We schreven het hier al eerder: we zijn blij dat we geboren werden in het jaar dat onze ouders de uitbreiding van hun gezin welkom heetten. Al bij al kunnen we terug kijken op vruchtbare en gelukkige jaren. Jaren waar er nog zekerheden waren. We konden nog ‘s avonds in de steden ongehinderd, zonder gevaar voor lijf en leden, gaan eten, een filmpje meepikken, gaan dansen en al dan niet met het openbaar vervoer – of een betaalbare taxi – veilig naar huis keren in de vroege ochtenduren. Er waren in het oude Europa geen oorlogen, het IJzeren Gordijn hield de toestroom uit het oosten tegen, vluchteling was je pas als je uit de politiecombi of de gevangenis kon ontsnappen, Afrika bleef een ver werelddeel waar slechts enkelingen heen trokken voor een (foto)safari of een bezoek aan ons broedervolk aan de Kaap de Goede Hoop (die naam kan inmiddels geschrapt worden – voor blanken is er nog weinig reden voor “goede hoop”), ontwikkelingshulp werd georganiseerd door pater-missionaris die met de collectebus mocht rondgaan, mensenrechten moesten nog uitgevonden worden, vaccinaties voor schimmige ziektes werden in het Tropisch Instituut uitgereikt, griep was iets waarvoor je een dag of twee in je bed bleef maar verder geen aandacht aan besteedde, mannen waren mannen, vrouwen bleven vrouwen, verklede venten waren travestieten, die je in enkele zeldzame beruchte café’s kon bekijken als in het rariteitenkabinet op de foor (… een quasi verplicht bezoek met onze familie van buiten ‘t Stad), op de tram werd nog hoofdzakelijk Nederlands gesproken, bij de gemeente kon je nog gewoon aan het loket aanschuiven voor je papieren, reclame ging over bier, waspoeder, kookvuren, radio’s, TV’s én de M-Brigade met de “Melk moét”slogan…
We kunnen zo nog een tijdje doorgaan.
Het was ook het tijdperk dat de kleurenTV zijn opgang maakte, die een klein kapitaal kostte. En dat het bezit van een auto niet gestigmatiseerd werd. Verder werd een open haard als het toppunt van gezelligheid beschouwd, was het heel normaal dat men na het uittrekken van de jas het pakje sigaretten met bijhorende aansteker op tafel neerlegde. Een chique sigarettenetui en gepersonaliseerde aansteker, al dan niet in een edel metaal, versierd met initialen, waren populaire geschenken. Een nertsjas was een teken van welstand en niet van een dierenfolteraar.
Nog een luxe product was het feit dat we nog konden zeggen wat we dachten en wat we wilden uiten. Een mop was een mop en wie daar niet tegen kon, was een flauwe muggenzifter.
Muziek was muziek met de nadruk op de noten en de tekst. Niet op de hallucinerende lichtflitsen, de spastische dansers, de decibels, de rookmachines, het twijfelachtige geslacht en de even twijfelachtige stemcapaciteit.
Toneelstukken waren verstaanbaar en genietbaar. Zonder naakte acteurs of pornohoudingen.
Een woning huren was geen onmogelijke opdracht. Een woning kopen en kamer na kamer renoveren volgens eigen smaak en financiële middelen mocht toen nog. Je stookte die warm volgens eigen keuze: kolen, olie, gas, hout. Niemand bemoeide zich ermee.
En we realiseerden ons toen niet hoe gelukkig we waren. Kortom: we waren een goed functionerende beschaving. Na de 1990-er jaren ging het bergaf. De linkse betweters van nu kennen de b.g. gouden jaren niet, hebben ze niet beleefd. Maar ze lezen ons nu wel de les omdat we toen blijkbaar alles verkeerd hebben gedaan.
Jaak Peeters zet enkele feiten op een rijtje, die de titel zullen waar maken.
De Belgische premier Decroo houdt niet op met het sturen van zegebulletins: dit land staat er beter voor dan door al die azijndrinkers wordt uitgekrijst. De kranten smeerden de goednieuwsboodschap van de Belgische premier opvallend breed uit. Alsof ze aan hem schatplichtig zijn.
