“Calypso” is de naam van de formatie, die samengesteld is door koorleden uit het Götzner (Vorarlberg, Oostenrijk) kinderkoor “Frechdax”.
Voor de taalnieuwsgierige lezer: Frechdax wordt eigenlijk Frechdachs geschreven. Het wordt gebruikt voor een kind, een persoon, die een klein beetje stout uit de hoek kan komen, die niet schuchter of op zijn/haar mondje gevallen is. Het woord “Frechdachs” is eigenlijk geen referentie naar een das, maar wel naar een teckel, die ook dashond genoemd wordt. Deze wordt als ondernemingslustig en totaal niet verlegen beschouwd, want hij durft ook wel grotere dieren aanvallen, hoewel hij zelf klein is. Het bijvoeglijk naamwoord “frech” betekent hier dus eigenlijk “moedig”. Men vergelijke met de uitdrukking “vrij en vrank“.
“Finland heeft in 1939 dapper tegen de SovjetUnie gestreden. De Finnen brachten het Rode Leger meer schade toe dan men van hen kon verwachten. De oorlog eindigde ermee dat ze 10% van hun grondgebied moesten opgeven. Maar ze hebben een veilige grens gekregen.”
Voormalig NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg op de vraag wat hij de Oekraïense president Zelensky zou aanraden als het tot vredesonderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne zou komen.
De wereld schrok op toen eensklaps beepers en walkie-talkies ontploften in Libanon. Nochtans is dit geen nieuw wapen. De heimelijke inzet van explosieven door Israël, verborgen in beepers en walkie-talkies, maakte slechts het gebruik van een lang bestaand sabotagemiddel bekend, dat alles behalve nieuw is en dat verwoestende gevolgen heeft voor gewone burgers en weerstandsstrijders.
“Het lijdt geen twijfel dat we een zware klap gekregen hebben, zowel wat betreft de veiligheid als op het vlak van de menselijkheid, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van het verzet in Libanon, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van Libanon, misschien zelfs ongekend in de geschiedenis van het conflict met de Israëlische vijand in heel de regio, misschien zelfs in de wereld.”
Aldus reageerde de inmiddels vermoorde secretaris-generaal van de Hezbollah, Hassan Nasrallah, op 19 september 2024.
In tegenstelling tot b.g. woorden tijdens zijn laatste toespraak is de terreuraanslag d.m.v. ontploffende beepers en walkie-talkies geen “ongeëvenaarde” of buitengewone gebeurtenis als men deze in de context van de sinds tientallen jaren omvangrijke geheime-dienstacties van de bezettingsstaat beschouwt.
Israël heeft bij eerdere executies van Palestijnse verzetsleiders gelijkaardige methodes gebruikt. Een prominent voorbeeld vond plaats op 5 januari 1996, toen Yahya Ayyash, een belangrijke leider van de gewapende vleugel van Hamas, de Qassam Brigades en het brein achter talrijke operaties tegen Israël, werd vermoord. De Israëlische Shin Bet gebruikte een klein explosief van 50 gram dat in een draagbaar toestel was verborgen.
In 2018 onthulde de Israëlische agent Kamal Hammad schokkende details over de moord op Ayyash. Hammad, die nauw verbonden was met zijn neef Osama – de vertrouweling van Ayyash – kreeg de opdracht om Ayyash een boobytrap, verborgen in een telefoon, te bezorgen. Volgens Hammad gingen er aan deze missie zes maanden zorgvuldig plannen vooraf. Op de bewuste dag vierde Ayyash, ook bekend als ‘de ingenieur’, de geboorte van zijn jongste kind en belde hij zijn ouders via een vaste lijn in het huis van Hammads oom. Vervolgens blokkeerde Israël dit gesprek, Ayyash wisselde naar het vooraf geprepareerde draagbare toestel, Ayyash stem werd herkend en de ontploffingsknop werd ingedrukt. Ayyash was onmiddellijk dood.
Twee decennia later hervatte Israël een soortgelijke tactiek, bracht honderden beepers en walkie-talkies tot ontploffing nadat het in de toeleveringsketen kon infiltreren. Deze keer werden ook onschuldige burgers het slachtoffer, niet alleen verzetsstrijders. Volgens info van het Libanese gezondheidsministerie werden meer dan 3000 mensen gekwetst en minstens 37 gedood, waarbij ook kinderen en vrouwen. Talrijke slachtoffers zijn zwaar verminkt aan hun ogen en ledematen.
