“… met het geld van de EU!”

EU plat op de buik voor Turkije

De Europese Unie en Turkije sloten een akkoord over de immigratiecrisis tijdens een speciale top op 29 november. Wat op voorhand te vrezen was, werd bewaarheid: de top draaide uit op een absolute triomf voor de Turken.

De Turkse dictator Erdogan ging naar huis met een grote zak geld, met de toezegging dat alle Turken binnenkort zonder visum naar de EU kunnen reizen én met de afspraak dat de onderhandelingen over de EU-toetreding van Turkije zullen versneld worden. In tennistermen gesteld: ‘game, set and match’. In feite is dat nog te positief geformuleerd, want een wedstrijd veronderstelt dat beide kampen gestreden hebben. De EU is plat op de buik gegaan voor Turkije.

Volgens de Financial Times, doorgaans goed ingelicht over de interne keuken van de EU, kleineerde de mateloos arrogante Erdogan Europees Commissievoorzitter Juncker als voormalig eerste minister van Luxemburg, “een land dat zo groot is als een Turkse stad.” Juncker en Raadsvoorzitter Tusk bleken in elk geval geen partij voor de Turkse veroveraar en agressor.

Eigenlijk komt het erop neer dat de Europese Unie het bewaken van haar oostelijke buitengrenzen grotendeels uitbesteedt aan Turkije. Dat is een teken van onmacht en onbekwaamheid, maar tegelijk ook van politieke onwil en lafheid om de eigen grenzen te beschermen. De grens tussen Turkije en Griekenland is zo lek als een mandje. Partijen als het Vlaams Belang zeggen dat al jaren, maar steevast werd het ontkend. Officieel bestond het probleem niet, dus moest er ook niets aan gedaan worden… tot de situatie helemaal uit de hand liep.

Vernedering

Het vernederende is dat de ‘Europese leiders’ met hangende pootjes gaan aankloppen bij Turkije, terwijl dat land juist een zeer grote verantwoordelijkheid draagt voor de huidige problemen. Eerst en vooral is Turkije al vele jaren het belangrijkste transitland voor de illegale immigratie naar Europa. De Turkse regering heeft nooit iets aan dat probleem willen doen.

De problemen zijn nog verergerd door de nefaste rol die Turkije speelt in het Syrië-conflict. Het Erdogan-regime heeft een quasi-ongestoorde doorgang verleend aan duizenden jihadisten, wapens en ander materiaal richting Syrië. Gewonde terroristen van de Islamitische Staat worden verzorgd in Turkse ziekenhuizen. De Turkse luchtmacht bombardeert stellingen van Koerdische strijders, nota bene de enige grondtroepen die met succes tegen de Islamitische Staat vechten. Er duiken ook steeds meer aanwijzingen op dat Turkije olie van IS koopt, en op die manier een belangrijke inkomstenbron levert aan de terroristen.

Als de Turkse regering geconfronteerd wordt met twee miljoen vluchtelingen uit Syrië op haar grondgebied, dan is dat dus grotendeels te wijten aan haar eigen – verkapte en openlijke – oorlogshandelingen in dat land. Toch is ze erin geslaagd een groot deel van de factuur door te schuiven naar de belastingbetalers in de EU.

Turkse chantage

De Europese Unie betaalt drie miljard euro aan Turkije om de opvang van vluchtelingen mee te financieren en ervoor te zorgen dat de massale illegale immigratie naar Europa ‘ingedamd’ wordt. Hier rijzen echter een paar vragen. Hoe zal dat ‘indammen’ concreet gebeuren? Welke cijfers worden vooropgesteld? Wat is de timing? Niemand schijnt het antwoord op die vragen te kennen. In de conclusies van de Europese Raad wordt er met geen woord over gerept. Het is overigens hoogst merkwaardig dat die conclusies, die normaal de dag van de top zelf worden vrijgegeven, ditmaal zowat een week op zich lieten wachten.

En dan is er nog een vervelend detail: die drie miljard euro. Volgens de Turken is dat een bedrag dat jaarlijks moet betaald worden. Sommige EU-bronnen spreken van een tweejaarlijks bedrag. De conclusies van de Europese Raad brengen geen uitsluitsel: “De behoefte aan en de aard van deze financiering zal in het licht van de ontwikkelingen opnieuw worden bezien.” De vaagheid van die formulering is ronduit alarmerend. De EU gaat plat op de buik voor de chantage van Erdogan. Telkens wanneer Erdogan extra geld zal willen, zal hij ermee dreigen de sluizen van de massa-immigratie verder open te draaien.

Schengen moet weg

De EU stelt zich bloot aan de oekazes van een regime dat al meermaals volledig onbetrouwbaar is gebleken. Het zou ook anders kunnen. De grens tussen Griekenland en Turkije zou ook – desnoods met de steun van andere Europese landen – effectief bewaakt kunnen worden door de Grieken. Elk Europees land zou trouwens opnieuw het recht moeten krijgen om zijn eigen grenzen te bewaken en te verdedigen, wat dus betekent dat ‘Schengen’ overboord moet.

Wie de hulp inroept van Turkije om de massa-immigratie onder controle te krijgen, kan evengoed een brand proberen te blussen met benzine. Zo valt binnenkort de visumverplichting voor Turken weg, wat het dus veel gemakkelijker zal maken om illegaal de EU binnen te komen. De (beoogde) Turkse tegenprestatie voor die visumvrijstelling is de heropname van… illegalen die via Turkije naar de EU komen. De Turken hebben altijd al geweigerd om deze illegalen terug te nemen, en het is dus de vraag of ze zich iets van deze overeenkomst zullen aantrekken. Het nettoresultaat van één en ander is nog meer illegale immigratie naar Europa.

Misschien is dat allemaal maar klein bier in vergelijking van wat ons te wachten staat. In hun onuitputtelijke wijsheid hebben de EU en de regeringen van de lidstaten (ja, dus ook de regering Michel-De Wever) immers besloten dat de onderhandelingen over de EU-toetreding van Turkije nieuw leven worden ingeblazen. Even ter herinnering: de EU wilde met de Turken een akkoord sluiten om de jaarlijkse immigratie van één tot twee miljoen illegalen in te dammen, en het mogelijke (door hen gewenste) resultaat is dat er tachtig miljoen Turken in de EU komen…

Europese Commissie liegt

Het is op zich een grof schandaal dat de toetredingsonderhandelingen nog altijd niet definitief stilgelegd werden. Al tien jaar zijn die aan de gang, terwijl de Europese Commissie in 2004 beloofd had dat de besprekingen zouden opgeschort worden als zou blijken dat Turkije op manifeste manier de afspraken niet nakomt. De feiten hebben ondertussen uitgewezen dat die belofte een grove leugen was om de publieke opinie in Europa, die tegen het EU-lidmaatschap van Turkije is, te paaien.

In Turkije worden Koerden, niet-moslims en andere minderheidsgroepen systematisch als tweederangsburgers behandeld. Websites als YouTube en sociale media als Twitter worden regelmatig geblokkeerd. Nergens ter wereld zitten er meer journalisten in de gevangenis dan in Turkije. Onlangs werden de hoofdredacteur en een andere journalist van de seculiere krant Cumhuriyet gearresteerd omdat ze bewijsmateriaal hadden gepubliceerd van wapenleveringen van de Turkse geheime dienst MIT aan jihadisten in Syrië. O ja, in de conclusies van de Europese Raad echter “herhalen Turkije en de EU dat terrorismebestrijding een prioriteit blijft.” Het is beschamend.

Zoals Barbara Pas het zo treffend in de Kamer samenvatte: “Turkije koopt zich in de EU, met het geld van de EU.”

Philip Claeys