Slechts enkele dagen nadat Donald Trump zijn beslissing omtrent de uittreding der VSA uit het WHO (Wereld Gezondheidsorganisatie) ondertekend had, begon een WHO-medewerker in sociale media om giften te bedelen.
Maria Van Kerkhove, epidemiologe voor infectieziekten en technisch hoofd bij de WHO tijdens de COVID-19-pandemie, heeft donderdagochtend op X om giften voor de WHO-stichting verzocht met als slogan: 1 Dollar, 1 World.
Tegen vrijdag namiddag werden er slechts 23.000 dollar van het beoogde doel van 1 miljard dollar geteld. Vandaag staan er op de teller54.977,72 dollar. Aan dit tempo zal Maria al lang van haar pensioen genieten tegen dat het betrachte doel bereikt wordt.
Tedros Adhanom Ghebreyesus, grote baas van het WHO, deelde de medewerkers donderdag mee dat de organisatie „kostenverminderingen en efficiëntieverbeteringen” zou toepassen en daar bovenop een aanwervingsstop van nieuwe medewerkers – behalve in de kritische sectoren – en ook een investeringsstop.
Sinds jaren zegt men ons dat het uitwijzen van criminele immigranten praktisch onmogelijk is omdat hun thuislanden weigeren hun eigen burgers terug te nemen. Een toestand, waarbij slechts de schouders opgehaald worden. “We doen ons best…maar het lukt niet…” En dan zijn er nog de gesubsidieerde mensenrechtenorganisaties die meer inzitten met de “rechten” van criminele buitenlanders dan met deze van de eigen bevolking.
En dan legde Trump de eed af als Amerikaans president. En maakte een aantal beloftes bekend. Zoals het uitwijzen van criminele illegalen. En hij doet het. Reeds na enkele dagen vertrekt een vliegtuig naar Colombia met een boord b.g. passagiers. Colombia weigert twee van deze vluchten met als reden dat het land geen criminele staatsburgers uit de VSA wil aanvaarden. Bij ons zou men slechts even zuchten en opgeven.
Wat doet Trump? Hij reageert – snel, beslist en overduidelijk. Met zijn voeten wordt er niet gespeeld. Invoertaksen van 25% op alle Colombiaanse waren én daar bovenop de belofte dat deze binnen de week naar 50% zullen verhoogd worden. Bovendien mogen Colombiaanse regeringsafgevaardigden en hun gezinnen geen toegang meer of visa tot het VSA-grondgebied krijgen, krijgen Colombiaanse instellingen financiële sancties, worden de grenscontroles opgevoerd voor alle Colombiaanse burgers en waren.
Trump zet druk waar het pijn doet. En Colombiaans president Petro heeft de boodschap begrepen. Hij biedt zelfs het presidentieel vliegtuig aan om uitgewezenen te gaan ophalen. En Trump toont hiermee aan dat men zich niet moet laten chanteren door “mensenrechten”- en andere linkse organisaties of politici. Trumps snelle en besliste reactie op de Colombiaanse weigering maakte ook andere oorsprongslanden van illegalen wakker: China zal ook meewerken aan een deportatie en onderhandelingen met andere landen worden gevoerd.
Hoe reageren de media? Zij vinden het een schandaal.
En wat doen onze politici? Ongeacht wat de immigranten op hun kerfstok hebben, blijven ze hen bescherming bieden, blijven ze ontwikkelingshulp zenden, blijven ze onze contreien met ongewenste gelukzoekers overspoelen. Ze noemen zich “democraten” maar geven geen bal om de wens van de kiezer.
Democratie (van het Grieks δῆμος/dèmos, "volk" en κρατειν/kratein, "heersen", dus letterlijk "volksheerschappij") is een bestuursvorm waarin de wil van het volk de bron is van legitieme machtsuitoefening.
“Elke dag krijgen we te horen dat er te weinig geld is voor kerntaken van de overheid, maar voor links activisme blijken de geldsluizen wijd open te staan.”
Chris Janssens, fractieleider VB Vlaams Parlement
Organisaties als Rosa vzw (644.450 euro), Furia (174.234 euro) en Çavaria (693.171 euro) krijgen royale subsidies. Op 10 december keurde de Vlaamse regering weer nieuwe subsidies voor deze clubjes goed. Die gebruiken ze om onze samenleving, ons onderwijs en ons bedrijfsleven de genderideologie en wokeness op te dringen. Çavaria bijvoorbeeld promoot het gebruik van termen zoals ‘geboorteouder’ in plaats van ‘moeder’. Het Transgender Infopunt ontvangt 284.380 euro voor het propageren van puberteitsremmers bij jongeren. “Is dit echt waar Vlaanderen zijn prioriteiten moet leggen?”, werpt Janssens de Regering-Diependaele tegen.
