Ze kwamen op straat, de Polen, om te betogen tegen een wet van de nieuw-verkozen regering van Donald Tusk, die het onzalige plan heeft het godsdienstonderwijs te hervormen. Lees: de invloed van de R.K. kerk via de godsdienstlessen op school in te krimpen.
De bevolking voelt zich gesteund door het Grondwettelijk Hof, dat zich verzet, daar de nieuwe wet van 26 juli geen rekening gehouden heeft met “de gebruikelijke consensus die de relatie tussen de staat en de geloofsgemeenschappen regelt” en met het feit dat reeds op 1 september van dit jaar de wet van kracht wordt.
Tja. Het is duidelijk waarom Tusk bij de EU-Commissie zo geliefd is en waarom men bij de beoordeling der zwarte schapen onder de EU-lidstaten een welwillend oogje toeknijpt. (zie vorig bericht onderaan).
Als men de derde wereld binnenhaalt, wordt men zelf de derde wereld.
Ook Franse gevangenissen kampen met overbevolking
Op 1 juni 2024 telde men in de Franse gevangenissen meer dan 78.500 gedetineerden, een triest record in de Franse geschiedenis. Voor veel waarnemers een alarmerende toestand. Met dit aantal wordt 126 procent van de normaal beschikbare ruimte in de gevangenissen benut. Een kromme redenering om eigenlijk te stellen dat er te weinig beschikbare ruimte is, of anders gesteld, teveel gevangenen voor de beschikbare ruimte.
In bepaalde gevangenissen is de overbevolking zo groot, dat 200 procent van de beschikbare plaatsen wordt overschreden. Met alle menselijke drama’s van dien. Vechtpartijen, spanningen, stakingen van het gevangenispersoneel: waarnemers die de toestanden in Belgische gevangenissen kennen, zullen hier allicht een ‘déjà-vu’-gevoel hebben. De overbevolking in de Franse gevangenissen houdt links en rechts bezig, en verschillende oplossingen werden naar voor geschoven: méér gevangenissen, méér alternatieve (werk-) straffen, etc.
Linkse oplossing: massaal gevangenen op vrije voeten stellen
Bij LFI, La France Insoumise, van Jean-Luc Mélenchon, de partij aan de uiterst linkse zijde van het Franse politieke spectrum, hanteert men al geruime tijd het concept “régulation carcérale” als oplossing voor de massale overbevolking in de Franse gevangenissen. Het concept zelf is van de hand van Ugo Bernalicis (LFI) van december 2018 en werd hernomen door de minister van Justitie in april 2019, Nicole Belloubet. Het plan voorziet in een soort numerus clausus voor gedetineerden. Een nieuwe veroordeelde crimineel opsluiten kan in dit concept enkel als men eerst een andere gevangene heeft ontslagen.
Het mechanisme heeft als doel de bevolking in de gevangenissen niet boven de 100 procent capaciteit te laten uitstijgen. Op die manier verandert men ook de achterliggende logica van gevangenissen: niet langer de veiligheid van de burgers komt op de eerste plaats, de levensvoorwaarden van de gedetineerden staan voorop. Dit project wordt nog steeds verdedigd door LFI, maar werd niet opgenomen in het gemeenschappelijk programma van het Nouveau Front populaire. Allicht omdat enkele progressieve partijen maar al te goed doorhebben wat de Fransen van Justitie denken. In een peiling van november 2023 stelde 87 procent van de ondervraagde Fransen (BFM TV) dat de Franse Justitie veel te laks optrad.
“Régulation carcérale” – u zal er allicht nog over lezen.
U weet het intussen wel: koraalriffen worden bedreigd. Door overmatig toerisme, door de zon, door vuil water, door de opwarming van de aarde… noem het… en het kan koraalriffen naar de verdoemenis helpen. In Thailand meende men de oplossing gevonden te hebben om nieuwe koraalriffen te creëren.
