Als er iets is, wat rekbaar is, dan zijn het wel de Israëlische grenzen… fysische, historische en gewenste. Zodra je het aandurft de handelswijze niet helemaal comme il faut te vinden, krijg je heel de erfzonderetoriek over je heen.
Israël en Libanon (… en Syrië) hebben geen diplomatische relatie en daar wil Israël voordeel uit halen. De annexatie van de Syrische Golan Hoogte wordt jaar na jaar tijdens de vergaderingen van de VN aangeklaagd… zonder resultaat. Zonder omkijken wordt er olie opgepompt, worden er nederzettingen gebouwd, ja, zelfs toeristische uitstapjes georganiseerd, de grens militair verstevigd en al dan niet pro-actief verdedigd. Trump kreeg er zelfs een nederzettingsnaam toebedeeld; van arrogantie gesproken!
Bekijken we de huidige grenzen nader, dan zou Israël opnieuw de Egyptische Sinaïwoestijn kunnen bezetten. Mocht er olie onder de Sinaï ontdekt geweest zijn… hadden we nu over heel andere grenzen gesproken. Ook zonder delfstoffen zou Israël er in elk geval strategisch geografisch een pak op vooruit gaan. Anderzijds biedt de Jordaanvallei mogelijkheden voor huisvesting – de nieuwe nederzettingen, de verdrijvingen, de huisafbraken worden ook bij de VN veroordeeld, zonder echter dat er gevolgen aan verbonden zijn.
Blijft er uitbreiding richting zee. En daar ligt de Gaza als een lokkende kuststrook. Het moet voor een volbloed Israëlische “natiebouwer” bijzonder frustrerend zijn dat de inname van dit stukje grond wel eens voor de internationale gemeenschap echt onaanvaardbaar zou blijken te zijn. Blijft er de zee en de maritieme grenzen. Heeft er iemand al over de Nederlandse inpolderingtactiek nagedacht?
Om u een idee te geven over de geografische ligging een video uit het jaar 2013. Libanon bekijkt de maritieme grens als een verlengde van de landgrenzen; Israël ziet de grens meer naar het noorden (zoals in onderstaande video aangeduid). U vindt hier een afbeelding; het omstreden gebied, 1430 km2, is gemarkeerd met een rode 4. Uit de b.g. afbeelding blijkt dat de Libanese grens niet met de Israëlisch-Cypriotische plannen strookt.
De VSA – als gerenommeerde vredestichter – probeert nu een akkoord tussen Israël en Libanon te forceren. De VSA wil als een soort lijnrechter een oplossing uit hun hoed toveren waardoor een witte duif de demarcatielijn voor eens en altijd vastlegt.
Dat Libanon buurland Israël niet echt vertrouwt, zal u niet verbazen. Er is meer nodig om de Libanezen te overtuigen…. zoals bv…. een explosie?
Een citaat uit het charmeoffensief van de VSA-bemiddelaar:
“This is the last minute.” “My advice to people in Lebanon — focus on not what you’re missing, not what you may lose if you compromise. Think about what you gain,”
Of hij er in gedachten “… or else” bij gezegd heeft?
Rusland leert wat de prijs is van vertrouwen te hebben in diplomatie met het westen.
Auteur: Paul Craig Roberts*, 12.2.2022
Woordvoerster Maria Zakharova, van het Russische ministerie van buitenlandse zaken, zegde dat de VSA, het V.K. en andere VSA poppetjes iets weten dat Rusland (nog) niet weet: zij laten hun ambassade personeel vertrekken en raden reizen naar Oekraïne af. Daar dit een vingerwijzing is dat de VSA en Oekraïne een provocatie gereed hebben liggen , zal Rusland hun voorbeeld volgen en personeel en/of aanhang verminderen.
Washington heeft een “false flag” actie voorbereid die door de westerse media en alle westerse regeringen in de schoenen van Rusland zal geschoven worden. De gebeurtenis zal de 100.000 door de VSA / V.K. getrainde Oekraïense soldaten betrekken die zich op de grens van de Donbass republieken bevinden – een gebied dat voorheen tot het grondgebied van Rusland hoorde en bewoond is door Russen die na 2014 zich afscheurden van Oekraïne n.a.v. het anti-Russische geweld van de neo-nazi staat, geïnstalleerd door Washington.
