Maandelijks archief: februari 2022
Actualiteit in de VB-studio
Wat is deze belofte waard?
“Moeilijk woord”
GroenLinkse waarzegster struikelt in de Kamer over hét woord dat alle ladingen dekt, waarover haar partij zich ergert…
Gas: zijn de Friesen minder belangrijk dan de oosterburen?
Eerst een terugblik:
Intussen is iedereen wel op de hoogte van de aardbevingen, veroorzaakt door het oppompen van het gas. Huizen worden onbewoonbaar verklaard, moeten afgebroken worden. In Nederland moeten op termijn alle verwarmingen met gas verdwijnen. Maar Duitsland is doof voor de Nederlandse zorgen en blijft aandringen op de aanvoer van gas, méér gas, terwijl ze via de Nord Stream pijplijnen onbeperkt gas uit Rusland kunnen krijgen.
Marokkaanse waterputten in het vizier
Volgens enkele bij de redactie gekende bronnen zou Amnesty International een expertencommissie naar Marokko sturen om een onderzoek uit te voeren naar de veelal illegaal geboorde waterputten. De delegatie heeft een lange lijst van vermoedelijke overtredingen, zoals mogelijke aanzetting tot volkerenmoord, kindermishandeling, ontwrichting van de staat, sabotage van de plaatselijke landbouw én omkoping van de media. Tegelijkertijd wordt een onderzoek gestart in hoever Marokko in aanmerking komt voor EU-subsidies in het raam van de strijd tegen de opwarming van de aarde.
Tegen de marihuana-aanplantingen in “de getroffen regio” wil Amnesty Int’l geen actie ondernemen; het verklaarde zich “niet bevoegd” in deze materie.
De Marokkaanse regering is na de voorzet van Amnesty Int’l bereid om de niet vergunde waterputboringen onder de loep te nemen en voorziet de groepsaankoop van putdeksels.
https://atalayar.com/en/content/morocco-announces-revision-law-drilling-wells
Pyrrusoverwinning?
Als Whoopi Goldberg vindt dat joden een ras (apart!) zijn, dan moet ze het hoofd deemoedig buigen, zich met asse bestrooien, luidop mea culpa snikken en hopen dat de erfzondestorm snel voorbij raast. Joden zijn geen ras, het is een religie. Domme Whoopi!
Als Voorpost (… de 4 van Mechelen) zich afzetten tegen de islamisering van het Avondland, dan is dat volgens een Somerse rechter een uiting van intense haat, het oproepen tot een Kristallnacht 20., een vlammenwerper met discriminatie als brandstof en een absoluut gebrek aan goed burgerschap. Islam is in deze geen religie, maar een ras.
Niet waar, vindt het Hof van Beroep, en verklaarde zich meteen “onbevoegd”. Het zou “slechts” om een ‘gedrukt geschrift met een meningsuiting’ gaan en kan bijgevolg alleen een volksjury een oordeel vellen, m.a.w. assisen. En de beschuldiging “racisme” zou ook geen steek houden. Islam is immers een geloof, geen ras.
Maar… het belgisch systeem houdt een slag om de arm: de 4 van Mechelen worden immers niet vrij gesproken. Slechts de Somerse rechter krijgt een tik: hij heeft zijn taak niet naar behoren volbracht. Bijgevolg werd het proces nietig verklaard.
Wat nu? Komt er een nieuw proces of heeft men bij justitie bevel gekregen zich koest te houden? Zouden de opiniepeilingen er iets mee te maken hebben? Durven de 4 van Mechelen het aan het belgische justitie-apparaat te tarten? Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee totaal verschillende zaken. Bijgevolg bij onze redactie: geen hoera- stemming bij de pyrrusoverwinning.
Ter illustratie: nog wat beeldmateriaal:
“Zwijgen is (voorlopig) het beste dat we kunnen doen.”
Israël heeft zowel met Oekraïne als met Rusland goede relaties. Het actuele conflict tussen beiden landen is bijgevolg voor Israël een bijzonder probleem. Het gaat immers om veel meer dan om goede contacten.
