Paul Ronzheimer, een Axel Springer marionet (Bild), wil Orbán de levieten lezen. En komt van een kale reis thuis. Ronzheimer beweert met talrijke Oekraïners gesproken te hebben en geen van hen zou over vrede willen onderhandelen. “Ze willen zich verdedigen, voor hun land, voor gezin, hun vader, moeder…”
Waarop Orbán: “Dus als ik U goed begrepen hebt, wilt U, een Duitse man, mij uitleggen wat het betekent dichtbij de Russen te leven? Vergeet niet dat wij ons in Boedapest bevinden… niemand kan ons, Hongaren, lessen lezen over de Russen. Het is belachelijk. Wij werden verschillende keren bezet door de Russen. Als er iemand de Russen kent, dan zijn wij het wel, wij de Hongaren. Vooral de premier. Ik dus. Want dat is mijn job. Wij weten dus wel degelijk wat het betekent. Van de Russen te willen winnen is een belachelijk idee. De hoeveelheid soldaten, de bronnen, de aanvoer, de grootte …”
Waarop Ronzheimer: “Ja, maar hebben ze hun verliezen toegegeven?”
Waarop Orbán: “Neen, niet de eigen verliezen. Ieder heeft verliezen van de tegenstander medegedeeld.”
Logisch. Men overdrijft de verliezen van de tegenstander en minimaliseert de eigen verliezen.
Ronzheimer: “Maar wat wil Poetin?”
Waarop Orbán: “Da’s toch duidelijk. Poetin herhaalt in zijn toespraken en interviews wat hij wil bereiken. En dat is zijn plan.”
Ronzheimer blijft druk uitoefenen met deze vraag: “Heeft U Poetin gevraagd of hij NATO-gebied wil aanvallen?”
Orbán antwoordt daarop “dat hij zich niet belachelijk wou maken. Geen enkele ernstig te nemen man kan een ernstig onderhoud voeren als men daarbij stelt dat Rusland de NATO wil aanvallen. De Russen zijn weliswaar anders, maar ze zijn verstandig en iedereen weet dat de NATO het sterkste militaire blok is. Niemand wil zomaar de NATO aanvallen. We zien toch hoe moeilijk het Oekraïne-conflict verloopt… Waarom zou men (… Rusland) plotseling de NATO willen aanvallen?”
En: “Met Angela Merkel was de Russische invasie nooit gebeurd!”
Waarom?: “Omdat zij het vermogen, het begrip en de vaardigheden heeft om de conflicten te isoleren. Wij zijn in de fout gegaan zodat er een conflict ontstaan is, dat er oorlog is en in plaats van deze te isoleren hebben we deze doen escaleren en steeds internationaler gemaakt.”
Ronzheimer: “We hebben het met Minsk geprobeerd en dat is mislukt.”
Orbán: “Dat is Uw interpretatie. Ik zie dat anders.”
“Ik ken de situatie van de minderheden in Oekraïne, m.n. de Hongaren, die als minderheid leven in het hedendaagse Oekraïne. Het is nu niet de ideale tijd om de Oekraïense regering hierover aan de tand te voelen – het is tenslotte een land in oorlog. Belangrijk is dat alle actoren ook vrede willen. Wij, Hongaren, weten hoe de Russen denken. De EU is veel meer betrokken partij dan de VSA. Het is onze verdomde plicht voor de vrede te pleiten.“
Llivia is een Spaans stadje dat ongeveer 4 km binnen het grondgebied van Frankrijk gelegen is.
Het ontstaan van de enclave op zichzelf lijkt al op een grap: in 1658 besloten Frankrijk en Spanje eens en voor goed een einde te stellen aan hun grensconflicten. Het verdrag der Pyreneeën bepaalde dat alle dorpen ten noorden van de Pyreneeën zouden toekomen aan Frankrijk en alle dorpen ten zuiden aan Spanje. De Fransen trokken zich vervolgens terug uit alle dorpen die toegewezen waren aan Spanje. De Spanjaarden deden hetzelfde voor alle dorpen toegewezen aan Frankrijk, maar tot de verbazing van de Fransen maakten ze geen aanstalten om Llivia te verlaten.
Toen de Fransen om uitleg vroegen antwoordden de Spanjaarden doodleuk dat het verdrag enkel sprak over dorpen, maar volgens hen was Llivia een stad. En inderdaad, Karel V had in 1528 aan Llivia de titel van stad toegekend.
De plaatselijke autoriteiten vroegen aan de Franse koning Lodewijk XIV wat ze moesten doen, maar de zonnekoning had absoluut geen zin om de onderhandelingen opnieuw te beginnen voor een afgelegen bergdorp en hij liet weten dat ze het zo maar moesten laten.
