Toespraak IJzerwake 28/8/2016 – Gastspreker Bart Laeremans
“Vlaamse vrienden,
Het is met schroom en grote erkentelijkheid dat ik hier vandaag het woord neem. Erkentelijkheid en dankbaarheid voor het offer van jonge mensen, veel jonger nog dan de meesten van ons. Deze jongeren gaven, vaak geheel vrijwillig, het belangrijkste wat zij bezaten, hun eigen leven, om hun land en hun volk te beschermen, om hun grenzen te verdedigen.
Ons leven is vandaag zoveel complexer dan dat van die jonge mensen van toen en er zijn zoveel meer mogelijkheden om ons aan onze verantwoordelijkheid te onttrekken. Juist daarom is het zinvol om stil te staan bij datgene wat ons met hen verbindt.
Want ook vandaag strijden wij voor het behoud en de verdediging van onze grenzen. Die strijd is zelfs actueler dan ooit. We zien dagelijks in het Midden-Oosten, maar het afgelopen jaar ook in Europa, hoe gevaarlijk en hoe onveilig een wereld is zónder grenzen. Een continent dat zijn grenzen openstelt voor iedereen die elders weg wil, wordt meteen overrompeld door een eindeloze, onophoudelijke stroom van honderdduizenden gelukzoekers, wat garant staat voor chaos én voor terreur.
Dat het grote Europa niet in staat is zijn eigen grenzen autonoom en ordelijk te sluiten en het ondankbare werk laat opknappen door een klein land als Macedonië, dat is geen toeval. Heel wat West-Europese landen worden geleid door een lichtzinnige elite die afkerig is van grenzen. Die zich laat misleiden door wereldvreemde utopieën, gericht op het systematisch weggommen van grenzen. Terwijl duidelijke en veilige grenzen essentieel zijn voor het voortbestaan van volkeren en van naties, cruciaal zijn voor het behoud van een democratische rechtsstaat.
Wanneer zelfs in Engeland, met zijn zo dominante taal en cultuur, gevreesd wordt dat de onbeperkte vrijheid van personenverkeer in de Europese Unie de eigen identiteit aantast en bedreigt, hoezeer is die vrees dan niet gewettigd bij ons, waar wij in en rond Brussel kampen met een ongeziene bevolkingsexplosie, die het rechtstreekse gevolg is van een jarenlang volgehouden open-grenzen-beleid? Een beleid dat niet zomaar toevallig uit de lucht is komen vallen, maar integendeel een bewuste strategie is geweest van de Parti Socialiste, gericht op het ondergraven van de Vlaamse meerderheid in dit onzalige land.
Bij ons, in de Vlaamse Gordel rond de hoofdstad, leidt deze bevolkingsexplosie tot een razendsnelle ontnederlandsing én een aanhoudende verfransing. De cijfers van Kind en Gezin zijn objectief en liegen niet: waar in 2004 nog 58 procent van de jonge moeders in Halle-Vilvoorde Nederlands sprak, was dat vorig jaar, nauwelijks 11 jaar later, nog 47 procent. Elk jaar gaan we dus een vol procent achteruit. De Franstalige jonge moeders stegen in diezelfde periode van 25 naar 32 procent en de anderstalige verdubbelden van 9 naar 21 procent. Het gaat dus razendsnel.
In faciliteitengemeenten zoals Wemmel en Sint-Genesius-Rode waren in 2004 nog ruim een kwart van de jonge moeders Nederlandstalig. Vandaag is dit nog amper 11 en 12 procent. Maar ook in Vlaamse gemeenten zonder faciliteiten blijft de ontnederlandsing toenemen. In 2015 waren er in Beersel, Sint-Pieters-Leeuw, Hoeilaart, Overijse, Zaventem, Machelen én Vilvoorde meer Franstalige moeders van pasgeborenen, dan Nederlandstalige. In Sint-Pieters-Leeuw is dat al 11 jaar lang het geval. Grote stukken van de Vlaamse Rand zijn dus op een structurele wijze aan het verfransen en aan het verBrusselen.