De krant Haaretz kwam tot de conclusie dat Israëls hightech-industrie een potentiële verliezer bij een militaire escalatie zou worden. Ca. 20.000 Oekraïners werken immers voor Israëlische IT-bedrijven. De redenen liggen voor de hand: enerzijds goed opgeleide vakkrachten (in Israël is er een groot tekort aan), die bovendien voor ongeveer de helft van een Israëlisch salaris goed werk leveren. Bovendien stelt de communicatie met hen geen groot probleem vermits vele Israëliërs omwille van hun herkomstland Russisch spreken. Kiev en Tel Aviv bevinden zich bovendien in dezelfde tijdzone, wat in vergelijking met andere oorden ook een pluspunt is.
De Oekraïners werken ofwel voor mondiale outsourcing-aanbieders zoals Ciklum of Globalogic, ofwel staan ze op de loonlijst van Israëlische bedrijven, zoals bv. de spelsoftware-ontwikkelaar Playtika, die niet minder dan 1000 medewerkers in Oekraïne telt. Het Israëlische economisch vakblad “Globes” berichtte over evacuatieplannen van Oekraïners en hun gezinnen, die bij Israëlische bedrijven in dienst zijn: richting westen, o.a. naar Polen. Het gaat hier dan vooral om degenen die dichtbij de Russische grens wonen en werken, bv. in Charkiv (Charkov) of in Dnipro.
Voor de beslissende politici in de Israëlische regering zijn b.g. Oekraïense IT-ers het minste van hun problemen. Premier Bennett en buitenminister Lapid proberen een neutrale koers te volgen, die reeds door Netanyahu in 2014 ingeslagen werd toen de Krim opnieuw Russisch grondgebied werd en de Donbass zich wilde afscheuren van Oekraïne.
Gemakkelijker is de situatie voor politiek Israël niet geworden. Er moet met te veel factoren rekening gehouden worden. Het contact met Rusland is uit strategisch oogpunt van belang omdat Rusland ook in Syrië de lakens mee uitdeelt. Of anders geformuleerd: Israël kan slechts mits een verstandhouding met Rusland de Iraanse aanwezigheid in Syrië proberen te ontmoedigen.
Omgekeerd moet ook de communicatie van de Russen met de Israëliërs functioneren. Zo niet zou het tot gevaarlijke situaties kunnen komen. Ter herinnering: het neerhalen van een Russisch verkenningsvliegtuig bij de landing op de luchthaven van Latakia, dat door een S-200 (Russische) raket van de Syrische luchtafweer getroffen werd, waarbij 15 personen om het leven kwamen. Eigenlijk was het doelwit een Israëlisch jachtvliegtuig, die het Russisch vliegtuig als dekking misbruikte. (… een strategie die herhaaldelijk bij aanvallen via Libanon succesvol bleek te zijn)
Rusland liet nadien weten dat het in de toekomst de satelliet-navigatie en radar van alle militaire vliegtuigen zou verstoren die te dicht de Syrische luchtruimte naderden. En aan president Assad het moderne S-300 luchtafweersysteem bezorgen. Netanyahu moest nadien enkele telefoongesprekken met “vriend Poetin” plegen om de plooien weer glad te strijken.
Komt daar bovenop dat Israël zich in dit conflict niet te erg pro-Russisch kan positioneren, dat het een bepaalde afstand t.o.v. Moskou moet bewaren, zo niet zou Big Brother aan de andere kant van de Atlantische Oceaan dit wel eens heel kwalijk kunnen nemen. Immers, de VSA staan aan de kant van Oekraïne.
En als toemaatje heeft Israël ook een goede relatie met Oekraïne, wat heel de zaak niet bepaald gemakkelijker maakt. In 2019 hebben beide landen nog een nieuw handelsakkoord getekend. En laatst in december maakte Oleksi Reznikov, de Oekraïense defensieminister, nog zijn opwachting in Israël om te peilen welke wapens men zou kunnen krijgen. De militaire samenwerking tussen beide landen is immers de laatste jaren ook toegenomen. Momenteel toont Oekraïne een grote belangstelling aan de militaire kennis en het merk “Made in Israël”, en dan vooral voor luchtafweer. Oekraïne had op zijn verlanglijstje het legendarisch luchtafweersysteem “Iron Drome” en de afweertechnologie voor cyberaanvallen. De VSA zouden hier niets tegen inbrengen, maar Rusland daarentegen – om voor de hand liggende redenen – wel.
