Geen satire. We zouden ermee kunnen lachen moest het niet zo intriestig zijn. Honden zijn sociale beestjes. Van nature uit sociaal naar de mens toe, sociaal naar soortgenoten (tenzij asociaal opgevoed of gefokt). En dàt is verboden in Merkelland. Corona!!! Het onderstaande gebeurde reeds maanden geleden, is echter nog steeds van toepassing:
Twee hondenbezitsters werden beboet omdat hun honden met elkaar speelden.
Het “misdrijf” waar twee spelende honden zich schuldig aan maakten gebeurde in Flensburg, N-Duitsland. Twee collega’s die regelmatig aan de Oostzee (Baltische Zee) met hun jonge honden gingen wandelen, ontmoetten elkaar toevallig. Reden voor de politie om in te grijpen. “Spelende honden” … goed voor een boete vermits er verboden ongewenst dicht contact zou kunnen uit voortvloeien.
De vrouwen begrijpen er niets van: “Hoe zeg ik mijn hond dat spelen en snuffelen vanaf nu verboden is? Ik vind het – mild uitgedrukt – eerder raar dat als ik toevallig een collega met haar hond aan het Flensburger strand ontmoet, onze jonge honden – die elkaar kennen en goed met elkaar omgaan, bijgevolg met elkaar spelen, hiermee volgens de politie een inbreuk tegen de “Ordnung muss sein”, regels gepleegd wordt…“
Daarbij hielden beide dames zich aan een min. afstand van 2 m van elkaar. Zij hadden dus geen “misdrijf” gepleegd, maar wel hun honden. Echter zijn de hondenbezitters verantwoordelijk voor de daden van hun huisdieren. Bovendien droegen geen der beide honden een snuitmasker en besnuffelden ze zowat alles wat ze op hun wandeling interessant vonden en lieten daar vervolgens hun markering achter.
Bovengenoemde feiten werden de wereld ingestuurd door RTL en verschillende andere media, zoals het plaatselijke moin.de. De vraag om een reactie werd door de politie niet beantwoord. De persverantwoordelijke voor de stad Flensburg, Clemens Teschendorf, relativeert: “een loepenrein grensgeval”. Twee honden aan de leiband, met twee “verantwoordelijke” burgers als baasjes, die elkaar ontmoeten, kort groeten – vanop een respectabele afstand – dàt mag, maar een kwartiertje op twee meter afstand met elkaar staan babbelen en de honden gewoon met elkaar laten omgaan – alsof er geen coronavuiltje aan de lucht is – daaraan moet paal en perk gesteld worden. Laat ze een voorbeeld nemen aan China!
In het hondenreglement van de stad Flensburg staat veel, heel veel, echter niets over snuitmaskerplicht. Voorbeeld van een goed-opgevoede hond:
Sinds onze prilste jeugd bewonderen wij Wim Sonneveld en voelen ons – bij elke “conférence” overtuigde Groot-Nederlanders. Waarschijnlijk zijn wij een uitstervende generatie… niet alleen wat betreft de waardering voor het meesterlijk bespelen van de Nederlandse taal.
Hoeveel zou er omwille van het huidige politiek-corrrecte dwangbuis in zijn teksten geknipt moeten worden?
Als in Zwitserland priesters weigeren homo’s en/of lesbiennes* te trouwen, dan kunnen ze voor de rechtbank gedaagd worden.
Sinds een jaar is het verboden homo’s en lesbiennes* omwille van hun seksuele voorkeur te discrimineren. De Zwitserse bevolking heeft hiervoor met een volksraadpleging met meer dan 60% haar goedkeuring gegeven. In feite draaide het om scheldpartijen die zij vaak over zich moeten laten gaan op straat of op sociale media en die dus aanleiding kunnen geven tot rechtsvervolging. Over de gevolgen in de kerk en de religieuze geloofsbelevenis werd weinig of niet nagedacht.
In een analyse, waarover in de «NZZ am Sonntag» bericht werd, komen drie wetspecialisten tot de conclusie dat de kerkgemeenschappen naar manoeuvreerruimte moeten zoeken “om homoseksuele koppels* een huwelijk of ten minste een zegening die erop lijkt mogelijk te maken”.
