Vanaf vandaag zijn onze kantoren voor twee weken gesloten. We vertrekken deze ochtend op vakantie. Bij leven en welzijn keren wij terug op 30 mei.
Dienstmededeling
Maandelijks archief: mei 2023
Heeft er iemand nog zin om daar een hapje te gaan eten?
In Marokko en andere (Noord)-Afrikaanse landen kies je je eigen levendige kip op de markt en je hebt dan de keuze, ze levend mee naar huis te nemen of ze daar ter plaatse naar de kippenhemel te laten sturen. Iets waar we steeds een omweg rond maken. Het bloed, de stank, de wachtende katten… niet echt iets waardoor onze appetijt gewekt wordt. Blijkt dat we in onze contreien ook op deze manier kunnen genieten van het hele proces.
Geld stinkt niet
Dat moet de achterliggende gedachte zijn bij Equalis, die zich naar verluidt inzet voor de zwaksten in de maatschappij.
Als migratie ‘big business’ wordt – financieel schandaal bij Franse Equalis
Al in september 2021 kwam de vereniging Equalis onder vuur te liggen wegens allerlei dubieuze financiële praktijken. Equalis is een vereniging die zich statutair inzet voor daklozen en migranten, illegalen. In een uitgebreid rapport had het Franse Rekenhof al gewezen op luxeseminaries, een groot wagenpark. Het befaamde Franse schandaalblad Le Canard Enchaîné heeft de resultaten van een onderzoek van inspecteurs kunnen inkijken.
Dit rapport biedt een weinig fraai beeld van een vereniging die zegt op te komen voor “de zwaksten in de maatschappij”. De 7 inspecteurs van de staat hebben alle rekeningen van Equalis onderzocht. Equalis krijgt 83 miljoen euro staatssubsidies van de Franse staat (of belastinggeld dus), waarvan 14 miljoen alleen al voor de opvang van asielzoekers.
De resultaten zijn beschamend voor deze ‘tophumanisten’: zo ontving Arthur Anane, algemeen directeur van de vereniging, in het jaar 2020 een loon van 203.000 euro – veel hoger dan wettelijk was voorzien. Een dergelijk loon “is eigenlijk maar gangbaar bij bedrijven die een zakencijfer realiseren dat hoger is dan 1 miljard euro”, aldus de inspecteurs. Het jaarlijks zakencijfer van Equalis bedraagt 81 miljoen euro. Daarnaast betaalde Equalis ook kost en woning van de directeur, een bankkaart van 5.000 euro voor zijn restaurantbezoek.
Tweede anomalie, aldus het onderzoek: de zware directiestructuur. Een normale vereniging heeft een algemeen directeur, een ondervoorzitter, een HR-directeur, een administratief directeur, een financieel directeur. Equalis telde 29 directeurs. Allen hadden een bedrijfswagen (en brandstof natuurlijk), kredietkaarten, en 8 onder hen hadden een jaarlijks loon boven 100.000 euro. De inspecteurs stootten in hun onderzoek op veel “onbewezen kosten”: aankopen van huishoudtoestellen, meubels, etc.
De directie volgde regelmatig seminaries. Dat in Marseille bijvoorbeeld, op een jacht, inclusief aperitief, voor een slordige 71.000 euro. Een avond in het theater van Trianon met de partner kostte 123.000 euro. “Er werd manifest weinig of helemaal niet gelet op een goed gebruik van publieke fondsen om de vereniging haar doelstelling beter te laten bereiken”.
Stinkende potjes, tijd om het allemaal eens goed uit te meten. Tijd voor een gans ander beleid dus.
Peter Logghe
Een brug naar nergens
Oorspronkelijk werd de brug gebouwd in 1930 tot ze helemaal nieuw opgetrokken werd in de jaren 1996-1998. Een prachtige duurzame brug van Japanse makelij. Tot een storm de rivierbedding van de Choluteca veranderde. Sindsdien is het een kunstwerk dat nergens naartoe leidt.
Robot vervangt verkeersbrigadier
Ook ons probleem
“Zwart beest”
De recentste opiniepeiling zindert nog na. En dan vooral in de hoofdzetels van de partijen. U heeft waarschijnlijk over het gesprek met Theo Francken gehoord. Daarin wordt hem gevraagd naar een eventuele samenwerking, resp. toekomstplannen / coalitievorming met het Vlaams Belang. In plaats van een strategie uit te dokteren met een andere – of moeten we zeggen met de énige flamngante partij – valt hij de énige partij aan die onomwonden Vlaamse Onafhankelijkheid in het hart draagt.
