Kennedy’s vredestoespraak, 60 jaar geleden, maakt duidelijk dat Joe Bidens aanpak i.v.m. Rusland en Oekraïne drastisch de andere richting moet uitgaan, zo schrijft Jeffrey D Sachs.

President John F. Kennedy was één van ‘s werelds grootste vredestichters. Onder zijn leiding kwam er een vreedzame oplossing voor de Cubaanse rakettencrisis en kwamen er tevens succesvolle onderhandelingen over het Partial Nuclear Test Ban Treaty met de Sovjet-Unie op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Toen hij vermoord werd ondernam hij net stappen om een einde te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam.

In zijn memorabele en onovertroffen Vredestoespraak, 60 jaar geleden op 10 juni 1963, legde Kennedy zijn formule voor vrede met de Sovjet-Unie uit.

Kennedy’s Vredestoespraak benadrukt hoe Joe Bidens benadering van Rusland en de Oekraïne-oorlog een dramatische heroriëntatie nodig heeft. Tot nu toe heeft Biden zich niet gehouden aan de voorschriften die Kennedy aanraadde om vrede te vinden. Mocht Biden Kennedy’s raadgevingen volgen, zou hij ook kunnen herdacht worden als een vredestichter.

Een wiskundige zou de toespraak van JFK een “constructief bewijs” noemen van hoe vrede kan verwezenlijkt worden, daar de toespraak zelf rechtstreeks heeft bijgedragen aan het gedeeltelijke kernstopverdrag (Partial Nuclear Test Ben Treaty) dat in juli 1963 door de VS en de Sovjet-Unie werd ondertekend. Na ontvangst van de toespraak vertelde Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov aan Kennedy’s gezant in Rusland, Averell Harriman, dat de toespraak de grootste was van een Amerikaanse president sinds Franklin D. Roosevelt, en dat hij vrede met Kennedy wilde nastreven.

In de toespraak beschrijft Kennedy vrede “als het noodzakelijke rationele doel van rationele mensen.” Toch erkent hij dat vrede stichten niet gemakkelijk is: “Ik besef dat het streven naar vrede niet zo dramatisch is als het nastreven van oorlog – en vaak vallen de woorden van de initiatiefnemer in dovemansoren. Maar we hebben geen urgentere taak.”

De fundamenteelste oplossing om tot vrede te is volgens Kennedy het feit dat beide partijen vrede willen. Het is gemakkelijk om in de val te lopen, waarschuwt Kennedy, om bij een conflict uitsluitend de andere kant de schuld te geven. Het is gemakkelijk om in de val te lopen door erop aan te dringen dat alleen de tegenstander zijn houding en gedrag moet veranderen. Kennedy is heel duidelijk: “We moeten onze eigen houding opnieuw onderzoeken – als individuen en als natie – want onze houding is net zo essentieel als die van hen.”

Kennedy viel het heersende pessimisme op het hoogtepunt van de Koude Oorlog aan, m.n. dat vrede met de Sovjet-Unie onmogelijk was, “dat oorlog onvermijdelijk is – dat de mensheid gedoemd is – dat we worden gegrepen door krachten die we niet kunnen beheersen. Dat standpunt hoeven wij niet te aanvaarden. Onze problemen zijn door de mens gemaakt – bijgevolg kunnen ze door de mens worden opgelost.”

Cruciaal, zei Kennedy, is dat we niet ‘alleen een vertekend en wanhopig beeld van de andere kant zien’. We moeten ‘conflicten niet als onvermijdelijk zien, aanpassingen als onmogelijk en communicatie als niets meer dan een uitwisseling van bedreigingen’. Inderdaad, zei Kennedy, we moeten “het Russische volk prijzen voor hun vele prestaties – in wetenschap en ruimte, in economische en industriële groei, in cultuur en in daden van moed.”

Kennedy waarschuwde ervoor om een nucleaire tegenstander niet in een hoek te dringen die de tegenstander tot wanhopige acties zou kunnen leiden. “Bovenal moeten kernmachten, terwijl we onze eigen vitale belangen verdedigen, de confrontaties afwenden die een tegenstander voor de keuze plaatsen tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog. Een dergelijke koers in het nucleaire tijdperk zou alleen maar het bewijs zijn van het failliet van ons beleid – of van een collectieve doodswens voor de wereld.”