Deze gebieden (Donetsk en Lugansk) wilden terugkeren naar Rusland, zoals de Krim, maar Rusland weigerde. In de plaats besliste Moskou de weg van de diplomatie te bewandelen – en ging ervan uit dat een akkoord mogelijk was na de ondertekening van de Minsk akkoorden. Opnieuw een niet geleerd lesje voor Moskou over de waardeloosheid van akkoorden met het westen. En toch hield Moskou vol door zich op akkoorden te beroepen. Het resultaat is dat Moskou nu een complot mag verwachten dat Rusland moet uitdagen tot een oorlog met Oekraïne.
Beeldmateriaal uit de Donbass:
Washington gelooft dat door Rusland tot een offensieve reactie uit te dagen het ertoe zal leiden dat Europa afziet van het Russische gas en in de plaats ervan zal overschakelen op het Amerikaanse (Nvdr: duurdere) LPG gas, Rusland tot de boeman zal maken zodat de NAVO een politiek controlesysteem wordt van de Europese economische en buitenlandse politiek. Het gaat om het behoud van het Amerikaanse Rijk. Washington gelooft dat als Europa afhankelijk is van Rusland voor energie de Europese buitenlandse politiek uit de controle van Washington zal glippen. (Nvdr: we hebben herhaaldelijk bericht over de machinaties, de chantage, de sancties die op Nord Stream 2 uitgesproken werden.)
Washington zou eveneens kunnen hopen dat het Kremlin Europa niet wil afschrikken door de Russische militaire macht te tonen, dat het Kremlin aan de kant zal blijven staan toekijken terwijl de Donbass-Russen afgeslacht worden zonder dat de feiten bekend geraken… met als gevolg dat Poetin door Russische patriotten als een verrader zal bekeken worden en dat ze het een grove fout zullen vinden te verzoeken bij Rusland opnieuw ingelijfd te worden.
Washington denkt dat – als Poetin terzijde kan geschoven worden – Washington wel een poppetje kan vinden onder de Atlantische Integrationisten wiens doel het is deel uit te maken van het westen en die bereid zijn de Russische soevereiniteit op te offeren voor wat zij “als een voorrecht beschouwen, nl. deel uit te maken van het westen”.
Als Rusland opnieuw valselijk beschuldigd wordt, dan zal het Kremlin misschien eindelijk leren dat “onze westerse partners” in feite dodelijke vijanden zijn. Als Rusland wil overleven zal het Kremlin vroeg of laat moeten inzien dat het met het Kwade te doen heeft. Het lijkt erop dat Lavrov de situatie begint te begrijpen, hoewel hij nog altijd wil praten en onderhandelen, wat erop wijst dat hij de echte situatie niet onder ogen wil zien.
Misschien kan Poetin tijdens zijn telefoongesprek Biden ervan overtuigen dat de gevolgen van Washingtons complot ernstiger zullen zijn voor het westen dan Washington aanneemt.
Beeldmateriaal ter illustratie bijgevoegd door onze redactie.
*American politician and economist, Chairman of the Institute for Political Economy and former Assistant Secretary of the Treasury for Economic Policy in the Reagan Administration, Paul Craig Roberts.
Als de onheilsvoorspellingen van wereldleiders en media Rusland niet kunnen overtuigen eindelijk te beginnen aan de invasie van Oekraïne, dan heb je ook nog de moedige regenboogfantasten die vrezen in een Goelag-strafkamp in de Donbass te belanden.
Ook in Canada trekken wereldreizigers op hun adres in hun herkomstland noodsteun voor corona. Het gaat toch om een Canadese steun, geen internationale??? Niemand deed er iets aan: een verlies van 11.9 miljoen Can. dollars.
Het bekende spreekwoord ging door ons hoofd toen we de persberichten lazen over “de maatregelen” die de Marokkaanse regering zal nemen m.b.t. illegaal geboorde waterputten. In het door ons gepubliceerde voorafgaande artikel, zie onderaan, gingen wij de satirische toer op … blijkbaar werd het niet door iedereen als dusdanig begrepen.