Nog schrijnender wordt het als je kijkt naar Furia vzw, een feministische denktank met welgeteld 27 leden. De Vlaamse Regering subsidieert deze club met 6.453 euro per lid. “Dit terwijl onze ouderen en mensen met een handicap dagelijks in de kou blijven staan door een gebrek aan financiële steun”, aldus Janssens. “Elke dag krijgen we te horen dat er te weinig geld is voor kerntaken van de overheid, maar voor links activisme blijken de geldsluizen wijd open te staan.”
Voor de derde keer stuurt Giorgia Meloni gelukzoekers naar een opvangcentrum in Albanië. Met 49 migranten aan boord zal morgen voormiddag een schip van de Italiaanse marine in de Albanese havenstad Shëngjin aanmeren. Van daar worden de migranten naar Gjader gebracht, waar verleden jaar een opvangcentrum geopend werd. In de toekomst moeten asielaanvragen van bootmigranten in Gjader behandeld én hun terugkeer naar het land van herkomst georganiseerd worden. Het marineschip had de migranten enkele dagen geleden in de buurt van het eiland Lampedusa opgepikt.
Het is afwachten of de Italiaanse justitie weer geen pad in Meloni’s korf zal zetten.
Om U een idee te geven hoe dit opvangcentrum eruit ziet:
In september werd in Vlaamse steden en gemeenten de ‘bevrijding’ van 1945 herdacht. Zoals elke oorlog, zie Alexander De Grote, Caesar en Napoleon, was ook deze wreed en meedogenloos, het aantal slachtoffers was enorm en de gevolgen waren verstrekkend.
De financiële machten achter onze ‘bevrijders’ hadden zeker ook economische en strategisch-politieke motieven. Misschien zal ook hierover ooit eens informatie vrijgegeven worden.
Bij ons in Vlaanderen was de bevrijding ook het begin van een ongenadige massale repressie. Hierover wordt nu gezwegen; deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis wordt in de media uit het geheugen gewist: de damnatio memoriae. De eerste vijftig jaar na 1944 was de benadering anders en werd deze periode veel correcter benaderd. Nadien kwamen echter de linkse historici met hun politieke agenda!
In de jaren dertig was er in Vlaamse intellectuele kringen grote belangstelling voor wat gedurende het interbellum in Duitsland gebeurde qua wetenschappelijk onderzoek, muziek, economische heropstanding en werkgelegenheid. Er was begrip voor de Duitse weerstand tegen de door het verdrag van Versailles (vooral door Frankrijk) onbetaalbaar geëiste oorlogsbedragen. Er was toen in Vlaanderen grote commotie over het (geheim?) Frans-Belgisch militair akkoord van 1920 waardoor het Belgisch leger mede onder het commando van het imperialistische Frankrijk kwam; dit deed denken aan de opeising door Napoleon van Vlaamse jongens die met tienduizenden sneuvelden in zijn Rusland-oorlog.
Jonge Vlaamse intellectuelen wisten voor het eerst hoe België, met 2 x Franse legers van 60.000 soldaten, in 1830 tot stand kwam met de bedoeling, na de korte maar voor Vlaanderen vruchtbare hereniging met Nederland, om Vlaanderen als onderdeel van België terug bij Frankrijk in te lijven en te verfransen zoals Louis XIV en Napoleon dit eerder deden.
Een Nieuwe Orde sprak in de jaren dertig veel Vlamingen aan: tussen 1930 en 1940 waren er in België immers dertien (!) regeringen die een chaotisch beleid voerden; mijn vader noemde dat democratuur. De anti-Franse en anti-Belgische gevoelens in Vlaanderen werden nog versterkt toen Joris Van Severen (leider van het Verdinaso en gewezen volksvertegenwoordiger), die de Duitse invallers in mei 1940 ‘bandieten’ had genoemd, in Brugge werd opgepakt en met medeweten van de Belgische regering naar Frankrijk werd gedeporteerd. Ze waren met twee à drieduizend. Van Severen* en twintig anderen werden tien dagen later in Abbeville door panikerende Franse soldaten vermoord.
*Ter herinnering aan Joris Van Severen:
De vijand van mijn vijand kan mijn medestander zijn. Meerderen dachten in 1939 dat het toen zegezeker gewaande Duitsland een Flamenpolitik en geen België-Frankrijk politiek zou voeren (denk aan de vernederlandsing van de Gentse universiteit gedurende WO I).
De repressie was vooral het werk van Belgicisten, de klassieke straatschuimers en vooral de communisten, die tot 1941 wachtten op de bevelen van Moskou om in het verzet te gaan. Tot 1941 volgden zij het niet-aanvalspact ‘Von Ribbentrop-Molotov’ van 1939 tussen Duitsland en Rusland. Als voorbeeld van de communistische dominantie van het verzet: onmiddellijk na de bevrijding werd het Vlaams Huis in ‘mijn’ Aalst geplunderd. Daarna werd het pand opgeëist en ingenomen door de communistische partij.