Er werd vervolgens een weg aangelegd tussen Llivia en Spanje, de zogenaamde “neutrale weg”. Volgens een Spaans-Frans akkoord mocht deze weg enkel gebruikt worden om zich van Spanje naar Llivia te begeven en omgekeerd. Op de weg mochten geen grenscontroles uitgevoerd worden of cijnzen geheven en geen van de twee landen mocht het verkeer belemmeren.
In de jaren 1970 gaf deze weg aanleiding tot de “stopborden-oorlog” tussen Frankrijk en Spanje. Een belangrijke Franse rijksweg (de N20 naar Toulouse) kruiste de weg. Om veiligheidsredenen plaatsten de Fransen stopborden op de neutrale weg om voorrang te verlenen aan het drukke verkeer op de rijksweg. De Spanjaarden beschouwden dit als een schending van het akkoord en verwijderden de stopborden die enkele dagen later door de Fransen terug geplaatst werden. Het conflict sleepte enkele maanden aan waarbij de stopborden door Franse gendarmes bewaakt werden. Tenslotte werd het probleem opgelost door een brug te bouwen.
… Niets verbaast ons nog. De VSA zijn inderdaad “buitengewoon”. In alles. In alles wat ze ménen zich te kunnen veroorloven. In àlles wat ze zich veroorloven. Vooral in het buitenland, alsof alle andere landen wingewesten zijn die ze aan hun touwtjes kunnen laten dansen. Alle nieuwsredacties hebben momenteel slechts één thema: de aanslag op Donald Trump.
Deze Australische nieuwslezer stelt “dat de wereld een veiliger plaats was toen Trump president was” en stelt dat de oh-zo-democratische politici en media – wereldwijd – Trump gedemoniseerd hebben en dit uitgelokt hebben. Hij vond Bidens stellingname “wansmakelijk”…
Krijgen we morgen “opiniestukken” waarin gesteld wordt dat Trump dit uitgelokt heeft – al dan niet opzettelijk – om er garen bij te spinnen? De vraag stellen is de vraag beantwoorden.
Al is er ook nog een andere mogelijkheid. Vermits we niet meer piepjong zijn, herinneren we ons de aanslag op president Kennedy én de daarop volgende arrestaties en gevolgen. Er deden toen (ook) de geruchten de ronde dat Kennedy door zijn eigen geheime dienst omgebracht werd omdat deze niet akkoord was met zijn politiek. En Trump heeft – wat u ongetwijfeld ook vernomen hebt – zijn eigen geheime dienst tegen de haren ingestreken.
… waarvan de oorsprong zou liggen bij Amerikaanse en Canadese pelshandelaars in de 19de eeuw. Het wordt met verschillende teksten gezongen.
Eentje daarvan dateert van ca. 1860 en vertelt het verhaal van een pelshandelaar die verliefd wordt op de dochter van Shenandoah (1710-1816), het opperhoofd van de Oneida Irokezen, die leefden in een gebied ten noorden van het huidige N.Y.
Le Nouveau Front Populaire – van kaviaar links tot antifa
Nadat de Franse president Emmanuel Macron bekomen was van de resultaten van de Europese verkiezingen begin juni, ging hij over tot de ontbinding van de Franse Assemblée. Hij probeerde rechts én links in snelheid te pakken, en bracht zijn (minderheids-) partij – Renaissance – als énige dam tegen uiterst rechts in beeld. Hij rekende erop dat de kiezers van links en gematigd rechts voor de Franse republiek zou kiezen in de tweede ronde voor zijn partij dus.
Links van zijn minderheidspartij formeerde zich al snel een coalitie, bestaande uit socialisten, communisten, ecologisten en links van alle slag. Van kaviaar links (genre Anne Sinclair en Dominique Strauss-Kahn) tot antifa-links. Eén front om la bête immonde te stoppen, want het fascisme stond andermaal aan de poorten van Parijs. Al werd bij weldenkend links méér dan één wenkbrauw gefronst bij een kandidatuur van Raphaël Arnault. U hebt nog niet van deze jonge man (29 jaar) gehoord?
Ook joodse topfiguren zeggen op de ‘rechtse coalitie’ te stemmen
Arnault mag zich, volgens de welingelichte Franse pers, “de nieuwe protégé” van Jean-Luc Mélenchon noemen. Hij vocht zich letterlijk een weg naar de top. Hij werd vooral bekend met zijn antifascistische knokploeg. In maart 2023 sloeg de ploeg een rechtse student van de universiteit Lyon 3 in elkaar, in december 2021 sloegen de antifascisten rechtse militanten in elkaar. Het rechtse café in Rijsel, La Citadelle, moest het ook al eens ontgelden door deze antifascistische vrienden van de democratie. Verder liet de ploeg zich opmerken tijdens gewelddadig protest tegen Eric Zemmour in Lyon, enzovoort enzoverder.