M.a.w. wij staken de draak met de heisa die de poco media opvoerden, met de Marokkaanse overheid die liever wegkijkt dan in te grijpen, met de gulle westerse subsidies voor een scheet in een fles. Die waterputten zijn niet geboord om Saïdja’s buffels (…sic) te drenken of om de trostomaten te bewateren. De Marokkaanse overheid keek bewust weg… de lange weg van het zaaien, bewateren, bemesten, oogsten, verwerken, vervoer, verkoop…, smokkelen naar afnemers… wordt op elke tussenstop “goedgekeurd” door een omgekochte ambtenaar.
Tenzij… we helemaal fout zitten… en de illegale waterputten geboord werden om de groeivan het legale medicinale cannabis te bevorderen.
Een illegale waterput = illegale oogst. Vanuit de lucht zijn de cannabisplantages duidelijk te onderscheiden. Je hoeft niet met een wichelaar de streek af te schuimen om de waterputten te vinden. Waar het groen is, daar is water. Logisch, toch?
P.S. De verschrikkelijke dood van het kind laat ook ons niet onberoerd. Niemand durfde echter over de verantwoordelijkheid van de ouders te spreken. In onze contreien moet je je zelfs voor de rechtbank verantwoorden als je een vijver in je tuin hebt waarin een inbreker toevallig belandt en verdrinkt of als hij een bloedvergiftiging oploopt als hij over de tuinmuur met ijzeren pinnen klimt…
Gisteren was het exact vijftien jaar geleden dat Poetin een toespraak hield bij de Münchener Veiligheidsconferentie, een toespraak waarvoor hij verguisd werd. Hij vond daarentegen dat hij niet over de schreef ging. En hij kreeg met zijn voorspellingen gelijk.
De uitbreiding van de NAVO, een unipolaire wereld, ontwapeningsproblemen, de erosie van het OSCE, het Iraanse nucleaire probleem, Europa’s energiezekerheid… niemand had er oren naar… intussen werden ze werkelijkheid. Poetin wou duidelijk maken dat Rusland niet van plan is deel uit te maken van de unipolaire wereld met de VSA als opperkommandant. Hij riep op tot een nieuwe vorm van samenwerking op een faire basis. De westerse poco media beschouwden zijn toespraak als een kwaadwillige aanval op westerse waarden…
U vindt tussen de tekst enkele citaten:
"Bij de uitbreiding van de NAVO gaat het niet om de modernisering van de alliantie of de veiligheid van Europa. Integendeel, het is een ernstige uitdaging die het gemeenschappelijk vertrouwen ondermijnt."
Sindsdien werden vier bijkomende landen toegelaten tot de NAVO: Albanië, Kroatië, Montenegro en Noord-Macedonië. Daar bovenop werd een politieke verklaring gepubliceerd – één jaar na Poetins toespraak – waarbij gesteld werd dat Oekraïne en Georgië uiteindelijk ook tot de NAVO zouden kunnen toetreden. Dit speelde wel degelijk een rol bij de gebeurtenissen van 2014 in Oekraïne en de Krim. Poetin stelde toen dat …
... Rusland niet alleen de Krimbewoners beschermde tegen Oekraïense extremisten maar ook dat het voor Rusland ondenkbaar was dat "NAVO strijdkrachten voet zetten op het grondgebied van Krim en Sevastopol, het strijdtoneel van Russische soldaten en mariniers."
Poetin vroeg in zijn toespraak aandacht voor
: "Het behoeden van mensenrechten is een belangrijke taak. Wij steunen dit. Maar dit betekent niet dat men zich kan bemoeien met de binnenlandse zaken van andere landen, en vooral niet dat men een regime kan opdringen dat bepaalt hoe deze landen moeten leven en zichzelf ontwikkelen. Het ligt voor de hand dat dergelijke tussenkomsten de ontwikkeling van democratische staten niet aanmoedigt. Integendeel, het maakt hen afhankelijk en bijgevolg politiek en economisch instabiel.."
