Om de Oekraïners te steunen, resp. niet voor het hoofd te stoten, besloten de organisatoren dat de start van de marathon niet – zoals traditiegetrouw – met een knal uit een neppistool op gang getrokken zou worden maar wel met een rode zgn. “buzzer”, een rode druk-zoemknop…
Worden binnenkort “Schützenfeste” verboden?
Goede Vrienden,
Ieder mens vraagt zich af: wat is de zin van mijn leven, waar kom ik vandaan waar ga ik naartoe?… Deze vraag schuilt zelfs in kinderen. In een gesprek met een bevriend echtpaar, legde de man mij uit hoe hij aan de universiteit zijn vrouw had leren kennen en trouwde. Hun dochtertje van 4 jaar zat met open mond te luisteren en vroeg plots: “Pa, waar was ik toen jij mama nog niet kende?” Uiteindelijk willen we weten of ons bestaan hier op aarde zin en waarde heeft. Waarin bestaat de waardigheid van onze menselijke persoon? Het antwoord hierop bepaalt heel ons leven en handelen.
De mens zal altijd wel voor een deel een mysterie blijven voor zichzelf en in iedere tijd werden er andere accenten gelegd. In sommige perioden werd de mens verheerlijkt, ook met zijn lichamelijke schoonheid, zoals in de tijd van de Renaissance. Schilderijen en beeldhouwwerken uit die tijd willen mannen en vrouwen verheerlijken in volle glorie. (zie video) Afbeeldingen van mensen in onze tijd daarentegen tonen dikwijls misvormde uitdrukkingen, ja soms gedrochten. Ze drukken een negatieve opvatting uit over de moderne mens. Sommigen menen dat het leven eigenlijk geen zin heeft en gewoon het resultaat is van een natuurlijke evolutie. We hebben ooit een Vlaamse politieker horen verklaren dat hij er geen enkele moeite mee had om te aanvaarden dat hij van een aap afstamt. Hierop kreeg hij het gevatte antwoord van een ander: “wij ook niet, tenminste zolang je dat maar niet in uw gedrag uit!” De moderne tijd verbergt de ware grootheid van de mens, de Renaissance verbergt de Schepper van de menselijke schoonheid.
Wij geven het antwoord van de joods-christelijke visie vanuit katholiek perspectief, die al enkele millennia voor vele miljarden mensen een bijzonder vruchtbare bron van leven werd. We willen de waardigheid van de mens beschrijven vanuit de christelijke openbaring en traditie, gedragen door kerkleraars en mystiekers, in het licht van Jezus’ Evangelie. Deze eeuwenoude wijsheid wordt ook gesteund door het beste van de moderne wetenschap. Jérôme Lejeune (+ 1994), de vader van de moderne genetica, is het levend bewijs van iemand die als vurige katholieke gelovige de toppen van de wetenschap wist te bereiken. In het christelijke erfgoed vinden we alle rijkdom van de menselijke waardigheid en de nodige richtlijnen voor een goed moreel leven.
De eerste wortel van ons mens zijn halen we uit het boek Genesis 1, 26. God schiep de mens naar zijn beeld (Hebreeuws: betsalmenoe/tselem) en gelijkenis (kidmoetenoe/demoet). Met deze eenvoudige woorden geeft het eerste Bijbelboek op onovertroffen wijze de oorsprong en het einddoel van de mens weer. Het boek Genesis geeft ons een kostbaar Godsbeeld, een wereldbeeld en een mensbeeld, weliswaar in beelden. Met deze beelden worden echter de diepste menselijke en goddelijke waarheden onthuld. Het “beeld Gods” blijven we voor altijd meedragen, de “gelijkenis Gods” zijn we voorgoed verloren door de oerzonde, maar door de “gelijkenis van Christus” te verwerven (waarover later), hebben we de “Icoon” van de Vader en kunnen we weer de “gelijkenis Gods” bereiken.