Geen kat gelooft dat de Belgische staat er goed voor staat. Om dat te beseffen zijn er niet veel cijfers nodig. Slechts ééntje volstaat: de staatsschuld wordt stilaan zo groot, dat ze nog heel lang zwaar op de beurs van onze kleinkinderen zal wegen.
Deze uitspraak komt van een gerenommeerd econoom. Maar eigenlijk konden we dit al veel langer vermoeden. Het kan immers niet waar zijn dat overheden ‘geld vrijmaken’, alsof je met een emmer water uit de stromende beek schept. Niemand kan zomaar ‘geld vrijmaken’. Dat geld moet er eerst zijn. Als er dat niet is, dan betekent dat vrijmaken niets anders dan het aangaan van een al dan niet verdoken lening die door onze opvolgers zal moeten terugbetaald worden.
Ziedaar een onderwerp waarvan men nu al kan zeggen dat het bij de komende verkiezingen zal wegen.
De vraag zal dan voorts, onder meer, zijn hoelang nog de Belgische regering het laatste dat nog rest van wat vroeger een leger was zal wegschenken voor een Oekraïne, waar de Amerikanen en de EU een (proxy)oorlog tegen Rusland voeren. En onze eigen veiligheid dan? Hoelang nog zullen premiers hun eigen carrière kunnen plannen door aan dit soort afbraak te doen?
En hoelang nog blijven wij als Europeanen onze slavenmentaliteit tegenover Amerika volhouden?
Toch moeten wel opletten dat we niet van de regen in de drup lopen en een Amerikaanse dominantie inruilen voor een sovjetachtige EU-staat, waarin alles en iedereen gecontroleerd, geïndoctrineerd en gereguleerd wordt. Ook dat punt klinkt de kritiek steeds luider.
Want de EU lijkt steeds meer op een bazige Big Brother, die ons overspoelt met regels en reglementen en vooral beperkingen en die zowat alle bevoegdheden tot zich trekt, die voor het leven van mensen maar enigszins belangrijk kunnen zijn.
De bemoeizucht van de EU is al langer een bron van ongenoegen. Maar tegenwoordig loopt het toch echt de spuigaten uit. Wat moet ik me bijvoorbeeld voorstellen als de EU een ‘wet’ aanneemt die haar de bevoegdheid geeft om zogeheten misinformatie weg te halen? Waar haalt de EU het recht om de soevereine burger bewust informatie te onthouden? Is de EU dan écht in oorlog? Want dat zou een in sommige omstandigheden aanvaardbare reden kunnen zijn om berichten te censureren. Waarom zegt men dat dan niet openlijk? En wat is misinformatie? Wie beslist daarover? Artificiële intelligentie?
In het Europees parlement maken sommigen het zo mogelijk nog bonter. Daar heeft de partij Volt een voorstel ingediend om het gebruik van het woord “omvolking” te verbieden. Rasechte censuur dus: in die milieus denken sommigen daar écht aan.
Bewuste mensen worden korzelig als ze dat alles zien gebeuren.
‘Europa’ is iets totaal anders dan de EU, omdat de EU in handen is van een elite die haar eigen ding doet en ons onder meer een klimaatbeleid door de strot duwt, dat leidt tot een diarree van regels op alle niveau’s met bijkomende levensduurte als gevolg. Mensen die de EU graag zien als een nieuwe mogendheid, moeten zich afvragen waar dit allemaal naartoe leidt en wie daar zoal belang bij heeft.
En dan is er die oorlog in West-Azië.
Als twee volkeren, elk met heel goede redenen, aanspraak maken het hetzelfde land, ontstaat er een onoplosbare situatie.
Maar in dit geval zijn de Joden joods en de Palestijnen moslim en die twee komen, zoals ieder weet, niet zo goed overeen. Er zijn dan niet zo gek veel extremisten in slechts één van de kampen nodig om de vlam in de pan te doen slaan. Komt daar nog bij dat er in jaren zelfs geen beging van een redelijke politieke oplossing te bespeuren valt.