Democratie op bevel werkt niet. We hebben de laatste 15 jaar enkele voorbeelden van destabiliserende pogingen om “democratische normen” op te dringen meegemaakt. Zoals de zgz. Arabisch Lente-revoluties in Tunesië, Egypte, Jemen en burgeroorlogen in Libië en Syrië. Dergelijke buitenlandse bemoeienissen, die Poetin als onduldbaar beschreef, veroorzaakten tienduizenden doden, het verlies van de soevereiniteit in sommige landen en de opgang van I.S. Intussen hielp Rusland Syrië opdat het niet helemaal ineen zou storten, steunt een vredesakkoord in Libië en andere betrokken landen, zonder dat het hierbij gedragscodes dicteert.
Oekraïne staat ook op de lijst van opgedrongen pseudo-democratiserings-slachtoffers. De regeringscoup in Kiev werd georkestreerd door poppetjes met zware diplomatische en politieke ruggensteun uit het westen. Met als resultaat een ernstige relatiebreuk tussen Moskou en Kiev, Oekraïens verlies van de Krim en vijandigheden in de Donbass. Zoals Poetin voorspeld had, kon en kan échte democratie niet rijpen onder dergelijke omstandigheden.
"Niemand voelt de internationale wetgeving aan als een stenen muur die bescherming biedt. En bijgevolg wordt dergelijke politiek gevolgd door een wapenwedstrijd. Het potentiële gevaar van de verzwakking van internationale relaties is direct verbonden met het stilstaan van de ontwapeningsplannen."
Rusland heeft inderdaad het wapenarsenaal van het leger gemoderniseerd, maar – zoals Poetin vaststelde – is niet in staat te wedijveren met het VSA budget en ziet ook geen reden om dit te doen. De nadruk lag op onderzoek en ontwikkeling dat eender welk multi-miljarden-kostend raketafweersysteem zonder meer klasseert als minder belangrijk. In 2018 maakte Poetin voor het eerst melding in het federale parlement van de nieuwste Russische hypersonische wapens. (o.a. Sarmat rakettensystemen, Avangard nucleaire kruisraketten en de Kinzhal ballistische raket, afgeschoten in de lucht. Een jaar later meldde hij de Tsirkon hypersonische grond- en maritieme lanceerraketten.) Rusland blijft werken aan technologieën om de hypersonische wapens van de tegenstander te verslaan.
Een citaat uit 2018:
"Niemand luisterde toen naar ons. Luister nu naar ons.", verwijzend naar de b.g. Münchener conferentie.
"Als de internationale samenleving geen verstandige oplossing vindt voor het belangenconflict zal de wereld blijven lijden onder soortgelijke destabiliserende crisissen... We zullen voortdurend tegen de dreiging van de proliferatie van massa-vernietigingswapens blijven moeten strijden..."
Het probleem van Iraanse nucleaire programma blijft hangende. In 2015 tekenden vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) waarmee Iran nucleaire activiteit voor vreedzame doeleinden kon ontwikkelen, zij het met een aantal voorwaarden. In 2018 echter besloten de VSA, met Trump als president, eenzijdig uit het JCPOA te treden.
Toen Joe Biden naar het Witte Huis verhuisde toonde zijn regering de bereidheid het JCPOA opnieuw te honoreren. Beraadslagingen en onderhandelingen zijn nog steeds aan de gang en de wereld mag hopen dat het JCPOA terug in werking kan treden. Israël doet zijn uiterste best om de VSA van het tegendeel te overtuigen.
"Wat betreft of onze regering in staat is verantwoordelijkheid te tonen over problemen zoals energie-leveringen en het bevestigen van energie-zekerheid. Natuurlijk kunnen wij dat! Bovendien, alles wat we gedaan hebben en momenteel doen heeft slechts één doel, nl. de bevordering van onze relaties met klanten en landen die onze energie verder leiden volgens markt-gebaseerde, transparante principes en lange-termijn contracten."
Gedurende de laatste 15 jaar heeft Rusland gas naar Europa geëxporteerd via de gaspijplijnen Nord Stream (1) en TurkStream.
Rusland blijft een vertrouwenswaardige gasleverancier voor klanten in Europa, dit ondanks de gas-transitproblemen met Oekraïne, de verslechterde relaties met Kiev en de opgelegde sancties als gevolg van de terugkeer van de Krim naar Rusland.
