelijk van af moeten.  En ook steeds meer Vlamingen begrijpen dat zo : de verkiezingsuitslag van 2010 en de daarop volgende opiniepeilingen laten er niet de minste twijfel over bestaan.
En toch maken we iets bijzonder merkwaardigs mee.  Er doet zich binnen Vlaanderen een tweedeling voor tussen partijen die België willen afbouwen of ontbinden enerzijds en zij die ondanks alles blijven kiezen voor de Belgische blokkering.  Dat de jongerenvoorzitters uit alle traditionele partijen oproepen om een federale kieskring in te richten spreekt boekdelen. Het offensief van de B partijen tegen Vlaanderen is ingezet. Men wil duidelijk het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering degraderen tot een veredelde gemeenteraad met een dito schepencollege.

Van partijen als Sp.a. en Groen!  kunnen we niets anders verwachten.  Die zijn al lang tevreden als ze hun wagentje kunnen aanpikken bij de trein van PS en Ecolo.
Erger is dat ook partijen die in theorie althans  ooit het confederalisme omarmt hebben daar nu afstand van nemen.
En sommigen geven daarbij blijk van een nooit eerder vertoonde cynisme.  Gwendolyn Rutten probeert haar achterban wijs te maken dat het nu maar eens gedaan moet zijn met staatshervormingen.  Het is tijd voor sociaal economische hervormingen orakelt de Open VLD voorzitster.  Hervormingen in liberale zin uiteraard. Met andere woorden : Gwendolyn probeert haar achterban wijs te maken dat ze met de Parti Socialiste voortaan een liberaal beleid zal gaan voeren.
Het ontgaat haar blijkbaar volkomen dat PS-ers geen VLD-ers zijn.  Anders dan de Open VLD houdt de Parti Socialiste wel degelijk haar kiesbeloftes.  Zij hebben gezworen dat Wallonië en Brussel niet mogen verarmen en dat de transfers vanuit Vlaanderen desnoods moeten opgedreven worden om dat doel te bereiken.  En dat is exact wat de huidige staatshervorming zal realiseren : een verarming van Vlaanderen ten bate van Wallonië en Brussel.

Zo mogelijks nog cynischer is de gewezen Volksunie politicus en thans liberaal burgemeester  van Mechelen Bart Somers.
Somers wil geen staatshervorming, maar wil wel de grendels uit de grondwet afschaffen.  Alsof dat zou kunnen zonder staatshervorming. Alsof de Franstaligen die machtspositie zomaar zullen prijsgeven.  Wie dat aan de Vlamingen probeert te verkopen is zonder meer een kwakzalver.
De Open VLD is en blijft de oude PVV : de pest voor Vlaanderen.

Dat de Vlaamse meerderheid grondwettelijk geneutraliseerd wordt is natuurlijk een echte democratie onwaardig.  Maar nog veel erger dan de grondwettelijke grendels zijn de grendels die in de hoofden van politici als Somers, Rutten, Beke, Toback en Van Besien steken.
BHV kon met een eenvoudige meerderheid gesplitst worden. Maar noord Belgische politici hebben het spel nooit echt hard gespeeld.  Oh ja, men heeft het eens gestemd in een Kamercommissie.   Maar dat was het dan ook. Al spoedig werd duidelijk dat het nooit echt menens was om de Vlaamse meerderheid ook werkelijk in te zetten. Het moest en zou tot een zogenaamde “onderhandelde” oplossing komen. Versta : het moest en zou tot een koehandel komen waarbij Vlaanderen zwaar zou moeten betalen om een schijn splitsing te bekomen.

Wie alvast niet van plan is om die weg van kruiperigheid te verlaten is CD&V opperhoofd Wouter Beke. Als het van Beke en de zijnen afhangt wordt er in 2014 eerst een Belgische regering gevormd vooraleer er sprake kan zijn van Vlaamse regeringsvorming.  Beke en zijn CD&V willen er dus alles aan doen om van de Vlaamse regering een doorslagje te maken van de federale ploeg.  Dit betekent noch min noch meer dat  de Franstalige verkiezingsuitslag  mee zal bepalen wie er in Vlaanderen mag besturen.  Daar durft men zelfs bij de PS niet van dromen.  En als België onbestuurbaar blijkt dan moet Vlaanderen ook niet meer bestuurd worden.  Beke ontpopt zich hiermee tot een regelrechte inciviek die teruggrijpt naar de tactiek van de verschroeide aarde.
CD&V is niet langer een staatsdragende, maar een destructieve partij geworden die resoluut kiest voor een verrottingsstrategie.

Het belooft dus een boeiende confrontatie te worden tussen het kamp van de V partijen enerzijds en de B partijen anderzijds.  Het wordt een cruciale opdracht voor de V partijen om te verhinderen dat de andere partijen samen een meerderheid kunnen vormen in Vlaanderen.  Want dat is men van plan.  
De N-VA maakt zich illusies als ze denkt dat het cordon sanitaire enkel voor het Vlaams Belang bedoelt is.
De enige kans om Vlaanderen echt zelfstandig te maken is een alliantie tussen de twee partijen die zich op het Vlaams nationalisme beroepen.
Het is de hoogste tijd om de rangorde der waarden te herstellen.  Het onafhankelijkheidsstreven moet primeren op het  enge partijbelang en zeker op het loutere eigenbelang.  Minstens aan de N-VA top lijkt men dat alsnog niet te beseffen. Minister Bourgeois liet vorige week nog in een interview optekenen dat zijn partij niet wil samenwerken met Vlaams Belang omdat die partij nog altijd geen respect zou opbrengen voor de mensenrechten. Het ontgaat de minister blijkbaar dat niemand minder dan de tweetalige kamer van de Raad van State ter zake tot een ander besluit is gekomen. Diegenen die hoopten dat dit rechtscollege de weg zou vrijmaken om de partijfinanciering van Vlaams Belang in te trekken hebben hun proces verloren. Het getuigt van weinig respect voor de rechtsstaat om deze uitspraak straal te negeren. En het is zeker geen hoopgevend signaal dat ook N-VA die houding aanneemt.
Maar met  Willem van Oranje weten wij dat het niet nodig is te hopen om te ondernemen, noch te slagen om te volharden.
Wij gaan dus verder.  Tot Vlaanderen in het Nederlandse vaderland zijn thuis vindt.

Houzee”