En zo danst Israël op een slappe koord tussen de bondgenoot in Washington en de belangen in het Kremlin.
“Zwijgen is momenteel het beste,” hoort men in Israëlische diplomatieke kringen, “Israël moet oppassen dat het zichzelf geen schade berokkent.”
En dan zijn er nog de onderhandelingen om het atoomakkoord met Iran. Men vreest dat Rusland wel eens zou kunnen kiezen voor een hartelijker bondgenootschap met China en Iran – iets dat voor Israël wel eens heel onaangenaam zou kunnen worden.
Daarom kijkt Naftali Bennett de kat uit de boom, hanteert “neutraliteit” als handelsmerk en zou volgens Israëlische media zichzelf in oktober in Sochi zelfs aangeboden hebben als bemiddelaar in het conflict. Oorspronkelijk zou dit idee uit het brein van Zelensky ontsproten zijn. Poetin zou de suggestie weggewuifd hebben. Een soortgelijk aanbod zou Netanyahu maanden daarvoor ook al gedaan hebben, met dezelfde afwijzing als antwoord. Dat Poetin niet onmiddellijk zit te springen om een Israëliër “als neutrale bemiddelaar” ligt nogal voor de hand…
Buitenminister Lapid blijft optimistisch. Hij vindt het niet waarschijnlijk dat het tot een regelrecht militair conflict komt. En wees hierbij nogmaals op een bijkomende reden voor de Israëlische neutraliteit. Ten slotte zouden er zowel in Rusland als in Oekraïne nog talrijke joden wonen. En in Israël zelf leven ook 500.000 mensen van Oekraïense oorsprong én meer dan 400.000 met een Russische achtergrond. Toen de Krim in 2014 terug deel uitmaakte van het Russische grondgebied, waren er hierdoor strubbelingen tussen de voormalige Sovjetburgers. Vandaag verwacht men minder emotionele spanningen. De jongere generatie zou evenzeer afgeschrikt worden van de “despotische” Poetin als door de “Bandera”-nostalgie, de cultus rond de extreem-antisemitische Oekraïense nationale held. Men is nu eerder bezorgd om familieleden in de beide ex-sovjetlanden. In Oekraïne gaat het waarschijnlijk om zo’n 75.000 personen, die volgens de terugkeerwetgeving recht zouden hebben op een Israëlisch paspoort. Men wil in Israël op alle eventuele gebeurtenissen – zoals een evacuatie – voorbereid zijn.
Zo lang de situatie nog alle kanten uit kan, zal de wereld Israëls neutraliteit accepteren, maar als het uur van de waarheid nadert, dan zal Israël quasi gedwongen worden een kant te kiezen. Dat Zelensky Israël als bemiddelaar wil kiezen ligt voor de hand maar biedt geen oplossing. Oekraïne beschouwt Israël als de verlengde arm der VSA. Door Israël erbij te willen betrekken wil men de VSA nog meer onder druk zetten. En dat is niet per se verstandig want Poetin zal hierin alles behalve een “neutrale bemiddeling” zien.
Israël houdt voorlopig het hoofd koel en de Oekraïense boot af.
Overal komt het volk op straat
Anschluss
Met de N-VA aan het roer ging alles veranderen. Wie herinnert zich nog de verwijten aan het adres van de toenmalige CVP bij de fusies der gemeentes: machtsmisbruik, politieke spelletjes om de CVP-meerderheid veilig te stellen, geen inspraak van bevolking, enz.
En wat doet de N-VA nu met een N-VA burgemeester in Antwerpen en een N-VA premier in de Vlaamse regering?
U weet het. Meer van hetzelfde. Macht corrumpeert. Gedaan met “Iedereen Borsbeek”. In de plaats komt de stralende A op een rood veld.
Filip DW citeert uit het bestuursakkoord van Borsbeek:
“Borsbeek wacht niet tot de hogere overheid de verplichte visie oplegt en gaat nu reeds in gesprek met de omliggende gemeenten. Een fusie met Antwerpen is uitgesloten!”
Het begon met een straatkant:
De burgemeester van Borsbeek vertelde over zijn droom… van een annexatie was geen sprake: