Decennia lang ging men ervan uit dat Italië ca. 8.000 km kustlijn had. Volgens de regering van Giorgia Meloni zijn het plotseling meer dan 11.000 km.
Eigenlijk, als men de klimaatonheilvoorspellers mag geloven – het zeeniveau stijgt en de erosie van de kustlijn neemt af – zou men moeten geloven dat de kustlijn verminderd is. Maar dat is niet het geval, toch niet in Italië. Italië’s stranden zouden met meer dan 3.000 km uitgebreid zijn. Om u een idee te geven van de lengteverhouding: 3.000 km komt ongeveer overeen met de afstand heen en weer van de Aostavallei (in het uiterste noorden) tot Syracuse (zuiden van Sicilië). Enigszins eigenaardig dat de Italianen pas nu 3.000 km verborgen stranden ontdekt hebben.
De Italiaanse meest gebruikte encyclopedie Treccani vermeldt sinds jaar en dag de lengte van de Italiaanse kustlijn met “ca. 8.000 km”. Daarbij inbegrepen zijn de kusten van de grote eilanden Sardinië en Sicilië en ook alle andere kleinere eilandjes. Dat de encyclopedie geen exact cijfer noemt ligt eraan dat het onmogelijk is de ruige kustlijn 100% correct op te meten. En toch zou naar verluidt dit huzarenstukje gelukt zijn door leden van een “technische commissie”, die Meloni’s regering bijstaat. Aanleiding waren de strandbadconcessies. Volgens deze commissie bedraagt de totale lengte van de Italiaanse kustlijn niet ca. 8.000 km, zoals Treccani vermeldt, maar wel exact 11.172 km en 794 m.
Strandbadconcessies zijn in Italië niet onbelangrijk. En dat is dan nog zwak uitgedrukt. Ze zijn dermate belangrijk dat Italië hiermee bij de EU in de problemen geraakt is. Het gaat om 30.000 „stabilimenti balneari“, m.a.w. de “lido’s, de betaalstranden met parasols en ligbedden. In het hoogseizoen goed voor ca. 300.000 jobs en een omzet van ca. 15 miljard euro! En dat vindt de EU niet in orde wegens illegaal. Daar zij zich bevinden op het te geringe openbaar domein, moeten zij volgens de Bolkestein richtlijn (2006), om de concurrentie een kans te geven, regelmatig opnieuw uitgeschreven worden. En dat worden ze niet.
Alle Italiaanse regeringen, van eender welke politieke kleur, gaven niet thuis. De lido-lobby is gewoon te machtig en ook vele badgasten zouden het node zien gebeuren dat hun lido in de handen van bv. een Chinese touroperator zou vallen als deze een goedkoper uitbatingsbod bij de staat zou indienen. Ook Giorgia Meloni heeft zich steeds als patrones der „stabilimenti balneari“ geuit; tijdens haar verkiezingscampagne beloofde zij dat de “uitverkoop der lido’s slechts over haar lijk zou gebeuren”.
Verleden week verloor de EU-Commissie uiteindelijk het geduld, schreef nogmaals een waarschuwing aan de Italiaanse regering en leidde een proces wegens verdragsinbreuken in. En daarmee komen we bij de wonderlijke groei van de Italiaanse stranden. Als de Italiaanse regering aan de EU kan bewijzen dat het bij de stranden niet om een beperkt aanbod gaat (… men ligt er op sommige stranden als haringen in een ton…), m.a.w. dat er plaats genoeg en zelfs meer dan nodig is, dan vallen de „stabilimenti balneari“ niet onder de Bolkestein richtlijn en moeten er geen herhaaldelijke aanbestedingen uitgeschreven worden. Inderdaad “bezetten” de Italiaanse lido’s “slechts” 2.143 km strand. Bij een totale kustlijn van meer dan 11.000 km zou dit minder dan 1/5 bedragen – een belachelijk klein deel. U herkent de démarche van Meloni’s lido-landmeters. Als deze meetprocedure aanvaard wordt is het probleem van de baan.
De milieubeschermingsorganisatie Legambiente, die de wildgroei van betalende strandgenoegens een doorn in het oog is, heeft er een andere mening over. Deze stelt dat – of 8.000 of 11.000 km als maatstaf – maakt in se niets uit want de concessies voor de „stabilimenti balneari“ worden quasi zonder uitzondering voor zandstranden toegekend. Niet voor afgelegen, moeilijk te bereiken rotskusten. De totale lengte van alle Italiaanse zandstranden bedraagt slechts 3.418 km. 63% daarvan worden door de lido’s opgeëist, hoewel volgens Italiaanse wetgeving slechts 40% toegelaten is. Ergo: de lido’s in de huidige vorm zijn niet alleen in strijd met de EU-wet maar bovendien met de Italiaanse.
Daar bovenop maakt Legambiente attent op het feit dat de zgn. “technische commissie”, die de stranden opnieuw gemeten en 3.000 km bijkomende kustlijn ontdekt heeft, niet minder dan 24 afgevaardigden van de lido’s onder zijn “raadgevers” telt – én geen enkele wetenschapper.
Dat de EU-Commissie geloof zal hechten aan de wonderbaarlijke elasticiteit der Italiaanse stranden is eerder onwaarschijnlijk.