We zijn allen geschapen naar Gods beeld. In het licht van de moderne wetenschap aanvaarden we dat deze schepping gebeurt bij de ontvangenis, nl de versmelting van de mannelijke zaadcel met de vrouwelijke eicel. Dit is het zeer precieze begin van een menselijk leven. Alles is op dat ogenblik in beginsel aanwezig en er komt niets wezenlijks meer bij. Alles is bepaald: de kleur van het haar en de ogen, de lichamelijke mogelijkheden en gebreken, de geestelijke kwaliteiten, gaven of aanleg. Er is nog slechts tijd, voeding en bescherming nodig om deze menselijke kiem te laten groeien. Voor dit bijzondere gebeuren hebben we ook een eigen woord: “de conceptie”. Conceptie wijst er op dat het meer dan een louter materiële aangelegenheid is. Elk kind is een eigen originele schepping, zelfs wanneer ze door eenzelfde echtpaar zijn verwekt. En vanaf dit moment bestaat de mens en kent geen einde meer. Als ”beeld Gods” behoudt hij over de dood heen zijn geestelijke roeping in God.
Het “beeld Gods” zijn slaat op gans het wezen, op de totaliteit van het mens zijn. We kunnen dit niet reduceren tot een bepaald orgaan of tot een bepaalde plaats in ons menselijk lichaam. Wij zijn helemaal beeld Gods. En dit maakt onze menselijke waardigheid uit. Fysische of psychische gezondheid, een groot verstand, vele gaven, rijkdom of macht kunnen de menselijke waardering voor iemand mogelijk wel vermeerderen maar brengen niets bij aan zijn waardigheid. Anderzijds kan het ontbreken van dit alles niets wegnemen van de menselijke waardigheid. Een mens die lichamelijk totaal afgetakeld is of zelfs niet meer beschikt over zijn geestelijke vermogens, blijft de volledige menselijke waardigheid bewaren en verdient daarom onze volledige waardering. De kerkgeschiedenis toont vele voorbeelden van heiligen en religieuzen die zich daarom onverdeeld wisten in te zetten voor zieken en stervenden en hen als volwaardige mensen behandelden. Het “beeld Gods” in een stervende blijft onaangetast. Hieruit volgt ook dat ieder orgaan van het menselijk lichaam met dezelfde waardigheid moet verzorgd worden. Immers, het is niet slechts een lichaamsdeel dat verzorgd wordt maar een mens. Uiteraard is een hartkwaal belangrijker voor het fysisch leven dan een wondje aan de kleine teen, maar omwille van het “beeld Gods” moet iedere verzorging met dezelfde waardigheid gebeuren.
Het “beeld Gods” wordt dus niet aangetast door fysische of geestelijke aftakeling en zelfs niet door ernstig moreel wangedrag. Wie in zware zonde leeft blijft toch het “beeld Gods” in zich meedragen. Dit kan ook licht werpen op de grote menselijke verantwoordelijkheid en de hel: Gods aanwezigheid en zijn uitnodiging om in eenheid met Hem te leven in zich dragen en toch welbewust afwijzen.
In het diepst van zijn wezen draagt ieder mens een onuitroeibare “inwoning Gods” mee, een soort “heilige der heiligen”, een geestelijke tempel, een centrum van een paleis, een ”innerlijke burcht” (Theresa van Avila, + 1582), door niets en niemand anders bewoond dan door God zelf. Origenes (+ 253/4) spreekt van een “dynamisch élan“, de heilige Basilius (+ 379) noemt het een “goddelijke kiem”. (zie video’s) Het is onaantastbaar en kan door niets weggenomen worden, noch door fysische, noch door psychische, noch door morele tekortkomingen. Of wij geloven of niet, verandert niets aan deze ontzagwekkende werkelijkheid zelf. Zalig zij die deze “inwoning Gods” bewust weten te beleven. De mens, door God geschapen, is zo groot en tegelijk zo broos. Psalm 8, 5v zegt: “Ach wat is de mens dan dat Gij naar hem omziet, ’t mensenkind dat Gij zo voor hem zorgt? Gij hebt hem maar weinig minder dan God gemaakt!” (volgende week hierover nog meer)
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 22.9.23
Flitsen
Er wordt tegelijk op drie bouwwerven gewerkt. Het St. Jozefsklooster zou over enkele maanden klaar moeten zijn. Het heeft 9 kamers en een grote kamer (voor recreatie/bibliotheek/conferentie). Boven op het dak is er een kamer voor de was en een soort prieeltje. Onder is de kapel, waarbij het water van de bergen onder het altaar loopt. Er is een koepel en een kleine klokkentoren. Deze kapel moet nog wat uitgebreid worden naar achter. Verder is er de oude en nieuwe “médicinale” die beide flink uitgebreid worden. Tenslotte is er de nieuwe fabriek. De ruime schrijnwerkerij (onder het nieuwe St. Jozefsklooster) wordt ontruimd en de werktuigen zullen naar de nieuwe fabriek verplaatst worden. Na de mis dinsdagmorgen trokken de fraters naar de drie bouwwerven om de werkzaamheden, de gebouwen en de arbeiders te zegenen. De volgende dagen werd dit herhaald totdat heel het terrein gezegd was.
