In heel West- en Noord-Europa zijn het voorbije jaar honderden gevallen van verkrachting, roof en pedofilie door de media in de doofpot gestopt, omdat de daders asielzoekers en illegalen waren. De poging zelfs de massale aanrandingen in Keulen dood te zwijgen, was slechts het trieste dieptepunt. Hoe is het zo ver kunnen komen?

Eén sleutelmoment was 1973. Vanaf toen werden in heel Europa ongeveer dezelfde maatregelen genomen om gastarbeid om te vormen tot permanente islamitische immigratie. Deze maatregelen, gebundeld in het project Eurabia, waren een onderdeel van een vunzig compromis met de Arabische landen: de olieboycot, die in 1973 was begonnen na de mislukte aanval op Israël, werd stopgezet en de Europeanen moesten in ruil een pakket Arabisch-islamitische dictaten slikken inzake buitenlands beleid, media en onderwijs. Europa moest politiek en diplomatiek de kant kiezen van de Arabische staten in hun conflicten met Israël en de VS. De Arabieren mochten onbeperkt militaire en nucleaire technologie aankopen in Europa. Immigranten moesten dezelfde sociale en politieke rechten krijgen als de onderdanen van de gastlanden, maar zij moesten aangemoedigd worden hun taal en hun godsdienst te bewaren. De banden met het moederland moesten bestendigd worden. De islam werd een erkende godsdienst. Gezinshereniging werd een recht.

 Censuur en indoctrinatie

Op Europees niveau werden internationale programma’s opgestart worden om “vooroordelen” en negatieve visies over de islam weg te werken. Er mocht geen islamkritiek meer geleverd worden. In de media, in de schoolboeken en aan universiteiten mocht alleen nog in positieve termen over de islam gesproken worden. Politiek Europa ging daar gretig op in. Het geschiedenisonderwijs werd op alle niveaus, van lagere school tot universiteit, volledig herschreven. De leugen dat de islam een onmisbare bijdrage had geleverd tot de westerse beschaving werd voortaan als officiële waarheid verkondigd. Europa bekende schuld voor zijn “misdaden” tegen de islam: de kruistochten, het kolonialisme en de erkenning van Israël. Over de eeuwenlang islamitische aanvallen op Europa werd niet meer gerept. Zulke diepgaande vormen van geschiedenisvervalsing en indoctrinatie waren tot dan toe alleen in totalitaire staten gebruikelijk. Dat legde de basis voor het huidige doofpotbeleid. Deze overeenkomsten zijn ook een moderne hertaling zijn van het oude dhimmi-statuut, dat joden en christenen onder islamitische heerschappij reduceerde tot rechteloze tienderangsburgers. Ook zij mochten geen kritiek leveren op de islam, ook zij moesten hun eigen geschiedenis verloochenen en de superioriteit van de islam erkennen. De meeste Europese politici, hoofdredacteurs en rectoren gedragen zich sinds 1973 als echte dhimmi’s. Dikwijls werden de basisteksten van het Eurabische project vastgelegd op conferenties van de Arabische Liga, en daarna klakkeloos overgenomen door de EU. Men deed niet veel moeite om dat geheim te houden. Eurabia was oorspronkelijk de titel van een tijdschrift dat volkomen openlijk door pro-Arabische lobbygroepen werd uitgegeven. De EU-landen waren toen nog democratischer dan nu, en in democratieën volstaat het niet de politieke kaste om te kopen om een volledige koerswijziging op te leggen. Men moet ook greep krijgen op andere maatschappelijke actoren. De Arabische staten, en later ook Iran, beseften dat heel goed en zij begonnen zich in de kopen in de media en de universiteiten, vooral in faculteiten waar vakken als islamologie, arabistiek en oriëntalistiek werd gedoceerd. Onafhankelijke en islamkritische professoren werden geleidelijk uitgerangeerd. Als zij op pensioen gingen, werden zij vervangen door moslims of academische dhimmi’s. De universiteiten verkochten hun academische vrijheid voor oliedollars. Zij werkten tegen betaling mee aan het grote islamitische en Eurabische propagandaproject. De academische wereld was even corrupt als de politieke. De greep van de oliedollars op de media was discreter, maar even verstikkend. Veertig jaar later is het duidelijk dat project-Eurabia vanuit islamitisch oogpunt volledig geslaagd is.

