Heeft u gisteren ook op tv naar het gesprek gekeken met Laurent, de 11-jarige jongen die nu al een bachelordiploma op zak heeft? Wat mij vooral opviel was dat het een kind was zonder de vrolijke onbezorgdheid die normaal bij zijn leeftijd past. En ik vond heel de vertoning intriest. Ik beklaagde dat kind omdat de beste jaren van zijn leven hem niet gegund werden. Omdat hij té slim is. En omdat hij zodanig slim is, is hij niet in staat in te zien wat hij hierdoor mist. Arme Laurent, ging er door mijn hoofd.
Zijn uitleg, zijn betrachtingen, zijn woordkeuze, zijn houding… en ja, zelfs zijn kleding, doen denken aan een vroegwijze jonge man, een eenzaat, zonder vrienden. En ja, zijn moeder is trots op hem. Vanzelfsprekend is zij trots op haar kind. Maar is ze ook bezorgd? Bezorgd om zijn betrachtingen, om zijn doeleinden, om zijn mens-zijn, om zijn kind-zijn? Welk kind van elf wil in godsnaam het “eeuwig leven” vinden? Het merendeel der organen kunnen inruilen voor technische wisselstukken?
Zou Laurent nog samen met vriendjes buiten gaan spelen? Kampen bouwen, fietsen of gewoon ergens in de buurt gaan sjotten? Zelf zegt hij dat hij slecht is in sport. Heeft hij nog een bedtijd? Wie wil er nog met hem optrekken? Heeft hij nog vriendjes van zijn leeftijd? Of geeft hij de voorkeur aan online gesprekken met IQ-gelijkwaardige volwassenen?
Ergens vrezen we dat zijn ouders hem eerder aanmoedigen in zijn rol als superbrein. En dat hun betrachtingen niet perse hun zoon – als mens – ten goede komen. Tenslotte kwam hij gisteren niet voor het eerst in het nieuws. Kijk even mee:
Regeringscommissaris Ihsane Haouach: “De discussie is niet: stellen we de scheiding van kerk en staat in vraag? Het is: hoe gaan we om met de verandering in demografie?“
Onze grondwet en ons democratisch bestel dus aanpassen aan de islam? En dan verbazen we ons erover dat mensen naar het Vlaams Belang lopen, het discours van islamisering en “omvolking” zo aanslaat. Deze vrouw bevestigt dat discours gewoon.
Citaat uit het oorspronkelijke interview in Le Soir:
“Il y a ceux qui pensent sincèrement que la neutralité exclusive permet l’égalité de traitement. Et puis il y a ceux qui vont utiliser ça. Le fond des attaques à mon égard, c’est du racisme, des stéréotypes. Interdire le port de signes convictionnels, c’est raciste ou sexiste ? C’est discriminatoire. Et c’est inefficace. Vous mesurez que c’est un bouleversement majeur pour la société belge, aux yeux de certains, un renoncement aux principes fondamentaux sur lesquels l’Etat s’est construit ? Les principes fondateurs ne sont pas mis en danger par l’apparence mais par la montée des réactions d’extrême droite. La discussion n’est pas : est-ce qu’on remet en cause la séparation de l’Eglise et de l’Etat ? C’est : comment la décline-t-on avec un changement démographique ? C’est une évolution rapide… Ce qui va surtout très vite, c’est le changement climatique. Pour le reste, il y a eu un phénomène d’immigration, la première génération n’est pas la deuxième, la deuxième n’est pas la troisième.”
Mijn moeder, het VB en het Vlaams Nationaal Zangfeest.
Het is aanstaande maand moederkensdag in Antwerpen. En dat doet me ook denken aan een zware anekdote na een Zangfeest in Flanders Expo. Ik was zo moe na heel de miserie van de onafwendbare verzegeling van het Sportpaleis en de verhuis naar Flanders Expo dat ik niet in de gaten had wat zich afspeelde in een zaal na het einde van het Zangfeest.
Iemand stond luidkeels af te geven op het VB. Moeder heeft zich nooit in het openbaar gemengd met vader als ANZ voorzitter. Vader was overleden en nu deed ze het wel. Ze schoot naar de vrouw die luidkeels het VB schoffeerde. Het was de vrouw van de regisseur Herman Slagmulder.
