“… of het nu Ho Chi Minh, of Vietnam, of Cambodja, of Laos, of Nicaragua… of Irak of Syria… We zijn echt goed in het vertellen van deze riedeltjes… ze komen echter niet overeen met de waarheid, wat we horen in de media is niet de waarheid. We zouden moeten onderhandelen, maar Biden weigerde te onderhandelen met Poetin in 2021 omdat Poetin enkele zeer treffende punten aanhaalde, zoals de NAVO-uitbreiding… Dit is geen nep-argument.
Ik ben sinds 1990 vertrouwd met het thema toen het westen Gorbatsjev beloofde dat de NAVO niet zou uitbreiden. We zijn leugenaars – het spijt me dat ik het zo moet zeggen – we pleegden bedrog. En we doen het nog altijd. Biden weigerde te onderhandelen. Bon, da’s recht voor de raap… maar het is zoals het verhaal verteld wordt.
Oekraïne is een etnisch verdeeld land met een grote Russische minderheid en dat zijn de echte problemen. Ook al is oorlog geen remedie, maar het was / is een heel ingewikkeld conflict waar de VSA olie op het vuur gooiden meer dan tien jaar geleden en bijzonder in 2014 / 2015.
Er waren akkoorden bereikt voor de regio waar de gevechten nu hoogtij vieren, nl. in de Donbass en de akkoorden waren de Minsk I en Minsk II akkoorden, die ondertekend werden door de Oekraïense regering. En toen hield de Oekraïense regering zich er niet aan. Toen Poetin eraan herinnerde werd hij weggelachen of weggehoond – ze zouden immers niet bestaan!… of ze waren oneerlijk of dit, of dat… – Maar ze werden wel degelijk overeen gekomen… Ik zal wel weer een lading e-mails krijgen die me voor gek verklaren…
De waarheid is dat diplomatie cruciaal is als men een oorlog wil vermijden. Als men een akkoord tekent, kan men achteraf niet doen alsof je neus bloedt. Rusland, Oekraïne en de VSA zouden aan tafel moeten gaan zitten en onderhandelen. De media gaan niet in op de reden van deze oorlog, over wat er echt aan de hand is, waar de oorzaak ligt of wat Poetin herhaaldelijk gevraagd heeft. Ze herhalen tot in den treuren dat hij een Hitler is, een gek, die de pedalen kwijt is en dat hij om die redenen moet en zal verslagen worden. Dat is ons mantra, een mantra dat ons aller dood zou kunnen betekenen… “
U kan de rest laten vertalen via icoontjes voor de ondertiteling en vertaling onderaan.
Een wereldwijd quasi verplicht verspreid vaccin, dat de hemel in geprezen werd maar dat o.a. niet getest werd op de doelmatigheid i.b.t. de overdraagbaarheid van het virus
We ondervinden opnieuw ernstige moeilijkheden bij de publicatie. Verleden week ook al: toen konden we enkele spamreacties eruit gooien en het probleem leek opgelost. Vandaag opnieuw moeilijkheden: het duurt zeer lang eer het softwareprogramma waarmee Golfbrekers functioneert iets aanneemt en registreert. Bovendien zijn er toepassingsmogelijkheden verdwenen. En we vinden geen spam, tenzij die voor onze ogen onzichtbaar is.
Dus, even geduld. We proberen alles nog maar eens onder de loep te nemen en een grote poetsbeurt te geven.
De invasie van Rusland en de aanslepende oorlog in Oekraïne hebben andere conflicten op onze aardkloot naar de achtergrond verdreven – toch in de media. De militaire escalatie van het Karabach-conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan in de maand augustus werpt een duidelijk licht op de bijzonder gespannen situatie in deze regio. Geopolitieke spelers in de zuidelijke Kaukasus, naast de beide tegenstanders Armenië (dat Karabach claimt) en Azerbeidzjan, zijn Turkije, Iran en Rusland. De oorlog in Oekraïne zorgt er bijvoorbeeld voor dat Rusland zijn troepensterkte in en rond Karabach moet afbouwen, wat de bestaande machtsverhoudingen wijzigt.
In de laatste dagen van juli ontvlamde het conflict, dat was begonnen in 2020, opnieuw. Na wederzijdse beschietingen startte het Azerbeidzjaanse leger heel recent een blitzoffensief en nam het de controle over verschillende strategische plaatsen over. Wat de regering van de Armeense nationalisten in Stepanakert (hoofdstad van Karabach) deed besluiten onmiddellijk de algemene mobilisatie af te kondigen.
Oplopende geopolitieke spanningen houden aan
Het militaire conflict zwelt dus opnieuw aan en houdt Teheran, Constantinopel en Moskou bezig. Want wat in 2020 met een wapenstilstand misschien leek op de eerste stappen op weg naar een stabiele oplossing, ontwikkelde zich echter gaandeweg tot een onover-zichtelijke poespas van onduidelijke grensovergangen en zogenaamde vredestroepen uit Turkije en Rusland.