De rest van het verhaal geraakte met beetjes bekend. Het Taiwanese Gold Apollo verklaarde dat de bewuste apparaten door een Hongaars bedrijf, BAC Consulting, waarmee ze een samenwerkingsakkoord hadden, gefabriceerd werden.
Hongarije ontkende echter de apparaten geproduceerd te hebben en de BAC-webstek werd op mysterieuze wijze onmiddellijk na het incident gesloten. De eigenaar van BAC, Cristiana Barsony-Arcidiacono, beweerde een experte in rampenbeheer te zijn, maar de website van het bedrijf bood geen details over diens productieactiviteiten, waardoor wantrouwen over haar ware rol ontstond.
In een telefonisch onderhoud met NBC News ontkende ze de beepers te fabriceren en verklaarde slechts een tussenpersoon te zijn. De voorzitter van Gold Apollo, Hsu Ching-Kuang, vervolledigde met zijn verklaring, nl. dat een vrouw, genaamd “Teresa”, met hem contact genomen had als vertegenwoordigster van BAC. Na maandenlange onderhandelingen kwamen ze tot het akkoord Gold Apollo-Beepers aan BAC te verkopen. Hus gaf ook nog mee dat BAC later vroeg eigen producten onder de merknaam Gold Apollo te mogen ontwerpen, wat wenkbrauwfronsen veroorzaakte. De laatste levering van onderdelen aan BAC gebeurde in het begin van het jaar.
Later werd bevestigd dat Hezbollah de bij de explosies gebruikte AR-924-Beepers in februari gekocht had, wat op een lang op voorhand geplande Israëlische ingreep in de leveringsketting wijst. Dit plan geraakte bekend toen drie medewerkers van de geheime dienst bevestigden dat BAC Consulting deel uitmaakten van een Israëlische dekmantel, waaronder ook andere nepbedrijven schuil gingen, om de echte herkomst van de toestellen verborgen te houden.
Terwijl BAC met vaste klanten zaken dreef, was hun eigenlijk doel de Hezbollah. De aan Hezbollah verkochte beepers bevatten batterijen die met PETN-explosieven gevuld waren. De productie van deze toestellen werd versneld nadat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in februari 2022 gsm’s omwille van hun twijfelachtige veiligheid publiekelijk bekritiseerde.
Betreffende de explosie der toestellen, bevestigde de Japanse firma ICOM dat het bewuste model, IC-V82, reeds tien jaar uit productie genomen werd. ICOM kon niet bevestigen of het bij de bewuste toestellen om vervalsingen of originelen ging. Het Libanese communicatieministerie stelde vast dat de toestellen noch door een gelicentieerd handelaar geschikt verklaard, noch door de veiligheidsdiensten gecontroleerd werden.
Internationale experten hebben deze aanvallen als oorlogsmisdaden veroordeeld. In een persmededeling verklaarde VN-mensenrechtenspecialisten dat de gelijktijdige ontploffing van duizenden toestellen zonder rekening te houden met de identiteit der betrokkenen tegen het humanitaire volkerenrecht indruist omdat ze lukraak tegen burgers gebruikt werden.
“Deze aanvallen zijn in strijd met het recht op leven, zonder dat er een teken bestaat dat de slachtoffers op dat tijdpunt een direct dodelijk gevaar voor anderen vormden. Bij dergelijke aanvallen is een onmiddellijk, onafhankelijk onderzoek nodig om achter de waarheid te komen en de verantwoordelijken voor de moordmisdaden rekenschap te laten geven.”
Ook Amnesty International eiste een onderzoek en benadrukte dat dergelijke aanvallen het recht op leven en de wetten van een bewapend conflict schenden. Aya Majzoub, plv. directrice van Amnesty International voor het M.O. en Noord-Afrika:
“De recente massale explosies in Libanon en in Syrië lijken wel een grimmige dystopische nachtmerrie. Nog nooit werden verstopte explosieven in een dagdagelijks communicatietoestel ingezet om dodelijke aanvallen van een dergelijke omvang uit te voeren. “
Hoewel Israël zich niet voor de aanvallen officieel verantwoordelijk verklaarde, stelde defensieminister Yoav Galant op 18 september dat “een nieuwe fase” van de oorlog met Libanon begonnen was en prees de “schitterende prestaties” van de Shin Bet-veiligheidsdienst en van de Israëlische geheime dienst. Deze verklaring werd als impliciete erkenning van Israëls rol bij de aanvallen beschouwd. Ook de Libanese overheid en VSA-ambtenaren lieten weten dat ze geloven dat Israël achter de aanvallen zit.
Het onderzoek naar de leveringsketting werd uitgebreid, waarbij nu ook Bulgarije in beeld komt. Een Noor, Rinson Jose*, die in verbinding staat met een Bulgaars bedrijf, dat bij de levering der beepers betrokken was, is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. (Hij zou naar verluidt 18 miljoen Noorse Kronen = ca. 1537800,59 euro van een Israëlische bank ontvangen hebben. Zie bruggetje onderaan.)
De Noorse overheid heeft een internationaal aanhoudingsbevel tegen hem uitgevaardigd, terwijl het onderzoek naar postbusbedrijven, die voor de smokkel van explosieven in Libanon ingezet werden, verder gaat. Deze inzichten doen vermoeden dat Israël een uiterst geraffineerde geheime dienst dekmantel ontwikkeld had, die commerciële tussenpersonen inzet om binnen de leveringsketting te infiltreren vooraleer de toestellen de Hezbollah bereiken.
De ontplofte beepers en walkie talkies, die intussen door de moordaanslag op Nasrallah, de bombardementen op Beiroet en de invasie van Zuid-Libanon overschaduwd worden, zijn niets anders dan de voortzetting van geheime operaties en terroristische tactieken van Israël, echter met belangrijke strategische invloed op de weerstand en de veiligheid in de regio.
Ze kunnen iedereen zijn. Ze kunnen overal zijn. En je weet niet dat ze er waren, tot ze weg zijn, en hun opdracht – hoe onmogelijk ook – uitgevoerd werd.
In onderstaande documentaire kan U vernemen waarom een Deense school terug grijpt naar oude lesmiddelen: boeken en pennen. Inderdaad, de leerlingen moeten zoals vroeger schrijven met een pen, wat niet bepaald van een leien dakje loopt.
Naar verluidt zouden Deense kinderen de meeste tijd voor een scherm zitten met alle gevolgen van dien. Ook psychische problemen zoals angst, depressie en eenzaamheid zouden door een overdosis schermtijd (computer, gsm… ) veroorzaakt worden.
Of Denemarken koploper is, kunnen wij niet beoordelen. Het valt ons echter op dat de maatschappij verziekt is door de schermafhankelijkheid. Laatst moesten we hard remmen omdat een vrouw, die zowel een hond aan de leiband had, met de andere hand een kinderwagen voortduwde, het toch nog klaarspeelde in de leibandhand een gsm vast te houden waarop ze ingespannen tuurde en bijna onder de wielen van onze auto liep. Ook zijn schoolgaande kinderen op de fiets met een gsm in de aanslag geen uitzondering. En dan hebben we het nog niet gehad over de stilte aan de tafeltje in een restaurant waarbij zowel ouders als kinderen zelfs niet weten wat ze eten omdat ze heel de tijd intensief op hun gsm turen en tippen. Gezellig is anders…
… om niet in de kerkers der vergetelheid te belanden… of erger… aan de VSA uitgeleverd te worden
Wie kan het hem kwalijk nemen dat hij uiteindelijk vrijheid koos in plaats van gerechtigheid.
“Ik pleit schuldig aan journalisme…”
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.
Julian Assange, die de mediagroep WikiLeaks oprichtte, verklaarde aan de Raad van Europa, zijn “schuldig”pleiten omdat de legale en politieke pogingen om hem vrij te krijgen niet voldoende waren.
“Uiteindelijk koos ik voor vrijheid in plaats van een onrealiseerbare gerechtigheid,” zegde Julian Assange tijdens zijn eerste publieke verschijnen sinds hij uit de gevangenis ontslagen werd.