Ook vrouwen spaart Raphaël Arnault niet, toch niet als ze rechts zijn. Zo werd Alice Cordier, voorzitster van de rechtse feministische groep Némésis, door hem met de dood bedreigd, en beloofde hij haar “een kogel door het hoofd te schieten”. Dezelfde Arnault kwam tijdens een hoorzitting in de Assemblée aan het woord en stelde – ongewild humoristisch uit de hoek komend – de rechtse electorale bedreiging als volgt samen: “Jazeker, ze zijn tot alles in staat, zelfs ganse burgerbevolkingen zouden ze terroriseren en uitmoorden”.
De groeiende dreiging van geweld bij links en zeker ook het terug de kop opstekend antisemitisme zorgt er in elk geval voor dat joden van elke strekking al hebben laten verstaan dat ze dan nog liever voor Rassemblement national zullen stemmen. Het zijn niet de minste: Filosoof Alain Finkielkraut bijvoorbeeld en voormalig fascistenjager Serge Klarsfeld.
Nu het linkse blok Front Nouveau populaire door de verkeerd uitpakkende gok van Macron het meeste aantal zetels bezet, is de vraag of ook dit soort onfrisse figuren voortaan het beleid van Frankrijk vorm zullen geven. La lutte continue.
Links Duitsland ongerust over de nationale symbolen
— Dirk Rochtus — Doorbraak | 10 juli 2024
Op het EK zwaaiden vele Duitsers weer met de nationale vlag. Een bedenkelijke opstoot van nationalisme volgens links.
De nationale hymne ‘Deutschland über alles’ zingen en de zwart-rood-gouden vlag uithangen naar aanleiding van het Europees Kampioenschap (EK) blijft voor controverse zorgen bij onze oosterburen.
De ‘Bundeszentrale für politische Bildung’ (BpB), de Federale Centrale voor Politieke Vorming, bestond het zelfs om in een filmpje op Facebook de oorsprong van de ‘ruk naar rechts’– denk aan de opgang van de Alternative für Deutschland (AfD) – terug te voeren op het Wereldkampioenschap Voetbal dat in 2006 in Duitsland werd georganiseerd. De ‘Mannschaft’ schopte het toen tot in de halve finale. De sfeer bij de Duitsers was uitgelaten; vele zwaaiden met zwart-rood-goud. Het enthousiasme leeft in de herinnering voort als het ‘Sommermärchen 2006’, het ‘zomersprookje van 2006’.
‘Banaal nationalisme’
Mensen uit het linkse spectrum van de politiek stonden verbijsterd te kijken naar deze opstoot van wat de Britse sociaal-psycholoog Michael Billig ‘banaal nationalisme’ noemde, een nationalisme dat niet ideologisch geladen is, maar gewoonweg de uitdrukking is van een onbewuste verbondenheid met de eigen natie met gebruikmaking van de symbolen ervan.
Ook nu weer, bij de organisatie van het EK, grepen vele mensen terug naar de vlag en zongen de spelers van de Mannschaft de nationale hymne mee. Voor de bpb een reden te meer om zich, onder verwijzing naar de spelers en de trainer van 2006, de vraag te stellen: ‘Sind Poldi, Klinsi und Co. schuld am Rechtsruck in Deutschland?’ Er kwam veel protest tegen de video ‘2006 – ein Sommermärchen für den Nationalismus?‘; de vormingscentrale heeft hem afgevoerd.
Heimat
Irene Götz, professor aan de Ludwig-Maximilians-Universität München, voelt zich ongemakkelijk bij het zien van mannen die luid roepend en bier drinkend met de nationale vlag zwaaien. In een interview met Der Tagesspiegel (28 juni) zegt ze: ‘Daarachter gaat zeker machismo schuil, een soort patriarchale houding die net vrouwen dwars zit. En als er dan nog een migratieachtergrond bijkomt en je ziet dat er zich daar onder die vlag alweer witte mannen tonen, kan dat natuurlijk bedreigend en uitsluitend overkomen.’
De academica gelooft dus dat vrouwen en allochtone mensen kunnen voor het hoofd gestoten worden door de Duitse vlag en het voetbal-enthousiasme. Niets is minder waar. Een journalist van Der Tagesspiegel (3 juli) is op onderzoek in Berlijn getrokken en heeft vastgesteld dat er op de Kurfürstendamm ook veel jonge vrouwen de deelname van de ‘Mannschaft’ aan de kwartfinale vierden en dat over heel de stad verspreid er heel wat mensen met migratieachtergrond te vinden waren die hun trots over Duitsland uitbazuinden. Een Libanees bijvoorbeeld vertelde aan de reporter: ‘De Libanese vlag staat voor onze heimat, de Duitse omdat wij hier zijn, hier kunnen zijn, hier mogen leven.’
