“America First” is niet alleen het motto van president Donald Trump, maar ook het devies van de beide kamers van het Amerikaanse parlement.
Sancties tegen Rusland? Eerder pure maffiatechnieken om de eigen markt een dikke steun in de rug te geven. In één adem werden er immers ook sancties tegen Europese bedrijven, die bij de pijplijn betrokken zijn, goedgekeurd. Tot zover het laagje ‘vriendschap’ tussen westerse mogendheden.  Duitse toppolitici zoals Merkel en Gabriel protesteerden maar houden zich verder gedeisd. De EU was altijd een koele minnaar van Russisch gas invoer. Liever lakei van de VSA. De verbruiker betaalt het gelag.

De Amerikaanse chantage is niet nieuw. Toen ca. 10 jaar geleden de eerste Nord Stream pijplijn gepland werd, trokken de Amerikanen vooral bij de Scandinavische grensstaten aan de alarmbel, want zij konden de bouw nog verhinderen. In 2008 drong de Amerikaanse ambassadeur in Stockholm in een volledige pagina bij de “Svenska Dagbladet“ aan de bouw tegen te houden. Alle ontmoedigings- en intimidatiepogingen waren tevergeefs, dankzij Gerhard Schröder die er zelf niet armer door werd.

Intussen zijn de omstandigheden voor de bouw van de tweede pijplijn veranderd. Rusland werd met steun van de EU sinds het Oekraineconflict tot internationale boeman verklaard. In augustus 2016 vloog de Amerikaanse vice-president Joe Biden hoogstpersoonlijk naar Stockholm om de Zweden van een veto te overtuigen bij de geplande bouw van de tweede pijplijn, Nord Stream 2. Right! “No country should use energy as a weapon.”  En “Everyone has to play by the rules.”  Als de vos de passie preekt…

Als een rode draad loopt de Amerikaanse openlijke afwijzing van de Russisch-Duitse pijpleiding door de geschiedenis der laatste jaren: van Bush jr. over Obama tot Trump met diens afgezante Robin Dunnigan die in mei in Denemarken nog open en duidelijk tegen Nord Stream 2 tussenbeide kwam (US warns Denmark over Russian gas pipeline).

Midden Europa wordt momenteel voor 50% uit Rusland en 50% uit Noordzeevoorraden (Noorwegen, GB en Nederland) van gas voorzien. De Noordzeegasbellen zitten aan hun maximum capaciteit en op middel- tot lange termijn moet Europa nieuwe leveranciers voor aardgas aanspreken.

Grote voorraden bevinden zich in Siberië (Rusland), in de Perzische Golf (Qatar en Iran) en in het noordelijk gedeelte van de Kaspische Zee. Rusland heeft strategisch  (… het mocht iets kosten!)de touwtjes in handen bij de Kaspische Zee-leveranciers. Een lange termijn bevoorrading uit de Perzische Golf ligt politiek en militair moeilijk. Tenslotte is de oorlog in Syrië begonnen wegens de pijplijn uit Qatar, die over ‘vijandelijk’ grondgebied moest lopen.
Alternatief: bevoorrading over zee in reusachtige tankers. Komt slechts voor wat aanvullende bevoorrading in aanmerking, vermits dit niet voor een constante aanvoer kan zorgen en een prijsstijging met zich meebrengt.

Waarmee we weer bij Nord Stream 2 beland zijn. Een pijpleiding die een grote bocht maakt rond probleemlanden die naar heug en meug de kraan kunnen toedraaien. Een tweede Nord Stream, parallel met de eerste Oostzeeleiding, kan voor een even grote capaciteit zorgen als het vroegere Transgassysteem over Oekraïne.

Dus schakelden de VSA een trapje hoger, waarbij het hun niet alleen om macht en geostrategie te doen is, maar ook om geld. Door de van George W. Bush gesteunde fracking zwemmen de VSA in een overcapaciteit, die een catastrofale werking op de aardgasprijs in de VSA heeft. De wet van vraag en aanbod. Momenteel betaalt men als grote afnemer ca. 88 USD voor 1000 m3 – ter vergelijking in Duitsland ca. 350 euro. Wat voor de Amerikaanse consument gunstig is is bijgevolg een catastrofe voor de Amerikaanse gas- en financiële economie. Tenslotte werd er veel geld geleend voor de frackingprojecten die bij een zo lange opbrengst niet rendabel zijn en er op korte of lange termijn een faillissement dreigt.
Bijgevolg hebben de VSA een dwingende reden om overcapaciteiten van de markt te nemen. Een mogelijkheid is de export van vloeibaar gas in tankers. Naar Europa. Tenzij de Nord Stream 2 roet in de toekomstige gasexport-plannen gooit. (Germany’s Russian gas pipeline smells funny to America)

De export zou de gasprijs in de VSA stabiliseren en de investeringskosten van de grote aardgasexploitanten – niet toevallig ook de grootste olieconcernen zoals bv. Exxon, Chevron, BP – redden en een verkoopswinstgraantje laten meepikken. Hoewel het frackinggas, onafgezien van de milieugevolgen, ter plaatse zeer goedkoop is, wordt het door het transport naar verdere bestemmingen zeer duur. Niet dat de VSA daarvan wakker liggen.  De rekening zal wel door de Europese consument betaald worden.
Kortom: America First? Bullshit! Wallstreet First!

https://youtu.be/nKq7Gsdhs2s

“Europa’s energiebevoorrading is een Europese aangelegenheid en niet die van de VSA.” klonk het midden juni unisono van Sigmar Gabriel en de Oostenrijkse kanselier Kern, die als grootste steunverleners van het project gelden. Ook Angela Merkel ondersteunde, licht tandenknarsend, de kritiek. Voor haar zijn de Amerikaanse plannen “eigenaardig“.

Nu die plannen waarheid worden zijn zowel Gabriel als Merkel “eigenaardig” stilletjes. Geen Europa eerst? Het is zelfs onduidelijk of de meerderheid der EU-lidstaten vinden dat de pijplijn in het belang van heel de EU is. In de Baltische staten, Polen en Slowakije zal dit negatief beantwoord worden. Enerzijds vast verankerd in de transatlatische lobbykringen, anderzijds hebben zij er geen economisch voordeel bij daar ze geen transittaksen meer kunnen aanrekenen. Ook Zuid- en Zuidoost-Europa hebben zich intussen ook tegen Nord Stream 2 gekant en dat gaat uitsluitend op rekening van Angela Merkel.

Wat Nord Stream voor Duitsland moest nl. oorspronkelijk het pijplijnproject South Stream voor de Balkanstaten en Italië worden. Dwars door de Zwarte Zee (m.a.w. de probleemlanden Oekraïne en Turkije werden wijselijk aan de kant geschoven) moest een Russische pijpleiding via Bulgarije met een noordelijke aftakking de Balkan tot Oostenrijk en met een zuidelijke aftakking Griekenland en Italië gas leveren. Vanzelfsprekend ageerden de VSA ook tegen dit pijplijnplan, maar niet de VSA maar wel Duitsland zorgde ervoor dat de South Stream nooit aangelegd werd. In het licht van de huidige situatie een bijzonder pikante terugblik.

Na de inlijving van de Krim was het nl. vooral Angela Merkel die op strenge EU-sancties tegen Rusland aandrong. Samen met de toenmalige EU-energiecommissaris Günther Oettingen oefende ze sterke druk uit op de grenslanden, vooral op Bulgarije, om het project te begraven.

https://youtu.be/AwJupkZIFDo

Dat het in deze landen nu niet bijzonder goed ontvangen wordt als Merkel in het verleden,  met Rusland-sancties zwaaiend South Stream verhinderde, en nu argumenteert dat Nord Stream 2 een puur economisch project is, dat absoluut niet door Rusland-sancties in gevaar mag komen, dan is de houding van deze staten begrijpelijk. Men had geen glazen bol nodig om te weten dat de sancties als een boemerang in het gezicht van de EU terecht zouden komen.

Nu heeft Nord Stream 2 dank zij Merkels laffe houding een tweede vijand: de EU-commissie, ook al blies Juncker even hoog van de toren. Niet te vergeten: bij de EU-commissie moet men zich over deze problematiek wenden tot de Slovaak Maroš Šefčovič, die zijn eigen interpretatie van zijn bevoegdheid heeft, nl. de EU onafhankelijker van het Russische gas te maken, met als supporters de Oost-Europeanen, de Balkan en Italië. Hoe een dubbeltje rollen kan – dankzij Merkels politiek.
Of ze uit haar fouten lessen getrokken heeft? Feit is dat ze nog nooit iets tegen de Amerikaanse belangen heeft ondernomen. Merkel is geen Schröder.  En het belang van Duitsland staat niet op haar agenda.  Tenslotte is ze via haar tafelschuimersinvasie er al goed in geslaagd Duitsland om zeep te helpen.

Uit: Nachdenkseiten 

https://youtu.be/m-_M16Se3_o

In dit verband:

GAS

https://griechischerwein.wordpress.com/2011/06/08/griechisches-gas-hochverrat/