Het beleid dat de Vlaamse regering de voorbije kwarteeuw voor onze streek heeft gevoerd, is dus veel te zwak gebleken. Het was en is veel te veel gericht op symptoombestrijding, veel te weinig op het aantrekken van jonge, Nederlandstalige gezinnen. Nog altijd trekken talloze jongeren uit hun geboortestreek weg omdat zij er zich niet meer thuis voelen of omdat wonen er onbetaalbaar duur is geworden.
En uiteraard weten we ook wel dat cijfers niet alles zeggen en dat we niet iedereen over dezelfde kam mogen scheren. Een groot deel van de Franstalige en anderstalige kinderen gaan inderdaad naar het Nederlandstalig onderwijs en die leerkrachten daar, zowel in Vlaams-Brabant als in Brussel, verdienen alle bewondering en steun voor hun verdienstelijk werk.
Maar wanneer in verstedelijkte gebieden zoals Ruisbroek, Zellik, Strombeek, Diegem, Sint-Stevens-Woluwe nog amper 20 procent van de geboorten Nederlandstalig zijn, dan moet men toch vaststellen dat het overleven van onze gemeenschap daar op het spel staat. Hoe kan men verwachten dat anderstaligen daar op een behoorlijke manier integreren wanneer de van huis uit Nederlandstalige kinderen en jongeren zo sterk in de minderheid geraken? En vooral: we staan nog maar aan het begin. De instroom van anderstaligen blijft aanhouden, de uitstroom van Nederlandstaligen blijft aanhouden.
De Vlaamse overheid beschikt vandaag over nagenoeg alle noodzakelijke sleutels en hefbomen om daar tegenin te gaan. Het minste dat we van de Vlaamse overheid toch mogen verwachten is een doorgedreven woonbeleid in de Vlaamse Rand ten voordele van Nederlandstalige jonge gezinnen, waarbij niet alleen gemikt wordt op de jongeren die er vandaag nog wonen, maar ook op het aantrekken van Nederlandstaligen van elders.
In plaats van de Vlaamse open ruimte steeds verder vol te bouwen, moet de Vlaamse regering een veel actievere woonpolitiek voeren die onze steden én de Vlaamse gemeenten rond Brussel opnieuw aantrekkelijk maakt. Dat vraagt dus een doordachte strategie, financiële middelen, een actief ingrijpen in de vrije markt. En dat moet nu gebeuren, niet wanneer het te laat zal zijn.
Daarnaast vragen wij dat de Vlaamse overheid elke medewerking stopt aan projecten die neerkomen op een verdere uitbreiding van Brussel. En dat is overduidelijk het geval met de doldwaze plannen van Brussel om op Parking C in Grimbergen een nieuw nationaal voetbalstadion te bouwen.
Vijf jaar geleden heeft de Vlaamse regering deze zone definitief ingedeeld bij het zogeheten Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel. Daarbij werd de oppervlakte voor recreatie en kantoren sterk gelimiteerd en werd uitdrukkelijk bepaald dat er geen plaats was voor, ik citeer: “bedrijven die de draagkracht van de omgeving overschrijden.”
Is het dan teveel dat we van de Vlaamse overheid respect vragen voor de eigen regelgeving? Een nationaal stadion in Grimbergen wordt niet alleen een bastion van belgitude, maar ook een bruggenhoofd voor verfransing en komt in de praktijk neer op een brutale annexatie door Brussel van een zeer strategisch gelegen stuk van Vlaanderen. Mogen we van de hele Vlaamse regering in dit dossier eindelijk duidelijkheid en gezond verstand vragen?