Geen enkele redactie ging dieper in op Theo Franckens uitdrukking “zwart beest”. Is het een belediging? Of moeten we het aIs een geuzennaam beschouwen? We hebben al een en ander te verduren gehad, van fascisten naar paljassen. Zwarte beesten is nieuw.
Kwestie van in deze tijdsgeest een strijdlied aan te bieden, hier is de Zwarte Leeuw, die meteen komaf maakt met andere belagers, zoals deze die niet alleen de lelie, maar ook de halve maan in hun vaandrig dragen. Of valse profeten…
Ziet gij de zwarte leeuw niet rijzen, zo fier op’t trotse gouden veld? Ziet gij zijn forse reuzenklauwen, waarvan één slag de vijand velt? Ziet gij de bloed’ge ogen gloeien? Ziet gij zijn maan zo breed verward? Die leeuw is onze leeuw van Vlaand’ren, die rustend nog de wereld tart. Hij sloeg zijn klauwen op het oosten , en’t oosterheir vloog sidd’rend heen. Zijn klauw vernielde d’halve mane, van d’ ongetemde saraceen! Dan toog hij verder naar het westen, en schonk hun dapperheid te loon , aan d’onversaagdsten zijner zonen, een konings of een keizerskroon. Hij sluimert nu der walen koning. Beknell’hem hem vrij in ijzren band. Hij sturen nu zijn roversbenden, tot op des leeuwen vaderland. Maar zo de leeuw ontwaakt, gij rov’ren,wordt ge allen door zijn klauw verscheurd,dan wordt uw trotse wite lelie, door hem met bloed en slijk besmeurt! (J.De Laet)
Zondagochtend met een jongenskoor en… ‘een nachtigaal’
EUnonVisie
Eigenlijk is heel het klank-en lichtmisbaksel dat zich Eurovision noemt tekenend voor deze tijd. Politiek-correct, bombastisch, opdringerig, misselijkmakend, intergeslachtelijk, decadent. We wilden er eigenlijk geen jota aan verspillen maar onderstaande beschouwing willen we u niet laten ontgaan. Of de Nederlandse bijdrage terecht geen punten kreeg? Geen idee. Het enigste lied dat we al eens tot het einde beluisterd hebben – de radio staat regelmatig op – is de inzending van dit onzalige land, gekleed door een zgn. topontwerper, met een bovenmaatse roze luierbroek en een rare witte hoed. Als dàt het imago van dit land moet voorstellen… laat maar… slechts enkelen worden – de laatste jaren – door onze redactie als normaal beschouwd. We zijn nl. niet mee met de huidige waanzin. We kunnen en willen niet. Voilà, hier volgt de analyse van
Sylvain Ephimenco – over de halve finale
Zero points
Het was natuurlijk een wreed dilemma dat zich rond 21 uur dinsdagavond ontspon en mij bij de keel greep: de eerste halve finale Eurovisiesongfestival of die andere van de Champions League tussen Real en City? Na lang peinzen liet ik mijn morbide nieuwsgierigheid spreken en opteerde voor de hoogmis van de wansmaak en Europese muziekdecadentie.
Niet om mezelf op een masochistische pijnbank te leggen, maar, zoals gezegd, uit ongezond voyeurisme. Net als de twee iljoenhonderdvierentwintigduizend kijkers in Nederland die later bleken te hebben gekeken, wilde ik niet de sensationele afgang van kandidaat nummer 14 missen, waarvan tot in de volgende eeuw gesproken zou worden. De vraag was dus: zouden Mia en Dion weer zo vals als twee kraaien uit een habitat vol stikstofdeposities gaan zingen dat een dag van nationale rouw afgekondigd zou moeten worden?
Over dat vals zingen had ik alleen maar gelezen. Veel leedvermaak, venijnige commentaren en beschuldigingen tegen de incompetente selectiecommissie van Cornald Maas. De natie in gevaar! Het geheel culminerend in het Achtuurjournaal met de opmerking van Annechien Steenhuizen: “Veel mensen vragen zich af of het nog wel goed komt.”