Oorlogsburgemeesters, zoals mijn super pacifistische grootvader in Oosterzele, die zorgden voor een leefbare gemeenschap in barre oorlogstijd, voorzitters en medewerkers van Winterhulp, zoals mijn vader-arts, die zorgden voor de moeilijke bevoorrading, leden van het Davidsfonds en VNV werden vanaf september 1944 massaal aangehouden en meestal zonder proces opgesloten in de 120 hechteniskampen in Vlaanderen. In het hechteniskamp in Lokeren alleen zaten volgens Hekalo (Hechteniskamp Lokeren) gedurende meer dan vijf jaar duizenden gevangenen! De top van de faculteit geneeskunde van de Gentse universiteit zat er bijvoorbeeld ook zodat men dit kamp de ‘universiteit van Lokeren’ noemde.
De juridische grondslag voor epuratie en repressie was een besluitwet van 1945, die werd ingevoerd met terugwerkende kracht zonder enige inspraak van het parlement. Dit gaf aanleiding tot de beroemde latere uitspraak in het parlement: “Une justice de roi-nègre”.
Op woensdag 10 maart 1982 schreef Lode Claes: “De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar. Wanneer schuift men de concentratiekampen en andere wreedheden in de schoenen van de Vlaams nationalisten?”.
Deze ‘reductio ad Hitlerum’ is nu een constante bij politieke debatten.
Geert Goubert**
Bron: Knooppunt Delta, Nieuwsbrief 196, jan. ’25, Tekosecho III
Luister ook eens naar het andere klokje: “Hebben we dan niets geleerd uit het verleden?”
Inleiding: Een Verloren Vrede is de naam van het documentaire van Marie-Thérèse ter Haar, oprichter van de Rusland & Oost-Europa Academie. Haar hele leven al zet ze zich in betere verhoudingen tussen Rusland en het Westen. „Vrienden in Rusland hebben me jarenlang gewaarschuwd:provoceer een beer niet, want dan gaat hij bijten.” zei ze in de krant. En zo geschiedde. De rode lijn – geen NAVO lidmaatschap voor Oekraïne – werd overschreden en op 24 februari 2022 valt Rusland Oekraïne binnen. De wereld lijkt in shock, want wie had in deze eeuw nog een oorlog op ons Europese continent kunnen verwachten? Het werd aan Westerlingen gepresenteerd als een oorlog tussen Oekraïners en Russen. In werkelijkheid is het een oorlog tussen Rusland en de Verenigde Staten. De NAVO-uitbreidingen en de macht van de Amerikaanse neoconservatieven zijn de hoofdredenen dat het Westen frontaal in botsing zou komen met Rusland. Waarom wilde het Westen Oekraïne niet neutraal laten? Deze oorlog was vermijdbaar geweest. Alle nuances ontbraken in de Westerse media. Alle achtergrondinformatie werd genegeerd. Zoals de Duitser Klaus von Dohnani zei: “Dass Russland diesen Krieg begonnen hat, ist ein Verbrechen. Dass der Westen ihn nicht verhindert hat, eine Sünde”. (Ned.: “Dat Rusland de oorlog begonnen is, is een misdaad. Dat het Westen hem niet verhinderd heeft, is een zonde.”
“Een Verloren Vrede” is de naam van de documentaire van Marie-Thérèse ter Haar, oprichter van de Rusland & Oost-Europa Academie, die ze samen met haar broer Roy ter Haar maakte. Met dit werk doen ze een verwoede poging om een bijdrage kan leveren aan “Een Verloren Vrede”.
Er doen verschillende verklaringen de ronde, zoals een onzichtbare houder onder zijn arm, waarin de slang verstopt zat, of een gaatje in het tafelkleed/tafel met daaronder een medewerker…
Een dag na de aanslag door een Afghaan in het park van Aschaffenburg, waarbij een kleuter en een toevallige voorbijganger, die de kinderengroep wou beschermen, gedood werden, probeerde een “psychisch opvallende” immigrant binnen te dringen in een kleuterschool in Bliesmengen-Bolchen (Saarland).
De oplettende conciërge had reeds rond 15 uur gemerkt dat die zgn. “psychisch opvallende” man rondhing bij de kleutertuin. Hij bedelde voor geld en een gsm. En ja, hoor, ook hij maakte een verwarde indruk. Ditmaal ging het om een Turk. De conciërge verwittigde de directie van de kleutertuin, de deuren werden gesloten, en de politie/ouders verwittigd.
We vragen ons af of de zgn.”verwarde” immigranten in hun thuisland ook al “psychische” problemen hadden die hen ertoe aanzet kinderen aan te vallen…
Het Canadese Hamilton’s Children Choir zingt een Venezolaans kinderliedje, gecomponeerd door Alberto Grau, over een klein bootje. De golven spelen ermee en dat hoor je in de verschillende ritmes en maatsoorten.
El barquito chiquitico
Había una vez un barquito chiquitico, Había una vez un barquito chiquitico, Había una vez un barquito chiquitico, Que no podía, que no podía navegar
Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Pasaron una, dos, tres, cuatro semanas, Y no podía, y no podía navegar
Y si esta historia no les parece larga, Y si esta historia no les parece larga, Y si esta historia no les parece larga, La volveremos, la volveremos a contar.