Ondanks de rekordstijgingen van gasprijzen op de dagmarkt in Europa (2021) hebben de landen die een lange-termijn contract met Rusland afgesloten hebben hun brandstof gekregen aan prijzen ver beneden de huidige. Poetin stelde dat het in gebruik nemen van Nord Stream 2 de Europese gasprijzen zelfs nog lager zou doen zakken… echter… de ingebruikname wordt tegengehouden door politiek gemotiveerde hindernissen.
"Ik beschouw het unipolaire model niet alleen als onaanvaardbaar maar ook als een onmogelijkheid in de huidige wereld. Het model zelf is uitgeput omdat het aan de basis geen morele grondslag voor een moderne beschaving kan en mag hebben. Er is geen enkele reden om eraan te twijfelen dat het economisch potentieel van nieuwe centra van globale economische groei onvermijdelijk zal uitdeinen naar politieke invloed en de multi-polariteit zal versterken."
Poetin legde in München de nadruk op de groeiende economische en politieke invloed van China en Indië. Zelfs vandaag nog dringen deze landen aan op het belang van een eerlijk multipolair systeem van internationale relaties.
De voorstelling van Poetins mening dat een unipolaire wereld onmogelijk is werd gesteund door economische cijfers in recente jaren. Bv. China’s BNP werd vermenigvuldigd met vijf en hoewel het nog altijd lager ligt dan dat van de VSA werd het verschil opmerkelijk kleiner in vergelijking met 2007. Volgens de berekening van internationale expert en zou China tegen 2033 zelfs de VSA kunnen inhalen.
Het politieke en economische landschap veranderde ook in belangrijke mate. Een speciale rol speelt hierin de G20 – een associatie die zo ver mogelijk verwijderd is van het unipolaire principe. De eerste samenkomst van de G20-leiders werd in 2008 gehouden. Initieel werd het aanzien als een optie van de G7 – intussen groeide het tot het belangrijkste internationaal politiek en economisch platform voor de oplossing van wereldproblemen.
De BRICS structuur, met belangrijke wereld economielanden als China, Indië en Rusland, werd sterker en sterker. Gesprekken over de hervorming van het IMF, het WTO, de VN Veiligheidsraad en andere internationale organisaties over de huidige machtsweegschaal nemen toe.
Poetin stelde in zijn Münchner toespraak:
"Hij (VSA president George W. Bush) zegt 'Ik doe voort met het feit dat Rusland en de VSA nooit nog tegenstanders en vijanden zullen zijn'. Ik ben het met hem eens."
Helaas, de Bush-Poetin voorspelling schijnt vandaag te optimistisch geweest te zijn. Tien jaar later, in 2017, noemde de VSA Rusland een tegenstander bij het stemmen van de beruchte wet “CAATSA (Countering America’s Adversaries by Sanctions Act)”. Deze wet maakte de strafmaatregelen bekend tegen Rusland, Iran en Noord-Korea, goedgekeurd door de VSA overheid en legde bijkomende sancties op. En het zouden niet de laatste zijn…
Vanzelfsprekend heeft niemand het over een militair conflict, maar de mogelijke uitbreiding van de NAVO naar het oosten houdt een dergelijke dreiging in. Zoals Poetin het herhaaldelijk duidelijk maakte: als Oekraïne aanvaard wordt als NAVO-lid en Kiev beslist vervolgens de Krim aan te vallen, dan volgt er onvermijdelijk een confrontatie tussen Rusland en de NAVO… en bijgevolg ook met de VSA. Om dergelijke toekomstbeelden te vermijden wil Rusland veiligheidsgaranties.
Uit de persconferentie Macron – Poetin febr. 22
Nog een citaat:
"Rusland is een land met een geschiedenis van meer dan 1000 jaar en heeft steeds een onafhankelijke buitenlandse politieke koers gehandhaafd."
In het verleden…
We zijn nu vijftien jaar later. Van G8 is geen sprake meer (Rusland mag niet meer deelnemen), er zijn geen regelmatige Rusland-EU topontmoetingen meer, er zijn geen illusies meer, er is geen vertrouwen meer.
Er zijn alleen … sancties. Ruslands buitenlandse politiek blijft onveranderd.
De volgende Münchner Veiligheidsconferentie begint op 18 februari, maar Poetin zal er niet bij zijn. Alles werd immers gezegd 15 jaar geleden.