Want, volgens de uitgebreide racisme-strafnorm maakt degene zich strafbaar die iemand een dienst, bestemd voor het grote publiek, omwille van seksuele belevenisvoorkeur* weigert. De drie wetspecialisten, Felix Hafner, Nadine Zurkinden en Martin Reimann, staven hun conclusie met het argument dat het bij een kerkelijke trouw wel degelijk om een dergelijke dienstverlening gaat, daar deze principieel open staat voor alle gelovigen van de resp. religie. Ergo: als priesters weigeren homo’s* te trouwen dan zouden er wel eens juridische stappen kunnen ondernomen worden. LOS, een organisatie van en voor lesbiennes, ziet het ook zo. De rechtbank zal bij een weigering moeten beslissen of de resp. priester strafbaar is.
Tot nader order – bij de huidige paus is dat vaak een vraagteken – geldt in de RK kerk homoseksualiteit als zonde. De Zwitserse bisschoppenconferentie heeft nog geen commentaar gegeven. De gereformeerde kerk daarentegen raadt aan trouwlustige koppels van hetzelfde geslacht* hun zin te geven.
De jodengemeenschap, de Schweizerisch Israelitische Gemeindebund (SIG), die zich tijdens de volksraadpleging nog sterk ingezet had voor de racisme-uitbreidingsnorm, voelt zich niet verplicht aan deze “extreme” huwelijksvoltrekking toe te geven. Immers: een joodse huwelijksceremonie richt zich tot de leden van een geloofsgemeenschap en is niet voor het brede publiek bestemd. Bijgevolg is een strafzaak niet van toepassing. De SIG wordt in haar argumentatie gevolgd door andere juristen.
Citaat van Sebastian Kurz, Oostenrijks regeringsleider, refererend naar de te verwachten exodus van Afghanen nu de VSA & bondgenoten daar hun democratieproject verlaten.
Volgens VN-statistieken zijn Afghanen de laatste tijd de grootste groep onder zandbakparels, tendens stijgend. Naar schatting zouden er zich momenteel ca. 300.000 Afghanen in Duitsland bevinden, in Oostenrijk 45.000, in het land b waren Afghanen met 21% (mei ’21) de grootste groep internationale beschermingaanvragers. Om een idee te geven hoe snel dit aantal groeit: In 2000 telde Antwerpen ongeveer tweehonderd Afghanen. Twintig jaar later zijn er dat ruim 7.500. De Afghaanse gemeenschap is daarmee uitgegroeid tot de vijfde grootste nationaliteit in de stad, na de Belgen, de Nederlanders, de Marokkanen en de Turken. Maar de recente instroom van veelal jonge mannen – opvallend hierbij het aantal “onbegeleide minderjarigen” – houdt bepaalde uitdagingen in…
“Uitdagingen”… poco synoniem voor problemen.
– Ich will diese kranke Ideologie nicht nach Europa bringen“, zegde Sebastian Kurz, die zich – terecht – zorgen maakt over de verspreiding van een extremistische islamitische ideologie en die naar verluidt, ondanks de terugtrekking van buitenlandse militairen uit Afghanistan, toch Afghaanse vluchtelingen zal blijven afwijzen en uit het land zetten, ook al zou de Taliban heel Afghanistan onder controle krijgen. . Enkele dagen nadat zelfs “Mutti” Merkel gesteld had dat de vluchtelingencrisis van 2015 niet voor herhaling vatbaar is, uitte Kurz een zelfde mening. Hij vindt dat ze niet naar Europese staten zoals Oostenrijk, Duitsland, Zweden…e.a…. moeten komen; ze kunnen immers ook hun heil zoeken in de buurlanden. Immers “de opname van voor de Taliban vluchtende burgers in Oostenrijk of Duitsland zal de problemen van Afghanistan niet oplossen”.
De Bild-journalist provoceert Kurz, probeert hem erin te luizen door hem de sharia van de Taliban onder de neus te wrijven, en vraagt: wil Kurz echt die mensen in de steek laten? Alsof Kurz persoonlijk verantwoordelijk is voor de shariapraktijken der Taliban…
En… Kurz stelde ook dat met de toename van Afghaanse vluchtelingen het gevaar op een stijging van de criminaliteitscijfers reëel is. Immers “heeft de overheid nu met gevallen te maken die voor de grote migrantentoestroom niet voorkwamen en cijfers over bepaalde misdrijven, zoals geweld tegen vrouwen e.d. stijgen.”