Linkse collaboratie

Dat zou niet mogelijk zijn geweest, zonder de actieve medeplichtigheid van links. Met hun “mars door de instellingen” waren mei-achtenzestigers en andere linksen geïnfiltreerd in het onderwijs, het gerecht, de kerken, de jeugdbewegingen en de media. Vooral in de media hadden zij machtsposities veroverd die veel groter waren dan vanuit democratisch standpunt verantwoord was. Dirk Jan Eppink schatte ooit dat 80% van de journalisten in Vlaanderen Sp.a of Groen stemde, terwijl beide partijen samen nog geen kwart van de kiezers vertegenwoordigden. Het was een geslaagde, geluidloze staatsgreep. Hun grootste successen waren de campagnes tegen de plaatsing van kruisraketten die zij tussen 1977 en 1985 konden organiseerden, in samenwerking met communistische partijen uit diverse Europese landen en met geld en actieve steun van inlichtingendiensten uit het Oostblok. Honderdduizenden mensen, van misleide naïevelingen en tot extreem-linkse fanatici, marcheerden daarin mee. Net zoals zij nu de pro-islamitische propaganda als zoete koek slikken. Maar ondanks dat had links tot halfweg de jaren ’90 zeker nog geen monopolie in de media. Bijvoorbeeld Gazet van Antwerpen bood toen nog krachtig weerwerk. Tegenstanders van de sowjets kregen tenminste nog een forum. Tot ongeveer halfweg de jaren ’90 publiceerden GvA en Het Laatste Nieuws in hun misdaadrubrieken ook nog berichten over misdaden gepleegd door “Mohammed A. en Rachid M.” of door delinquenten “van het Noord-Afrikaanse type”. In 2000 kwamen zulke berichtjes al niet meer door de filters van censuur en zelfcensuur.

Dat was een logisch gevolg “antiracistische” censuurmaatregelen die Paula D’Hondt en Johan Leman hadden doorgedrukt om de omvang van de criminaliteit bij moslims en Afrikanen buiten beeld te houden.

Dat was een ernstige aantasting van de persvrijheid. Dààr werd de tweede kiem voor de Keulse doofpot gelegd.

Maar het ging niet alleen om die censuurwetten. In de jaren negentig luidde ook de doodsklok over de christendemocratische kranten. De Standaard schoof van het centrum op naar links. De laatste povere restanten van Vlaamsgezindheid werden overboord gegooid. GvA bood hardnekkiger weerstand, maar ook daar werden de Vlaamse, christelijke en rechtse wortels uitgerukt. Inhoudelijk is er dikwijls nauwelijks nog verschil tussen GvA, HLN, Het Belang van Limburg, De Standaard en De Morgen. Die stalinistische eensgezindheid beperkt zich niet tot islam, “antiracisme” en immigratie. Ook inzake thema’s als abortus, homoseksualiteit, geslachtsveranderingen, feminisme, abortus en cannabis zitten al die kranten ongeveer op dezelfde lijn en hanteren zij dezelfde censuur- en zelfcensuurmaatregelen. Ironisch genoeg is de greep van links op de media na de val van de Sowjetunie nog sterker geworden. Links heeft altijd een openlijke of heimelijke bewondering gehad voor marxistische dictaturen en marxistische terreurgroepen die zij “bevrijdingsbewegingen” noemden. Daar is niets aan veranderd. Alleen is het marxisme vervangen door de islam. De islam is nu het gedroomde instrument voor de wraak van links op zijn oude vijanden: het westen, het kapitalisme, de VS, de “bourgeoisie”, het christendom, het nationalisme. Als u denkt dat dat overdreven is, vraag u dan eens af waarom de Griekse communisten van Syriza de grenzen hebben opengegooid voor de honderdduizenden illegalen, inclusief terroristen van IS, die zich nu als een sprinkhanenplaag op Europa stortten. Syriza of Griekenland hadden daar geen enkel voordeel bij, integendeel. Het was alleen destructieve wraak. In de linkse denkwereld zijn de islamitische massa’s de nieuwe proletariërs die de gehate bourgeoissamenleving ten gronde gaan richten. Et après nous le déluge. Als we dat begrijpen, wordt het allemaal heel logisch. Ook de houding van de linkse media en partijen in West-Europa, en van hun altijd aanwezige nuttige idioten.

 Marc Joris