Jammer voor ons, bewoners van West-Europa, maar door een ondoordacht immigratiebeleid hebben we een toestand geschapen, waardoor het vuur ook naar onze streken kan overslaan. Dat in deze kwestie ook sociaaleconomische factoren in het spel zijn, verandert niets aan het gevaar van een zich ontplooiend extremisme. Dat ontwikkelt zich immers middenin de irrationaliteit van de perceptie van lijdende volksgenoten. Als ze zouden willen praten, kunnen leerkrachten daar wel meer over kwijt: hoe jonge islamitische kinderen dicht bij een door haat aangedreven radicalisering staan. En we zien hoe jonge vrouwen weer de hoofddoek opzetten, als teken van zelfbewust protest.
Wie daarvoor in het verleden waarschuwden waren racisten, extreemrechtsen of nog wel wat andere lieden die getooid werden met het soort lieflijke kwalificaties, waarin de oneindige wijsheid van onze media zo vindingrijk is. Maar wat overal in Europa gebeurt zou ons nu moeten wakker schudden.
De concrete feiten zien we trouwens al: als een burgemeester zich met het aangevallen Israël solidair verklaart, verdringen sommige Gutmenschen elkaar om hem terecht te wijzen en de aandacht te vestigen op het lot van de Palestijnen. In theorie hebben zij gelijk, maar die burgemeester wenst die Palestijnen toch niet naar de verdoemenis? Dit laat zien dat het gesprek zelf moeilijk wordt. In Nederland durft Rotterdam zelfs geen vlag van Israel uit te hangen.
Overal zijn er soms indrukwekkende manifestaties om de Palestijnen te steunen. Dat is menselijk heel begrijpelijk maar iedereen weet nu intussen wel dat West-Europa op het deksel zit van een stoomketel en dat onderhuidse spanningen tussen autochtone bevolking en allochtonen van islamitische origine feller kunnen worden. Zopas nog waarschuwde Assita Kanko voor het gevaar.
Hierbij denkt men ook aan de straffeloosheid voor lieden met islamitische achtergrond, zelfs al gaat het om een minderheid. Kijk maar eens naar Brussel, waar jonge kerels met een islamitische achtergrond na het zoveelste vergrijp vrijuit gaan. Als methode om de politie totaal te ontmoedigen of het hopeloze falen van de justitie te illustreren valt er weinig te bedenken dat nog doeltreffender is. Volgens recente opinie-onderzoeken is het vertrouwen in justitie overigens zo ongeveer op het nulpunt beland…
En wat te denken als we horen dat moslima’s in Duitsland een feestje bouwen bij de aanval van Hamas op Israël? Geloven we echt dat het in andere West-Europese landen anders is? Helemaal niet, als we vernemen dat in Atrecht een man werd doodgestoken door het “barbaars islamitisch terrorisme”, zoals Macron achteraf verklaarde.
Het is heel terecht te stellen dat vooral de politiek van het laatste kwarteeuw uiterst deskundig de kunst van het wegkijken heeft beoefend en daardoor wellicht de kansen voor een normale samenleving verknoeid heeft. Slingeren met scheldwoorden bleek makkelijker dan problemen oplossen.
En terwijl dat gaande is wordt ons door een van de werkelijkheid weggedreven pers een woke-wereld ingeprent, waarbij de blanke schijnbaar de schuld is van alle kwalen van deze wereld en daarom maar best zedig zwijgt. Zelfs de naam moet verdwijnen: de blanke wordt voortaan de witte man. We worden als blanke bij het afval gezet.
Men zou voor minder boos worden.
Intussen is het nieuws over de oorlog in Oekraïne helemaal naar de achtergrond verdwenen. Nochtans sterven daar nog dagelijks mensen in een oorlog die vermeden had kunnen worden als het Westen de Minsk-akkoorden had toegepast.
Ziedaar een heus onwelriekend soepje waar de dames en heren politici mee te maken zullen krijgen bij de komende verkiezingen: de onbetaalbare rekeningen van een overheid die zich met allerlei truukjes rijk rekent, een EU die uit is op de totale heerschappij over het continent en haar bevolking platwalst met een vloedgolf aan regels en beperkingen van onze vrijheid. En bovenop dat alles een onsmakelijk mengsel van religieuze en etnische rivaliteiten dat is ontstaan doordat de politieke overheden de gemakkelijke weg in een ondoordachte immigratie opgingen, om welke redenen dan ook, in sommige gevallen zelfs om de illusoire droom van een ideale multiculturele maatschappij na te jagen. Daarbij komt de justitiële chaos. Zo vestigt er zich een gevoel van unheimlichkeit, een algemeen misnoegen, een diepe zorgelijkheid, een grommend gevoel van naderend onheil bij zoveel wat fout loopt. Dat alles wordt nog verergerd door de onheilspellende berichten over de klimaatverandering en de te traag lopende ‘transitie’, waarbij de idee wordt opgeroepen dat de wereld weldra zal vergaan.
Wie wil, kan dit lijstje nog aanvullen.
Volgend jaar, bij de verkiezingen, zal dit soepje vanuit de hete ketel opwalmen.
De beloften zullen onze huiskamer weer binnenrollen en de politieke Gutmenschen zullen niet ophouden de kiezers te waarschuwen vooral niet voor extremen te kiezen.
Ze moeten echter weten, die kandidaat-politici, dat steeds minder kiezers nog zullen volstaan met loze, holle beloften. Mensen beginnen de uitzichtloosheid beu te worden waarin die Gutmenschen hen gebracht hebben. Ze willen concrete oplossingen. En weer echte toekomstperspectieven, ver weg van het beeld van een ineenstortende maatschappij.
Politiek en media zijn gewaarschuwd: de electorale tsunami die we in heel Europa zien, kondigt zich ook in Vlaanderen aan.
Jaak Peeters – Oktober 2023, gepubliceerd in Doorstroming:
Haaretz meldt dat Amerikaanse burgers en hun familie de mogelijkheid krijgen Israël te verlaten per schip of per vliegtuig. Ze moeten echter een verbintenis tekenen dat ze de gemaakte kosten zullen terugbetalen. En bovendien dat ze zich ervan bewust zijn dat ze op eigen risico handelen. Degenen die de boot nemen vanuit Haïfa naar Cyprus, zullen daar zelf voor de rest, onderdak en verdere verplaatsingen, moeten opkomen.
“Hoe komt het dat Israël steeds groter wordt?” is een vraag die naar verluidt in de klaslokalen weerklinkt. DS besteedt er aandacht aan. Uw dienaar ook, zij het niet in de vraagvorm. Simpel uitgelegd: als ik de omheining van mijn tuin regelmatig verplaats, telkens opnieuw een stukje van het grondgebied der buren inneem en daar dan bv. een serre neerpoot en daar mijn tomatenplantjes zie groeien of aan de andere kant een garage bouw of een zwembad met bijhorende barbecue-buitenkeuken… mag ik niet verbaasd, of zelfs verontwaardigd zijn, dat mijn buren er eerder vijandig zullen op reageren. Ook al zouden mijn voorouders, ergens in het verre verleden, in deze wijk, in de hele omringende buurt, ooit eigenaars van een herenhoeve met landerijen geweest zijn, die in de loop der eeuwen verkaveld, verkocht werd met als gevolg nieuwe bewoners. Dan nog zullen de huidige buren het er niet mee eens zijn als ik aanvoer dat ik woonrecht heb op de omliggende percelen omwille van historische redenen. Een eerder simplistische redenering, we geven het toe, maar die heeft wel het voordeel van duidelijkheid.
Meer dan drie jaar geleden publiceerden we reeds onderstaand artikel. Het heeft nog niets van de actualiteitswaarde ingeboet. Alle geuite wensen voor een tweestaten-oplossing zijn zever in pakskes. Hoe moet die tweede staat, die voor de Palestijnen, er dan uitzien? Hoeveel m2 mogen ze als hùn natie beschouwen? De VN, de EU en individuele landen mogen zoveel resoluties stemmen als ze willen, ze zijn allemaal niet uitvoerbaar tenzij Israël baan ruimt en plaats maakt. Quod non. Eerder het omgekeerde.
B. overwegende dat de EU herhaaldelijk haar steun heeft bevestigd voor de tweestatenoplossing, met Jeruzalem als hoofdstad van beide staten en met een veilige staat Israël en een onafhankelijke, democratische, aaneengesloten en levensvatbare staat Palestina die in vrede en veiligheid naast elkaar leven; overwegende dat de EU heeft opgeroepen tot hervatting van rechtstreekse vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit; zie:
Het nieuwe plan van Bill Gates: kap 28.327.995 hectare bomen – meer dan 28 miljoen hectare – om “de opwarming van de aarde te bestrijden”
Bill Gates en andere globalistische miljardairs investeren nu in nieuw opgerichte klimaatbedrijven zoals Kodama Systems om een miljard ton ‘biomassa’ te oogsten en te begraven om ‘de planeet te redden’. Miljoenen bomen, die ons van zuurstof voorzien en waardevol hout hadden kunnen zijn, zullen in plaats daarvan worden begraven. Dit zal leiden tot stijgende prijzen voor hout, brandhout, pulp en andere houtproducten als gevolg. De veelal opzettelijk aangestoken bosbranden over de hele wereld deze zomer worden nu gebruikt als primair argument voor ontbossing. De vernietiging van Amerikaanse bossen “omwille van het klimaat” wordt geleid door een Chinese professor. Samen met het planten van bomen op bouwland en economische prikkels voor boeren om over te schakelen op “koolstoflandbouw” in plaats van voedselproductie, zal de toch al gespannen wereldwijde voedselproductie binnenkort niet langer in staat zijn om de wereldbevolking te voeden.
Bill Gates, de oprichter van Microsoft en een van ‘s werelds rijkste globalisten, financiert nu een nieuw initiatief om “de opwarming van de aarde te bestrijden” en “de planeet te redden”. De organisatie van Gates, Breakthrough Energy, heeft $ 6,6 miljoen geïnvesteerd in het project onder leiding van een bedrijf genaamd Kodama Systems, opgericht in 2021. Het plan is om maar liefst 28 miljoen hectare bos te oogsten, voornamelijk in het westen van de Verenigde Staten. Na de massale oogst zullen de miljoenen bomen in de grond worden begraven, zodat niemand ze kan gebruiken. Dit komt omdat klimaatalarmisten geloven dat “het begraven van bomen de opwarming van de aarde zal verminderen” omdat het voorkomt dat ze koolstofdioxide in de lucht vrijgeven.
Koolstofdioxide in de lucht is nodig voor planten en bomen om koolstof te absorberen en te gebruiken om hun plantendelen te bouwen en te groeien. Door fotosynthese komt zuurstof vrij, die wij mensen inademen. Daarom leggen bomen tijdens hun leven grote hoeveelheden koolstofdioxide vast. Wanneer ze sterven en ontbinden of verbranden, komt de gebonden koolstofdioxide vrij. Wanneer bomen aan het einde van hun levensduur worden geoogst, wanneer ze het meest waardevol zijn als hout of brandhout, en worden begraven in plaats van te worden verkocht, is het idee dat de koolstofdioxide wordt gebonden en gescheiden wordt gehouden van de atmosfeer van onze planeet. Daarom zijn de coördinatoren van het project, bekend als het Carbon Lockdown Project, van plan om de “biomassa in zuurstofvrije boomgewelven” nog lang op te slaan. De bomen zullen worden begraven of ondergedompeld in water in plaats van te worden gebruikt voor zaken als hout voor huisvesting of pulp, wat de prijzen van hout, brandhout, papier en alle op hout gebaseerde producten verder zal verhogen.
Tijdige bosbranden
De houtkap is geen toekomstidee; Het is al begonnen. Het Amerikaanse zakenblad Forbes meldt dat Kodama Systems mede-oprichter Merritt Jenkins momenteel de testkap leidt in Stanislaus National Forest, gelegen aan de voet van het Sierra Nevada-gebergte in Noord-Californië. Het natuurreservaat beslaat bijna 900.000 hectare en wordt beheerd door de U.S. Forest Service, een onderdeel van het Amerikaanse ministerie van Landbouw. 31% van de Amerikaanse bossen is federaal eigendom.
Momenteel test en verbetert Kodama een semi-autonome oogsteenheid, die acht meter lang is en 17 ton weegt. Het doel is om volledig autonome houtoogstmachines te bouwen die de klok rond kunnen werken zonder menselijke operators, van het kappen van de bomen tot het uit het bos halen. De huidige testmachine van Kodama kan ‘s nachts werken, maar vereist nog steeds menselijke operators. Met satellietconnectiviteit en geavanceerde lidar-camera’s (lichtdetectie en -bereik), vergelijkbaar met die in zelfrijdende auto’s, kan het werk op afstand worden gericht en bewaakt. Degenen die de film Avatar hebben gezien, kunnen ongeveer begrijpen hoe het eruit zou zien.
Kodama gebruikt bosbranden als een van de belangrijkste verkoopargumenten, omdat ze ook aanbieden om te zorgen voor omgevallen bomen en kreupelhout, evenals het uitdunnen van het bos – het bosbeheer dat niet langer wordt uitgevoerd zoals voorheen. Kodama wijst op de bedreiging van leven en eigendommen, evenals de gezondheidsrisico’s van bosbrandrook. Jimmy Voorhis, directeur biomassagebruik en -beleid bij Kodama, vertelt Forbes dat besluitvormers nu naar hen luisteren, vooral nadat de Canadese bosbranden van deze zomer gevaarlijke luchtomstandigheden creëerden in grote steden als New York, Washington, DC en Chicago.
Groene Duitse burgemeester: “Ik ken niemand meer die deze massamigratie ok vindt”
Boris Palmer, de eertijds groene burgemeester van Tübingen die sinds kort als partijloze burgemeester door het leven gaat, speelde de rol van enfant terrible bij de Grünen, zoals Sahra Wagenknecht bij de zeer linkse Die Linke. Boris Palmer, die met zijn ongezouten mening over migratie lange tijd onder vuur lag bij de Grünen, slaat alarm op Facebook.
Zo schrijft hij: “Wij zijn op hetzelfde punt beland als in 2015. Wie met burgemeesters spreekt, merkt overal het hoofdschudden op. Ik ken eigenlijk niemand meer, die lokale verantwoordelijkheid draagt, en die deze ongecontroleerde migratie ok vindt en de gevolgen voor de gemeenten draaglijk”. De migratietsunami heeft dramatische gevolgen, zegt hij: “Uit getraumatiseerde jonge mannen groeien zonder individuele begeleiding vaak uit tot gewelddadige mensen. De staat kan de burgers hiertegen geen bescherming meer geven. Dodelijke steekincidenten hopen zich op”.
https://youtu.be/Ru9xc3w-Eo8?si=Xg9RrX2rIHV5TqC2
Er zijn ook veel sociale gevolgen, waarschuwt Palmer: “In de woningbouw kan men momenteel de vraag niet voldoen. Betaalbare woonruimte gaat eerst naar migranten, waardoor voor mensen met weinig spaargeld niets meer overblijft”. En bij de kinderopvang is het al niet beter: “In de Kitas is er geen plaats meer en ontbreekt het personeel. Zolang kinderen van migranten hetzelfde recht hebben als de andere kinderen, betekent dat lange wachttijden voor veel ouders”.
Palmer trekt de conclusies: “Ik wil terug naar de basis van de grondwet. Wie politiek wordt vervolgd, krijgt asiel. Wie echter via veilige landen naar Duitsland komt, heeft geen recht op bescherming in Duitsland”.
Palmer is niet de enige dissidente stem in het links-liberale Duitsland. Zelfs de minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser (SPD) zou zich intussen hebben uitgesproken voor grenscontroles aan de grenzen met Tsjechië en Polen. De Beierse Ministerpresident Markus Söder (CSU) stelt: “We moeten naar een ander migratiebeleid en we hebben een pakt nodig tegen illegale migratie. Dat betekent onder andere: integratiegrenzen, daadwerkelijke uitzetting van criminele daders, een halt aan bijzondere opnameprogramma’s en een grenspolitie over het ganse land”. Faeser, lange tijd één van de overtuigde pro-migratie-figuren bij de SPD, werd intussen electoraal afgestraft in haar deelstaat Hessen. En ook de Beier Söder moet rekening houden met sterke concurrentie ter rechterzijde.
Eén ding is alvast zeker: migratie is momenteel hét politieke thema in Duitsland en het zal niet snel van de politieke agenda verdwijnen.