Ja, maar, dat is normaal bij een groep die overwegend uit jonge mannen bestaat… Ja, maar, dat is normaal omdat buitenlandse daders sneller aangeklaagd worden… Ja, maar, dat ligt aan hun patriarchale structuur, geweld als socialiseringsvorm, een “hyperseksualisering omwille van het sex-taboe” en ook wegens een “niet ter zake doende conditionering van geweld tegen vrouwen voor migratiepolitieke doeleinden”… m.a.w. het mes wordt omgekeerd: de dader wordt als slachtoffer uitgeroepen!
Zelfs Merkel gaf toe dat de laatste tijd de veiligheid in heel Europa door de migrantentsunami verslechterd was. “Historische Kehrtwende” kopt Bild, een “historische ommekeer” daar miljoenen Afghanen in de startblokken staan om Duitsland (en andere West-Europese landen) te overspoelen. Op de vraag of de Duitse regering een gelijkaardige welkomcultuur zal handhaven t.o.v. de te verwachten vluchtelingenstroom uit Afghanistan, antwoordde Merkel dat Duitsland reeds veel Afghanen onderdak verschaft had en dat de Afghanen van een tocht naar Duitsland moesten afzien. Van “Wir schaffen das” naar… “wij kunnen niet iedereen opnemen“. Maar zo ver als de Oostenrijkse regering wil ze het niet drijven: voorlopig worden geen Afghaanse vluchtelingen uitgewezen. En de Afghanen die sinds 2013 voor de Duitse Bundeswehr, actief in Afghanistan, gewerkt hebben en door de Taliban hiervoor waarschijnlijk de rekening gepresenteerd zullen krijgen, die mogen naar Duitsland komen. Desnoods wil ze zelfs hiervoor chartervluchten inzetten.
Wordt Syrië geen vrede gegund? Langs drie kanten onder vuur. In het noord-oosten door het huurlingenleger van Turkije, in het noorden de al-Qaeda terroristen van HTS (Hay’at Tahrir al-Sham, in de provincie Idlib onder de beschermingsparaplu van Turkije en de Moslimbroeders die al-Nusra financierden via Qatar en in het zuid-oosten door Israël, dat ondanks de regeringswissel de meedogenloze vervolging voortzet, op gang gebracht door Netanyahu, oogluikend goedgekeurd door de VN.Komt daarbij dat de Koerden er geen bezwaar tegen hebben dat het VSA leger de oogsten en olie in beslag nemen, waardoor zowel brood als brandstof peperduur geworden zijn en de bevolking in regeringsgebied hiervan het slachtoffer is.
Degenen die verwachtten dat Israël de koers i.v.m. Syrië zou veranderen werden onmiddellijk teleurgesteld. De luchtaanvallen gaan onverminderd voort: deze week niet minder dan drie.
En de VN zijn opvallend stil. Slechts een resolutie die de voortdurende bezetting van de Syrische Golanhoogte aanklaagt, mag de volgzame schapenkudde heel even doen opzien.
Wil de Biden regering de nucleaire afspraak met Iran wel hernieuwen? Zelfs de grootste naïeveling zal eraan twijfelen. Ganz, de brug tussen de Israëlische en Amerikaanse zionisten, Ganz met zijn postgraduaat masterdiploma van de US National Defense University, met als doelstellingen:“Educating, Developing and Inspiring National Security Leadership” (Opleiding, ontwikkeling, inspiratie leiding der nationale veiligheid).
Nadat hij de rang van majoor generaal (de tweede hoogste rang in het Israëlische leger) kreeg, bekleedde hij de commandopost van de Judea & Samaria divisie tussen 2000 en 2002, de tweede intifada. Na enkele belangrijke binnenlandse posten tussen 2007 en 2009, werd hij naar de VSA gestuurd als militaire attaché. In 2013 werd hij met Commander of the Legion of Merit-onderscheiding (VSA) beloond. Op 17 mei 2020 werd hij door Netanyahu, na een akkoord tussen Likoed en de Blauw & Wit Partij, benoemd tot Israëls defensieminister en op 13 juni 2021 door Bennet.