Ze gebruikten afgeschreven tanks, treinwagons, containers, betonnen buizen en dergelijk bouwmateriaal. In de VSA vonden ze het een goed idee: zelfs een Airbus vliegtuig kwam ervoor in aanmerking alsook een vliegdekschip en een transportschip.
Grüne Katrin Göring-Eckardt geeft uitleg over de prognose die de AfD 30% der Thüringer stemmen voorspelt: de AfD zou volgens haar (niet al te bescheiden) mening simpele oplossingen bieden op de klimaatcrisis. “Onze taak” (haar Grüne partij) biedt bijgevolg de mogelijkheid een partijverbod na te gaan. Tegen de AfD dus.
Venetië heeft een tekort aan gondeliers, u weet wel, de stuurlui achterop een gondel, die liefst ook nog O Sole Mio kunnen zingen of neuriën.
De stad heeft daarom een cursus met afsluitend examen uitgeschreven, die moet leiden naar een gondellicentie. Jaarsalaris: 150.000 euro plus eventuele drinkgelden.
De baan is niet voor iedereen weggelegd. Vanzelfsprekend horen sterke armen en benen en een goed evenwichtsgevoel erbij. Waarschijnlijk ook een zwemattest. Bovendien moet men de jaren van verstand bereikt en de school succesvol afgesloten hebben. Ze moeten ook slagen in een voorlopige roeitest. Pas dan mogen ze deel nemen aan het theoretisch en praktisch examen van 40 uren. Pas dan, nadat ze in het bovenstaande geslaagd zijn, kunnen ze een licentie aanvragen.
De kosten van de cursus – ca. 1.000 euro – moeten de kandidaten zelf ophoesten. Een goede investering want een gondelier verdient ca. 150.000 per jaar plus eventuele drinkgelden. Het salaris hangt van verschillende zaken af, bv. het aantal roeibeurten, het vaarplan, het eventuele lidmaatschap van een vaaragentschap of roeien als zelfstandige. In elk geval kunnen slechts vijf passagiers in de gondel plaats nemen. Bovendien moeten de gondeliers verplicht hun traditionele uniform met een wit-blauw of wit-rood hemdje en strohoed dragen. Jeans en sportschoenen (zgn. sneakers) zijn streng verboden.
In het middeleeuwse Venetië werden slechts gondels toegelaten; andere scheepstypes waren verboden. Naar verluidt zouden tijdens de bloeiperiode van Venetië 10.000 gondels door de kanalen gevaren hebben. In de 18de eeuw werd een wet gestemd, die de grootte en uitzicht van de gondels bepaalde. Ze mogen uitsluitend in het zwart geverfd worden.
In de “exceptional USA” is er bij een hersenoperatie iets “exceptional” gebeurd. Bij een schedeloperatie werd bij een patiënt een gedeelte van de schedel tijdelijk verwijderd om de genezing van zijn hersenen, na een ernstige hersenbloeding, te bevorderen. Toen ze het verwijderde schedelgedeelte weer wilden verbinden met de schedel op het hoofd van de patiënt, kon die operatie niet plaats vinden… omdat ze het bewaarde stuk schedel niet meer konden vinden. Ergens verkeerd opgeborgen of een andere reden. Misschien per ongeluk weggegooid. Of bij een andere patiënt gebruikt. Het schijnt dat het nogal eens meer gebeurt dat lichaamsdelen zoek geraken.
Niet getreurd. Men kan het ontbrekende stuk vervangen door een prothese, maar dan moet de patiënt wel 19.000 dollar daarvoor ophoesten. Toch wel een straf verhaal. Maar daarmee houdt het niet op.
De patiënt heeft het ziekenhuis voor de rechtbank gedaagd. Zijn advocaat kon uit het dossier opmaken dat het geen uitzondering is dat het ziekenhuis lichaamsdelen van patiënten niet meer terug kan vinden.
De miserie van de patiënt, Fernando Cluster, schijnt geen einde te nemen. En de facturen stapelen zich op.
november 2022: $ 40.000
december 2023: $ 110.500
maart 2024: $ 77.700
Voorlopig totaal: $ 228.200 door nalatigheid van het ziekenhuis.