Sarcasme
Zwart-rood-goud wekt blijkbaar vooral weerzin op in de ‘hogere’ politieke en intellectuele kringen. Een voormalige minister van Defensie, van sociaaldemocratische signatuur, verbood ooit de soldaten de vlag uit te hangen aan de ramen van de Bundeswehr-Universität (de Universiteit van het Leger, in Hamburg).
Tegelijk verordende ze het hijsen van de regenboogvlag voor het gebouw. Het verleidde de columnist Harald Martenstein, die deze anekdote oprakelt in Die Welt, tot een sarcastische bedenking: Als je toch graag met een vlag zwaait, maar niet verdacht wil overkomen, doe het dan met de regenboogvlag … behalve in bepaalde stadswijken …
‘Het mirakel van Bern’
Het is algemeen geweten dat de nationale zelfhaat van de Duitsers voortkomt uit hun historische ervaringen. Maar dat Schwarz-Rot-Gold taboe is, blijft toch verwonderen. Het is de vlag van de revolutie van 1848 met haar democratische aspiraties. Het is de vlag van de Republiek van Weimar (1919-1933). Het is de vlag die de nationaalsocialisten na hun machtsovername in 1933 verboden hebben. Het is de vlag van de Bondsrepubliek, de meest ‘geglückte Demokratie’ (geslaagde democratie) ooit op Duitse bodem. Het is de vlag van een staat die dankzij het voetbal zijn zelfvertrouwen herwon: het was op 4 juli 1954, amper negen jaar na de Tweede Wereldoorlog, dat de Mannschaft in de finale van het Wereldkampioenschap in het Zwitserse Bern de Hongaren versloeg.
‘Das Wunder von Bern’ bezorgde de ‘Weltmeister’, de wereldkampioen, het gevoel weer bij de internationale gemeenschap te behoren, eindelijk weer op respect te mogen rekenen. De overwinning die de Duitsers in Bern behaalden op de grasmat, was balsem voor een gekwetste natie. De beroemde journalist Joachim Fest noemde dat gebeuren dan ook symbolisch de ‘eigenlijke stichtingsdatum van de Bondsrepubliek’.
‘Deutschland über alles’
Wat geldt voor de vlag, geldt ook voor de nationale hymne. De tekst – een gedicht van Hoffmann von Fallersleben [1] (1798-1874) – drukte het verlangen naar Duitse eenheid uit, naar een ‘Deutschland’ als de koepel boven de vele kleine Duitse staatjes met hun onderlinge grenzen tot ver in de 19de eeuw. De legendarische Franz Beckenbauer verplichtte in 1984 zijn elftal tot het meezingen van de hymne nadat Duitsland verloren had tegen Argentinië met 3:1. Hij had vastgesteld dat de Argentijnse spelers geestdriftig hun volkslied hadden meegezongen met de hand op het hart, terwijl de Duitse er bij het weerklinken van ‘Deutschland über alles’ onverschillig hadden bijgestaan.
Na 1945 zingen de Duitsers alleen nog de derde strofe, de lofzang op ‘Einigkeit und Recht und Freiheit für das deutsche Vaterland!’. De eerste strofe kan niet meer door de beugel omdat er sprake is van een Duitsland waarvan de grenzen reikten tot ver buiten de huidige (‘Von der Maas bis an die Memel’, de grensrivier van het toenmalige Oost-Pruisen).
Claudia Becker slaat tot slot de nagel op de kop wanneer ze in Die Welt schrijft: ‘Het is niet op de laatste plaats het “Sommermärchen” van het WK 2006 in Duitsland dat getoond heeft dat Zwart-Rood-Goud in een zee van internationale vlaggen even weinig bedreigend is als “Das Lied der Deutschen”. Het is op de eerste plaats de uitdrukking van de vreugde samen het voetbal te vieren.’
—
[1] De UNESCO en de rustplaats van een vriend van Vlaanderen
Het klooster van Corvey komt op de werelderfgoed van de UNESCO. Markant: in de tuin vond een grote vriend van Vlaanderen zijn laatste rustplaats.
Niet wij zeggen dat, maar wel Josep Borell, “hoge vertegenwoordiger van de EU voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid”.
“De bevolking van Afrika steunt Rusland en stelt dat de Russische president Vladimir Poetin de Donbass heeft gered”, aldus Borell op het NAVO-Forum.
“Ik heb geen idee wat erin hun hoofden bewerkstelligd werd, maar het westen heeft de verdomde plicht “deze mensen te herprogrammeren”!
Het was niet de eerste belediging van Borrell gericht aan de Afrikaanse bevolking.
Borrell had niet de bedoeling de Afrikaanse bevolking te beledigen, en net omdat hij niet die bedoeling had, komt zijn hautaine mening nog erger over. Op die wijze zal de Afrikaanse bevolking niet snel overtuigd worden Rusland te laten vallen.