Dat laatste was niet bepaald moeilijk: zelfs de paus kreeg een prijs voor geleverde diensten: hij stelde immers de niet-erkenning van Israël gelijk met antisemitisme:
De B’nai B’rith loge heeft connecties tot in de hoogste politieke kringen, zowel bij de VN als in de VSA. Ook in het Witte Huis:
Het dubbel-verzegelde verbond van de zionisten met de soenni-moslims, hernieuwd tijdens de Trumptijd en het Abraham Pact, dat tegens een einde maakte aan de eerder diplomatische dan echte schermutselingen tussen Tel Aviv en de Golf staten, maakten Israël tot vijand van de sjiietische moslims, zoals deze van Iran en ook van de gematigde Alawieten van Assads Ba’th partij in Syrië. Daarom is er weinig of geen hoop dat het IDF zal ophouden Syrië aan te vallen.
Ondanks het gedrag van een schurkenstaat, zoals recent nog bewezen tijdens de zoveelste Gazacrisis uitgelokt door provocaties bij de Palestijnse inwoners van Jeruzalem (uit-huis-drijvingen) heeft Rusland de aanvallen op Syrische grondgebied geduld. Israël is in feite een onmisbare partner van Rusland in de Mid. Zee, in contrast met de russofobische vijandschap van de NAVO, van de EU en de VSA. Nochtans werd er enkele dagen geleden ook onderhuids melding gemaakt dat Rusland niet wil dat Israël Syrië verder gaat ontwrichten. Dit zou blijken uit een bericht in de Asharq al Awsat, dat “volgens Russische bronnen” Washington niet langer Israëls aanvallen zonder meer zou goedkeuren. Naar verluidt zouden Rusland en Israël een “deconflicting mechanisme” hanteren, wat meer dan waarschijnlijk het geval is. Rusland wil dat Israël mogelijke bedreigingen in Syrië meldt, zodat Rusland deze kan “uitschakelen” i.p.v. zelf het recht in handen te nemen en “pro-actief” toe te slaan met slachtoffers als gevolg.
“Israël is in alle opzichten een militaire grootmacht. Het bezit een hoogontwikkelde militaire industrie, is een van de belangrijkste wapenexporteurs en is een kernwapenmacht…
… Israël beschikt over een leger (officieel: Israëlische Defensiemacht – IDF) met 170.000 actieve militaire personeelsleden. Daarnaast zijn er nog 3 miljoen dienstplichtigen of reservetroepen. Dat betekent dat 1 op de 3 bewoners een rol vervuld bij de IDF…
… Israël is sinds eind de jaren 1960 een kernwapenmacht. Het hanteert daarover een dubbelzinnige politiek door dat te bevestigen, noch te ontkennen. De schattingen variëren sterk, maar het zou om minstens 80 tot mogelijks 160 kernwapens gaan. Het land is geen lid van het Non-proliferatieverdrag en anders dan Iran krijgt het land daarvoor geen internationale tegenwind…
… Israël heeft een goed uitgebouwde militaire industrie. In de marketing pakt het graag uit met het feit dat deze ‘battle tested’ zijn…”
… ging er door ons hoofd toen we een vergelijking maakten met een voormalige burger’vader’ der Sinjorenstad en de huidige burge’meester’.
En we willen in dit verband graag verwijzen naar een 11 julitoespraak van Lode Craeybeckx in het jaar 1954. We knippen er dit citaat even uit:
“… Indien het Vlaamse volk zo tientallen jaren weerstand geboden heeft aan een regime waarvan aard en de bedoeling was ons volk tot verwording en verlies van eigen wezen te brengen, heeft de ervaring bewezen dat onverwoestbare krachten ons volk voor de ontbindende elementen immuun hebben gemaakt.
Beter dan vroeger beseffen wij vandaag dat het de grondig verankerde kultuurinstincten van ons volk zijn, waaraan wij te danken hadden dat de eigenheid van Vlaanderen niet teloor is gegaan.
Grondslag dan van de levenskracht van ons volk, dat in het verleden op één der grootste kulturen van het Europese vasteland mocht roemen, is vandaag nog in onze volksgrootheid op de waarde van de geest gevestigd. Als hoogste uitbloei der Vlaamse beweging, beschouwen wij het essentiële werk dat nu aan de orde komt: de opgang van de hogere vormen van beschaving in onze gewesten…”
We vragen ons af wat Lode Craeybeckx nu, anno 2021, in een 11 julitoespraak zou gezegd hebben… over “een regime”, over “het verlies van eigen wezen”, over “ontbindende elementen”, over “kultuurinstincten” die nu in schabouwelijk Engels uitgedrukt worden, over “de opgang van de hogere vormen van beschaving in onze gewesten”…
Ach, Lode Craeybeckx heeft nooit kunnen vermoeden welke “opgang van hogere vormen van beschaving in onze gewesten” aangewaaid is gekomen…
Jan Huybrechts herdacht de geliefde burgervader in onderstaande beschouwingen:
Op 25 juli 1976 – gisteren 45 jaar geleden – overleed in Antwerpen Lode Craeybeckx. Craeybeckx, die de langst zetelende burgemeester ooit van Antwerpen was geweest, was een socialistische politicus met een uitgesproken Vlaamsgezind profiel.