In november 2020 sloten de regeringen van Armenië, Rusland en Azerbeidzjan een wapenstilstand. De terugtrekking van Armeense troepen uit bezette gebieden in Azerbeidzjan en het stationeren van Russische troepen in de regio vormden zowat de kern van het bestand. Waarmee de Russische president Poetin zijn rol als “eerlijke vredesmakelaar” in de verf kon zetten en tevens de Armeniërs duidelijk kon maken hoe uitzichtloos hun toestand (zonder Russische hulp) wel was.
Rusland moest nochtans vrij snel ruimte laten voor een andere (regionale) grootmacht. Turkije onder zijn zeer ambitieuze president Recep Erdogan had met technologisch hoogstaande en agressieve drones het verloop van de oorlog ten gunste van zijn geallieerde partner Azerbeidzjan beïnvloed. Zonder inspraak van Armenië werden Turkse troepen toegang verleend tot de omstreden gebieden. Ze moesten weliswaar buiten de echt Armeense gebieden blijven, maar voortaan zaten ook Turkse troepen aan de knoppen van het controlecentrum dat de wapenstilstand moest helpen bewaken.
Het mag dus niet verbazen dat het begin van de vijandigheden tussen Rusland en Oekraïne naar aanleiding van de inval van Rusland met bijzondere belangstelling werd gevolgd in Azerbeidzjan. Steeds opnieuw kwam het in de regio tot (beperkte) aanvallen van Azeiri’s op Armeense soldaten en burgers. Opvallend is dat steeds meer gevangenen worden genomen. Waarnemers in het Westen denken dat Azerbeidzjan bezig is met mijnen aan te leggen in nieuwe gebieden om hiermee een nieuw offensief voor te bereiden. In Azerbeidzjan hoopt men met een goed voorbereid en gecoördineerd offensief zo snel te kunnen doorstoten dat Armeens Karabach volledig onder Azerbeidzjaanse controle kan worden gebracht. Op die manier zou Azerbeidzjan niet alleen de toegang tot Nachitsjevan (een exclave van Azerbeidzjan, ingeklemd tussen Armenië en Iran) kunnen forceren, maar ook een landverbinding met Turkije tot stand kunnen brengen. Ten koste van de Armeniërs, die dus niet alleen Karabach zouden verliezen, maar ook belangrijke stukken van hun grondgebied in het oosten (waar hun land tot aan de grens van Iran reikt).
https://youtu.be/byN_Vh_XYpY
De nieuwe baan komt er niet om de schapen- of geitenkuddes te verplaatsen…
En zo komen we tot de 3de partner in het geopolitieke schaakspel. Iran heeft duidelijk haar ongenoegen laten blijken over de schermutselingen bij de buren. Ayatollah Ali Khamenei liet verstaan dat Iran weliswaar bijzonder tevreden was dat Azerbeidzjan de controle had herwonnen over grote gebieden van het territorium, maar een wijziging van de Iraans-Armeense grenzen: neen, dat ziet men in Teheran niet zitten. Volgens Iran betreft he “een duizenden jaren oude handelsroute” – lees: die grenzen hertekenen, is te delicaat.
In de regio geldt Iran al langer dan vandaag als een half verborgen vriend van Armenië. Beide landen delen een historische afkeer voor Turkije en onderhouden goede betrekkingen met de Russen. Na de toespraak van Khamenei werden onmiddellijk Iraanse troepen naar het grensgebied gestuurd. Ter informatie voor onze lezers: in Iran leven meer Azeiri’s dan in Azerbeidzjan zelf. De Pan-Turkse gevoelens die Erdogan steeds weer weet te bespelen, liggen dus niet alleen in Azerbeidzjan bijzonder goed én gevoelig, maar ook in sommige Iraanse provincies. Een succesvol militair Turks offensief in de zuidelijke Kaukasus zou bijzonder bedreigend kunnen zijn voor de veelvolkerenstaat die Iran is.
Peter Logghe in Nieuwsbrief 172 Knooppunt Delta, sept. ‘22
De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat tussen twee jongerenvoorzitters. Is de kloof overbrugbaar?
JEROEN BERGERS Voorzitter Jong N-VA FILIP BRUSSELMANS Voorzitter Vlaams Belang Jongeren
Moderator: Pieter Bauwens
Dinsdag 15 november, 20.00 uur –Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro)
Vanaf 18u heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het lichte diner. Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 45 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op rekening van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.
In Duitsland zijn er overal in het land protestbetogingen tegen de hoge energieprijzen, tegen de Ruslandsancties, tegen de armoede. De maandagbetogingen worden terug ingevoerd. In het land b knarst men de tanden (niet doen… je krijgt geen tandartsafspraak!), legt men zich erbij neer, vloekt en wordt men met een energiekluitje de koude winter ingestuurd.
Frankrijk: een niet geladen video, maar wel een zgn. “live” uitzending (video niet meer zichtbaar). Wel nadien dit overzicht door diverse media:
