Terugblik

Geplaatst op door

Afbeeldingsresultaat voor terugblikWat gebeurde er zoal in de wereld op 11 juli?
We hebben jaren geleden een boekje op de kop getikt, getiteld “Das Buch vom 11. Juli, Ein ganz besonderer Tag”. Over 1302 geen woord. Het gaat slechts terug tot 1900. Niet dat we verwachten in een Duits boekje de Gulden Sporenslag vermeld te zien.  Vlaanderen was/is in het wereldgebeuren slechts een schaakstuk.

Op maandag, 11 juli 1949, lezen wij:

“Politiek
Het vluchtelingenprobleem in Duitsland groeit. De voor het vluchtelingenthema verantwoordelijke vertegenwoordigers van de Bizone stelden voor uit de sovjet-bezettingszone uitsluitend nog politieke vluchtelingen op te nemen en mensen die in het westen familie hebben.
Maandelijks zouden 3000 mensen mogen naar het westen overkomen. Ondanks de voorstellen om de vluchtelingenstroom in te dijken werden in oktober dagelijks 1000 vluchtelingen in het westen geteld omdat er omwille van politieke en humanitaire redenen bijna niemand aan de grens teruggestuurd wordt.
Sinds het einde van de oorlog zijn ca. 1.5 miljoen mensen uit de sovjetzone in de westelijke zones gekomen. Hier kan de enorme bevolkingsgroei amper nog verteerd worden. Er is een tekort aan de nodige infrastructuur, woningen en werkaanbiedingen.”

Dat was 1949.  De poco media en politici in het Merkeltijdperk verwijzen er steeds weer naar: toen hebben we het toch geschafft?  Dat waren echter vluchtelingen met dezelfde taal, gewoontes, cultuur, achtergrond, gemeenschappelijke geschiedenis…landgenoten.

Het oude “Lied der Flüchtlinge” van Hans Albers, de zeebonk-acteur-zanger(?) met de sprekende azuurblauwe ogen, werd uit de kast gehaald om het poco gelijk te bewijzen:

4 gedachten over “Terugblik”

  1. Tijdens zijn toespraak haalde Marc Joris aan:
    -dat de oorlogvoerders geen vrede wilden, waardoor duizenden levens zouden gespaard gebleven zijn.
    -dat president Wilson een man voor de vrede was.

    Ik sprak hem daarover aan, na de viering en zei hem mijn repliek aan hem via Golfbrekers nog eens over te brengen.

    @ Marc Joris
    op 12 december 1916, op het ogenblik dat Duitsland overheerst op alle fronten, verklaart de Keizer.
    “In dem Gefühl des Sieges, den ihr durch Eure Tapferkeit errungen habt, haben ich un die Hersscher der treu verbundeten Staaten dem Feinde ein Friedensangebot gemacht” “Denn unsere Stärke macht uns nicht taub gegen unsere Verantwortung vor Gott, vor dem eigene Volk, vor der Menscheit.” was een verdere opmerking.

    Dit vredesaanbod werd ook aan Engeland voorgelegd.
    In het licht van de Balfour Declaration trokken de Zionisten naar het British War Cabinet , omdat vredesonderhandelingen hun doelstellingen wel eens zouden kunnen doorbreken. Hun steun was: we will guarantee you to bring the Unitede States into the war as your ally, to fight with you on your side, if you will promise us Palestine after you won the war”.
    Hierop zonden de Zionisten in Londen het volgende telegram naar de USA, en meer bepaald naar Justice Brandeis ‘Go to work on President Wilson. We’re getting from England what we want. No you go to work, and you go to work on President. Wilson and get the USA into war.’

    Het vredesaanbod van Duitsland werd terug gewezen en mocht het vieze, chantage zaakje tegenover Wilson je interesseren kan ik het terug voor je opzoeken.

  2. @ Marc Joris

    nog een opmerking in de marge: uw stelling is dat De Vlaamse Raad collaboreerde met Duitsland. Bij een overwinning van Duitsland zouden we zeker ‘verduitst’ geweest zijn, zoals we verfranst waren.
    Dit is een hypothese en niemand kan zeggen of dit al dan niet zo geweest zou zijn, vermits die overwinning er niet kwam.
    Wat ik wel weet is:
    dat voor het ontstaan van de ‘onstaat’ Belgique, onze gewesten tientallen keren onder de laars van Frankrijk terecht kwamen en nooit, niet één keer liet Duitsland zijn oog vallen op onze rijke gewesten om die te verduitsen.

Reacties zijn gesloten.