Niet echt verwonderlijk want in zijn jeugdjaren was hij een van de leidinggevende jonge activisten in de Scheldestad geweest. Een radicaal engagement dat hem na de Wapenstilstand een veroordeling tot vijf jaar gevangenisstraf opleverde. Straf, waarvan hij effectief twee jaar en twee maanden heeft uitgezeten en waarbij hij -aanvankelijk- voor twintig jaar zijn politieke rechten kwijtspeelde.
In mijn vorig jaar verschenen biografie van Herman Van den Reeck belichtte ik uitgebreid de rol die Craeybeckx tijdens de Grote Oorlog gespeeld had want hij was goed bevriend geweest met de iets jongere Van den Reeck, die op 11 juli 1920 op de Grote Markt van Antwerpen dodelijk gewond werd bij een uit de hand verboden Guldensporenviering. Hieronder volgt de tekst van het kaderstukje ‘“Idealisme in ’t teken der ontvoogding’ – Van Johanneskring tot Jeugdgemeente’ uit dit boek:“
Medio 1918 werd Herman Van den Reeck erg actief in de door Lode Craeybeckx opgerichte Jeugdgemeente. Deze vereniging van hoofdzakelijk vrijzinnige jonge Antwerpse intellectuelen was niet zomaar uit de lucht komen vallen maar was in feite, qua werking geïnspireerd op de een paar jaar eerder eveneens door Craeybeckx bezielde Johanneskring. Omstreeks de eeuwwisseling zag men in heel Europa jongerenbewegingen ontstaan die pleiten voor een terugkeer naar de natuur en een herstel van de, door de snel om zich heen grijpende industrialisering, bedreigde menselijke waarden. Ze zagen de harde en rauwe stad met haar onafzienbare straten en hun lange, eindeloos lijkende huizenrijen als een verstikkende gevangenis. Het benauwende van de grootstad was voor hen meer dan een louter ruimtelijke kwestie. Het was een metafoor voor de pijnlijke afhankelijkheid van de inwoners aan het stadsleven. De stad had hen in haar greep en er was geen ontkomen aan. Het enige alternatief was een radicale herbronning.
De Duitse Wandervogel-beweging was wellicht het bekendste voorbeeld van dit soort verengingen maar ook in de Lage Landen deden deze gedachten opgeld. Een ware cultfiguur in deze middens werd de Nederlandse zenuwarts en literator Frederik Van Eeden (1860-1932). Nadat Van Eeden aanvankelijk deel uitmaakte van de literaire esthetiserende vernieuwingsbeweging van de Tachtigers, brak hij met die groepering en na aanvankelijk met het anarchisme te hebben geflirt, ging hij een spiritueel socialisme nastreven dat concreet gestalte kreeg in de door hem opgerichte coöperatieve woongemeenschap Walden.
Deze idealistische tuinbouwcommune die in 1898 in Bussum werd opgericht ging echter overkop in 1907 na kennelijk wanbeheer en diefstallen door medewerkers…Van Eeden verwierf vooral literaire roem met zijn novelle De Kleine Johannes (1885) en zijn roman ‘Van de koele meren des doods’ (1900).
De Kleine Johannes, in feite een sterk autobiografisch gekleurd wordingsverhaal in sprookjesvorm kende een enorm succes in binnen– en buitenland. Veel zoekende jongeren in Vlaanderen voelden zich aangesproken door de wonderlijke ontmoeting van Johannes met het elfje Windekind, die Van Eedens jeugdliefdes en religieuze onzekerheden weerspiegelde. Net zoals de kleine Johannes zagen ze de gemaaktheid in de gezichten van de bourgeoisie en het gekunstelde van hun gebaren. Heel af en toe zagen ze de ijdelheid, jaloezie en verveling soms door het masker breken. Zij wilden komaf maken met deze valse wereld of zoals Van Eeden het zelf schreef: “Erger dan tirannie, dan onrecht, bloedstorting, oorlog, slavernij hun voorgangers griefde, grieft den poëet, den fijn georganiseerde van onze dagen, de afschuwelijke banaliteit, de walgelijke burgerlijkheid der groote menigte. Dit is zoo sterk dat hij het goede niet anders kan voelen in hoogmoed en trots, het mooie niet dan in verfijning, in distinctie, in zelfzuchtigheid, koel, rein individualisme.”