Ik moest me eerst tussen de voorgeprogrammeerde wansmaak vol geschreeuw, carnavaleske parades, huppelknullen zonder stem, oversekste tantes uit Noorwegen en Zweden en een fascistische bende uit Kroatië wurmen om mijn doel te bereiken. Na een uur en twaalf minuten was het zover, en ik was al klaar om beschaamd mijn handpalmen tegen mijn oren te plakken. Maar wat ik zag en hoorde, tartte alle vileine vooroordelen en de vooringenomenheid van de laatste weken.
Geen valse kraaien, maar twee tortelduiven die teder om elkaar cirkelden en prachtig zongen. Mia en Dion! Een oase van rust en ingetogenheid na het uitgespuugde braaksel van gebrulde decibels. Nederland op zijn best! Lief, elegant, aanstekelijk en extatisch. Een nirwana van ‘brandend daglicht’. Het best sinds Calm After The Storm van Ilse DeLange en Waylon (2014). Ik wachtte niet op de hulk uit Finland als nummer 15 om het feest niet te bederven en schakelde onmiddellijk naar de Champions League. De finale was toch al in the twelve points pocket van The Netherlands.
Later werd ik bruusk gewekt door mijn smartphone en holde gillend naar het journaal. Malou Petter had het groene gelaat van de doodgraver uit de Lucky Luke-strip: ‘Mia en Dion zijn niet goed genoeg gevonden voor de finale’. Niet goed genoeg? En plots werd het mij duidelijk: in een moeras van mannen onderling, een meidengroep uit Tsjechië en tal van singles bij de rest, waren Mia en Dion het enige man/vrouw-stel van de avond.
Amper non-binair, geen baard à la Conchita Wurst (2014) op de wangen van Mia en geen transneigingen bij Dion als Dana International (1998). Geen lhbti+-boodschap ook, maar een ode aan de ouderwetse heteroseksualiteit. Die twee tortelduiven uit een vergaan verleden waren gender-kansloos en hun zingende romance hartstikke passé voor de Eurovisiefreaks. Zéro points! En nu, vind ik, moeten ze maar hun gifbeker tot de laatste druppel opslurpen met, aanstaande zaterdag, die afzichtelijke Finse hulk met groene zwembandjes als winnaar.
Nochtans namen er vroeger – toen de dieren spraken – nog normale zangers en zangeressen (m/v… en geen andere tussen- en intergeslachtelijke wezens) deel. Zoals deze Italiaanse bijdrage van 1964 met Gigliola Cinquetti, een lief-ogend zangeresje, gekleed in een eenvoudig zwart kleedje, geen stuiptrekkende achtergronddansers, geen lichtflitsen, geen geschreeuw, geen doofmakende decibels, gewoon een pakkend liedje:
Of deze Oostenrijkse inzending van 1966 met Udo Jürgens, gekleed in een smoking, die zichzelf begeleidt op de piano… Merci Udo!
Het wordt met de dag angstaanjagender
Talrijke huiseigenaars kunnen de kosten verbonden aan “maatregelen om de klimaatcrisis tegen te gaan”, isoleren, verluchten, verwarmen, ‘duur’zame energiebesparing, belastingen, niet betalen. In dit fragment hoort u hoe een mogelijke “oplossing” eruit ziet voor huiseigenaars, die te veel ruimte innemen: ofwel verkopen die onder de reële waarde, moeten een huurwoning zoeken, die er niet is, ofwel wordt de woning door de overheid in beslag genomen – in het algemeen belang – ofwel kunnen de huiseigenaars er blijven wonen op voorwaarde dat ze asielzoekers in huis nemen. Een laatste wanhopig alternatief is zelfmoord. Er is er nog een andere, maar die mogen we niet noemen, laat staan uitvoeren.
Toen we maanden geleden ietwat satirisch schreven dat het bovengenoemd scenario in de toenmalige DDR zonder problemen zou uitgevoerd worden, toen konden we nog niet bevroeden wat er ons in de nabije toekomst eventueel boven het hoofd hangt. En ja, voorlopig is dit scenario nog niet aan de orde in het land b, maar in Nederland en Duitsland wordt dit wel degelijk door de politieke machtshebbers in petto gehouden. Kwestie van druk op de ketel te zetten.
In plaats van de asielzoekerstsunami tegen te houden wordt er naar mogelijkheden gezocht om ze allen te huisvesten. Tégen de zin en de belangen van de eigen bevolking. En dan schrikken ze ervan dat rechtse partijen overal in de EU aan een opgang bezig zijn.