Kennedy wist dat, aangezien vrede in het wederzijds belang van de VS en de Sovjet-Unie was, een vredesverdrag kon worden bereikt. Degenen die zeiden dat de Sovjet-Unie zich niet aan een vredesverdrag zou houden, kregen van Kennedy als antwoord dat …

“zowel de Verenigde Staten en hun bondgenoten, als de Sovjet-Unie en hun bondgenoten, hebben een wederzijds diep belang bij een rechtvaardige en echte vrede en bij het stoppen van de wapenwedloop. Overeenkomsten met dit doel zijn zowel in het belang van de Sovjet-Unie als van ons – en zelfs op de meest vijandige naties kan worden vertrouwd om die verdragsverplichtingen te accepteren en na te komen, en alleen die verdragsverplichtingen, die in hun eigen belang zijn.”

Kennedy benadrukte het belang van directe communicatie tussen de twee tegenstanders. Vrede, zei hij, “zal meer begrip vereisen tussen de Sovjets en onszelf. En meer begrip vereist meer contact en communicatie. Een stap in deze richting is de voorgestelde regeling voor een directe lijn tussen Moskou en Washington, om aan beide kanten de gevaarlijke vertragingen, misverstanden en verkeerde interpretaties van de acties van de ander te voorkomen die zich in een tijd van crisis zouden kunnen voordoen.“

In de context van de Oekraïne-oorlog heeft Biden zich quasi als het tegenovergestelde gedragen van JFK. Hij heeft de Russische president Vladimir Poetin persoonlijk en herhaaldelijk gedenigreerd. Zijn regering heeft het Amerikaanse oorlogsdoel gedefinieerd als de verzwakking van Rusland. Biden heeft alle communicatie met Poetin vermeden. Ze hebben blijkbaar sinds februari 2022 niet één keer gesproken en Biden wees een bilaterale ontmoeting met Poetin op de G20-top van vorig jaar in Bali, Indonesië, af.

Biden heeft geweigerd, liet zelfs na de Russiche veiligheidsbezorgdheden te erkennen. Poetin heeft herhaaldelijk het Russische verzet tegen de NAVO-uitbreidingsplannen, vooral wat Oekraïne aangaat, een land met een 2000 km grens met Rusland, duidelijk gemaakt.

Laten we eens van dit scenario uitgaan: een Mexicaans-Russische of Mexicaans-Chinese alliantie aan de 2000 mijl – lange grens tussen Mexico en de VSA…

Het is hoog tijd dat Biden met Rusland onderhandelt over de NAVO-uitbreiding, als deel van omvangrijker onderhandelingen om de Oekraïne-oorlog te beëindigen.

Toen J. F. Kennedy in januari 1961 het presidentschap overnam, stelde hij duidelijk:

“Let us never negotiate out of fear. But let us never fear to negotiate. Let both sides explore what problems unite us instead of belaboring those problems which divide us.” 

“Laten we nooit beginnen aan onderhandelingen vanuit een angstpositie. Maar laat ons evenmin angst hebben om te onderhandelen. Beide kampen moeten onderzoeken welke problemen ons verenigen in plaats van de problemen uit te vergroten die ons scheiden.”

In zijn vredestoespraak herinnerde JFK ons eraan dat wat de VS en Rusland verenigt, is dat “we allemaal deze kleine planeet bewonen. We ademen allemaal dezelfde lucht in. We koesteren allemaal de toekomst van onze kinderen. En we zijn allemaal sterfelijk.”

Jeffrey D. Sachs, auteur van To Move the World: JFK’s Quest for Peace, is universiteitsprofessor en directeur van het Center for Sustainable Development aan Columbia University, waar hij van 2002 tot 2016 the Earth Institute leidde . Hij is ook voorzitter van het U.N. Sustainable Development Solutions Network en commissaris van de U.N. Broadband Commission for Development. Hij is adviseur geweest van drie secretarissen-generaal van de Verenigde Naties en fungeert momenteel als SDG-advocaat onder secretaris-generaal Antonio Guterres. Sachs is de auteur, meest recent, van A New Foreign Policy: Beyond American Exceptionalism (2020). Andere boeken zijn: Building the New American Economy: Smart, Fair, and Sustainable (2017) en The Age of Sustainable Development, (2015) met Ban Ki-moon.

Bron: Common Dreams.