Zo zie je maar…In Antwerpen maakten ze zich druk wegens “onzorgvuldigheid” van radiologen omdat zij niet voldeden aan de “medische kwaliteitsstandaarden”…
Onderstaand lied dateert uit het jaar 2015. Ook toen werd de gastvrijheid van Duitsland niet beloond. Ook toen weigerden de nieuwkomers respect te tonen voor de gulle Duitsers. Integendeel. En de Duitse politiek weigerde de werkelijkheid te zien. Tot een oudjaarsnacht in Keulen de ‘Wir-schaffen-das’-wensdroom – even – doorprikte. Heel even. Sindsdien meent men op elke straathoek een nazi te zien die de “democratie” bedreigt in plaats van de moordenaars, de verkrachters, de criminelen, de profiteurs en relschoppers tot de orde te roepen.
We zijn benieuwd wanneer de video plotseling in de censuurkerkers zal verdwijnen…
Ist es jeder Vierte Ist es jeder Dritte Aber sie sind hier Ganz in unsrer Mitte Jeder kann es sein Keinem kann man trauen Manchmal sind es Männer Ab und zu auch Frauen
Sie wollen uns zerstören Sie wollen uns vernichten Nichts wird sie dazu bringen Darauf zu verzichten Wir möchten das verdrängen Und einfach ignorieren Uns weiter davor drücken Den großen Kampf zu führen
Willkommen liebe Mörder Fühlt euch wie zuhause Bedient euch macht es euch bequem Kurze Atempause Nichts nehmen wir euch übel Empörung nicht die Spur Ihr habt halt eine andere Umbringekultur
Jeder sieht es kommen Die Bedrohung steigen Jeder ist beklommen Keiner will es zeigen Laßt uns das vertuschen Nicht darüber reden Alle gegen alle Jeder gegen jeden
Sie pflegen fremde Bräuche So lautet das Gerücht Genaueres weiß keiner denn Man erkennt sie nicht Und wenn sie unter sich sind Dann lachen sie uns aus Nie würden sie behaupten Mein Haus ist euer Haus
Willkommen liebe Mörder Wir sind so tolerant Die Dunkelheit bricht bald herein Über dieses Land Wir reichen euch die Kerzen Damit ihr besser seht Und euch das nächste Opfer nicht Durch die Lappen geht
Willkommen liebe Mörder Ein viel zu hartes Wort Wir haben doch Verständnis Ihr nennt das nicht mal Mord Ihr tut's aus Überzeugung Und wenn man's überlegt Wir sind so schlaff und müde wir Gehören weggefegt
Nederlandse vertaling - voor zover nodig: vindt u hier.
Onze tijd was nog niet gekomen De lange zomervakantie is in onze gemeenschap best wel erg druk geweest met de werkzaamheden op de verschillende bouwwerven, het opruimwerk, de oogsten en het opvangen van groepen. Zondagavond eindigde de intense begeleiding van de jongeren van Qâra en dinsdag kwam een nieuwe groep van grieks-katholieken uit Damascus voor een vorming in de liturgie en zang.
Er werd besloten de vrije dag tussenin, maandag 19 augustus, samen eens voor één dag naar de zee te trekken in Tartous, in het noorden. Het is ruim 2 uur autostrade, langs Homs. We vertrokken om half acht en hadden alles bij om ter plaatse te eten.
Goede vrienden in Tartous aan de zee, hebben een grote tuin. Aan het einde staan twee kleine containers, die we destijds gebruikten voor onze hulpverlening aan het fameuze vluchtelingenkamp al Hol. Die zijn daar niet meer nodig en konden we gebruiken voor onszelf. De vrienden van Tartous, een oud gemoedelijk echtpaar, ontving ons hartelijk. We plaatsten onze spullen in een van de containers in de tuin.