Lees verder
… omdat hij het had over de “asielinvasie”
Oudnederlands is de taal die gesproken en geschreven werd tijdens de vroege middeleeuwen (circa 500 tot 1000) in een deel van de gewesten die nu Nederland en België vormen, verder ook aan de Franse Noordzeekust (Frans-Vlaanderen, nabij Duinkerke, tevens tot Stapel en mogelijk tot aan Berck) en de nu Duitse Nederrijn. De term wordt gebruikt ter onderscheiding van Middelnederlands en Nieuwnederlands om de verschillende fasen waarin het Nederlands zich ontwikkeld heeft enigszins te kunnen periodiseren.
Dé vraag is: wie trekt er aan de touwtjes in het Witte Huis? Wie laat een aftakelende man dansen volgens een geprogrammeerd deuntje? Wie heeft er baat bij?
“… Moest Biden vervangen worden, zou dat door Kamala Harris moeten gebeuren. Haar positie binnen de Democratische Partij is echter zwak. Iedereen wil er eigenlijk vanaf. Het wegvallen van Biden zou dan ook een miniburgeroorlog ontketenen, waarin iedereen Harris zal willen voorbijsteken. Maar als Biden te seniel is en Harris te incapabel, wie heeft dan werkelijk de politieke touwtjes in handen? Dat zijn een klein aantal machtsgroepjes gecentreerd rond ministers, maar evengoed ook mensen buiten het Witte Huis. En het zijn vooral die mensen die baat hebben bij een herverkiezing van Biden. Want dat bestendigt hun macht…”
Uit: Wie heeft touwtjes in handen in Witte Huis? – Doorbraak.be
Judge Jeanine schopt met haar mening wellicht tegen gevoelige schenen:
Een citaat: “Zolang hij (Biden) kan lezen, hoeft hij niet na te denken…” waarmee ze wil zeggen dat hij alles voorgekauwd krijgt. Het loopt echter fout als hij spontaan reageert op vragen, resp. problemen.
Zij is absoluut niet de enige die merkt dat Joe Biden van dag tot dag achteruit gaat en zich best terugtrekt in de huiselijke kring. Ook de Sky News Australia journalist die stelt dat hij “medelijden heeft met de tolken die simultaan moeten vertalen tijdens de samenkomst van de VN”:
Het mag dan ook niet verbazen dat Trumps kansen op een herverkiezingen stijgen:
Wij hebben (waarschijnlijk) gedurende een week geen toegang tot het internet. Onze verontschuldigingen hiervoor.
De regenboogvlag moet dringend een XXXL-formaat toebedeeld krijgen. Ook deze “minderheid” eist erkenning. Komt er een gemengde specialisatie bij voor chirurgen / dierenartsen?