Moeder riep luidkeels dat het ook Vlamingen waren en we ze nodig hadden in de Vlaamse strijd. En zo ging ze verder. De vrouw van Slagmulder kroop in elkaar toen moeder nog zei dat ze de vrouw was van Valeer Portier.
Later, beste lezer, hebben er enkelen gepoogd, waaronder Slagmulder met de steun van Anciaux en anderen – het verraad in eigen rangen – weet je, het Zangfeest om te vormen tot een Zangnamiddag , om naar koren te komen luisteren. Geen toespraak, geen bindteksten, geen strijdliederen. Ik heb dat kunnen verhinderen en dan heeft de Koorfederatie zich afgescheurd van het ANZ en daardoor het ANZ bijna ten gronde gericht.
Paul Cordy schrijft in het boek ’75 jaar Vlaams Nationaal Zangfeest’: “Het is wellicht de ironie van de geschiedenis dat het voorzitterschap van vader Portier begon met een voor het ANZ levensbedreigende afscheiding en dat zoon Portier aan het einde van zijn voorzitterschap een al even levensbedreigende afscheiding te verwerken kreeg. Het zegt wellicht veel over de West-Vlaamse keikoppen Portier dat ze ondanks de moeilijke situatie toch hebben doorgezet.”
Bijhorend ben ik van mening dat BDW bezig is de N-VA kapot te maken. Ik heb vrienden in de N-VA en ik heb helemaal geen binnenpretjes dat de N-VA gestadig achteruit gaat. Ik hoop dat er anderen zullen opstaan in de partij die in 2024 niet zullen onderhandelen met de PS over het onmogelijke confederalisme maar met het VB vanuit het Vlaams Parlement de Vlaamse onafhankelijkheid zullen uitroepen.
Hopelijk zullen we dus ook kunnen zeggen dat we de N-VA nodig hebben.
Of het aanroepen van de Heer in Rome voor vrede en welvaart in Libanon gaat zorgen? Ach, we kunnen O.L.Heer niet voor alles wat er verkeerd loopt in de wereld verantwoordelijk houden. Tenslotte zijn het de mensen die zijn leer moeten omzetten in werkelijkheid.
In Rome werd er gebeden voor de vrede in Libanon, mét alle christelijke geloofsgemeenschappen.
Ondertiteld, vertaling via icoontjes onderaan
Ons contact in Libanon meldt een snelle toename van geweld en wanhoop. Hijzelf verhuisde van Tripoli naar het noorden omdat hij zich er niet meer veilig voelde. En nu blijkt dat de vlucht wellicht vruchteloos was; ook daar is de bevolking de totale wanhoop nabij.
De regering verhoogde de brandstofprijzen met 30%; t.t.z. het trok de subsidie in. In Libanon bestaat het openbaar vervoer uit taxi’s, minibusjes en toerbussen tussen de grote steden. Er is gewoon geen alternatief. Als de prijs stijgt, zal een rit meer kosten. Iets wat de Libanees uit zijn mond moet sparen. Bovenop het benzinetekort wordt er benzine gesmokkeld naar Syrië.
Qatar, Oman, Bahrein en Dubai hebben hulp beloofd. Die zou via de Wereldbank overgemaakt worden… hulp… of eigenlijk een lening, want de “hulp” moet terugbetaald worden. De Wereldbank zal de “hulp” via hun eigen zaakgelastigden beheren; zij zullen bepalen waarvoor het geld zal gebruikt worden. Het geld wordt dan naar buitenlandse bedrijven doorgesluisd – Amerikaanse, Israëlische e.a. – die bestellingen krijgen, die vervolgens met de “hulp” betaald worden voor hun diensten in de (herop)bouw of iets dergelijks. De “hulp” komt niet terecht bij Libanezen; zij moeten wel de intresten erop betalen. Dat is alles. De buitenlandse bedrijven nemen geen medewerkers uit Libanon aan maar importeren hun vakkrachten uit de VSA, Engeland, Frankrijk… Zo’n Wereldbanklening zet geen zoden aan de dijk.
