De werkelijke kosten van de Europese islamitische “Verrijking”

Geen van deze verdragen – het Vluchtelingenverdrag van 1951 (ofwel de Geneefse Conventie), het Protocol betreffende de status van vluchtelingen van 1967 (ofwel het Protocol van New York), noch het EU-verdrag van Dublin – verleent een vluchtelingenstatus aan mensen die meerdere veilige landen oversteken en illegaal meerdere grenzen passeren om te winkelen naar de beste verzorgingsstaat.

 

• In 2000 propageerden de Verenigde Naties de “vervanging” van de Europese populatie door moslimmigranten
• Aan deze visie lijkt een economisch premisse onderliggend te zijn: Het massaal importeren van de islamitische wereld is wederzijds profitabel. Decennialang is de massa-immigratie van moslims in Europa ‘een verrijking’ genoemd. Maar met het gillen van “islamofobie” kan niet worden ontkend hoe onmogelijk het is om te beredeneren dat een land daadwerkelijk verrijkt is door moslims.
• Zelfs in een land met een ontwikkelde islamitische populatie, zoals Engeland, is werkloosheid onder moslims nog altijd 50% voor mannen en 75% voor vrouwen.
  Het idee dat religieuze islamitische leerstellingen met de tijd wel zullen vervagen en verdwijnen, simpelweg door het wonen in Europa, is wensdenken – in het bijzonder in gemeenschappen waar moslimmigranten het aantal autochtone inwoners al in aantal overtreft.
• Het wegkijken bij polygamie in Engeland, Frankrijk, België en Duitsland heeft er voor gezegd dat sommige moslimmannen meer dan twintig kinderen hebben bij meerdere vrouwen, bijna altijd op kosten van de staat. Dit veronderstelt dat gezinnen met fundamentalistische grondslagen sneller toenemen en groeien dan die van hun gematigde geloofsgenoten.

De aanduiding ‘vluchteling’ is een juridische term, die wordt gedefinieerd door diverse internationale verdragen. Deze documenten leidden tot de oprichting van de United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) – de VN Vluchtelingenorganisatie, en zorgen tot op de dag van vandaag dat deze organisatie relevant blijft als verantwoordelijke entiteit voor de zorg voor vluchtelingen.

De inhoud van deze verdragen verhoudt zich echter ongelijk tot hoe de UNHCR uitvoerig heeft getracht het Europese publiek te misleiden over de overheersende aard van de demografische instroom op hun continent dit jaar.

Lees heel het artikel van George Igler bij het Gatestone Institute