Duidelijk is in ieder geval dat de pogingen om Brussel uit te breiden niet van de baan zijn. Het is allemaal wat subtieler en achterbakser geworden, maar de Franstalige partijen hebben nog altijd de ambitie om Brussel verder uit te smeren over Vlaams-Brabant. De traditionele Vlaamse partijen zijn hen daarin bij de jongste staatshervorming verregaand tegemoetgekomen met de creatie van de zogenaamde Hoofdstedelijke Gemeenschap van Brussel, een zoveelste nieuw politiek niveau in dit land dat zich uitstrekt over het grondgebied van de hele unitaire provincie Brabant, onzaliger gedachtenis.
De francofone strategie is glashelder: meer grootstad, minder Vlaanderen. Zij zien het oude Brabant als de natuurlijke bedding voor een uitdeinend Brussel en willen daar één gigantische en meertalige Euro-hoofdstedelijke regio van maken. De demografische ontwikkelingen en de open grenzen zijn daarbij de bondgenoten van de francofonie.
Zolang België bestaat, zullen de Franstalige partijen alles blijven doen voor de uitbreiding van Brussel. Als we deze tendens van verBrusseling, verstedelijking en ontnederlandsing voorgoed willen keren, als we willen voorkomen dat Vlaanderen op termijn herleid wordt tot een romp-Vlaanderen zonder zijn kerngebied, dan is er maar één echte en doeltreffende oplossing en dat is de oprichting van een eigen onafhankelijke Vlaamse staat.
Er zijn tal van redenen waarom we moeten ijveren voor Vlaamse onafhankelijkheid, maar het is de strijd voor het behoud van Vlaams-Brabant die deze onafhankelijkheid zo dringend en zo noodzakelijk maakt. Het is ook de enige manier om Brussel opnieuw voor Vlaanderen te winnen.
Laat ons daarom van die strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid weer een wervend en breed gedragen project maken. Als dat lukt in Schotland en Catalonië, dan moet dat ook in Vlaanderen mogelijk zijn, zeker als we ons door de strategie van de Schotten en de Catalanen laten inspireren.
Want het project voor onafhankelijkheid is geen negatief project, geen anti-verhaal en zeker geen achterhaald project. Want hoe meer de wereld en ons leven internationaliseert, hoe meer de Vlamingen behoefte zullen hebben aan een hartland waar ze zich thuis kunnen voelen. Aan een vaderland, dat de Vlamingen, waar ze zich in de wereld ook bevinden, echt in bescherming neemt.
De Belgische staat is voor de Vlamingen NOOIT een vaderland geweest. Het is een land dat gebouwd is op het geduld van de Vlamingen en op het afromen van onze welvaart, op het wegroven van onze mensen en van ons grondgebied. Het is een fundamenteel onrechtvaardig land en heeft bovendien als natie volkomen gefaald.
Daarom moeten we de Vlamingen opnieuw hoop en perspectief geven met een krachtig en klaar alternatief, met een eigen, Vlaamse natie.
Ik roep daarom in het bijzonder de jonge mensen op om zich actief in te zetten voor de Vlaamse Beweging en om van die Vlaamse onafhankelijkheid opnieuw een eigentijds verhaal te maken. Om die eis op een frisse en hedendaagse manier te her-talen en daarmee het Internet te veroveren. Niet met geklaag en gezaag, maar met een optimistisch verhaal.
En dat kan, want onze boodschap van natievorming is een bevrijdende boodschap.
Het nationalisme, de volkse strijd voor een eigen staat, is dé bevrijdende, positieve en vernieuwende kracht geweest die Europa en de hele wereld in 70 jaar tijd totaal veranderd heeft en gezorgd heeft voor zoveel meer échte diversiteit, democratie en welvaart.
Beste vrienden, wij hebben een prachtige boodschap, maar het is geen boodschap van het verleden, geen boodschap die in een museum thuishoort, een boodschap die we integendeel met het grootst mogelijke enthousiasme moeten uitdragen én doorgeven aan de nieuwe generatie. Ik dank u.”
Bart Laeremans
Toespraak Wim De Wit en foto’s bij http://www.ijzerwake.org/
en op YT https://youtu.be/BntIk9vZTXI