Het land b heeft wetten.  Wetten die rekbaar en interpreteerbaar zijn.  Wetten die niet afdwingbaar hoeven te zijn.  Wetten waaraan bepaalde personen dik hun voeten vegen.  Wetten die wegens procedurefouten niet kunnen toegepast worden.  Wetten die leiden tot het gewenste vonnis.  Het kan gaan om politiek-onaantastbaren of personen van een ‘andere’ origine.  Die krijgen altijd voorrang op de tolerantiemeter.

Neem nu polygamie.  De voorbije zes jaar werden 31 polygame huwelijken geregistreerd in België. Dat antwoordde minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet op een schriftelijke vraag van Kamerlid Peter Logghe. Wellicht geeft het cijfer nog een te rooskleurig beeld van de werkelijke situatie. In 2009 moest Monica De Coninck (SP.a-schepen in Antwerpen) na een vraag van gemeenteraadslid Wim Van Osselaer, immers toegeven dat er in Antwerpen alleen al 45 polygame huwelijken waren afgesloten. Zelfs nadat Milquet er de gemeentebesturen in een omzendbrief op wees dat de registratie van polygame huwelijken verboden is, werden in 2013 nog twee dergelijke huwelijken geregistreerd.

Polygamie is verboden in dit land, maar het gebeurt wel. De genitale verminking van meisjes is verboden, maar het gebeurt wel. En de overheid knijpt een oogje toe. Zou het dat zijn wat ze bedoelen met die ‘multiculturele verrijking’?

FVE