Marco beschrijft een rit in een minibusje. De prijs van een taxi zou pakweg 20- 30 dollar bedragen; een ticketje van een gemeenschappelijk hip-hopbusje zo’n 1.50 dollar. Zo’n busje (“dolmus” genoemd in Turkije) neemt iedereen mee zolang er plaats is. Ook in Egypte gebruikelijk: zelfs met “levende” bagage, zoals kippen en geiten. Meestal een avontuur. Men moet ervoor open staan. En hij vertelt onderweg wat hij ziet. O.a. schoolkleding. In Syrië, Irak, Iran en Libanon draagt men een schooluniform. Iedereen gelijk. Geen gezever van verwende vroegrijpe tienermeisjes over naakte buiken en blote benen. Ook geen dure-merken-wedstrijd. Hafez (vader van de huidige Syrische president) liet de piste van het schooluniform vallen, wat meteen voor problemen zorgde, daar de rijken met de aangekochte merkenkledij pronkten. Zoon Bashar is op de beslissing van zijn vader teruggekomen. Elke leerling gelijk. We hebben vroeger ook nog uniform gedragen en hebben er geen schadelijke bijwerkingen aan over gehouden. Hoe armer het land, hoe wenselijker een schooluniform om de bevolking een gemeenschapsgevoel te geven en conflicten te vermijden.
Niemand met een mondmasker. Ze hebben daar in Libanon àndere katten te geselen, nl. niet te verhongeren.
Afgestudeerden, vooral in de gezondheidszorg, verlaten het land:
Beelden van oude mensen die zichzelf niet meer kunnen onderhouden:
En huisdieren worden in de steek gelaten…
De dieren in de zoo zullen uiteindelijk afgemaakt moeten worden of verkocht, vervoerd naar het buitenland.
NGO’s en particulieren bieden hulp. Pater Daniël heeft herhaaldelijk in zijn wekelijkse nieuwsbrief beschreven hoe zijn kloostergemeenschap van Mar Yakub de Libanese bevolking probeert te helpen.
Dit is een ander project, het humus in blik:
Het licht gaat – letterlijk – uit in Libanon.
We sluiten af met deze 10 min. durende documentaire over de “gezichten der armoede” in Libanon. Zij hebben heel andere zorgen dan het uitgaansuur of het niet doorgaan van Tomorrowland.
… zegt Ty Smith (39), bij ons een nobele onbekende, in de VSA een YT-VIP.
Ty Smith werd gevraagd aanwezig te zijn op een vergadering van een schoolbestuur. De vergadering werd gefilmd en werd onmiddellijk op sociale media druk verspreid. Reden? Hij maakte komaf met de calimerocultuur der gepigmenteerde gemeenschap en stelt dat niet-blanken moeten ophouden de blanken van alles de schuld te geven en dat de blanken moeten ophouden de niet-blanken hierin te steunen. Hij vindt het pure waanzin dat de blanken in de Critical Race Theory (kritische rassentheorie) meegaan en zelfs dat de voormalige slavernij de reden is van het hedendaagse “lijden” der zwarten. Hij zat bij de vergadering als énige zwarte en dacht:
“Ik zit daar en dacht: ik groeide op in de ghetto, ik heb moorden gezien, hoe vrouwen afgerammeld worden. Ik zag de verslaafden en onverhulde drugsverkoop. Dus probeer ik erachter te komen wie deze mensen zodanig hersenspoelde dat ze menen verantwoordelijk te zien voor wat er gebeurt… en blanke mensen ervoor verantwoordelijk houden… En dat zou het gevolg zijn van de slavernij? Het leek wel een filmstudio met acteurs…”
Waarop hij beschuldigd werd een acteur te zijn, een spion van de Republikeinen. Ty heeft bij de laatste verkiezingen voor Trump gestemd. Niet toch. Hij vond het merkwaardig dat de blanken voer geven aan het gefabriceerde schuldcomplex en hij vindt het hoog tijd dat zwarten ophouden blanken systematisch racisme te verwijten voor hun eigen problemen. Raar fenomeen, zegt hij, “Deze (blanke) mensen liegen erop los, spreken over een persoon zoals ik (zwart), die lijdt en onderdrukt is, terwijl zoiets niets te maken heeft met de huidskleur. Het is immers het resultaat van slechte beslissingen die zwarte ouders maakten toen ze jong waren.”
Ty groeide op in Decatur, een stad met een misdaadindex hoger dan 86.7% in vergelijking met andere Amerikaanse steden. Zijn vader verdween met de noorderzon en liet zijn moeder achter met vier zonen, ca. 1 jaar verschil in leeftijd. “Zij kon ons niet voeden met één salaris. Ik begon met werken toen ik 12 was. We moesten onze moeder helpen de rekeningen te betalen – alleen lukte het haar niet.”
Hij vindt dat gekleurde mensen de vicieuze cirkel zelf moeten doorbreken, niet toegeven aan de berusting dat de blanken hen geen kansen zullen willen geven. Hij ontkent niet dat racisme bestaat, maar hij vindt niet dat er sprake is van structureel racisme. Men moet ook kansen willen zien, willen grijpen én bereid zijn ervoor werken. Ty is nu directeur van een revalidatiecentrum en stelt dat hij voor de vacature gekozen werd omwille van zijn vaardigheden. Toen hij studeerde was hij de enige gekleurde die deelnam aan de cursus. Hij vroeg de professor waarom hij de enige zwarte was en zij antwoordde: “omdat jij de enige zwarte bent die zich hiervoor inschreef.”
Ty weet uit eigen ervaring dat “de regering de zwarten niet vooruit laat komen omdat ze hen met voedselbonnen in de lethargie laat leven, de regering geeft hen krukken in plaats van hen te leren lopen.” En hij weet ook dat de regering zich dit perfect realiseert met het doel hun stemmen te winnen (Democraten).
Door de populariteit van zijn YouTube kanaal heeft Ty dikwijls contact met jonge zwarten, die hem raad vragen. Hij vindt het triest dat de meesten zelfs geen toekomstbetrachtingen hebben. Een factor die meespeelt is het rolmodel dat zwarten vereren: dikwijls een of ander basketbal-speler, een rijke VIP met hip-hop danspasjes, maar nooit personen als Thomas Sowell, Larry Elder, Ben Carson en zijn eigen mentor Dr. Wendell Becton.
Terwijl hij het niet eens is met de Critical Race Theory, wil Ty wel dat het raciale element in de geschiedenislessen onderwezen wordt. Dit gezegd zijnde, vraagt hij zich af waarom het tot een zwart/wit probleem geworden is. “Niemand kijkt verder dan dat. Laten we naar het begin kijken, hoe de slavernij wereldwijd opgang maakte, slaven werden slaven gemaakt door rasgenoten vooraleer ze verkocht werden aan eender welk ander ras. Niemand wil het hebben over het feit dat zwarten zwarte rasgenoten verkochten aan blanken…”
Ondanks de foute informatie die zwarte kinderen krijgen, wil Ty wel inzien dat sommige mensen nobele bedoelingen hebben, maar de realiteit van de situatie niet inzien. Hij vindt dat niet-zwarte mensen zich niet ermee moeten bemoeien.
“Zo cru het ook klinkt, ik vind dat zwarten de stem moeten zijn naar zwarten toe. Zelfs al zeggen blanken net hetzelfde als wat ik nu zeg, de zwarten zijn zodanig ervan geïndoctrineerd dat blanken de slechterikken zijn, zij – ook al zeggen blanken de waarheid – dit niet van blanken zullen aanvaarden. Zij moeten iemand hebben die eruit ziet zoals zij, die hen kan vertegenwoordigen. Het is droevig maar het is de waarheid. En ik blijf ook aan blanken zeggen: “Wees niet bang iemand de waarheid te zeggen.”
Een voorbeeld van Ty’s mening op YT over omgebouwde mannen die deelnemen aan vrouwensport: “Belachelijk. Voor mij is dit een man die deelneemt in een vrouwensport. Punt.”
“‘Dit kan toch niet serieus bedoeld zijn, het is volgens mij satire, verzonnen door een grappenmaker’, zei ik tegen een goede vriendin van me. Nee zei ze, het is echt hoor. ‘Facebook wil mensen waarschuwen voor extremistische boodschappen en organiseert een kliklijn. Iedereen die beschouwd wordt als ‘gevoelig’, kwetsbaar of vatbaar voor foute denkbeelden, krijgt een bericht met het aanbod tot bijstand’.”
We leven in het tijdperk van de farce, het therapeutische narrenspel na het drama, waar ‘censuur’ de vorm aanneemt van politiek correcte haarklieverij
“Red de planeet, eet geen vlees meer !” Dagelijks wordt opgeroepen om te vechten voor het behoud van de aarde, de natuur, het milieu, gestuwd door de meest dwaze ideologieën, die onmiddellijk moeten uitgevoerd worden, zo niet valt morgen de hemel op ons. Ieder gezond perspectief is zoek. Kinderen worden door abortus op de gruwelijkste wijze in de moederschoot afgeslacht, gepromoot door hen die respect eisen voor dieren. Als het juiste perspectief verdwijnt, gaan mensen stenen aanbidden of zelfs honden, katten en varkens (zie Romeinen 1, 23).
Welnu, een wereld zonder God moet niet gered worden. “Niet voor de wereld bid Ik” zegt Jezus (Johannes 17, 9). Mensen moeten gered worden.
De mens is het kroonstuk van de schepping en de schepping is er voor de mens. De mens staat met zijn voeten op de aarde en met zijn hoofd in de lucht. Hij is materie maar tevens eindeloos verheven boven de materie. Hij is het enige wezen in het heelal dat een bewustzijn en een geweten heeft en om zichzelf gewild is door God. Dieren kunnen verbluffend fijne instincten hebben. Ze hebben ook “een ziel” als levensbeginsel (anders worden ze kadavers), maar dit heeft verder geen enkele vergelijking met de menselijke ziel, door God verrijkt met verstand en wil. De natuur is een loflied aan God door te zijn wat ze is. Het is de roeping van de mens om bewust, wetens en willens, God als Schepper boven alles te eren. Onze tijd lijkt weinig gevoel te hebben voor deze ware grootheid van de mens. De kunst in een bepaalde periode drukt meestal goed uit hoe in die tijd over de mens wordt gedacht. In de moderne kunst zien we dikwijls gedrochten van mensen met verwrongen gezichten, ledematen en lichamen, waarbij iedere harmonie of schoonheid ontbreekt. Ze drukken een pessimisme en zelfs een nihilisme uit. De Renaissance daarentegen toont veelal mensen in grote lichamelijke harmonie en schoonheid, prachtige beelden van mannen, vrouwen en kinderen. Als de moderne kunst het zicht op de ware grootheid van de mens belemmert, dreigt de Renaissance de mens te zien als zijnde uit zichzelf het centrum van het heelal.
Waarin bestaat de diepste waardigheid van de mens? Sommigen denken aan een fysieke gezondheid, een hoogstaande geestelijke ontwikkeling, een groot verstand, vele begaafdheden, macht, eer en rijkdom. Al hebben al deze elementen hun waarde, ze bepalen niet de uiteindelijke waardigheid van de mens. Een zieke, gehandicapte dakloze of een ‘Mongools’ kindje, hebben dezelfde menselijke waardigheid als gelijk welke koning of keizer in zijn paleis. Een ander uiterste, vooral onder invloed van bepaalde oosterse stromingen, ziet de waarde van de mens louter in zijn geestelijke vermogens. Sommigen beschouwen de mens enkel als geestelijk wezen, als het goddelijk licht zelf, hoog boven de aardse werkelijkheid. Dit is een ontkenning van de mens als eenheid van lichaam en ziel. Een goede medische ethiek zal iedere mens verzorgen naargelang de behoeften die hij heeft en ook heel zijn lichaam met dezelfde waardigheid behandelen. Al is een hart fysisch veel belangrijker dan een kleine teen, ook het eenvoudigste orgaan deelt in de menselijke waardigheid en dient met dezelfde eerbied behandeld te worden (Zie de eenheid van het lichaam: 1 Kor 12, 12-26).
Psalm 8 is een hymne op de grootheid van de Naam van God, Schepper en Vader. Het heelal is het werk van zijn “handen”. De afwerking met maan en sterren is het fijne werk van zijn “vingers”. Het zijn de baby’s (Hebreeuws: olelim van alal = lallen) en de zuigelingen die Hem verheerlijken en de hoogmoedige te schande zetten. Een “psalm” moet gezongen worden (van het Griekse ‘psalmos’ = het doen trillen/zingen van de snaren van een muziekinstrument). Een mens die de Schepper en zijn Schepping erkent, bewondert en bezingt, ontdekt tevens zijn juiste plaats, zo broos en zo ontzagwekkend:
“Ach, wat is de mens dan, dat Gij naar hem omziet, ’t mensenkind, dat Gij zo voor hem zorgt? Niet veel minder dan een engel hebt Gij hem geschapen, hem gekroond met luister en met eer (letterlijk: Gij hebt hem slechts een beetje minder dan God gemaakt). Heel uw schepping aan hem onderworpen, alles aan zijn voeten neergelegd” (Psalm 8, 5-7).
We hopen een lange reeks overwegingen te kunnen geven over de christelijke visie op de mens, vanuit de Schrift en de katholieke traditie, die onscheidbaar met elkaar verbonden zijn. Hierbij putten we ook uit de ervaringen en inzichten van mystici en kerkleraren en benutten zo goed mogelijk de resultaten van goede wetenschappelijke inzichten. Onze diepste identiteit zien we tenslotte in de persoon van Jezus Christus, de God-Mens en van zijn Moeder Maria, zijn eerste leerlinge. We voorzien 7 thema’s. Het zijn, als je wil, de 7 wortels van ons mens-zijn:
1) De mens, geschapen naar Gods Beeld en Gelijkenis. Dit is het fundament van onze waardigheid.
2) Met een onverzadigbaar verlangen, waarmee we de zin van ons “rusteloos hart” ontdekken.
3) Gewond door de zonde, waardoor we de ontwrichting die ieder mens in zich meedraagt toelichten.
4) Hartstochtelijk bemind, zoals ouders van hun gehandicapt kind nog meer houden dan van een gezond kind.
5) Geroepen om door lijden en sterven in Jezus’ verrijzenis te delen. Dit is onze ‘uittocht’ en overgang, ons Pasen.
6) Met de gave van zichzelf. Hoeveel zware ontgoochelingen in menselijke relaties zouden vermeden worden, wanneer we echt zouden beseffen dat de ‘gave van zichzelf’ een wezenlijke eigenschap is van ons menselijk leven?
7) Zo bereiken we uiteindelijk de gelijkenis met God in de hemelse heerlijkheid. “Beeld Gods” komt aan het begin, “gelijkenis Gods” aan het einde, wat enkel mogelijk is door onze gelijkenis met Christus
Hiermee streven we niet alleen naar een goed inzicht in het mysterie van ons mens zijn, we willen ook steeds meer onze waardigheid beleven. Laten we daadwerkelijk op weg gaan, in het besef dat de weg zelf wijzer is dan de wegwijzers.
*
In Flitsen berichten we o.m. over een bijzondere picknick die we gehouden hebben. In Een wereldoorlog zonder grenzen blijven we trachten de waarheid te onthullen over hetgeen in Syrië gebeurt. De dwaze demonisering willen we aanklagen in Het einde van een westerse wereldoverheersing. We wijzen op enige hoop in de Libanese tragedie: Eindelijk naar een neutraal Libanon? En dit nog geeft weer overvloedige info over Syrië, corona, geopolitiek en moraal.
Op donderdag 24 juni hebben we plechtig de geboorte gevierd van Johannes de Doper. Een geboortedag wordt in de liturgie alleen nog gevierd van Jezus en Maria. Van alle andere heiligen wordt hun sterfdag beschouwd als hun “geboorte” voor de hemel. In de voormiddag reden we met z’n allen naar een terrein dat toebehoort aan Ibrahim Srour, oblaat en verantwoordelijke ingenieur voor ons terrein. Een tent werd opgesteld om ons te beschermen tegen de felle zon. Ernaast staan twee kleine bolvormige gebouwtjes met niets er in. Het ene werd gebruikt als keuken om een soort potpourri klaar te maken met enkele groenten, op een houtvuur gekookt. Meteen werd het plan opgevat om van de twee gebouwtjes twee kapelletjes-kluizen te maken. Een ter ere van de heilige Elias, de grootste profeet in het begin van het Oude Testament en het andere ter ere van de heilige Johannes de Doper, de grootste profeet aan het begin van het Nieuwe Testament. Ondertussen werd veel heen en weer gebabbeld, gelachen en verteld. Terwijl we eenvoudig en goed aten werd niet vergeten hoezeer vele Syriërs en vooral Libanese christenen nu bedreigd worden met hongersnood. We zoveel mogelijk meedelen en alles in het werk te stellen om de hulpverlening aan hen verder te zetten met alle middelen die we hebben en die ons gegeven worden. Er is ondertussen al een varkenskwekerij in Libanon voor hen opgezet.
Wekelijkse vormingsdag
De wekelijkse vormings- en ontspanningsdag voor de kinderen van de catechese wordt steeds meer een feest voor iedereen. Deze donderdag kwamen moeders achterna en elk had een gebak bij zodat het niet moeilijk was de kinderen bij de pauze een versnapering te geven. En de moeders amuseerden zich onder elkaar. De kinderen waren al lang naar huis terwijl de moeders hier nog van de heerlijke zomeravond genoten.
60 jaar ANZ inzet. 14 jaar ANZ voorzitter. mijn 80ste verjaardag.
Op 29 april jl. vroeg ik naar bovenvermelde aanleiding aan de huidige ANZ voorzitter Bart Fierens volgende tekst te mogen brengen op een volgend Zangfeest, ik vroeg het driemaal, driemaal en kreeg driemaal geen antwoord. Daarom breng ik deze tekst naar aanleiding van 11 juli.
‘ Vlamingen, U heeft met ingetogenheid en overtuiging het Gebed voor het Vaderland gezongen. Moge dit lied mede de ontgoochelingen die U helaas niet gespaard werden en worden , als betrokkenen in dit land van het vervalste samenspel tussen staat en volk, U toelaten deze ontgoochelingen te verbijten;
Ik wens U ook toe de inhoud van dit lied te blijven koesteren , niet enkel tijdens een Zangfeest maar ook in het dagelijkse leven en eendrachtig te blijven ijveren voor de verwezenlijking van een Vlaamse Staat, ondanks de ontgoochelingen. Ook mijn wensen om samen altijd het juiste evenwicht te vinden tussen een niet partij-gebonden- nationalisme, de radicale en onvoorwaardelijke uitdrukking ervan, zonder iemand te ontzien, zonder de concrete strijdpunten uit de weg te gaan, zonder te vervallen in een gemakkelijke maar tot niets verbindende welwillendheid en beloftes maar met het oog op de Vlaamse eendracht , op een harmonie tussen droom en daad.
Ik wens wat Wies Moens zo treffend stelde: ‘ Slechts op dit éne na wil ik graag roemen : geen enkele Macht te hebben toebehoord die ‘ t mensenhart houdt voor een koopbaar ding. Ik wens dat de Vlaams nationale partijen onafgebroken ijveren voor hun kerntaak met name de verwezenlijking van een Vlaamse staat en daarbij geen kemphanen meer zijn maar wel kompanen zijn, in wederzijds respect en hoffelijkheid. Vermijd tegenover elkaar haat, broedertwist en schande.
Vlamingen, We kunnen het Prinsenvolk de Oude Nederlanden waardig worden als we het maar willen, als we ons – ieder voor zichzelf – kunnen verheffen boven kleinheid en sektarisme, boven baatzucht en knechtschap, boven uitsluitend partijbelangen. Scheppen we het klimaat waarin eendrachtige actie mogelijk moet zijn op alle levensgebieden van onze Vlaamse Gemeenschap.Tenslotte mijn beste wensen voor het Vlaams Nationaal Zangfeest, wij zingen Vlaanderen vrij. Ik wens het Zangfeest het verder juiste evenwicht tussen traditie, modernisering en een krachtige, bevlogen en wervende politieke boodschap, dan heeft het Zangfeest nog een lange toekomst.
Vlamingen , Dat zijn mijn innigste wensen.
Hugo Portier, Ere voorzitter ANZ
Het nieuw leven inblazen van Nekka
De opvoering van het oratorium de Oorlog van Peter Benoit.
Het tienpunten programma.
De wedstrijd voor Koor van het Jaar.
Het Memorandum van de Zes.
De Vlaamse Grondwet, voor de eerste keer in de geschiedenis van het Vlaams Parlement kon een burger in casu de voorzitter van het ANZ het Vlaams Parlement toespreken.
Nu nog een dankwoord. Wel , om niemand te vergeten, de honderden die mij gesteund hebben beperk ik me tot een zij en een hij. En dat zijn de vedetten van de Zangfeesten, namelijk de aanwezigen op de Zangfeesten, de militanten, zij die altijd beschikbaar zijn om vreedzaam te vechten voor de verwezenlijking een Vlaamse staat. Ik zal het een eer vinden om op het volgend Zangfeest niet meer op de eerste rij plaats te nemen maar ergens in een zij tribune.