Taz is een begrip in Duitsland, zeker in progressief Duitsland. Deze links-alternatief-groene krant verscheen voor de eerste keer in 1978, in de nasleep van – inderdaad – mei 1968 en de linkse studentenrevolte die toen over West-Europa en de Verenigde Staten trok. Bij de Taz – die voor vele Duitsers gelijkstond met ‘tägliches Gegengift” of dagelijks tegengif – werken momenteel 250 werknemers. De oplage bedraagt 45.000 exemplaren.
Taz, die aankondigde niet meer in gedrukte vorm te verschijnen, is daarmee de eerste bovenregionale krant in Duitsland die de stap zet. Vanaf 17 oktober 2025 zal taz niet meer te vinden zijn op papier, aldus de verantwoordelijke uitgever op de vergadering van de ‘Genossenschaft’ in Berlijn. Vanaf midden oktober 2024 zal de internetstek in een volledig nieuw kleedje steken. De elektronische communicatie met de lezer wordt versterkt en er komt een taz-App. Alleen de weekendeditie zou dan nog op papier te krijgen zijn.
Links op de terugweg op het metapolitieke terrein?
“De krant taz bevindt zich niet in een crisis. We handelen net vanuit een positie van sterkte”, aldus de beide vrouwelijke hoofdredacteurs, Barbara Junge en Ulrike Winkelmann. De technische ommekeer zal nog meer “plaats creëren voor echt journalistiek werk, zodat taz de belangrijkste, progressieve en linkse stem in het Duitse medialandschap kan blijven”. De plaatsvervangende hoofdredacteur (ook een vrouw), Katrin Gottschalk, stelde nochtans eerder in Der Spiegel dat met de beslissing om nog louter elektronisch te verschijnen “een faillissement van de krant was vermeden”.
In de jaren ’80 van de vorige eeuw dreigde taz al eens ten onder te gaan, toen bleek dat sommige journalisten te enge contacten onderhielden met een pedofielennetwerk en taz het thema pedofilie zelfs eventjes bespreekbaar wilden maken. De linkse krant besliste uiteindelijk het pedofiliethema géén plaats te geven, maar de schade was aangericht. Om de toekomst van het blad te verzekeren werd daarom een Genossenschaft opgericht, een vereniging van mensen die de krant financieel steunden en daardoor een stukje eigenaar werden, een Genosse. Op het hoogtepunt waren er 22.000 Genossen.
Zou taz een eerste mediapion kunnen zijn die valt? Zou het kunnen dat dit een aanwijzing is dat de progressieve krachten stilaan ook het metapolitieke veld in Duitsland aan het verliezen zijn? Als dat zo zou zijn, zou dit een belangrijk omslagmoment kunnen zijn.
Hallucinant, denk je dan. Hoe kan men een dergelijk hoge aanpassing van een loon eisen? Krijgen de havenarbeiders van de Amerikaanse oostkust zó weinig betaald?
Volgens het voorgaande en tot voor de staking geldende arbeidsovereenkomst tussen vakbond en werkgeversvereniging, mogen beginnende dokwerkers rekenen op $ 20 per uur, na twee jaar $ 24.75, na drie jaar $ 31.90 en $ 39 met minimum zes jaar dienst.
Omgerekend per jaar: $ 81.000, maar men kan meer verdienen door extra shiften te kloppen. Volgens een rapport (2019-2020) zou 1/3 van de N.Y.-dokwerkers $ 200.000 of meer verdiend hebben.
Dokwerkers vakbond ILA eist een 77% verhoging te spreiden over zes jaar, m.a.w. $ 5 per uur voor elk jaar van het contract. Volgens het vakbondsvoorstel zouden dokwerkers dan $ 44 per uur verdienen tijdens het eerste jaar, $ 49 tijdens het tweede jaar en vervolgens stijgend tot $ 69 in volgende jaren.
Ter vergelijking: het basisloon van onze havenarbeiders bedroeg in 2022: 156.14 euro ($172.27) voor een dagshift van 7u15min.= ca. 21.53 euro per uur ($23.75). Overuren en vroege, late of nachtshiften worden duidelijk meer betaald.
“De nieuwe ‘Belgian Icon’ moet anders zijn dan alle voorgangers, het moet gaan over iets waar alle Belgen trots op kunnen zijn en dat ook herkend wordt in het buitenland.”
