Drie soorten zelfmoord

In de VS plegen wanhopige mensen soms  “suicide by cop”, door een politieman aan te vallen, tot die hen uit zelfverdediging doodschiet. Bij ons slikken zelfmoordenaars meestal pillen.

Het welvarende Vlaanderen heeft angstwekkend hoge zelfmoordcijfers. Dat wijst erop dat onze welvaartsstaat naast heel veel materiële rijkdom en sociale voorzieningen ook een gapende spirituele leegte heeft veroorzaakt: het verlies aan religieuze zingeving, aan stabiele gezinnen, aan een toekomstperspectief voor de komende generaties.

Onze seculiere consumptiemaatschappij pleegt ook op een andere, indirecte manier zelfmoord. Niet individueel, maar collectief: bij vrijwel alle Europese volkeren sterven er meer mensen dan er kinderen geboren worden. Met dank aan de feministen. Een levenswijze waardoor een volk uitsterft, is verkeerd. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar we blijven er opzettelijk blind voor. “There’s an elephant in the room” maar niemand praat erover.

Er staat natuurlijk ook een islamitische krijgsolifant met bloedige slagtanden in die kamer, maar ik heb het nu over onze eigen olifant. Het uitsterven van onze volkeren, niet door epidemieën, oorlogen of hongersnoden, en zelfs niet door de hand van islamitische terroristen, maar door het feit dat vele mensen de verkeerde prioriteiten leggen  en geen kinderen meer willen, of hoogstens nog één. Dat is een vorm van collectieve zelfmoord.

Aan het einde van die weg staat de dood.

Er is natuurlijk een verband tussen beide olifanten: het vacuüm dat door ons instortende geboortecijfer is ontstaan, wordt nu met medeplichtigheid van de media en de politieke kaste opgevuld door moslims. Maar dat is een gevolg, niet de oorzaak. Die oorzaak ligt vooral in het maatschappelijke sloop- en ondermijningswerk van links.

Niet het klassieke sociaaleconomisch gefundeerde marxisme, maar het cultureel marxisme, zoals bijvoorbeeld dat van de Frankfurter Schule. Daar is de primaire vijand niet meer de kapitalist of de bourgeois, maar de heteroseksuele blanke man, die per definitie onderdrukkend en boosaardig is.

De onderdrukten die in opstand moeten komen, zijn volgens dat soort marxisme de leden van etnische en seksuele minderheden en  de vrouwen. Zelfs de rijke vrouwen uit de kapitalistische “bezittende klasse” werden als zielige slachtoffers afgeschilderd. Dat culturele marxisme heeft een succesvolle mars door de instellingen gemaakt, en is in bijna alle westerse landen de dominante kracht in het onderwijs, de politiek en de media.

Daardoor kon het gedurende decennia een slinkse indoctrinatiecampagne voeren waarin de joods-christelijke ethiek, de nationale tradities, het traditionele gezin en het moederschap systematisch bezwadderd en “gedeconstrueerd” werden. Dat waren allemaal macho-instrumenten van onderdrukking, zoals met het kolonialisme en het nazisme. Het gezin was langer niet een veilige haven van liefde en geborgenheid, maar een onderdrukkend koloniaal systeem waaruit vrouwen zich zo snel mogelijk moesten bevrijden. Voor kinderen was geen plaats meer.

Dat culturele marxisme werd meestal niet als dusdanig herkend, omdat het handig gecamoufleerd werd in termen van ontvoogding, mensenrechten, emancipatie en “gelijkheid”.

En dan zijn er natuurlijk nog de gewone marxisten. Oorspronkelijk hadden zij een constructief project, tenminste in hun eigen visie. Zij dweepten achtereenvolgens met Lenin, Stalin, Mao, Castro, de Vietcong en de Rode Khmer, maar hun projecten bleken allemaal bloedige mislukkingen te zijn.

Met de ineenstorting van de Sowjetunie verdween hun laatste hoop op de verovering van het gehate “kapitalistische westen”. Zij beseffen dat zij het westerse schip nooit zullen kunnen kapen, dus ze laten het nu opzettelijk op de klippen lopen. Zoals een verbitterde man soms na een vechtscheiding met een auto in een kanaal rijdt, en de kinderen meesleept in de dood. Of zoals Hitler heel Duitsland in “der Untergang” wou laten vernietigen. Zo slepen de marxisten ons nu allemaal mee in een collectieve Europese zelfmoord. Zij plegen niet “suicide by cop” maar “suicide by muslim”.

Marc Joris