… die door de poco taalpolitie niet meer zo mag genoemd worden
Goede Vrienden,
Het christelijk leven bestaat wezenlijk in het navolgen van Jezus Christus door iedere dag zichzelf te verloochenen en zijn kruis op zich te nemen. Zo wordt men een volgeling van Jezus Christus en een ware christen. De inhoud hiervan kunnen we in vier delen samenvatten. Vooreerst behelst dit het aanvaarden van het christelijk geloof, nl. het erkennen van de leer en het leven van Jezus Christus, gekruisigd en verrezen, zoals het vervat ligt in de Evangelies en door de apostelen en de Katholieke Kerk doorheen de eeuwen trouw werd overgeleverd. Het werd kort samengevat in de Twaalf artikelen van het geloof of de geloofsbelijdenis. Vervolgens zal een christen God loven door de Christus Mysteries te vieren. Zoals Christus de Vader verheerlijkt heeft, zal de christen de liturgie vieren, vooral in de zeven sacramenten (doopsel, vormsel, Eucharistie, boete, ziekenzalving, wijding en huwelijk). Verder zal een christen een leven nastreven in de Geest van Christus, in liefde tot God en tot de naaste, en volgens de christelijke moraal met onder meer het onderhouden van de tien geboden. Tenslotte is een christen een persoon van gebed. Jezus heeft zelf nachten lang gebeden, Hij heeft gevraagd dat wij zouden bidden en ons leren bidden. Het Onze Vader is het gebed bij uitstek, dat Hij ons gaf.
Iedere tijd opnieuw dienen deze vier delen van het christelijk leven als het ware opnieuw geactualiseerd te worden. De westerse beschaving was eens christelijk en het christelijk geloof was alomtegenwoordig. Kerken stonden in het centrum van het dorp, het maatschappelijk leven was doordrongen van de geloofspraktijk en de Bijbelse boodschap werd door alle kunstvormen levendig gehouden. Het huidige openbare leven is eerder het tegenovergestelde. Het christelijk geloof wordt in de westerse beschaving op alle vlakken geweerd en zelfs dikwijls actief bestreden. Elders in de wereld worden christenen in vele landen vervolgd. In de lekenstaat Syrië heerst er nog een verdraagzaamheid en meestal een goede verstandhouding. Toch zullen christenen overal ter wereld zich telkens opnieuw moeten verzetten tegen valse leerstellingen. Bijzonder pijnlijk in onze tijd is dat het hoogste kerkelijk gezag meer geneigd is zich aan te passen aan de heersende opvattingen en praktijken – zoals nooit voorheen in de kerkgeschiedenis – dan trouw te blijven aan de geloofsschat.
In de Latijnse kerk werd na Vaticanum II door een golf van secularisatie het sacrale van de liturgie erg aangetast. Als reactie hierop kreeg de traditionele viering van de Eucharistie onder de gelovigen meer aanhang. Paus Benedictus XVI heeft hieraan zijn officiële steun gegeven en voor een belangrijke liturgische vrede gezorgd. Vanuit het hoogste kerkelijk gezag wordt hiertegen echter nu een verwoede strijd gevoerd. Een kerkelijke overheid die luid verkondigt dat iedereen welkom is in de kerk, wil openlijk de trouwste traditionalisten bestrijden en uitsluiten. Anderzijds kunnen we de teloorgang van de eerbied voor de liturgie, naar mijn mening, niet geheel toeschrijven aan het Tweede Vaticaans Concilie. Inderdaad was ook dit concilie kind van zijn tijd, “de golden sixties”. Er hing een geest van grondige verandering in de lucht, in deze zin: vroeger kon of mocht dit niet, nu wel. Van de positivistische wetenschap werd naïef gedacht dat zij binnen kort alle problemen zou oplossen. Het is evenwel merkwaardig hoe in deze wereldse sfeer van euforie, het kruis van Christus centraal staat in de teksten van Vaticanum II.
Bovendien, ieder oecumenisch concilie droeg de stempel van de toenmalige tijdsgeest. In het eerste Vaticaans Concilie (1869-1870) werd ijverig de onfeilbaarheid van de paus bepaald, terwijl het marxisme de arbeiders wereld veroverde en daarbij inspeelde op het schrijnende onrecht jegens de arbeiders. De Kerk zal haar revolutionaire “sociale leer” pas beginnen met de encycliek van Leo XIII, Rerum novarum (1891). Dit betekent echter helemaal niet dat de dogmaverklaring van de onfeilbaarheid van de paus van Vaticanum I zonder waarde of onjuist zou zijn! Vaticanum II is op verschillende terreinen een rijk en waardevol oecumenisch concilie. Hierna werden evenwel in de westerse kerk vele dwaze liturgie vernieuwingen ingevoerd die wel uit de tijdgeest voortkomen maar niet uit de teksten van Vaticanum II, die te weinig bestudeerd werden. Een voorbeeld hiervan is het omkeren van de altaren en de priester die zich voortaan met het gezicht naar het volk keert en zich gedraagt als een profane voorzitter van een vereniging, wat Vaticanum II geenszins heeft voorgeschreven. Een westerse pastoor die het nu zou klaar krijgen om het altaar terug op zijn juiste plaats te zetten en opnieuw de Eucharistie te vieren met de rug naar het volk, waarbij hij de gebeden van de gelovige gemeenschap aan God opdraagt, zou een van de kostbaarste liturgische hervormingen voor onze tijd realiseren.
Van de vier delen van het christelijk leven is de christelijke moraal het meest kwetsbaar en het meest onderhevig aan verandering, omwille van de steeds nieuwe ontwikkelingen in de samenleving. Het Tweede Vaticaans concilie heeft vooral in de dogmatische constitutie over de Kerk in de wereld van onze tijd vele goede inzichten gegeven maar heeft geen alomvattende christelijke moraal voor onze tijd uitgewerkt. Na de lange voorbereiding en de vier sessies (1962-1965) was dit ook niet meer mogelijk. Zelfs over de aard van de zonde werd in dit concilie niet uitdrukkelijk gehandeld. Pas in de synode over boete en verzoening (1983) kwam de zonde uitdrukkelijk aan bod. En drie decennia na het concilie zal de universele catechismus van de katholieke kerk verschijnen, meteen al in 31 talen. Dit is weliswaar een uniek meesterwerk in de geschiedenis van de Kerk, dat in een samenvattend geheel de christelijke leer en het leven aanbiedt. Hiermee kan ieder mens op aarde lezen wat de officiële leer van de katholieke kerk is over alle belangrijke aspecten van het christelijke geloof en leven. Met respect voor de verscheidenheid van menselijke ervaringen, methoden en culturen wil deze catechismus de trouw aan de traditie uitdrukken, de integrale leer weergeven en de eenheid van het kerkelijk leergezag in het wezenlijke onderlijnen. Helaas, het huidige kerkelijke leergezag en de hoogste Vaticaanse instanties verloochenen zelf openlijk bepaalde vaststaande kerkelijke leerstellingen. In de christelijke moraal, voorgesteld in de catechismus als “het leven in Christus” komt eerst de roeping van de mens tot het heil aan bod met de “waardigheid van de menselijke persoon”, “de menselijke gemeenschap” en “het heil van God: wet en genade”. Vervolgens worden de tien geboden behandeld.
We willen nu in zeven thema’s, die we vorige keer al vernoemden, de algemene christelijke moraal voorstellen. Het is ons antwoord op de vraag: waarin bestaan de waardigheid en de roeping van ieder mens? De mens zal altijd wel voor een deel een mysterie blijven voor hemzelf. Hij heeft zichzelf immers ook niet gemaakt, het is God die hem geschapen heeft. En deze schepping overstijgt ons menselijk begripsvermogen. Het is een illusie zichzelf als zijn eigen god te beschouwen. In het licht van de joods-christelijke openbaring kunnen we de ware grootheid en broosheid van de mens ontdekken, wat tevens de nodige richtlijnen geeft voor een moreel verantwoord christelijk leven.
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 15.9.23
Flitsen
Terwijl het plukken van de vijgen nog een tijd zal doorgaan, zijn we begonnen met de druivenoogst, tenminste in de grote wijngaard buiten de muren.
Er worden grote verbouwingen gedaan aan de oude en de nieuwe “médicinale”. Ze worden fel uitgebreid.
Lees verder