Nvdr: ter illustratie deze beelden van en uit Tartous:
Al direct trokken we naar de zee. Het is er wel een beetje vuil en je moet over rotsstenen in de zee gaan. Maar voor echte waterratten kan dat hun plezier niet verminderen. De zusters kozen een plekje en wat verderop gingen de fraters, allen tussen de plaatselijke bevolking, vooral kinderen. Met een stok en de hulp van de fraters zocht ik een lommerrijke plaats om wat te lezen en wat pootje te baden. Een Syriër, die daar een huisje huurde, bood me een stoel aan en omdat hij goed Engels kende, hadden we een boeiende kennismaking. Hij kwam ook meteen al af met koffie en een koekje.
Na vele uren gingen we terug naar de tuin van onze vrienden en onder een grote lommerrijke boom werd samen gebeden, gegeten, gelachen en verteld. Er werden twee oude zetels gehaald voor hen die een stevig dutje ter plekke wilden doen. Als afsluiter was nog een boottochtje voorzien. Je moest daarvoor wel eerst over de rotsstenen en tot aan de borst in de zee gaan, vooraleer je in het bootje kon getrokken worden, maar het was een bijzonder aangename ervaring. Een van de twee mannen, eigenaars van het bootje, nodigde ieder uit om in volle zee te springen (1 km van de kust) terwijl het bootje verder vaarde. Niemand ging er op in, maar hij sprong in zee en we verwachten dat hij wel veilig aan land zal geraakt zijn.
En zo begonnen we om zeven uur ’s avonds aan onze terugtocht. Als mini-vespers zongen we enkele gezangen en baden enkele gebeden uit het hoofd. Daarna was nog een sandwich voorzien, maar die hebben we niet meer gehaald.
Een weinig voor Homs was er op de snelweg een ongeval gebeurd: een camion had zijn hele lading graan op de baan verloren. Een politieagent matigde de chauffeurs aan trager te rijden. De chauffeur van ons busje, de voormalige burgemeester van Qara en een van de vaste medewerkers in onze uitgebreide hulpploeg, begon trager te rijden. Achter ons kwam echter een trucker met olie die in volle vaart op ons inreed, en ons busje op zijn zijde in de berm katapulteerde. Die rechts zaten kwamen terecht op hen die links zaten en allen lagen we in het hoge dorre gras en struikgewas vooraleer we de stukken bus om ons heen zagen. Een geweldige klap, waarna een angstwekkende stilte.
Hierop volgde van alle kanten zacht gekreun. We hielpen elkaar om uit het struikgewas te komen en de verhakkelde bus te verlaten. We weren bang dat de minste vonk alles in lichterlaaie had kunnen zetten. Ondertussen was er al een gejoel van vele mensen, terwijl het zware verkeer langs ons heen werd geleid. Mannen in hun rood jasje van de Rode Halve maan gaven de eerste zorgen. De kleine Elie (6 jaar) had zijn twee beentjes gebroken. Zijn ouder broertje was aan het hoofd gewond. Leonardo had een totaal ontwricht linkerbeen. Zij werden naar het ziekenhuis gebracht. Zr. Marina en cfr Jean reden mee.
Theo had een zware wonde aan de schouder en zijn linkerarm was een lelijke open wonde. Hij werd op de grond gelegd. Ook hij werd naar het ziekenhuis gebracht en moeder Claire-Marie, zijn tante, reed mee. De overigen trachtten samen en in contact met de anderen te blijven. Een oude man in sjofele kleding wilde ons, de overige slachtoffers bij de hand nemen, weg van het verkeer en de schreeuwende menigte. Hij leidde ons naar een groot huis, waar we in de comfortabele zetels mochten rusten. De man bleek een ervaren arts te zijn en begon de hoofdwonde van een zuster te verzorgen, de rugwonde van onze chauffeur, de gebroken en gekneusde ribben van een ander… De eigenaars van het huis gaven ons te drinken en zagen dat ik twee verschillende schoeisels droeg, waaronder een kindersloefje en de man drong er op aan dat ik zijn sandalen zou aannemen.
Uiteindelijk werden we uitgenodigd om samen in een ziekenwagen naar het ziekenhuis te rijden. We waren met zes die (bijna) niets hadden, behalve het feit dat iedere beweging pijn deed. We kwamen toe in de spoed van het “Ibn wallid” ziekenhuis. Er heerste een gezellige drukte. Voor de zwaar gewonden was al gezorgd. Nu werd uitgebreid aan ons aandacht geschonken. Ik had pijn aan mijn rechter elleboog. Uit een foto en verder onderzoek bleek dat alles toch in orde was. We werden naar de zetels van de wachtzaal aan de ingang gebracht en kregen fris water aangeboden. Daar werden onze namen genoteerd wat niet zonder moeilijkheden én humor verliep. We komen ook uit verschillende landen: Chili, Portugal, Venezuela, België en Syrië.
Bassil en een jonge dokter, vaste medewerkers van de gemeenschap kwamen ons rond middernacht ophalen. Theo, met zijn rechterschouder en –arm ingepakt, was inmiddels weer bij ons, tot zijn en onze voldoening. Hij mocht thuis (nuchter!) wachten tot hij volgende dag zou geopereerd worden. Een jonge moslima, een uitstekende verpleegster die nog verder rechten studeert, leeft al een hele tijd veel met ons mee en was de volgende dag bij ons om te helpen. Twee moeders van bevriende gezinnen uit Qara kwamen een flinke maaltijd voor ons klaar maken en waren ‘s middags zelf weer verdwenen. Een andere moeder met haar kinderen kwam in de namiddag helpen.
Vanaf woensdag weerklonk gans de dag door prachtige gewijde muziek, vanwege de groep die hier liturgische vorming volgde. Inmiddels was Jozef, de Libanees met gebroken ribben ook al terug bij ons. Hij herinnerde er mij aan hoe wij in de bus van plaats verwisselden. Hij zou links zitten en ik rechts omdat daar minder tocht was. Daar wilde ik tevens in alle stilte een hele rozenkrans bidden. Ik ben geraakt tot aan de kruisweg van Jezus in de straten van Jeruzalem. De kleine Elie en Ronny zijn inmiddels overgebracht naar het ziekenhuis in Qâra zodat de ouders gemakkelijker voor hen kunnen zorgen. Ronny en Jozef waren woensdag weer thuis.
De politieagent is helaas dood. Zijn lichaam was geheel verscheurd. De chauffeur van de truck schijnt uit angst gevlucht te zijn. Van de overigen is niemand in levensgevaar.
Wellicht zijn enkele smartphones en camera’s voorgoed verdwenen. Verschillende zakken met sleutels en brillen ontbreken, wat thuis behoorlijk wat moeilijkheden heeft opgeleverd. Alleen mijn oude Bijbel, waarin ik al een halve eeuw eigen aantekeningen maak, kreeg ik terug. Meest hinderlijke is wel dat mijn bril verdwenen is en zonder die bril kan ik niet lezen of schrijven. Ik moet me behelpen met een vergrootglas.
In iedere donkere nacht is er altijd ergens een lichtende ster. Zo is er in iedere hel op aarde altijd ergens een stukje hemel. Helaas is het omgekeerde ook waar. Door Gods genade zijn we allen in leven gebleven. We werden geholpen door zijn engelen en hebben zelf ook meegewerkt om elkaar te beschermen. Een decennium geleden, tijdens de oorlog, zijn we op wondere wijze allen in leven gebleven, terwijl duizenden zwaar gewapende en zwart bebaarde terroristen om ons heen zaten, tot in onze tuin toe*. We vertrouwen er op dat we in Gods hand zijn wanneer er in de nabije toekomst oorlogsgeweld uitbreekt zoals de wereld nooit eerder gekend heeft. We kijken op naar onze Redder Jezus Christus, die zegt: Bekeert u, heft uw hoofden omhoog, want uw redding is nabij.
