Er kan op nog zoveel bespaard worden!
Er gaat geen dag meer voorbij of een of andere minister of beroepspolitieker wil ons duidelijk maken dat wegens de “crisis” nieuwe belastingen noodzakelijk zijn om aan de zogenaamde Europese richtlijnen te voldoen. Niets is minder waar. Door allerlei ontstane misbruiken van het verleden zijnh er voorbeelden genoeg waarop kan worden bespaard. Neem nu de honderden limousines en privé-chauffeurs die in Brussel ronddraaien. Generaals, ministers, topambtenaren enz.verbrassen jaarlijks fortuinen om zich gewoon te laten rondvoeren.
Het is vroeger al eens gebeurd dat een of andere van die geprivilegieerden me vroeg “wil U dat mijn chauffeur U voert?” waarop ik dan meestal als antwoord gaf “Nee, dank U, ik kan zelf met een auto rijden!”. Waarom zijn al die honderden statussimbolen nodig in deze moeilijke tijden? Welke arbeidsvreugde kan zo een privéchauffeur halen uit zijn werk? Kan men zich iets méér vervelend indenken dan gedurende uren doelloos in een wagen te moeten zitten wachten tot het baasje opdaagt? Eens opgedaagd moet de chauffeur hem dan wat verder gaan afzetten en begint een nieuwe wachttijd. Of het nu voor de deur van een of ander ministerie is, voor de deur van een restaurant of waar ook het blijft een zielige bedoening.
De overheid zou op enkele grote uitzonderingen na dat hele wagenpark moeten verkopen en al die chauffeurs een meer zinnige bezigheid verschaffen. Zogenaamde hoogwaardigheidsbekleders die durven spreken van “crisis” en zich dan door een privéchauffeur laten voeren zijn huichelaars. Noch min noch meer.
Toen ik jaren geleden soms aan het hoofd stond van meerdere bedrijven tegelijk die samen enkele duizenden werknemers telden heb ik steeds zelf mijn personenwagen bestuurd en heb het steeds onverantwoord gevonden om iemand in dienst te nemen die soms nog geen uur per dag werkelijk zou moeten “werken” en gedurende weken en weken per jaar met de vingers zou moeten draaien als het baasje op reis was enz. Voor de meeste chauffeurs in overheidsdienst kan men beter van bezigheidsterapie spreken dan van werk. Indien de overheid zich reeds van het aantal ambtenaren dat wordt “beziggehouden” zou ontdoen zou een grote stap in de goede richting worden gezet en zou men reeds een klein fortuin kunnen besparen!
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Een schoonbroer van mij was chauffeur van een generaal. Buiten de vroege, maar vooral late uren dat hij ter beschikking moest staan van de generaal heb ik hem nooit iets negatief over zijn job horen zeggen. De generaal is inmiddels op rust, en mijn schoonbroer zou aan een andere generaal worden toegewezen. Hij heeft zelf om zijn overplaatsing gevraagd omdat hij de job van chauffeur eentonig begon te vinden. Zo zie je dat er mensen zijn die het nut van hun job in vraag durven stellen.