De recente televisiereeks van VRT Canvas met vier afleveringen van “Godvergeten” over het seksueel misbruik in de katholieke Kerk, heeft Vlaanderen erg in beroering gebracht en grote verontwaardiging opgewekt. Een dieptepunt vormt zeker de populaire bisschop Roger Vangheluwe van Brugge (1984-2010), die blijkt zijn neef jaren lang misbruikt te hebben en pas in 2010 zijn ontslag aanbood. Dat hij blijkbaar daarover lichtjes heen ging, in plaats van openlijk vergeving te vragen en boete te doen, werd hem terecht erg kwalijk genomen.
Vrij van TV, dagblad en radio, heb ik de uitzendingen dus niet gezien maar wel commentaren gelezen en beluisterd. De sterke antiklerikale reflex en soms erg emotionele reacties kan ik goed begrijpen. Klachten van slachtoffers werden blijkbaar in het verleden veel te weinig ernstig genomen. In de openbare opinie klonken harde verwijten aan de Kerk[H1] . Verschillende bekende personen willen uit de Kerk.
In deze bijdrage wil ik de blik verruimen en verdiepen. Al sta ik letterlijk ver af van deze commotie in Vlaanderen, toch voel ik er me er nauw mee verbonden. Het gaat om de Kerk van Jezus Christus, waarvan ik hou. Deze Kerk is veel meer dan een aards instituut van heiligen en zondaars. Het is ook een hemels mysterie en het ‘’mystiek Lichaam’ van gelovigen, waarvoor Christus gestorven is tot redding van alle mensen. Dat in deze gemeenschap van mensen ook de duivel werkzaam is, mag niet verwonderen. Tijdens het aardse leven van Jezus Christus was de duivel nooit ver weg. Hij zal ook onder ons en in ons actief blijven tot de uiteindelijke overwinning van Christus met Maria aan het einde der tijden. Bovendien ben ik nog om een andere reden nauw verbonden met de huidige beroering in Vlaanderen. Vele seksuele misbruiken blijken wettelijk al lang verjaard te zijn. Dat gaat dus om een gedrag uit mijn tijd en de tijd van mijn vorming. Dit brengt me tot de vraag: wat ontbrak er toen aan de seminaries en kloosters, zodat een zo groot aantal priesters en religieuzen tot zulk seksueel wangedrag kwam? Het gaat hierbij niet over een voorbijgaande zwakheid, waaraan iedereen onderhevig is, maar over een voortdurend leven van diep moreel verval. Wat ontbrak er toen aan hun vorming? Het is hier onmogelijk om op alle nuances in te gaan. Er waren toen ook heiligen en helden. Velen volgden het voorbeeld van Eduard Poppe (+ 1924), een monument van een creatieve heilige priester. (Nvdr: zie video’s onder deze paragraaf) En Vlaanderen zond nog steeds zijn zonen en dochters als missionarissen uit over heel de wereld. Dit zal evenwel kort daarna fel verminderen en zelfs helemaal stilvallen. Als antwoord wil ik echter dit sterk vermoeden geven: de totale morele ineenstorting van het openbaar maatschappelijk leven, die wij nu meemaken en die iedere dag met rasse schreden verder gaat, was toen reeds “in de kiem” werkzaam. Waar gaat het voor christenen om? Dat zij de leer en het leven van Jezus en zijn Evangelie begrijpen en navolgen. Hiermee zullen we nooit helemaal klaar zijn maar we moeten toch trachten de kern te bewaren en ons niet door modeverschijnselen laten verleiden, wat denk ik, wel gebeurd is.
De “golden sixties” brachten een overdreven enthousiasme jegens de positieve wetenschappen en de techniek. De beroemde Amerikaanse econoom Herman Kahn (+1983) kwam ook in Brussel vertellen dat tegen het jaar 2000 alle grote problemen van de wereldfamilie opgelost zijn. Het was een sfeer van: we kunnen alles, we hebben alles in handen en we mogen alles. Hierbij kwam dan nog de revolutie van mei ’68 met de nieuwe onaantastbare wet: het is verboden te verbieden. Ondertussen genoten de seksuele revolutie en de verleidelijke fantasieën van S. Freud ook in gelovige middens veel belangstelling. Bij dit alles, werd, zo meen ik, de volkomen originaliteit van Jezus en het Evangelie te zeer uit het oog verloren. Dat de totale zelfgave van Jezus, in vrijheid en liefde de hoogste roeping is van ieder christen, was soms ver weg. De nieuwe stromingen hadden meer succes.
