Maak kennis met Sam Brinton, de man die geen man wil zijn en ook geen vrouw. Hij/zij/het is er niet zeker van. Daarom gebruikt hij voor zichzelf niet “hij” of “haar”, maar wel de pluralis majestatis. Zoals in “wij, koning der xxx, hebben beslist…” of “het heeft ons behaagd…“

Sam Brinton draagt graag kleedjes en dat moet heel de wereld weten. Nu hij door de Biden-regering benoemd werd tot directeur voor opgebrande restanten en afvalruiming in de afdeling kernenergie van het VSA ministerie van energie, kan hij niet alleen de VSA, maar ook heel de wereld proberen te overtuigen van zijn geslachtloosheid. Of zien we het verkeerd: gaat het om geslachtveelvuldigheid?

Ook als blijkt dat hij een echt masterdiploma aan het MIT verworven heeft, dan duikt het vermoeden op dat hij uit xxx aantal kandidaten gekozen werd omwille van zijn moderne geslachtsinvulling en niet wegens zijn kwaliteiten. Op zijn c.v. staat weliswaar dat hij te werk gesteld werd bij Deep Isolation Inc, die volgens eigen zeggen “oplossingen vinden voor atoomafval”, maar daar beperkte zijn beroepservaring zich tot PR en lobby-opdrachten, m.a.w. in de reclameafdeling, en had hij niets te maken met de opruimtechnologie van atoomafval.

Sam maakte naam door zijn optreden voor de fanclubs der regenboogalfabettisten. En maakte daar zijn “vak” van. Hij/zij/het/x/? ijverde voor de afschaffing van de persoonlijke voornaamwoorden die een geslacht aanduiden of veronderstellen en voor het verbod op het ompraten van geslachtsonbesliste warhoofden opdat ze terug kunnen keren naar hun bio-geslacht.

Zo werd door de Biden-regering ook Richard Levine tot gezondheidsminister in Pennsylvania benoemd nadat deze beslist had in de toekomst “Rachel” te worden; zijn/haar prestaties tijdens de pandemie waren ondermaats wat zijn/haar benoeming tot admiraal niet in de weg stond.

Onze redactie heeft niets tegen de regenboogalfabettisten zolang we er geen last van hebben. Maar als man én vader jarenlang deel uitmaken van een getrouwd leven met een vrouw, om dan ergens als de kinderen quasi volwassen zijn plotseling het diepste “ik” te ontdekken… mogen wij sceptisch zijn?

Een man die een kleed draagt is geen beroepskwalificatie tenzij als dragqueen in een cabaret.

Wilt u weten hoe Sam er vroeger uitzag, hoe hij zijn diepste “ik” ontdekte, zijn problemen thuis…hij werd naar verluidt verstoten… enz.

Mocht u “Rachel” Levine niet meer kennen:

Dat het land b ook een dokter heeft wiens hormonen bij de overgang in de war sloegen, is u met zekerheid bekend. Een citaat:

“Ik geloof dat de imperfectie dat is wat ons interessant maakt.”