Het Brussels gerecht probeert al een jaar uitkeringen voor Syriëstrijders terug te vorderen. Via de RVA of de kinderbijslag lukt dat. Maar op de medewerking van Brusselse OCMW’s hoeft het gerecht niet te rekenen. Zij verschuilen zich dikwijls achter hun beroepsgeheim.
‘Het valt moeilijk te begrijpen dat op vordering van het parket een bank wel verplicht is informatie te geven, maar dat het OCMW daaraan ontsnapt.’
Vraag: wie zetelt er in die OCMW’s?
Dit beroepsgeheim is ingevoerd door de “wetgever”.!! Er is echter geen enkele wettelijke noodzaak voor een dergelijk “beroepsgeheim”. De enige verklaring is het toedekken van fraude, om het “kiesvee” te beschermen.
Men dient ook te weten dat OCMW fraude niet strafbaar is. Het kan alleen aanleiding geven tot een terugvorderingsprocedure!! (die echter zeer zelden wordt ingesteld!!).
Als men deze wetgeving bekijkt, dan weet men ook wie er de “stuwende kracht” achter was.
De procureur generaal klaagt wel de sabotage aan van de Brusselse OCMW’s, maar durft het blijkbaar ook niet aan de “saboteurs met naam en toenaam” te ontmaskeren.
Het gaat hier dan ook om één der zovele etterbuilen van de belgische ziekte.
Het brusselse gewest is, zoals reeds meermaals gezegd, het Palermo aan de Zenne, en het is hoogtijd dit te verlaten.
Lovenaar,
slechts één van de vele grove voorbeelden die ik in de raad meemaakte : een nieuwe belg, een jongere genoemd, had een maand voor hij 18 werd een politie combi ineen geramd. Schade , 1 miljoen belgische frank. De jongere woonde nog bij zijn ouders en het spreekt voor zich dat de ouders van oude belgen verantwoordelijk worden gesteld voor de wandaden van hun kroost, maar dat dit niet gebruikelijk is voor nieuwe belgen, stel je voor dat die zouden moeten opdraaien voor de schade. Dus kwam er een oplossing uit de kast : de jongere was intussen achttien en kon van een leefloon genieten. Helaas, als hij bij zijn ouders bleef wonen had hij slechts recht op het leefloon van samenwonende en kon een deurwaarder, door al dat samenwonen, de inboedel van de ouders in beslag nemen. Een verschrikking voor de sociaal voelende roden, groenen en tjeven van de raad, maar niet getreurd.
De jongere kreeg een gemeubeld OCMW appartementje voor de prijs van 1000 frank/ maand + verwarmingstoelage.
De schuldeiser en de deurwaarder hadden het nakijken want de meubels noch het leefloon waren vatbaar voor beslag.