In het begin van 1914 verenigden een aantal jongeren die lid waren van de Vlaamsche Bond in het Antwerpse Atheneum zich in de Johanneskring. Deze kring, die overduidelijk geïnspireerd was door het literaire en sociale werk van Van Eeden, had niet alleen de bedoeling de ideeën van de schrijver in een zo breed mogelijke kring te propageren maar vooral ook om te gaan leven in een sfeer van ‘geestelijke zuiverheid’ en te streven naar een rechtvaardiger maatschappij.
De onbetwistbare sterkhouder van de Johanneskring werd Lode Craeybeckx. Op 18 mei 1914 had Craeybeckx samen met zijn kameraad Christiaan Barman een brief aan de door hen verafgode schrijver gestuurd waarin ze verklaarden gewonnen te zijn voor zijn ideeën.
Van Eeden ontving hen op 27 juli 1914 en, nadat hij zich vergewist had van de ernst van hun bedoelingen, raadde hij hen aan om hun werking te oriënteren op die van de Vrije Jeugdbond in Amsterdam. Deze Bond focuste zich op pedagogische vernieuwing en Van Eeden gaf hen zelfs een introductiebrief mee. De oorlog die een paar dagen later uitbrak verhinderde echter dat de ambitieuze Antwerpenaren nog contact kregen met de Vrije Jeugdbond.
De Johanneskring wierf langzaam maar zeker meer leden, onder meer door de samenwerking met de kring rond het tijdschrift Jonge Tijd dat sinds maart 1915 verscheen als publicatie van een handvol leerlingen van de Stedelijke Normaalschool voor Jongens. Na slechts negen nummers hield Jonge Tijd er mee op maar de werking van de Johanneskring werd met de komst van jonge intellectuelen als Ger Schmook, Rob Van Roosbroeck en de dichter Victor J. Brunclair versterkt of zoals Brunclair het later verwoordde: “Tegenover dweepzucht kwam te staan realiteitszin, dandy-perversiteit maakte front tegen puritanisme, bezadigde ernst en zuivere rede ontkrachtten de agitatorisch-begeesterden.”
Deze verruiming en verdieping van de Johanneskring leidde in januari 1916 tot de naamsverandering in Vlaamsche Kring. Het opzet ging echter verder dan louter een naamsverandering want in feite fusioneerde de Johanneskring met de restanten van de vroegere Vlaamsche Bond van het Atheneum, waarvan de activiteiten sinds het einde van 1915 verboden waren door de schooldirectie. De semi-illegale werking van de ontbonden Vlaamsche Bond ging dus gewoon, zonder dat prefect Loos zich hiermee kon bemoeien, in een ander jasje verder.
Op 2 januari 1916 organiseerde de Johanneskring in de zaal van het Kunstverbond in de Arenbergstraat een ‘symfonies konzert’ dat een groot succes werd. Het bracht genoeg geld in het laatje om ‘hun werking te verwijden’.
Alles ging daarna erg snel. Op het einde van diezelfde maand bracht Lode Craeybeckx op overtuigende wijze een referaat onder de noemer “Zwijgen of spreken”. Voor de aanwezigen was het duidelijk: Ze zouden gaan spreken. In de toekomst zou de werking van de Johanneskring gefocust worden op de Vlaamse kwestie. Een paar dagen later werd collectief de beslissing genomen de Johanneskring te herdopen in Vlaamsche Kring. Zonder dat het Atheneum met name werd genoemd – officieel verenigd deze Kring scholieren van verschillende Antwerpse onderwijsinstellingen – was het duidelijk dat dit een verkapte voortzetting van de verboden Vlaamsche Bond was.
Het bestuur bestond uit voorzitter Oscar De Smet, secretaris Edward Van Hemel en penningmeester Juul Van Bek, alle drie oud-bestuursleden van de Vlaamsche Bond. Toen ze al een paar maanden later besloten aan te sluiten bij Jong-Vlaanderen, een groep jonge radicale activisten die streefden naar een autonoom Vlaanderen, hield de Johanneskring in feite op te bestaan. Brunclair beschouwde de ‘jong ontslapen’ Johanneskring evenwel als de ‘hoeksteen’ van de in 1918 ‘doelmatig georganiseerde’ Jeugdgemeente. Maar er was wel degelijk een verschil en Brunclair bleef niet blind voor utopische karakter van de werking in de Johanneskring:
“Aanvankelijk, circa 1914-1915 maakte Van Eeden en met hem Emmerson en Carlyle onder de jongeren furore. Periode van reinlevenbeweging. Sturm-und-Drang, idealisme in ’t teken der ontvoogding, stroovuurflamingantisme. Als grondtoon toch in onze geesteshouding tegenover de buitenwereld, wies het besef aan de gebreken in de maatschappelijke orde, en in dit inzicht, aangedikt zoowel door proletarisch-gekleurde tendensliteratuur als spekulatief ethische, vervatte in kiem, dan ook de verzuchting naar een beter zijn, naar een toekomstwereld, meer door fantasie voorgespiegeld dan door realiteitszin onderworpen. Deze psychische terugwerking op de werkelijkheid, – of na grondig gewetensonderzoek, was niet veeleer onkieskeurig en onkritisch verslonden lektuur de hefboom ? – ontlaadde zich uitermate primitief. Tomeloze dweeperij met ideologieën, kultus des Utopia, humanisme vormden er schering en inslag van.”
Iran heeft geen haast meer om een nucleair akkoord met de VS te sluiten. Het is geen centimeter van zijn positie afgeweken. Het is onduidelijk of het de regering van voormalig president Donald Trump is die Iran tot onverzettelijkheid heeft gedreven, of dat alle Amerikaanse regeringen echt het doel nastreven om de Islamitische Republiek koste wat kost onder Amerikaanse hegemonie te brengen.
Wat zeker is, is dat zittend president Joe Biden niet wil terugkeren naar het akkoord van 2015 dat president Barack Obama heeft ondertekend. President Biden wil niet alle sancties opheffen die zijn voorganger Trump aan Iran heeft opgelegd en weigert daarom akkoord te gaan met de nucleaire deal voordat hij het advies en de goedkeuring van het Congres heeft gekregen – wat betekent dat de deal afhankelijk blijft van de stem van een toekomstige Amerikaanse president. Wil Iran een korte periode van economisch herstel doormaken en zal het daarom zijn eisen verminderen? Verwacht ze de goodwill van de volgende Amerikaanse president in 2024? Of zal Iran rigide blijven in zijn huidige houding en zich houden aan de gestelde voorwaarden?…
… Maar wat hebben de VS gedaan om tegemoet te komen aan het pragmatisme van de Iraanse leiders? Het aantal sancties dat zich sinds 1979 tegen de “Islamitische Republiek” heeft opgehoopt, is meer dan 1600-1750. Deze sancties zouden de economie van elk land ter wereld hebben vernietigd. Maar Iran is op miraculeuze wijze nog steeds op de been. Bijgevolg verwierpen de VS de kansen die werden geboden door de Iraanse pragmatisten 40 jaar aan de macht te houden, hetzij omdat het hen niet kon schelen wie Iran regeerde en het land in recessie wilde drijven, hetzij omdat ze opzettelijk het Iraanse pragmatisme negeerden omdat het onverenigbaar is met het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten….
… President Biden, die zes maanden geleden aantrad en geen van de strenge sancties van Trump en zijn voorgangers ophief, heeft dezelfde weg gevolgd en is niet bereid om zich aan de oorspronkelijke nucleaire deal te houden. Integendeel, de regering-Biden zegt terug te willen naar een “nucleaire deal” en niet naar de nucleaire deal die in 2015 werd ondertekend. Het wil niet alle sancties van Trump opheffen, maar meer dan 500 tot 600 sancties handhaven en wil vooralsnog niet eens een uitwisseling van gevangenen die door beide partijen worden vastgehouden tijdens de nucleaire onderhandelingen….
Lees: De VS hebben alle pragmatische Iraanse regeringen aangevallen: komt er nog een nucleair akkoord? Auteur: Elijah Magnier
